10 reasons to love Ten

Σαν σήμερα το 1991 κυκλοφόρησε το Τen, ο πρώτος δίσκος των Pearl Jam. Ένας δίσκος ο οποίος μου έχει χαρίσει πολλές όμορφες στιγμές. Θυμάμαι την μέρα που πάτησα στο δισκοπωλείο έχοντας δει την προηγούμενη μέρα στο MTV (όταν ακόμα αυτό ήταν Music Television) το videoclip του Jeremy. Μιας και τότε ήμουν κολλημένος με Nirvana, Soundgarden και Alice in Chains (ακόμα είμαι), οι Pearl Jam ήταν η μοναδική μπάντα στην οποία δεν είχα εντρυφήσει. Μόνο το όνομα τους ήξερα και τίποτα άλλο. Γύρισα σπίτι, άραξα στο πάτωμα, έβαλα ακουστικά, άνοιξα το booklet-mini αφίσα και από τότε δηλώνω ερωτευμένος με τον συγκεκριμένο δίσκο. Ίσως αθεράπευτα ρομαντικός, αλλά επειδή έτσι μας παρουσιάστηκαν οι εν λόγω κύριοι πιστεύω ότι είναι η κορυφαία κυκλοφορία τους. Τελικά η γνωστή άποψη ότι οι αγαπημένοι σου δίσκοι είναι αυτοί που άκουσες όταν ήσουν 15, παίζει να είναι απολύτως σωστή. Τα κριτήρια είναι καθαρά βιωματικά. Ορίστε 10 λόγοι για τους οποίους γουστάρω αυτό το άλμπουμ:

1) Φρεσκάδα is the name. Μπορείς να ακούσεις ξεκάθαρα (όπως και στα περισσότερα σοβαρά debut albums) τον ήχο μιας μπάντας που ροκάρει. Έχει δύναμη, πάθος και τα δίνει όλα στο πρώτο της βήμα. Ακόμα και στις πιο ήρεμες στιγμές καταθέτει την ψυχή της. Τόσο απλά.

2) Eddie Vedder. Ο άνθρωπος που ξαφνικά γίνεται είδωλο και εκατομμύρια teenagers ταυτίζονται μαζί του. Μπορεί να μην είναι ο λεγόμενος τραγουδιστής με φωνή κρύσταλλο, αλλά αυτή η χροιά και αυτό το συναίσθημα που βγάζει προκαλεί ανατριχίλες.

3) Το solo του Alive. Ή αλλιώς η δυνατότητα να κάνεις κάτι φρέσκο να ακουστεί τόσο κλασσικό. Ο McCready σε ένα take θυμίζει 70's φιλοσοφία και απογειώνει ένα ήδη απογειωμένο τραγούδι στο φώτο φίνις.

4) Jeremy. Ο λόγος που τους έμαθε ο περισσότερος κόσμος. Ένα τραγούδι μελαγχολικό και ένα videoclip το οποίο εκείνη την εποχή έκανε τα μάτια όλου του κόσμου να μείνουν καρφωμένα στην μικρή οθόνη. Πέρα από την ονομασία του σαν single, η ιστορία του μικρού Jeremy σε έβαζε σε σκέψεις.

5) Lyrics. Ο Vedder δεν έγραψε στίχους τόσο αφηρημένους όσο ο Cobain. Ήταν πιο συγκεντρωμένοι και χτυπάνε στο ψαχνό της ψυχής της generation X. Όταν καταφέρνεις να ταυτιστείς με αυτό που σιγοτραγουδάς, γίνεσαι αυτόματα μέρος του.

6) Ποιότητα. To Ten είναι ένας από τους ποιοτικότερους rock δίσκους. Είναι ένα άλμπουμ που έχει επηρεάσει  και θα συνεχίσει να το κάνει. Ένας δίσκος πειστήριο για την πικρή αλήθεια ότι το grunge δεν ήταν απλά μια μόδα χωρίς ουσία. Οι μουσικές σχέσεις με το κλασσικό hard rock που υπάρχουν εδώ μέσα, δεν είναι καθόλου δύσκολο να βρεθούν.

