When a blind fan lies...

       Ας αποδεχτούμε κάτι πολύ απλό: είμαστε όλοι φανατικοί. Όσο και αν το παίζουμε ψύχραιμοι και αντικειμενικοί δείχνοντας μια ευγενή φύση, βαθιά μέσα μας κοχλάζει ο χούλιγκαν που διψάει να βγει στην επιφάνεια σαν το ζόμπι από τον τάφο. Υπάρχουν ορισμένα θέματα τα οποία μας "ανάβουν" και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την θέση μας until the end. Για παράδειγμα ένας φίλος (you know who you are) δεν δέχεται κουβέντα για τους Maiden. Εάν ποτέ οι Lamb Of God βγάλουν δίσκο ο οποίος είναι διασκευές πάνω avant garde jazz αυτοσχεδιασμούς, εγώ θα βροντοφωνάζω ότι μου αρέσει καθώς τα γιαούρτια θα πέφτουν βροχή.
        Δεν είναι καθόλου κακό να νιώθουμε δεμένοι με μια μπάντα. Αντιθέτως έχουμε κάτι με το οποίο ταυτιζόμαστε και στην τελική εάν το δούμε απλά, προσκυνάμε τους τύπους που έχουν γράψει τα αγαπημένα μας τραγούδια. Εδώ υπάρχει όμως η λεγόμενη thin line. Η συγκεκριμένη συζήτηση έχει γίνει άπειρες φορές αλλά είναι πάντοτε επίκαιρη. Έχουμε την ανάγκη να κάνουμε την αγαπημένη μας μπάντα our little bitch. Σαν να είμαστε νταβατζήδες και μας ανήκει. Σαν να πρέπει να καρπωνόμαστε μόνο εμείς αυτό που κάνει και το σημαντικότερο: εάν δεν ακολουθήσει τις διαταγές μας είτε κάνουμε τα στραβά μάτια (πιο στραβά δεν γίνονται), είτε την εξοστρακίζουμε.
         Εντελώς τυχαία, γράφοντας την από πάνω πρόταση μου ήρθε ένας στίχος των Metallica: "I drink from the cup of denial, I'm judging the world from my throne". Και εντελώς τυχαία ο στίχος είναι από το Dirty Window από το much loved St. Anger. Το οποίο όταν είχε κυκλοφορήσει, πάλευα με την εσωτερική μου φωνή σαν καλός Metalliκολλημένος να αποδείξω στον εαυτό μου και στους τριγύρω ότι αν εξαιρέσεις την παραγωγή, έχει κάποια τρομερά τραγούδια. Το ήξερα μέσα μου ότι αυτό που άξιζε ήταν κάποιες καλές ιδέες σε διάσπαρτα τραγούδια και αυτό ήταν όλο (μεταξύ μας τώρα, μια χαρά ακούγεται μωρέ, δεν είναι και Lulu!). Αυτό ήταν ένα παράδειγμα (από τα αρκετά) για το πως η τυφλή αγάπη για κάποιον καλλιτέχνη σε κάνει να τα βλέπεις όλα μονόχρωμα. Και προφανώς δεν ισχύει μόνο στην μουσική. Αν το δούμε πιο σφαιρικά το θέμα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και των προβλημάτων που έχει προκαλέσει αυτή η αντίληψη. Η λεγόμενος άγραφος κανόνας του choose sides or die. Έτσι λειτουργούμε. Έχουμε γίνει όλοι (άλλοι σε μικρότερο, άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό) λόρδοι και η γνώμη μας μετράει πάνω απ' όλα εμείς την αγαπάμε και την πονάμε την μπάντα.
         Αυτό που πρέπει να διδαχθούμε από αυτή μας την συμπεριφορά (αν και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι) είναι το ότι στο μουσικό μέρος πρέπει να είμαστε πιο αυστηροί με τους "έρωτες" μας. Με το που σκάει μύτη το καινούργιο τους album, κλείνουμε την πόρτα με το παρελθόν και ξεκινάμε την ακρόαση κενοί (ακατόρθωτο, αλλά αξίζει την προσπάθεια). Λειτουργώντας μέσα από αυτό το  σκεπτικό πιστεύω θα έχουμε την πιο καθαρή και υγιή άποψη για αυτό που αγαπάμε, αναγνωρίζοντας και τα μεγαλεία τους και τα σφάλματα τους. Μιας και το έφερε και η κουβέντα πάω να βάλω LOG, αφού είναι χαλαρά η καλύτερη μπάντα στο metal σήμερα...

