Operation bandcrime

                                    

Ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος με τους Queensryche. Για πολλούς και διαφορετικούς λόγους αλλά συνοπτικά ας πούμε ότι είναι μια μπάντα από αυτές που σε διαμορφώνουν σαν άνθρωπο. Έχουν πάνω μου σωματική και πνευματική επίδραση. Και θα με κάνουν να πωρωθώ μέχρι αηδίας και θα με ωθήσουν να σκεφτώ. Είτε πρόκειται για κοινωνικοπολιτικά μανιφέστα είτε για εσωτερικές προσωπικές αναζητήσεις. Thinking man's metal band έλεγε η σχετική φράση και είχε απόλυτο δίκιο. Έχω κάτσει και το έχω σκεφτεί αρκετές φορές: μιλάμε για μια μπάντα με έναν από τους καλύτερους,πιο συναισθηματικούς και γενικότερα εκφραστικούς ερμηνευτές (δεν είναι απλά ένας τραγουδιστής), με ένα κιθαριστικό δίδυμο το οποίο προσωπικά το βάζω στο metal πάνθεον δίπλα σε Maiden και Priest, ένα rythm section χτισμένο με ότι ακριβώς χρειάζεται μια προοδευτική μπάντα για να σταθεί γερά στα πόδια της και πάνω απ' όλα ΜΟΥΣΙΚΗ και ΣΤΙΧΟΥΣ.

Και τώρα αφού τους αποθέωσα οπαδικά, ας διευκρινίσω λίγο το θέμα. Ήμουν, είμαι και θα είμαι ερωτευμένος με τους Queensryche των 5 πρώτων δίσκων. Από κει και πέρα είδα την κατάσταση ως εξής: σκεπτόμενος λογικά ότι κάθε μπάντα είναι απολύτως λογικό και αναμενόμενο να κάνει τα στραβοπατήματα της, τους έδωσα λίγο καιρό για να δω αν θα ανακάμψουν. Στην πορεία το μόνο που πήρα ήταν ένα συμπαθητικό album όπως το Tribe και ένα πολλά υποσχόμενο sequel το οποίο όσο περνάει ο καιρός εκτιμάω όλο και λιγότερο. Οπότε τι ακριβώς κάνανε όλο αυτό το διάστημα; Στα 90's βγάλανε δυο άνευρα και εντελώς επίπεδα albums ενώ στα 00's καταφέρανε να καταστρέψουν και την παραμικρή ελπίδα που υπήρχε. Είχα ενός είδους υπομονή και με τον τελευταίο δίσκο της μπάντας αυτή έδωσε την θέση της στον θυμό. Μήπως όλο αυτό τον καιρό μας δουλεύανε; Ήρθανε στην επιφάνεια και τα τελευταία νέα σχετικά με τις κάκιστες σχέσεις ανάμεσα στα μέλη της μπάντας και επιβεβαιώσανε όλα αυτά που υπήρχαν στο μυαλό μου.Πιστεύω πραγματικά εάν δεν έχουν διαλύσει ακόμα  σαν μπάντα, ότι και να θελήσουν να επανέλθουν δυναμικά στο προσκήνιο, εκμεταλλευόμενοι μόνο και μόνο την την δύναμη του ονόματος τους καθαρά για εμπορικούς λόγους, δεν είναι σε κατάσταση να το καταφέρουν. Μιλάμε ξεκάθαρα για το πως μπορείς να φτάσεις μια μπάντα από την κορυφή της διαφορετικότητας στην ολική απάθεια.