7) Black. Το Black δεν είναι μια από τις καλύτερες μπαλάντες ever. Ούτε το πως καταφέρνεις να αποτυπώσεις τα συναισθήματα σου πίσω από ένα μικρόφωνο και πάνω σε μουσικά όργανα. Ούτε το πως γράφεις μερικούς στίχους που κόβουν σαν ξυράφι. Το Black είναι μια άλλη κατηγορία μόνο του και ίσως τα καλύτερα 5:43 λεπτά που μπορείς να αφιερώσεις για να ακούσεις πραγματικά ΚΑΛΗ μουσική.

8) Chorus. Από μικρή ηλικία οι Jam τα είχαν στο τσεπάκι τους. Μπορεί να είναι πιασιάρικα για να χτυπήσουν κορυφές σε charts, μπορεί να είναι πιο πειραματικά αλλά θα σου καρφωθούν στο κεφάλι με την μια. Οι βάσεις για να γίνεις μια μεγάλη arena rock band.

9) Dirty Frank. Αυτό το άτιμο bonus track είναι μεγάλη ζημιά. Έχει τεράστιο ενδιαφέρον να ακούς μια καινούργια μπάντα που προέρχεται από μια συγκεκριμένη σκηνή να παίζει σαν τους Red Hot Chilli Peppers. Have fun ξεχείλωμα...

10) Pearl Jam. Ευχαριστούμε βασικά αυτό το δίσκο γιατί με αυτό ξεκίνησε μια τεράστια μπάντα. Η οποία από τις εφηβικές ορμές τις, προχώρησε σε άλλους δρόμους με το πέρασμα των καιρών, έδειξε ότι δεν φοβάται να πειραματιστεί, έγραψε άπειρα ακόμα τραγούδια για να τα παίζει ζωντανά σε όλο το  κόσμο και πλέον σήμερα απολαμβάνει ένα classic rock status παρέα με τον Neil Young. Thank you Jam.