(Re)Learning to listen

       Ακούγοντας το καινούργιο album των Gojira για πρώτη φορά και συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται για δίσκο ο οποίος έχει αρκετό βάθος και συνεπώς χρειάζεται πολλές ακροάσεις, αποφάσισα ότι δεν θα βιαστώ. Και τότε θυμήθηκα. Πως ακούγαμε τότε και πως ακούμε τώρα. Κυρίως αυτό που με ενδιαφέρει όμως είναι το τώρα. Τότε μια χαρά λιώναμε δίσκους με την γνωστή διαδικασία (βόλτα στο δισκάδικο με τις ώρες-αγορά δίσκου-ακρόαση διαβάζοντας booklet και απομνημόνευση κάθε γραφιστικής και μουσικής λεπτομέρειας) αλλά το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα.

          Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα (αξιόλογα) albums παίζει να έχω αφήσει να περάσουν στην δίνη του χρόνου, μόνο και μόνο επειδή δεν τους έδωσα τη σημασία που χρειάζονταν. Υπάρχουν συγκεκριμένα εποχές όπου δεν παλεύονται μουσικά. Ξαφνικά κυκλοφορούν στο ίντερνετ περίπου 5 καινούργιες κυκλοφορίες και επειδή ΠΡΕΠΕΙ να τις ακούσω όλες γιατί ΠΡΕΠΕΙ να διαμορφώσω άποψη, χάνεται η μπάλα. Ακροάσεις στα πεταχτά, ενασχόληση με κάτι άλλο ταυτόχρονα, βιασύνη για να ακούσουμε λίγο απ'όλα και πάει λέγοντας. 

          Έτσι κι αλλιώς καταλήγω στο ότι η σχέση του σημερινού ανθρώπου με την μουσική δεν είναι η ίδια με το παρελθόν. Modern life is eating you alive που λέει και ο θείος Dave. Ενώ μιλάμε για ένα από τα κατεξοχήν καταφύγια από οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει στη ζωή σου (ναι, για την μουσική μιλάω) ,βλέπω ότι δεν υπάρχει δυνατή σχέση με τον ακροατή σήμερα. Η κλασσική δικαιολογία είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν, που να βρω χρόνο να κάτσω κάτω, να βάλω έναν δίσκο και να τον ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος; Εν μέρει αυτή η άποψη κουβαλάει ένα δίκιο πάνω της αλλά από την άλλη μεριά είναι και ο λόγος που έχουμε γίνει ακροατές fast food. 

         Την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο έχω στα ακουστικά το The Black Chord των Astra. Φετινό δημιούργημα με τραγούδια διάρκειας μεγαλύτερης των 6 λεπτών κατά μέσω όρο με progressive rock διαστάσεις. Καθώς το ακούω ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαστεί να το ξανακούσω και να το ξανακούσω γιατί μυρίζομαι ότι υπάρχει πολύ ζουμί εδώ μέσα. Όπως θα κάνω και με το Gojira. Και με οποιοδήποτε άλλο δημιούργημα μου κάνει "κλικ" ώστε να με ψήσει να το λιώσω. Καλύτερα λίγα και καλά παρά σαβούρα με το κιλό. Αυτή την υπόσχεση την δίνω στον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να την κρατήσω...

