Soundtracks to your escape pt.1

Τα παρακάτω είναι προφανώς υποκειμενικά. Εάν θέλαμε κάτι πραγματικά αποδεκτό από όλους, θα καταφεύγαμε σε περιπτώσεις Chariots of Fire και θα είμασταν όλοι safe και χαρούμενοι. Έλα όμως που δεν δουλεύει έτσι. Αυτό που γουστάρω μπορεί να το σιχαίνονται όλοι. Who cares? Όταν μια μουσική "ντύνει" σωστά τις εικόνες, αλλά βγάζει και το γενικότερο feeling, το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο να πετύχει. Έτσι δεν είναι;

Sons Of Anarchy
Escape: Σχετικά με τους fans, μπορώ να φανταστώ τη φάτσα σας τη στιγμή που βλέπετε αυτή τη φωτό από πάνω. Ξέρω τι σκέφτεστε. Οι μη fans ας μην περιμένουν ακαδημαική αντιμετώπιση και ενημέρωση για το τι πραγματεύεται η παραπάνω σειρά. Μπείτε στο imdb και δείτε, από μένα καλύτερα θα σας φωτίσει. Σας μιλάει ένας βαμμένος οπότε δεν μπορώ να είμαι ψύχραιμος. Απλά και όμορφα το Sons τα σπάει και σε επηρεάζει ψυχολογικά. Αλήθεια. Δένεσαι με τους χαρακτήρες και παρότι η θεματολογία θα μπορούσε να καταντάει κουραστική ήδη από τη δεύτερη season, έχουμε προχωρήσει ακάθεκτοι στην πέμπτη , όποτε βγαίνει επεισόδιο μας τρέχουν τα σάλια σαν σκύλος που μύρισε μπριζόλα. Ο κύριος Sutter μας περνάει από την κόλαση στον παράδεισο και το αντίστροφο, εδώ και 5 χρόνια. Πέρα από το σενάριο, η όλη ατμόσφαιρα της σειράς είναι ρεαλιστική. Μηχανόβιοι αληταράδες (τους οποίους καραγουστάρουμε), φασαρίες με συμμορίες, γκόμενες που μοιάζει να βγήκαν από σχολή για groupies και άλλα πολλά καλούδια γεμίζουν την οθόνη μας μια φορά την εβδομάδα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.

Soundtrack: Μετά την παραπάνω περιγραφή τι μουσική θα περίμενες να ακούσεις; ΑΒΒΑ; Δεν νομίζω. Ζόρικη και αντρίκια μουσική is the answer. Με το southern meets biker κλίμα σε όλα τα τραγούδια, το OST του Sons κάνει μια χαρά τι δουλειά του. Και μπορεί πολύ άνετα να είναι το δικό σου soundtrack της βραδιάς με ξύδια που έρχετε. Τραγουδάρες σαν το opening theme This Life και το John The Revelator σου κολλάνε με την πρώτη στο μυαλό. Προσωπικό favorite η διασκευή του House Of The Risng Sun. By the way  υπάρχει κάπου στο διαδίκτυο και μια δεύτερη version του Ost η οποία περιέχει περίπου 30 τραγούδια (μέχρι και Clutch). Πάλι καλά που το θυμήθηκα γιατί κάπου την έχω αποθηκευμένη και πρέπει να την εντοπίσω...

                                                               

The Devil's Rejects
Escape: Λοιπόν, έχουμε και λέμε: το The Devil's Rejects είναι το sequel του The House of 1000 Corpses. Σκηνοθετεί ο (δικός μας) Rob Zombie. Αυτές είναι οι πληροφορίες που χρειάζεται να ξέρετε. Γιατί αν προσπαθήσω να αναλύσω το τι συμβαίνει μέσα στην εν λόγω ταινία, θα φωνάξετε ταξί να με πάει απευθείας στο Δαφνί. Εάν η πρώτη ταινία είχε μια πλοκή (παρέα η οποία ταξιδεύει στην αμερικάνική επαρχία με το αμάξι, πέφτει θύμα σαλεμένης hillbilly οικογένειας που γουστάρει να μακελεύει ότι βρει, ενώ κάπου στην πορεία υπάρχει και το στοιχείου του μεταφυσικού σε ultra καμμένη version), η δεύτερη είναι ο ορισμός της αναρχίκης, σαδομαζοχιστικής και  διαστροφικής σκηνοθετικής άποψης του κύριου Zombie. Του οποίου κακά τα ψέμματα, οι ταινίες του δεν μας λένε και πολλά. Απλά κάθε φορά που βγάζει και μια την βλέπουμε επειδή τον συμπαθούμε σαν τύπο.