This is spinal laugh

       Ώρες ώρες τσαντίζομαι με τον εαυτό μου. Σε εξωφρενικό βαθμό. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου τα πάντα τρέχουν. Όλο και πιο γρήγορα. Από τα αυτοκίνητα μέχρι τις πληροφορίες. Ψυχαναγκαστικά έχουμε καταλήξει στην υπερανάλυση των πάντων. Στη μουσική ειδικά γίνεται το έλα να δεις. Το riff διαρκεί 5,5 δευτερόλεπτα, τραβάνε το solo πολύ, το break στη μέση τα σπάει και άλλα πολλά μαργαριτάρια ξεφεύγουν από το στόμα μας καθημερινά. Πότε γίναμε αναλυτές στη μουσική NASA και δεν το κατάλαβα; Μερικές φορές ακούω μια δεύτερη φωνή στο μυαλό μου (am i going insane;) να μου φωνάζει: "απόλαυσε το και βγάλε το σκασμό".
       Κάθομαι και αναπολώ τις μέρες (σαν κλασσικός γεροπαράξενος) που άκουγα για πρώτη φορά κάτι που με ενθουσίαζε. Στην τελική τι είναι αυτό που μετράει; Το να περνάς καλά. Τελεία. Το να διασκεδάζεις και να νιώθεις όμορφα. Have fun! Βέβαια τώρα μην με ρωτήσετε πως γίνεται κάτι τέτοιο εάν ακούς Carpathian Forest, αυτή είναι άλλη συζήτηση. Και τι ποιο ωραίο από το να ακούς κάτι το οποίο θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή να πέσεις στα πατώματα από τα γέλια. Τρανό παράδειγμα οι Spinal Tap.
       Κάθε σωστή δόση χιούμορ θα πρέπει να ξεκινάει από τον αυτοσαρκασμό. Έχουμε τα χίλια δύο ελαττώματα και θα τα γελοιοποιήσουμε. Είμαστε υπερβολικοί; Θα κάνουμε χαβαλέ και θα γελάσουμε. Αλλά ταυτόχρονα θα παραμείνουμε γαμάτοι.  Οι Tap εκείνη την εποχή δεν νομίζω να το ήξεραν αλλά ουσιαστικά δημιούργησαν το σατυρικό metal. Καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα της heavy σκηνής με περιστατικά και τραγούδια για πραγματικά γεγονότα αλλά και για άλλα που θα επαληθεύονταν στο μέλλον (πόσο προφήτες ήταν;).
      Για αυτό το λόγο ακριβώς χαίρομαι που σήμερα υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Tenacious D και οι Steel Panther. "Δικοί μας" οι οποίοι στηλιτεύουν όλα τα κλισέ που κατά τους καιρούς έχουν δημιουργηθεί αλλά και περήφανοι για αυτό που είναι. Πολύ απλά επειδή το αγαπάνε. Μαζί τους και εμείς. Γιατί μου δημιουργούν παρόμοια συναισθήματα με αυτά που έχω όταν ακούω AC/DC. Με λίγα λόγια: who gives a fuck, περνάμε καλά και δεν μας νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν με νοιάζει που τραγουδάω το ρεφρέν του Asian Hooker μέσα στο αμάξι και οι τριγύρω κοιτάνε απορημένοι. Είναι αυτή η παιδική "ασθένεια" που γουστάρουμε και πρέπει να βγάζουμε προς τα έξω πιο συχνά. Από την στιγμή που ακούμε Panther μέχρι και την στιγμή που θα ακούσουμε κάτι πιο "σοβαρό". Ίσως σιγά σιγά μας βοηθήσει να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά. Με λίγα λόγια ας δούμε τα πράγματα πιο απλά. Είτε πρόκειται για concept σχετικά με την σχιζοφρενική προσωπικότητα είτε για κάτι ατμοσφαιρικό είτε για κάτι που είναι τεχνικά δύσκολο, αν διασκεδάζεις ακούγοντας το πάει να πει ότι σου αρέσει. Αλλιώς, πολύ απλά προσποιούμαστε....

                                                                