Now you 've got someone to vote for

                                                       Our father thy will be done

I have denied this life its worth
I will not be the victim
Sickness to you my master
Heres to getting worse
Hope it kills you faster
Show me how it hurts to rot from the inside out
This vigil burns
Until the day our fires overtake you.
Our father we forsake you
Blessed be his name
Nothing now the same
Ask me why I hate
Why I've prayed to see the nation that I love disintegrate
And gladly give my life
The revolution regenerates
In honor of the strife of those who've died
In generations before for your blood stained glory
I reject you
I deny you
I defy you to continue
I defy you to continue
In honor of the strife of those who've died
In generations before for your blood stained glory
I reject you
I deny you
I defy you to continue
Smite the shepherd and the sheep will be scattered

                                            Αύριο ψηφίζω Blythe....

Smells like 90's American spirit...

Είμαι παιδί των 90's. Αυτή τη δεκαετία που μεγάλωσα και σχετικά με το αντικείμενο μας αυτά ήταν τα χρόνια που φυτεύτηκε ο ήχος της "σκληρής" μουσικής μέσα μου. Όλες οι πρώτες αγάπες προέρχονταν από τη άλλη πλευρά του Ατλαντικού και καθημερινό λεξικό που χρησιμοποιούσα ήταν το εξής: Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Mudhoney, Screaming Trees, Alice In Chains και πάει λέγοντας. Όλα αυτά τα ακούσματα τυπώθηκαν στο DNA μου για τα καλά και πλέον στην σημερινή εποχή, όταν ακούω κάτι το οποίο με ταξιδέυει πίσω σε εκείνα τα χρόνια, το εκτιμώ ιδιαιτέρως. Κλασσική περίπτωση νοσταλγίας θα μου πείτε. Δεν είναι ότι σήμερα δεν κυκλοφορούν σπουδαίες μουσικές, απλώς εκείνη η εποχή για μένα κουβαλάει εκείνη την πολύτιμη αθωότητα που έχεις όταν ανακαλύπτεις αυτό με το οποίοι ταιριάζεις και ταυτίζεσαι. Συγκεκριμένα τον τελευταίο μήνα, εντελώς τυχαία έχω μπει σε ένα back to the 90's mood. Όχι επειδή ξεσκόνισα την δισκοθήκη μου και ξαναέβαλα να παίξει κάτι από την εποχή του grunge αλλά εξαιτίας μια διαβολικής σύμπτωσης. Στις περισσότερες μέρες του Μαίου και μέχρι σήμερα 3 δίσκοι έχουν αποκτήσει βασική θέση στο καθημερινό μου playlist. Ενώνοντας τις τελείες διαπίστωσα και τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Στοιχεία μέσα τους με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Δεν είναι δίσκοι κλώνοι με εκείνους που βγαίνανε τότε αλλά ρε διάολε, κάποιο μαγικό συστατικό μέσα τους με στέλνει εκεί πίσω.




DEAD SARA-DEAD SARA

Ας είναι καλά ο Grafias που μας τους έμαθε. Με το που άκουσα το Weatherman και βλέπω το clip στο You Tube είπα ότι είναι κάποιο χαμένο βίντεο από το 1995. Μετά από λίγο κατάλαβα τι μου θυμίζαν. Warrior Soul στα καλύτερα τους αλλά δεν αντιγράφουν για κανένα λόγο. Ο ομώνυμος δίσκος τους σφύζει από την άτιμη ζωντάνια που μας έχει λέιψει. Νιώθεις ότι αυτό που κάνουν το νιώθουν και καταθέτουν την ψυχή τους τόσο απλά. Χωρίς φανφάρες και γιρλάντες αυτό είναι το rock που αγαπήσαμε και αγαπάμε. Ιδανικός δίσκος για αργά το απόγευμα τώρα που καλοκαιριάζει αλλά υποθέτω ότι και μέσα στο φθινόπωρο θα έχει ευεργετικές . Και τέλος η φωνή της Emily Armstrong για κάποιο διεστραμμένο λόγο μου θυμίζει Alanis Morissette.