Καθαρά ψυχρές live εμφανίσεις, tour με προσθήκη cabaret show, δηλώσεις του στυλ "εάν μπορούσα θα έπαιζα μόνο σε casinos" (τάδε έφη Tate) και άλλα πολλά τα οποία πραγματικά δεν θέλω να θυμάμαι. Με τον καιρό σκέφτεσαι ότι τελικά ο πιο προνοητικός απ'όλους ήταν ο De Garmo ο οποίος ίσως ήξερε τι έρχεται, ίσως όχι. Και όσο και αν παρακαλάμε να επιστρέψει, ο άνθρωπος έχει σταθερό επάγγελμα (πιλότος) και δεν νομίζω να έχει ανάγκη από band drama. Σχετικά με το ποιος φταίει για το τέλμα που έχει φτάσει η μπάντα; Δεν θέλω να είμαι κατηγορηματικός και να πω ο Tate. Μπορεί να είναι αυτός που παίρνει αν όχι όλες, τις περισσότερες αποφάσεις και να έχει και σαν manager εδώ και χρόνια την γυναίκα του (πάντα επίκαιροι οι Spinal Tap) αλλά δεν μπορώ να κατανοήσω και την στάση των άλλων μελών. Δηλαδή εάν ήθελε ο Wilton με τους άλλους δυο να φτιάξουν έναν δυνατό δίσκο με το καταραμένο distorsion και πάλι δυνατά, δεν θα κάνανε κάποια κίνηση για να το καταφέρουν; Δυστυχώς όσο και να το σκέφτομαι δεν καταλήγω κάπου. 

Αντιθέτως χαίρομαι με την όλη Rising West κατάσταση. Και οι μεν θα ξεκαυλώσουν παίζοντας τα old time classics και ο άλλος θα κάνει ότι γουστάρει στον προσωπικό του δίσκο, μπορεί και να το κλείσουν το μαγαζί αλλά τουλάχιστον υπάρχει μια πιθανότητα στις χίλιες να το ξανασκεφτούν το όλο θέμα, να κάνουν ένα reunion, να φωνάξουν και τον Chris και μετά ξύπνησες θα μου πείτε. Τι να κάνουμε...τουλάχιστον ας ονειρευτούμε λιγάκι. Πάω να βάλω για εκατομμυριοστή φορά το Livecrime μπας και ξεχαστώ και σταματήσω να γκρινιάζω....

A Grand Declaration Of Magus

            Τους Grand Magus τους έμαθα με το Wolf's Return του 2005. Το Kinslayer μου είχε καρφωθεί στο μυαλό  οπότε αφού με τυπικές διαδικασίες "έλιωσα" τον δίσκο, έκανα μια επιδρομή στο παρελθόν της μπάντας ανακαλύπτοντας τον ομώνυμο δίσκο τους και το Monument. Ομολογώ ότι το Wolf's Return κέρδιζε τις εντυπώσεις κατά κράτος. Ο κύριος λόγος όμως που με κέρδισαν οι Grand Magus ήταν τα φωνητικά. Πριν 2 χρόνια (2003) είχε κυκλοφορήσει η δισκάρα (βασικά, ΔΙΣΚΑΡΑ) των Spiritual Beggars, On Fire. Ο τύπος που είχε αντικαταστήσει τον Spice, σίγουρα δεν ήταν ίδιος με τον προκάτοχο του αλλά η φωνή του μου έκανε αυτόματα "κλικ". Αυτό το γρέζι, η μπαρουτοκαπνισμένη χροιά του και η feeling 70's ερμηνεία του ήταν ένας από τους λόγους που με έκαναν να ερωτευτώ το On Fire. Τα χρόνια πέρασαν και το 2008 κυκλοφορεί το Iron Will. Devil horns υψωμένα, τραγουδάρες να παίζουν μέρα νύχτα και το volume στο 11. Το μόνο που με χάλασε στον συγκεκριμένο δίσκο ήταν ο ήχος των drums. Τίποτα απολύτως άλλο. Πριν 2 χρόνια οι Σουηδοί κυκλοφορούν το Hammer of the North, μου/μας παίρνουν το sculp και με/μας αναγκάζουν να γκαρίζουμε νέους ύμνους. Το όνομα τους εδραιώνεται για τα καλά στο κεφάλι μου και πριν λίγες μέρες ακούω το ολόφρεσκο The Hunt.