The money made me do it

Έχω αράξει και ρίχνω μια ματιά στα άλμπουμ που κυκλοφόρησαν το 2011. Η φετινή χρονιά με μπερδεύει αρκετά μέχρι τώρα οπότε είπα να θυμηθώ τι παίζονταν πέρσι. Ταυτόχρονα πέφτω πάνω στις δηλώσεις του Peter Dolving σχετικά με τους λόγους για τους οποίους έφυγε από τους The Haunted. Βάζω μετά από καιρό το Unseen να παίξει για ακόμη μια φορά και καταριέμαι θεούς και δαίμονες. Γιατί; Καταρχήν ας ξεκινήσουμε από το ότι προσωπικά πιστεύω αυτά που λέει στο κείμενο που δημοσίευσε. Έχω διαμορφώσει την άποψη ότι ο Dolving είναι από τα πιο τίμια και ειλικρινή άτομα στον χώρο του σκληρού ήχου. Ένας χαρακτήρας απολαυστικός και ταυτόχρονα καυστικός, από τις απόψεις του έως την σκηνική παρουσία του. Τέτοια άτομα χρειαζόμαστε σε αυτό το χώρο, τέτοια άτομα υποστηρίζουμε.
         Ο κυριότερος λόγος που ξενέρωσα με την συγκεκριμένη κατάσταση είναι κυρίως ότι έφυγε ένα από τα βασικά συστατικά των The Haunted. Θα μου πεις είχε ξαναφύγει στο παρελθόν και δεν γκρεμίστηκε ο κόσμος. Ναι ok, ισχύει, αλλά τελικά ποιοι δίσκοι μας αρέσουν περισσότερο; Αυτοί με τον Marco Aro ή οι υπόλοιποι; Do the math... Και γιατί θα τους θυμόμαστε: Επειδή είχαν δυο αδέρφια τα οποία είναι υπεύθυνα για την δημιουργία μιας ολόκληρης σκηνής και ενός συγκεκριμένου ήχου ο οποίος έχει πατενταριστεί και από την άλλη εξαιτίας ενός frontman ο οποίος εξωτερικεύει με την ίδια ευκολία την οργή του και την διεστραμμένη μελαγχολία του. Οπότε...το 50% έφυγε.
         Οι διαβασμένοι είχαν δει τα πρώτα ψήγματα της εξέλιξης των Haunted στο Revolver. Ο Peter είχε επιστρέψει και δεν είχε ορέξεις να μείνει στα ίδια και τα ίδια. Από εκείνο το σημείο και μετά πιστεύω υπήρχε μια συνεχόμενη διαμάχη μέσα στην μπάντα για το ποιος θα περάσει τις δικές του μουσικές ανησυχίες. Οι Bjorler που θέλανε κάτι πιο παραδοσιακό ή ο κύριος που είχε όρεξη για πειραματισμούς. Η χρυσή τομή πιστεύω βρέθηκε στο The Dead Eye. Πέρα από τα αστεία ότι οι στοιχειωμένοι μαλάκωσαν τον ήχο τους, μιλάμε για τεράστια δισκάρα. Σφύζει από συναίσθημα, ενέργεια και κυρίως έχει ατμόσφαιρα. Το 11 όμως με το Unseen έγινε η μεγάλη στροφή. Την οποία γουστάρω απίστευτα. Τους ταιριάζει και σε εμάς μας τρώει η περιέργεια να δούμε που θα το πάνε. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον λάτρεψα. Μπορεί να ήθελε περισσότερη δουλειά στην δομή αλλά είχε τραγουδάρες. Και εκεί είναι το κομβικό σημείο. Εάν τα βρίσκανε στα μουσικά θεμάτα τους, κόβω το χέρι μου ότι ο επόμενος τους δίσκος θα ήταν αριστούργημα. Αλλά κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Δυστυχώς. Και για αυτούς αλλά κυρίως για εμάς (ναι το βλέπω εγωιστικά αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα αυτό το "γιατί ρε γαμώτο;;;").
          Και καταλήγουμε στους At the Gates. Πως; Σύμφωνα με τον Peter (ναι είμαστε κολλητοί), τα αδέρφια θέλουν να εξαργυρώσουν ότι μπορούν με την προηγούμενη μπάντα τους. Με λίγα λόγια ξέρουν ότι το όνομα των At the Gates έχει αποκτήσει ένα σεβαστό status, μεγαλύτερο από τα 90'ς. Τα κύρια έσοδα για μια μπάντα πλέον είναι το tour και το merch. Money is the word. Δεν χρειάστηκε να τους κατηγορήσει κανείς για να φανεί ο λόγος ενός ακόμα reunion. Είχαν πει μόνοι τους: "ναι θα παίξουμε κάποια live μετρημένα αλλά μέχρι εκεί. Μην περιμένετε κάτι άλλο". Αν θυμάμαι καλά το  υποτιθέμενο τελευταίο live ever των Gates θα ήταν αυτό στην Αθήνα. Ακόμα περιοδεύουν. Οι πράξεις μιλάνε από μόνες τους. Στην τελική ποιος είμαι εγώ να τους κατηγορήσω. Καλά κάνουν. Θέλουν να βγάλουν λεφτά με την σέσουλα; Ας το κάνουν. Αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή. Δεν μπορείς να βλέπεις ότι η μια σου αγελάδα παράγει περισσότερο γάλα από την άλλη και να την αρμέγεις συνέχεια.  Το εάν θα δούμε στο μέλλον και καινούργιο δίσκο από τους Gates δε θα μου προξενήσει καμία έκπληξη πάντως. Τον οποίο εννοείται ότι θα περιμένω σαν τρελός αλλά θα με ξενερώνει ότι θα είναι μόνο και μόνο ο λόγος για να βγούνε ένα ακόμα tour και να έχουν και καινούργια τραγούδια στο setlist.
         Από την άλλη πλευρά με τρώει η περιέργεια να δω τι θα είναι οι The house of Dolving που φτιάχνει τώρα ο μουσάτος. Αλλά κυρίως θα με πιάνει νοσταλγία κάθε φορά που θα ακούω το Unseen γιατί θα ξέρω ότι δεν θα ακούσω ποτέ το αριστούργημα που θα έρχονταν αλλά χάθηκε στον δρόμο με τις λίρες...