                                                 

THRICE-BEGGARS

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ειδική περίπτωση. Ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει το 2009 και τότε απλά είχα ακούσει 2-3 τραγούδια χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία. Πριν λίγους μήνες διαπίστωσα ότι ακόμα δεν του είχα δώσει καθόλου προσοχή και αποφάσισα να τον ακούσω. Σοκ. Οι Thrice ξεχειλίζουν από ποιότητα. Το μεγαλύτερο ατού τους είναι ότι παρότι θυμίζουν 90's έχουν έναν δικό τους ξεχωριστό ήχο, μια ιδιαίτερη ζεστή παραγωγή και μια φωνή η οποία ανα διαστήματα σε κάνει να ανατριχιάζεις. Παρότι έχουν κυκλοφορήσει και δίσκο το 2011 εγώ δηλώνω fan του Beggars και είναι σίγουρο ότι θα τον ακούω για ανά διαστήματα για πάντα. Ρίξτε μια ακρόαση. Δεν θα σας απογοητέυσει. Εγγυημένα. 

                                             

HALESTORM-THE STRANGE CASE OF...

Πιθανότατα να τους έχετε ακούσει. Πιθανότατα να τους έχετε κράξει. Πείτε ότι θέλετε, εγώ έχω πάθει την πλάκα μου και δεν θα αλλάξω άποψη. Εμπορικό όσο δεν παίρνει, ρεφρέν που σου κολλάνε περισσότερο από σιρόπι, μια τύπισσα η οποία δεν είναι χαρακτηριστική περίπτωση ομορφιάς και μπορεί να rockάρει. Με λίγα λόγια μπορώ και ακούω όλο το δίσκο κάθε μέρα. Παρότι όλα τα τραγούδια είναι στρατηγικά πλασμένα ώστε να γίνουν hits και οι στίχοι είναι του στυλ "μπορώ να σε δαγκώσω και να σε κλέψω από την γκόμενα σου αλλά αν δεν μου κάτσεις fuck off", δεν τους θεωρώ για κανένα λόγο κάτι σαν guilty pleasure. Ναι, που και που χρειαζόμαστε και τέτοια στην καθημερινότητα μας. Όσο ηλίθιο και αν φαίνεται ένας μαντράχαλος να τραγουδάει αυτούς τους στίχους, σε ανανεώνει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα.

                                         

Remember Tomorrow...