Soundtrack: Επειδή απ ότι φαίνεται σε θέμα της ελληνικής μουσικής σκηνής, η Ελλάδα wannabe η νέα Λουιζιάνα, αυτό το soundtrack είναι χρυσωρυχείο για τους απανταχού μουσικόφιλους αυτού του ήχου. Προσοχή όμως. Εδώ δεν θα ακούσετε ούτε stoner, ούτε sludgιες ούτε γενικότερα πολύ σκληρές κιθάρες. Εδώ υπάρχουν οι ρίζες της όλων αυτών που αγαπάμε. Ξεκάθαρα με 70'ς προσανατολισμούς, οι τραγουδάρες διαδέχονται η μια την άλλη με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος με το Free Bird των you know who. Από κει και πέρα εάν κάποιος αρέσκεται στο να ακούει μέχρι cult country ύμνους, εδώ είναι αυτό που ψάχνει. Και επειδή μπορεί με την πρώτη το Satan's Got To Get Along Without Me να ακούγεται γραφικό, "αμερικανιά" όσο δεν πάει και γενικότερα γελοίο για κάποιον mucho heavy τύπο, είναι μεγάλη ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ (απλά φανταστείτε το και σαν διασκευή από γνωστή μπάντα).

                                                                       

Things going on...

Βάζω και βλέπω για άλλη μια φορά το Revelations του Bill Hicks. Για μια ώρα περίπου καταφέρνω και ξεχνιέμαι. Παρότι το έχω παρακολουθήσει άπειρες φορές και ενώ ξέρω απ έξω σχεδόν όλα τα punchlines, με διασκεδάζει αφάνταστα. Περνάω καλά ενώ γελάω με αστεία τα οποία αφορούν πολύ σοβαρά θέματα. Ειρωνικό δεν είναι; Το θέμα είναι ότι μέσα από τη σάτιρα και τον σουρεαλιστικό μονόλογο του Bill, παρουσιάζονται τόσο απλά και τόσο αβίαστα όλα αυτά που σκεφτόμαστε και δεν τολμάμε να πούμε. Δεν τα εκφράζουμε για χίλιους δυο λόγους. Και αυτά συνήθως είναι οι λύσεις στα προβλήματα μας. Απλά για κάποιο λόγο δεν τολμάμε. Γι αυτό το λόγο βλέπω το συγκεκριμένο video για νιοστή φορά. Μου θυμίζει αυτά που σιγά σιγά ξεχνάμε. Είναι ένα σταθερό σημείο μέσα στον τυφώνα του σήμερα και δεν θέλω να το χάσω για κανένα λόγο. Και αφού τελειώνει και μου θυμίζει ότι δεν θα μάθουμε ποτέ από τα λάθη μας, όσες φορές και αν διδαχθούμε, κοιτάω τον υπολογιστή και βλέπω και το μάτι μου χάνεται σε θάλασσα πληροφοριών. Προσγειώνομαι απότομα και σκέφτομαι...