                                                                    

The bands that should (not) be...pt2

TITO & TARANTULA

Όταν έχεις δημιουργήσει μια από τις πιο cult ταινίες ever, είναι απαραίτητο να έχεις και την αντίστοιχη μουσική επένδυση. Γι' αυτό το λόγο ο Robert Rodriguez σοφά επέλεξε τραγούδια των συμπατριωτών του Tito & Tarantula σαν το soundtrack  του From dusk till dawn. Εάν δεν το έχετε δει, δείτε το. Είναι η καλύτερη ταινία όλων των εποχών. Τουλάχιστον για όσο διαρκεί. Αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Εάν έπρεπε να βάλουμε οπωσδήποτε μια ταμπέλα για να συνεννοηθούμε, θα λέγαμε ότι οι εν λόγω κύριοι παίζουν σκοτεινά blues με επιρροές από την μεξικάνικη μουσική (λογικό ακούγεται). Κατάλληλη μπάντα για να παίζει σε σκοτεινά μαγαζιά στην μέση του πουθενά τα οποία φιλοξενούν εξίσου σκοτεινούς τύπους. Επίσης ιδανικό μουσικό χαλί κατά την διάρκεια του σεξ.Αυτό που τους κάνει να ξεχωρίζουν είναι αυτή η περίεργη αίσθηση της μελωδίας που διαθέτουν. Αυτό ισχύει το ίδιο στον τομέα τρων φωνητικών όσο και στην κιθαριστική δουλειά τους η οποία είναι εξαιρετική. Με λίγα λόγια οι Tito & Tarantula οφείλεται να ακούγονται ΜΟΝΟ βράδυ. Και μέχρι να νυχτώσει, ευκαιρία να θυμηθούμε τον πιο-κόλαση-δεν-γίνεται χορό της Salma Hayek υπό τους ήχους τους.
Must have: Tarantism (1997)

                                                       



FIVE HORSE JOHNSON

Φαντάσου ότι καβαλάς μια Harley σε κάποιο highway στην μέση της ερήμoυ του New Mexico. Μετά από αρκετές ώρες το μοναδικό ίχνος ανθρώπινου πολιτισμού που θα βρεις για να βρέξεις το λαρύγγι σου είναι ένα bar στην μέση του πουθενά. Μπαίνεις μέσα και νιώθεις τα μάτια όλων να πέφτουν πάνω σου. Φορτηγατζήδες, bikers, τύπισσες έτοιμες για one night stand, τσαντισμένος bartender, με λίγα λόγια όχι και τα καλύτερα παιδιά μαζεμένα κάτω από την ίδια σκεπή. Είναι δεδομένο ότι οι Five Horse Johnson είναι η μπάντα του bar. Hard rocking blues, φωνητικά με γρέζι, lead που θυμίζουν καλές εποχές, αίσθηση του groove και μια φυσαρμόνικα να πετάγεται ευχάριστα στα τραγούδια. Θα μπορούσαν να είναι κολλητοί με τους Scissorfight (παίζει και να είναι) και να οργώνουν με ένα van τις Ηνωμένες Πολιτείες με μοναδικό σκοπό να πληρωθούν σε αλκοόλ στα μαγαζιά που θα παίξουν. Παρότι σε κάποιο σημείο διαλύθηκαν, τα καλά νέα είναι ότι πέρσι ξεκίνησαν να παίζουν live και πάλι, ενώ έχουν βάλει μπρος για καινούργιο δίσκο.
Must have: The Mystery Spot (2006)