Η παραπάνω σύντομη αναδρομή στην πορεία των Grand Magus δεν γίνεται για εγκυκλοπαιδικούς λόγους. Ήθελα να καταγράψω και να προσπαθήσω να ξαναθυμηθώ την πρώτη μου επαφή μαζί τους αλλά και το γιατί απέκτησαν τόσο μεγάλη θέση στην metal καρδιά μου (sic). Καλώς η κακώς ζούμε σε μια εποχή όπου τα πάντα βρίσκονται ένα κλικ μακριά, χρησιμοποιούμε ταμπέλες περισσότερες και από αυτές που υπάρχουν στην Εθνική Οδό για να συννενοηθούμε, η υπερπροσφορά συγκροτημάτων και δίσκων φέρνει μαζί της άγχος για να τα "προλάβουμε" όλα, η πλαστική/σάπια μουσική είναι πανταχού παρών και εγώ προσωπικά ψάχνω φάρους μέσα στην φουρτούνα. Οι συγκεκριμένοι κύριοι λειτουργούν σαν το γνωστό σαμπουάν. 2 σε 1. Α) Αναδεικνύουν αυτόματα όλες τις σύγχρονες μπάντες και ταυτόχρονα όλα τα χλωμά φαντάσματα του παρελθόντος τα οποία διατυμπανίζουν ότι η μουσική τους έχει επικό συναίσθημα. Όχι κύριοι, το feeling του Black Sails π.χ. είναι αδύνατον να περιγραφεί συν το ότι τέτοια δυνατά συναισθήματα είχαν καιρό να προσφερθούν απλόχερα στο ευρύ κοινό (γι αυτό το λόγο δεν αναφέρω το underground). B) Τι παίζουν οι Grand Magus; Φυσικά HEAVY FUCKIN' METAL. Το οποίο πάντα βρίσκονταν εκεί έξω απλά δεν υπήρχε κάποιος να μας το θυμίσει και να μας κάνει να το ανακαλύψουμε ακόμα μια φορά. Με λίγα λόγια να μας θυμίσει πως ήταν η πρώτη φορά που ακούσαμε Saxon και Iron Maiden. Αυτό το συναίσθημα μου "βγάζουν" αυτοί οι τύποι. Manowar meets Judas Priest meets Σκανδιναβική μυθολογία και ψυχή στα καλύτερα τους. Και επειδή ξέρω ότι δεν είμαι ο μόνος, στοιχηματίζω ότι αυτός είναι ένας λόγος που τους γουστάρουν όλων των ειδών οι φυλές του metal. Προσωπικά στα τραγούδια τους βρίσκω κάτι σπάνιο σήμερα. Το έχω ξαναπεί και στο παρελθόν και θα το λέω και στο μέλλον. Έχουν κάτι τόσο γαμημένα εξυψωτικό στην μουσική τους και τους θεωρώ μπάντα ψυχολογικής υποστήριξης. Η χώρα σε κρίση, όλα σκατά , ψυχολογία στο ναδίρ, προβλήματα στο σπίτι, τα ίδια στην δουλειά, σε κάθε γωνία του δρόμου η ίδια μαυρίλα που υπάρχει στην ψυχή σου. Πριν ξεκινήσεις ακόμα μια μέρα σου, βάλε ένα τραγούδι των Grand Magus να παίξει. Πίστεψε με. Είναι η βιταμίνη C που χρειάζεσαι σε νότες και ένας ακόμα λόγος να βγεις εκέι έξω και να μείνεις όρθιος...