Με αφορμή το live των Lynyrd Skynyrd σε λίγες μέρες (one of my favorite bands ever), είναι απαραίτητη η προθέρμανση με αγαπημένους ύμνους. Προχθές άκουγα τον δίσκο που είχαν βγάλει το 2009, God & Guns. Στο ομώνυμο τραγούδι (όπως και σε άλλα μέσα στον δίσκο) υπάρχουν στίχοι όπως "God & Guns, keep us strong", "I'm here in my neck of the woods,where God is great and guns are good" και άλλες τέτοιες ομορφιές. Όταν είχα πρωτοακούσει τον δίσκο το 2009 είχα τσαντιστεί λιγάκι. Τι στίχοι είναι αυτοί ρε Skynyrd; Αναρωτιόμουν πως μεταλλάχθηκε αυτή η μπάντα. Όταν ένα από τα διασημότερα σου τραγούδια μιλάει για τους μπελάδες που φέρνουν τα όπλα (Saturday Night Special), μετά από χρόνια τι έγινε ξαφνικά; Εκείνη την στιγμή όμως τους δικαιολόγησα για τον απλούστατο λόγο ότι είναι στην κυριολεξία διαφορετική μπάντα. Με μόνο ένα άτομο από την αυθεντική σύνθεση μου ακούγεται λογικό να υπάρχουν διαφορές όλων των ειδών σε σχέση με το παρελθόν. Με άλλες περιπτώσεις όμως τι γίνεται;
      Κραυγαλέο παράδειγμα ο Mr. Mustaine. Από δίσκους οι οποίοι στάζανε δηλητήριο με τους στίχους τους, ο Dave μας εμφανίζεται σήμερα σαν born again christian, δίσκους οι οποίοι μιλάνε μέσα από μια ρεπουμπλικανική επαναστατική άποψη (δεν ξέρω πως γίνεται αυτό, ας κάτσουν να παίρνουν μαθήματα οι Avenged Sevenfold για το μέλλον), αρνείται να παίξει με μπάντες όπως οι  Rotting Christ και δεν θέλει να ξανακούσει το The Conjuring γιατί είναι εμπνευσμένο από την μαύρη μαγεία. Μόνο σε μένα φαίνεται ότι o εν λόγω κύριος θα μπορούσε πολύ εύκολα να ήταν πολέμιος της γενικότερης metal αισθητικής; Με λίγα λόγια ο Mustaine του σήμερα με αυτόν του παρελθόντος έχει όση σχέση έχουν οι νεοέλληνες με τους αρχαίους Έλληνες: απλά έχουν το ίδιο όνομα και μιλάνε μια γλώσσα συγγενική. That's all folks! Αυτό στο οποίο δεν μπορώ να καταλήξω είναι το τι συνέβη και μετά από χρόνια υπάρχει αυτή η τρομακτική διαφορά στον χαρακτήρα ενός ανθρώπου. Ένα ακόμα παράδειγμα για το πως μπορεί μια θρησκεία να "αλλάξει" κάποιον; Δεν θέλω να είμαι τόσο κυνικός αλλά maybe...
      Ένα άλλο παράδειγμα είναι ο Blackie από τους Wasp. Αρνείται πλέον να παίξει το Fuck Like A Beast γιατί δεν πιστεύει ότι εκπροσωπεί αυτά που πρεσβεύει η μπάντα σήμερα. Δεν θέλω να γίνω απόλυτος αλλά η μπάντα σου τι ακριβώς πρεσβεύει δηλαδή; Ένας λόγος που έγινε διάσημη είναι το προκλητικό στοιχείο που υπήρχε στα live και στους δίσκους σας. Με λίγα λόγια είναι σαν να αρνείσαι εντελώς το παρελθόν σου παρότι το έχεις χρησιμοποιήσει για να πάρεις το μερίδιο της επιτυχίας που σου αναλογεί...Το πιο ειρωνικό απ'ολα; Πριν από λίγες μέρες οι Megadeth καθώς παίζανε live σε ένα φεστιβάλ στην Κροατία, δέχθηκαν πέτρες από οπαδούς των Wasp με αποτέλεσμα να εγκαταλείψουν την σκηνή. Και όλα αυτά επειδή οι Wasp ακύρωσαν την εμφάνιση τους γιατί σύμφωνα με τις φήμες υπήρξε τσακωμός μεταξύ των δυο συγκροτημάτων. Πιάσε το αυγό και κούρεψε το.
      Όπως είπα και πιο πάνω δεν πιστεύω ότι πρέπει να αρνείσαι το παρελθόν σου όταν σε έχει κάνει αυτό που είσαι σήμερα. Από την άλλη πλευρά όμως θα ήταν εντελώς φασιστικό να αφορήσω κάποιον επειδή άλλαξε τα πιστεύω του και την γενικότερη του φιλοσοφία. To make a long story short το αρνητικό της όλης υπόθεσης είναι το ότι η μεταμόρφωση συγκεκριμένα στο metal, από κάτι επαναστατικό και άκρως καυστικό σε κάτι το οποίο ξεπερνάει τα όρια του συντηρητισμού είναι απαράδεκτο. Συμβουλή προς μουσικούς: μην κάνετε μεγάλες δηλώσεις, δεν ξέρετε τι επιφυλάσσει το μέλλον και κυρίως το μυαλό σας. Never say never...