                                                           

The bands that should (not) be...

        Τι είναι αυτό που δίνει σε μια μπάντα το "cult" status της; Σίγουρα ο καθένας έχει να δώσει τη δική του εκτίμηση πάνω στο θέμα. Τα κύρια χαρακτηριστικά που πιστεύω ότι συμφωνούμε όλοι είναι ότι α) το κοινό της δεν είναι ιδιαίτερα μεγάλο αλλά αντιθέτως είναι φανατισμένο, β) σε αυτό που παίζουν μπορεί να μην είναι οι καλύτεροι αλλά έχουν μια ξεχωριστή ιδιοσυγκρασία (κυρίως γι αυτό μένουν στην ιστορία) και γ) σίγουρα εμφανισιακά έχουν κάτι που ξεχωρίζει και θάβει αυτόματα το style των υπόλοιπων συγκροτημάτων (έτσι τουλάχιστον φαίνεται στα μάτια μας). Cult μπορεί να είναι μόνο και μόνο το όνομα τους, το ότι ο κιθαρίστας τους κατάγεται από την Μαδαγασκάρη και ότι άλλο βάζει ο νους μας. Που θέλω να καταλήξω; Πουθενά συγκεκριμένα απλά θεώρησα ότι είναι ένας καλός γενικός πρόλογος για να μιλήσω για δυο από τις αγαπημένες μου cult μπάντες(είπαμε, εγώ έτσι τις θεωρώ). 

MELVINS

Για κάποιο ανεξήγητο λόγο αυτή η μπάντα συνεχίζει και υπάρχει μέχρι και σήμερα. Συνεχίζει να περιοδεύει ασταμάτητα μέχρι και σήμερα και κυρίως να παράγει δίσκους σε ρυθμούς σαν να είναι γκαστρωμένο κουνέλι (αισίως φέτος κυκλοφορούν τον 19ο δίσκο τους). Το παράδοξο με τους εν λόγω κύριους είναι ότι αποδεδειγμένα έχουν δημιουργήσει και επηρεάσει μια ολόκληρη σκηνή. Ωραία θα μου πείτε, και; Πολύ απλά δεν μπορείς να την ονομάσεις ούτε να την χαρακτηρίσεις. Δεν γίνεται. Είναι τόσο πολλοί οι παράγοντες οπού στο μοναδικό που μπορώ να καταλήξω είναι το μπροστά από την εποχή της-υπέρβαρη- πειραματικά προοδευτική- και άλλα χίλια δυο στοιχεία- μουσική. Τους χρωστάνε πολλά πολλές μπάντες, από τους Nirvana μέχρι και τους Mastodon. Χαρακτηριστική μορφή της μπάντας και ιδρυτικό μέλος είναι ο Buzz Osborne με την πιο χαρακτηριστική αφάνα στην ιστορία του rock. Σε περίπτωση που εκτεθεί στην μουσική των Melvins κάποιος ανυποψίαστος, το ποιο πιθανό είναι να ξυνίσει τα μούτρα του και να ρωτήσει εάν όλο αυτό που ακούει έχει κάποιο νόημα. Αφήστε τον ελεύθερο να ακούσει Ζουζούνια τότε που είναι ποιο βατά. Κι όμως αν αφιερώσεις λίγο χρόνο θα καταλάβεις ότι όσο βαριά και παραμορφωμένη είναι αυτή η μουσική που βγαίνει από τα ηχεία, οι Melvins rockάρουν πολύ χαλαρά. Έχουν το groove, έχουν το στυλ του δεν έχουμε στυλ και μπορούν να κάνουν το κεφάλι σου να ανεβοκατεβαίνει ρυθμικά. Απλά βγάλε τις παρωπίδες σου και κάνε μπάνιο χωρίς ενοχές στον βούρκο τους. Ειδικά τώρα που έχουν από το 2006  στην σύνθεση τους και δυο μέλη των Big Business (άλλη περιπτωσάρα) πιστεύω ότι μπορούν να συνεχίσουν ακάθεκτοι και να σταματήσουν όταν βγάλουν 40 δίσκους.