Aesthetics of food

    Όταν βγαίνω κάπου είτε για φαγητό είτε για ποτό στην ίδια βαθμίδα με την ποιότητα, βάζω την ατμόσφαιρα που αποπνέει ο εκάστοτε χώρος και το εάν αισθάνομαι άνετα. Εάν ζούσα στην Σουηδία θα ήμουν περίεργος να επισκεφθώ το "In Flames" εστιατόριο για να δω εάν πληρεί τα κριτήρια που θέτω. Αν και με όνομα 2112 με έχει κερδισμένο από τα αποδυτήρια.
     Το θέμα μου όμως δεν είναι αυτό. Κυρίως αυτό που τριγυρνούσε στο μυαλό μου από τότε που άκουσα την συγκεκριμένη είδηση είναι τα λεγόμενα ταμπού. Ταμπού σχετικά με το που συχνάζει, τι πίνει, τι τρώει κάποιος ο οποίος ακούει metal. Εντάξει, κυρίως τέτοια κολλήματα ισχύουν στην περίπτωση "εξωσχολικών" οι οποίοι εξαιτίας της τουριστικής σχέσης που έχουν με την μουσική γενικότερα, θεωρούν ότι η μέση εικόνα ενός metalhead εν έτη 2012 είναι ακριβώς η ίδια που είχε ο Μπάμπης ο Sodom το 1988. Ο χεβιμεταλάς πρέπει να πίνει μόνο μπύρα, πρέπει να έχει μαλλί μέχρι τον κώλο, και φυσικά πρέπει να συχνάζει σε περίεργα καταγώγια και σκοτεινά υποχθόνια μαγαζιά.
      Welcome to the evolution. Μπορώ να σου δείξω αρκετά παραδείγματα ανθρώπων (συμπεριλαμβανομένου και εμένα) οι οποίοι εξωτερικά δεν αντικατοπτρίζουν τα μουσικά τους γούστα. Φυσικά και δεν αρνούμαι όλα αυτά τα οποία δίνουν στο αγαπημένο μας είδος μουσικής την πολιτιστική του ταυτότητα και αντικατοπτρίζουν την κουλτούρα του, αλλά επιμένω στο ότι το metal από το ξεκίνημα του είναι φτιαγμένο έτσι ώστε να δέχεται την διαφορετικότητα. Εξάλλου έτσι εξελίχθηκε και έτσι συνεχίζει να κοιτάζει μπροστά.
       Συγκεκριμένα τώρα στο θέμα ενός εστιατορίου το οποίο δημιουργήθηκε από μέλη μιας μπάντας και έχει έναν "κλασάτο" αέρα, εγώ προσωπικά γουστάρω. Δεν κατάλαβα, είναι δικαίωμα μόνο μιας συγκεκριμένης κάστας ανθρώπων να τρώνε εξεζητημένα φαγητά σε μαγαζιά με μοντέρνα διακόσμηση; Αν και δεν είμαι ιδιαίτερος φαν αυτής της κουζίνας, με το που ακούσω για ένα rock restaurant κάτι θα με τρώει μέσα μου να το επισκεφθώ. Γιατί στην τελική έχουμε και εμείς δικαίωμα στο sushi...αρκεί να συνοδεύεται από blastbeats.

                                                   