• Οι Rival Sons ροκάρουν. Βγάλε από το το rock το heavy και το hard και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας. Οι πιο κυνικοί θα τους δουν μέσα από το πρίσμα του γενικότερου vintage νοσταλγικού revival. Εγώ γιατί δεν τους βλέπω έτσι; Ξεκάθαρη απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Πάει να πει ότι χτυπάνε κάποια ευαίσθητη χορδή μέσα μου και το μόνο που καταφέρνω να δώσω σαν απάντηση στο γιατί μου αρέσουν είναι ένα. Οι Rival Sons ροκάρουν. Ακούστε όλο το Head Down τώρα.
• Facebook, Twitter, μέχρι και η λαική αγορά μιλάει για τον Justin Bieber. Και για τους fans. Και για τους haters. Οι οποίοι gonna hate. Και για το εάν είναι gay. Και για το εάν δεν είναι. Και...i don't give a shit! Ας λέει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Και εγώ λέω την άποψη μου. Η οποία είναι ότι δεν με νοιάζει τίποτα απολύτως σχετικά με αυτό το θέμα. Εδώ επιβεβαιώνεται το ρητό: No comment, is a comment. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το γεγονός ότι κάτι τόσο ανούσιο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έτσι φαίνεται) λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις μέσα από το ίντερνετ σε ελάχιστο χρόνο. Φαντάσου να γίνονταν έτσι και για σοβαρά θέματα τα οποία αφορούν την καθημερινότητα μας. Με αποτέλεσμα έναν ουσιαστικό διάλογο. Ναι ρε φλώρε, πολύ intellectuel δεν την έχεις δει, θα σκεφτεί κάποιος τώρα. Ok, απλά λέω: Got a weapon? Use it wise.
• Όλοι φέτος θυμήθηκαν να βγάλουν δισκάρες; Κάθομαι και σκέφτομαι ποιος μου αρέσει περισσότερο και όλο εμφανίζονται ισοπαλίες. Δεν τερματίζει κανείς πρώτος. Αλλά το αποφάσισα. Δεν θα κάτσω να σκάσω. Θα το ξανασκεφτώ τον Δεκέμβριο που θα τελειώνει η χρονιά και νικητής θα είναι ο δίσκος που άκουσα τις περισσότερες φορές το 12. Έτσι θα έχω και την συνείδηση μου καθαρή. 
• Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, πραγματοποιείται στο ΟΑΚΑ γιορτή-συναυλία για τα 20 χρόνια ενός μεγάλου συνθέτη της Ελλάδας. Δεν το λέω ειρωνικά, έτσι φαίνεται στα μάτια των θαυμαστών του. Ούτε θα ξεκινήσω να εκφράζω κλισαρισμένες εκφράσεις του τύπου: μόνο το metal αξίζει ρε και τίποτα άλλο. Άντε με όλα τα σκουπίδια που έχουμε μπλέξει. Πριν χρόνια παίζει να έλεγα τέτοια και χειρότερα. Σήμερα το βλέπω πιο ψύχραιμα. Όταν ένας άνθρωπος- χώρα βρίσκεται σε κώμα, μην περιμένεις πνευματική διαύγεια. Είναι επιστημονικά αδύνατο. 
• Το ότι η ελευθερία του λόγου έχει χαθεί εδώ και καιρό είναι πασίγνωστο. Λογικό είναι να χαθεί και κάθε μορφή σάτιρας. Nothing's shocking anymore όπως είπε ο Alice Cooper. ; Όταν θίγεις θέματα όπως η θρησκεία είναι απόλυτα αναμενόμενο το που θα βρεθείς. Στην πυρά με τις μάγισσες του Σάλεμ (Rob Zombie, βγάλτο επιτέλους). Μου φαίνεται ο George Carlin θα πούλαγε την ψυχή του για να επιστρέψει στη ζωή και να γίνει Έλληνας ΑΥΤΗ τη στιγμή.
• Lonely Island. Εμμονή.

                                                                      