Μust have: Houdini (1993) (το ότι αυτός ο δίσκος  κυκλοφόρησε από πολυεθνική εταιρεία ερευνάται ακόμα και σήμερα από των Μόλντερ και την Σκάλι)

                                                                 

SCISSORFIGHT

Στην Ελλάδα πιστεύω ότι είμαστε πάνω κάτω 30 άτομα αυτοί που ξέρουμε τους Scissorfight. Και έχω την εντύπωση ότι μας ξέρω όλους ονομαστικά. Ας ξεκινήσουμε από τα άσχημα: οι Scissorfight έχουν διαλυθεί. Η τουλάχιστον αυτό ξέρουμε μέχρι στιγμής. Οι λόγοι για να τους θεωρήσεις cult και να τους λατρέψει ο κάθε heavy/stoner/southern ακροατής είναι αμέτρητοi. A)To όνομα τους προέρχεται από μια λεσβιακή στάση στο σεξ. Συγκεκριμένα επειδή η περιέργεια χτυπάει κόκκινο ορίστε: http://www.urbandictionary.com/define.php?term=Scissor%20fight (δεν τους έχετε λατρέψει ήδη;)

B) O τραγουδιστής τους λέγεται Ironlung. Γ) Η εμφάνιση τους και μόνο σε βάζει σε σκέψεις για το πόσο καλά παιδιά είναι. Δ) Είναι Αμερικάνοι βλάχοι από το New Hampshire και είναι περήφανοι γι αυτό Ε) Έχουν γαμάτους τίτλους τραγουδιών όπως Victory over Horseshit, New Hampshire's allright if you like fighting και πολλά ακόμα. Τους είχα μάθει όταν κυκλοφόρησαν τον τελευταίο τους δίσκο Jaggernaut το 2006 και αυτόματα τους ερωτεύτηκα (μεταφορικά μιλώντας). Παρότι η μουσική τους ακούγεται αρκετά απλή, καταφέρνουν κάτι πολύ ιδιαίτερο: τα τύμπανα είναι αρκετά μελετημένα ώστε να υποστηρίζουν τα riffs και έτσι να δημιουργούν super heavy groovy ήχο. Τα lead τους είναι άκρως πετυχημένα ενώ σου κρατάνε το ενδιαφέρον ακόμα και όταν δοκιμάζουν να παίξουν λίγο πιο γρήγορα. Το μεγάλο ατού τους όμως είναι ο τραγουδιστής. Το μιλάω τέζα μάγκικα στον κολλητό μου  την στιγμή που πετάμε καπάκια του Jack Daniels στο βαρέλι είναι πραγματικά ανεκτίμητο. Εάν είστε fan του συγκεκριμένου ήχου θα σας κερδίσουν από τα αποδυτήρια. Και μετά θα κοπανάτε το κεφάλι σας μαζί μου γιατί δεν έκανε τρελή επιτυχία και χάθηκε άδικα αυτή η μπαντάρα.

Μust Have: Όλα τους τα EP's και LP's είναι άψογα.Μεγαλύτερη αδυναμία όμως έχουμε στο Jaggernaut (2006)