Too young to play guitar

     Αφού χάζευα για άλλη μια φορά στο You Tube, έπεσα πάνω σε ένα από τα άπειρα video που κυκλοφορούν (και σίγουρα όλοι τα έχουμε δει) όπου πιτσιρικάς με την μπάντα του (9χρονοι όλοι τους αν δεν κάνω λάθος) παίζουν live το Killing in the name of των Rage Against The Machine. Αυτομάτως κόλλησα. Αφού τελείωσε το τραγούδι άρχισα να ψάχνω και άλλα παρόμοια video ώστε να συνειδητοποιήσω ότι έχει περάσει περίπου 1 ώρα κατά την διάρκεια της οποίας ένα διαολεμένο χαμόγελο είχε ζωγραφιστεί πάνω μου και δεν έλεγε να ξεκολλήσει. Συνειδητοποίησα ότι τόση ώρα βλέπω παιδάκια από 2 έως 10 χρονών, να τραγουδάνε Iron Maiden, να παίζουν drums, να σολάρουν στην κιθάρα και άλλα χαριτωμένα...
    Όλο αυτό το αθώο σκηνικό με γέμισε με σκέψεις και για μια ακόμα φορά με έκανε να νοσταλγήσω παλιές εποχές. Τότε που έκανα air drumming κατά την διάρκεια του Smells like teen spirit και κατάφερα να κοπανήσω δυνατά το χέρι μου σε ένα καταραμένο έπιπλο (thanks Dave Grohl!), εκείνη την εποχή που νόμιζα ότι τραγουδούσα το Poison του Alice Cooper αλλά περισσότερο ακουγόμουν σαν αγοράκι που ρεύεται και προφανώς δημιουργεί τις δικές του λέξεις παρά τραγουδάει στίχους (ελάτε,όλοι το έχουμε κάνει) και άλλα χαζοχαρούμενα...
    Γαμώτο δεν θέλω να ακουστώ σαν κλασσικός χεβιμεταλάς (όχι heavyμεταλάς) δεκαετίας 80' που αναπολεί εκείνες τις χρυσές εποχές, όταν οι γκόμενες έρχονταν σε οργασμό μόνο και μόνο στην θέα αφίσας των Manowar και άλλες τέτοιες γραφικές ασχολίες αλλά πρέπει να το ομολογήσω: η εποχή της αθωότητας έχει τελειώσει. Προσωπικά σήμερα ψάχνω με το σταγονόμετρο εκείνη την μπάντα ή εκείνο το CD που θα με κάνει να τρέξω σαν μανιακός στο δισκάδικο (ποιο δισκάδικο; έκλεισε και αυτό) να παίρνω πόζες μπροστά στον καθρέφτη, να τραγουδάω δυνατά χωρίς τον φόβο λογοκρισίας επειδή έχω "μεγαλώσει" και να κάνω headbanging sto δωμάτιο μου κάτω από μια αφίσα Master of Puppets. Ζήτημα τον τελευταίο καιρό να έχει συμβεί μια φορά όλο αυτό.
     Με λίγα λόγια αυτά τα όμορφα video με τα metal kids με κάνανε να ξαναθέλω να γίνω παιδί. Έστω και για όσο διαρκεί ένα γαμημένο τραγούδι. Να νιώσω λίγο έτσι όπως ήταν τότε. Αλλά επειδή δεν υπάρχει το λεγόμενο somewhere back in time, έχω διαμορφώσει μια διαφορετική φιλοσοφία. Σε περίπτωση λοιπόν που κάνω παιδιά (αν και όποτε συμβεί αυτό), θα φροντίσω αυτά να ζήσουν αξέχαστες παιδικές metal στιγμές, ντυμένα με AC/DC μπλουζάκια και να ακούνε στην διαπασών αυτούς τους βετεράνους μωρέ,τους Lamb of God. Έτσι θα ξαναβιώνω και εγώ εμπειρίες, και αυτά θα έχω κάτι για να νοσταλγούν όταν μεγαλώσουν...

                                                