The Spirit Of (Metal) Radio

Προτιμώ να δω 4ωρη avant garde ουγγρική ταινία του 1960, παρά να ανοίξω την TV. So simple. Σε λίγο νιώθω ότι το μυαλό μου θα εκραγεί από το overdose άχρηστων πληροφοριών και από τις απόψεις σιχαμερών δημόσιων προσώπων. Οπότε θα πάω πάσο. Τι μας μένει; Α ναι, το ρομαντικό ραδιόφωνο. Με το οποίο έχω μια σχέση αγάπης-μίσους. Ενώ το γουστάρω, δεν θέλω να το ακούω πλέον. Γιατί πολύ απλά έτσι όπως το αγάπησα, έχει πεθάνει. Πλέον είναι ένα ΜΜΕ τραβεστί που περιφέρεται στα FM. Θέλω σοβαρές εκπομπές αλλά και σωστές ψυχαγωγικές (υπάρχουν ακόμα αλλά είναι ελάχιστες) οι οποίες να έχουν κάτι να μου πουν. Δεν μπορώ να ακούω άλλο παραμιλητά που δεν έχουν κανένα νόημα. Μια όμορφη bimbo μιλάει κάνα δίλεπτο (πριν μπει το επόμενο τραγούδι) σε ρυθμό διάρροιας, για το πως να κάνουμε spa σε σούπερ χαλαρωτικά κέντρα ομορφιάς την ίδια στιγμή που οι λογαριασμοί μας κοιτάνε σαν τον νταβατζή που θέλει να πληρωθεί. Τα κλωνοποιημένα προγράμματα τραγουδιών στους περισσότερους σταθμούς. Η έλλειψη φρέσκων παραγωγών (τον οποίο, διάολε, θα θέλεις να τον ακούσεις γιατί η γνώμη του έχει ενδιαφέρον) γιατί πολύ απλά πλέον κάνουμε ράντιο στο Ελλάντα χωρίς να τους χρειαζόμαστε. Παίξε αυτά που μας δίνουν να παίξουμε γιατί έτσι πρέπει. Σταματάω γιατί η γκρίνια μου λαμβάνει μέγεθος χιονοστιβάδας και τα παραδείγματα είναι άπειρα.
            And what about metal dude? Εδώ είναι το σημείο που γελάνε και τα τσιμέντα. Σοβαρά τώρα, περίμενες η περιμένεις στο μέλλον να δεις σε αυτή τη χώρα ένα καθαρόαιμο rock και metal ραδιοφωνικό σταθμό; Περισσότερες πιθανότητες έχω να πείσω την Megan Fox και την Scarlet Johansson να φιληθούν παρά το από πάνω. Ώρες ώρες μου αρέσει να κάνω daydreaming και να σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ήταν. Και κυρίως με νόημα. 1) Θα βοηθούσε σίγουρα την εγχώρια σκηνή και 2) δεν θα είχε πρόβλημα με το θέμα ποικιλία. Και ναι, ας έπαιζε από Nasum μέχρι και indie. Δεν έχουμε πρόβλημα. Ανοιχτόμυαλοι άνθρωποι είμαστε. Η ακροαματικότητα θα ήταν στάνταρ και επιτέλους θα σταματούσα να φτιάχνω compilation Cds για το αμάξι, μόνο και μόνο επειδή θα άκουγα την stoner/southern/sludge εκπομπή του σταθμού.
           Και κάπου εδώ είναι που ανοίγουμε τα χέρια μας στον ουρανό και φωνάζουμε: "God bless the Internet!!!" Τα webradios μας έχουν σώσει τη ζωή κατά μια έννοια. Μπορείς να βρεις ότι θέλεις και όποτε θέλεις. Οι εκπομπές έχουν τον χαρακτήρα που πρέπει να έχουν και επιτέλους το όλο πακέτο μουσικής και κουβέντας είναι πλήρες (thanx για την παρέα Metal A.M.). Οπότε μέχρι να πάρει την εκδίκηση του ο σκληρός ήχος, έχουμε το διαδίκτυο να προσφέρει αφθονία. Βέβαια πόσο θα τα έσπαγε να υπήρχε το Headbangers Radio π.χ. και να παίρνουμε τηλέφωνα για να αφιερώσουμε κάτι από Brutal Truth στα αλάνια από την δουλειά; Λέμε τώρα...Dream on.