The New Wave Of Greek Modern Metal

     Την Κυριακή το βράδυ που μας πέρασε και αφού ασκήσαμε το εκλογικό μας δικαίωμα, αποφάσισα να πάρω το δρόμο για το An club όπου θα λάμβανε μέρος το The New Wave Of Modern Metal part II. Μιας και είχα καταφέρει σαν ηλίθιος να χάσω το part 1 που είχε λάβει χώρα αρκετούς μήνες πριν στη Νέα Μάκρη, ήξερα ότι ένα τέτοιο live δεν χάνονταν. Γνωρίζοντας την τίμια προσπάθεια για την διοργάνωση της συγκεκριμένης συναυλίας με αποκλειστικό σκοπό την ΚΑΥΛΑ και μόνο για την μουσική που γουστάρουμε, ήξερα μέσα μου ότι αυτή θα ήταν one hell of a night. Αυτό που με εξίταρε κυρίως όμως ήταν το ότι από τις μπάντες που θα παίζανε,δεν είχα ακούσει νότα. Παρά μόνο τζούρες μουσικής από το clip που διαφήμιζε το live στο You Tube. Με λίγα λόγια, το μέλλον της εγχώριας σκηνής μπροστά μου, έτοιμο για "φάγωμα".
      Ξεκίνημα με τους Rahu και μα το Βούδα μας βάλανε με το καλημέρα στον βούρκο της μουσικής τους. Βαρύς και ασήκωτος ήχος ξεχύνεται, το rythm section κρατάει γερά το οικοδόμημα, οι κιθάρες ξερνάνε sludge νοοτροπία παντού και πάνω απ όλα ένας καθαρά black metal (έτσι φαίνεται στα δικά μου μάτια τουλάχιστον) frontman, o οποίος ήταν φτυστός ο Anselmo εποχής Superjoint Ritual, δίνει ρέστα.      Ιδανικότατο ξεκίνημα και μετά από λίγο στην σκηνή ανεβαίνουν οι D-Human. Stick to the basics φιλοσοφία και το γνήσιο hardcore είχε την τιμητική του. Ο ήχος τους, μια μίξη από Sick of it all με Hatebreed περάσματα ήταν άψογος για το επόμενο μισάωρο. Καλύτερη στιγμή για μένα, το bluesy solo σε ένα τραγούδι τους, το οποίο παρότι δεν ταιριάζει με το ύφος τους, κόλλαγε μια χαρά. Μικρή παρατήρηση: θα ήθελα περισσότερη κινητικότητα πάνω στην σκηνή. Συνέχεια δώσανε οι Above us the waves από την Καβάλα οι οποίοι είναι άριστοι σε αυτό που κάνουν. Τι είναι αυτό; Σύγχρονο metalcore. Ωραίες μελωδίες από Σουηδία και Αμερική μερία, με έναν αρκετά κινητικό frontman έπαιξαν έτσι όπως έπρεπε. Ο ήχος τους δεν είχε ιδιαίτερες εκπλήξεις αλλά ήταν ουσιαστικοί. Πολύ καλή και η διασκευή τους στο Carrion των Parkway Drive. Και ενώ η μπύρα συνεχίζει και ρέει άφθονη με πιάνουν απροετοίμαστο οι Kin Beneath Chorus. Μιλάμε για μια αλωνιστική μηχανή από την Θεσσαλονίκη με έναν από τους καλύτερους drummers στην πιάτσα. Έτσι απλά για το επόμενο μισάωρο, μας κόλλησαν στον τοίχο με τον υπερbrutal ήχο τους ενώ έστω και μια απλή ματιά στην σκηνή να έριχνες, θα καταλάβαινες ότι η μπάντα μπάλα σε άλλο επίπεδο. Και μετά, πολύ απλά...Everfailed. Πριν λίγο καιρό είχαν ανοίξει την συναυλία των Septic Flesh στο Ρέθυμνο και με το που ξεκίνησαν μας έβαλαν αμέσως σε ένα σκοτεινό mood. Με πλήκτρα κυρίως σαν χαλί, η μπάντα έπαιξε άψογα παρά κάποια μικροπροβλήματα στον ήχο. Νικητής των διασκευών το Roots το οποίο απέδωσαν καλύτερα από το Blinded by fear. Η βραδιά έκλεισε με τους Endsight. Φανατικό κοινό, άπειρα λίτρα ιδρώτα πάνω στην σκηνή, ο Έλληνας Tom Morello στην κιθάρα (εμφανισιακά), ήχος χωνευτήρι που χωράει από The Haunted μέχρι punk τζούρες και το live έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο. Το να κάτσω να προσθέσω και άλλα αχρείαστα κοπλιμέντα το βρίσκω χάσιμο χρόνου. Το μόνο που θέλω να πω είναι ότι χρειαζόμαστε τέτοιες υγιείς συναυλίες,έστω και αν είμαστε όλοι κι όλοι 100 άτομα. Με τέτοια συγκροτήματα προσωπικά δεν φοβάμαι τίποτα για το μέλλον αυτής της μουσικής....