Hypnotize me, Mesmerize me

    Το rock n roll δεν είναι μονοδιάστατο. Ναι, το κυριότερο του ατού είναι ότι προσφέρει διασκέδαση. Καμία απολύτως αντίρρηση. Συγκεκριμένα αν χαθεί αυτός ο παράγοντας, θα βρεθούμε όλοι μας με κατάθλιψη την επόμενη μέρα. Συνεπώς χρειαζόμαστε αυτό το feel good mood στην καθημερινότητα μας. Όπως και να το κάνεις, "σπάει" την μονοτονία και την ρουτίνα. Τελευταία όμως έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου, ότι δεν είναι αρκετό.
     Το λέω συχνά ότι η μουσική, μας ταξιδεύει και μας κάνει να ξεχνιόμαστε. Αυτή τη στιγμή θα το πάω ανάποδα. Τον τελευταίο καιρό δεν θέλω να πετάξω σε άλλους πλανήτες, ούτε να καταντήσω λωτοφάγος. Χρειάζομαι φωνές. Φωνές που θα με κρατήσουν εδώ, στο σήμερα, και θα με κάνουν να σκεφτώ με τα λεγόμενα τους. Και όταν λέω φωνές, δεν θέλω κουλτουριάρικους ψιθύρους που χαιδεύουν τα αυτάκια. Έχουμε μπουχτίσει από αυτούς. Θέλω ακονισμένα μυαλά που θα αποτυπώνουν τις κριτικές σκέψεις τους σε νότες και σε στίχους. Και θα με ρωτήσει κάποιος, γιατί το θέλεις αυτό σήμερα συγκεκριμένα;
    Ok, ρίξε μια ματιά τριγύρω σου και πες μου τι βλέπεις. Δεν εννοώ στην Ελλάδα. Κοίτα πέρα από το δικό σου δέντρο και δες το δάσος. Πάρε όλα τα μειονεκτήματα που μαστίζουν το ανθρώπινο  είδος από το ξεκίνημα του και πολλαπλασίασε τα. Γενικά η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αλλά αυτός δεν είναι ο κυριότερος λόγος. Το πιο σημαντικό είναι ότι στο παρελθόν δεν υπήρχε αυτή η απάθεια. Τι εννοώ; Πάρε για παράδειγμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η καλλιτεχνική κοινότητα είχε ξεσηκωθεί. Αντιδρούσε με τον τρόπο της. Και δεν μιλάω μόνο για την μουσική. Από όλους τους χώρους υπήρχε ένας γενικότερος ξεσηκωμός. Σήμερα που ο 3ος παγκόσμιος λαμβάνει χώρα με χαρτονομίσματα και πιστώσεις αντί για βόμβες, βυθιζόμαστε στον λήθαργο.
    Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει. Αυτό που με καίει είναι η μουσική τους γλώσσα. Η οποία όπως μας έχει φανερωθεί στο παρελθόν, τσακίζει κόκκαλα. Βασικά συνδυάζει τα πάντα. Διασκέδαση, πρωτοπορία, τροφή για το μυαλό. Βέβαια δεν μένω μόνο σε αυτούς. Υπάρχουν και άλλες μπάντες οι οποίες τελευταία μου φαίνεται ότι έχουν σωπάσει. Για χίλιους δυο λόγους. Απλά στο μυαλό μου πετάγονται πρώτοι οι System για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτουν ένα πολύ δυνατό όπλο. Mainstream λέγεται αυτό. Είναι γνωστό ότι εάν αξιωθούν να βγάλουν καινούργιο δίσκο, θα χτυπήσει κορυφές σε Billboard και όλα τα γνωστά charts. Όταν βγάζει δίσκο μόνος του ο Tankian, δεν μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο. Περισσότερες πωλήσεις, περισσότερη αναγνώριση, περισσότερα μυαλά που μπορείς να επηρεάσεις θετικά.
     Δεν με χαλάει ο Springsteen. Μια χαρά δίσκους βγάζει, απήχηση έχει και περνάει και το μήνυμα με 3ωρες συναυλίες. Απλά αν είναι να κάνεις κάτι, κάνε το δυνατά. Και σαν κλασσικός γκρινιάρης κάθομαι και αναρωτιέμαι: που είναι το Mindcrime του σήμερα; Μπορούμε να αρκεστούμε στο ότι το τάδε είναι διαχρονικό και άλλες χίλιες δυο δικαιολογίες; Από τις μικρότερες μπάντες δεν έχω κανένα παράπονο. Κάνουν αυτό που πρέπει με λύσσα και πάθος. Οι "μεγάλοι" με απογοητεύουν. Διότι ενώ τους έχει ανοίξει την πόρτα ο ίδιος ο εχθρός, τους έχει δώσει το βήμα να μιλήσουν, αυτοί κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα και εξετάζουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Και σιγά σιγά σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Μήπως δεν εννοούσαν αυτά που λέγανε τότε; Μήπως όλο αυτό ένα ακόμα γρανάζι
για μια "αφύπνιση" που θα πουλήσει παραπάνω; Μήπως στο τέλος της ημέρας όλα είναι νουμέρα που ανεβοκατεβαίνουν σε μια οθόνη; Time will tell....Απλά μακάρι να έχουμε επιβιώσει μέχρι τότε.