Screaming In Digital

Ο Joe Walsh στον φετινό του δίσκο τραγουδάει "I'm an analog man in a digital world". Αφού έτσι αισθάνεται ο άνθρωπος, ποιος είμαι εγώ να τον κρίνω; Με γεια του, με χαρά του. Λογικό είναι να νιώθει έτσι. Με τους Eagles στη δεκαετία του 70', κυριαρχούσε στα charts, όργωνε όλη την Αμερική με ατελείωτες περιοδείες και με λίγα λόγια ζούσε το όνειρο του rockstar. Βέβαια το ότι από τους ωκεανούς αλκοόλ που κατέβαζε δεν θυμάται τίποτα απ'όλα αυτά, είναι ένα άλλο θέμα. Τουλάχιστον ξέρει την ταυτότητα του. Είπαμε, είναι analog man.
      Το ερώτημα μου είναι γιατί και εμείς προσπαθούμε με τα χίλια ζόρια να γίνουμε το ίδιο; Ναι, γουστάρω το βινύλιο. Θες από αισθητική άποψη, από το ότι έχει πιο "ζεστό" ήχο από το CD, ας το δούμε από όλες τις πλευρές. Είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο. Τέλος. Γουστάρω τα 70's. Και τα 60's. Τα τραγούδια, τις μπάντες, τους δίσκους και γενικότερα την όλη ατμόσφαιρα που βγαίνει όταν βάλεις να ακούσεις για παράδειγμα ένα δίσκο των Blue Oyster Cult. Μια χαρά. Ο ήχος; Τρομερός. Πάρε για παράδειγμα την παραγωγή του Led Zeppellin II που δημιούργησε σχολή και πες μου αν βρίσκεις ψεγάδι. Όλα άψογα.
     Απευθύνομαι σε αυτούς που είναι 40 και κάτω. Τα ζήσαμε αυτά; Δεν θα το έλεγα. Τα αναπολούμε σαν εποχές που έχουν ξεβάψει μέσα στο μυαλό μας. Η υπερβολική παρελθοντολαγνεία έχει και τα όρια της. "Τότε βγαίναν τραγουδάρες, αυτός είναι ήχος" και άλλα τέτοια χαριτωμένα μου έχουν ξεφύγει και εμένα κατά καιρούς. Θέλω να ζήσω τα δικά μου 70's; Ορίστε, έχω Graveyard. Θέλω 80's;
Έχω και Enforcer. Οι παραπάνω μπάντες τα σπάνε. Αλλά ρε γαμώτο, έχω πήξει στο revival.
     Δεν είμαι σίγουρος αλλά δεν νομίζω το '75 να υπήρχε μόδα όπου οι μπάντες να παίζανε σαν το '55. Και ξαναλέω: ναι, όλα αυτά τα συγκροτήματα είναι τρομερά. Και τα ακούω και περνάω καλά. Αλλά what about now? Βλέπω τις φωνές εκεί πίσω να δυναμώνουν. Όλες οι ψηφιακές παραγωγές με Pro Tools είναι το ίδιες και τα ίδια πλαστικά τύμπανα, και οι ίδιες κιθάρες κτλ... Διάολε όχι,αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει θα τα καταφέρει. Και τότε αρκετές παραγωγές δίσκων δεν μοιάζανε μεταξύ τους; Η ιστορία κλασσικά, επαναλαμβάνεται. Ας γίνουμε καλύτερα παροντολάγνοι. Δεν λέω για το μέλλον. Όταν έρθει αυτό βλέπουμε.
     Λογικά έτσι όπως εξελίσσεται το σκηνικό θα πρέπει να περιμένουμε όπου να ναι την αναβίωση του grunge. Και μετά του nu metal. Και μετά θα ξανάρθει το metalcore πάλι. Και λογικά κάπου το 2030 (αν υπάρχουμε σαν ανθρώπινο είδος ακόμα) θα έχουμε την επετειακή αναβίωση του djent. Ας το δεχτούμε επιτέλους ότι είμαστε digital people. Δεν μάθαμε και δεν είχαμε τα ίδια ερεθίσματα που είχαν τότε. Περισσότερο έχουμε ζήσει στο πετσί μας το mp3, το Bluray και το ipod. Δεν είναι κακό να καταλάβουμε επιτέλους ότι  ζούμε την αναλογική μας εποχή τώρα. Η οποία θα μνημονεύεται σε 15,20 χρόνια. Τότε που θα λέει το ένα παιδάκι στο άλλο: "Καλά, βρήκα στον σκληρό του πατέρα μου ένα αρχείο από το 2011 με τους Tesseract μέσα. Τους έχεις ακούσει; Καλά μιλάμε αυτές ήταν μπάντες. Όχι σαν κι αυτές σήμερα. Και έχει μια παραγωγάρα...άσε, τι να σου λέω. 100% ψηφιακή,όχι πλαστικούρες. Αυτές ήταν εποχές ρε γαμώτο..."

                                                   

Have A Drink On Me

Σάββατο σήμερα- ιδανική μέρα για ακολασίες. Και μιλώντας για ακολασίες μου ήρθε στο μυαλό αυτό που είδα τις προάλλες να κυκλοφορεί στο ιντερνέτι. Απ'ότι φαίνεται είναι αρκετά διαδεδομένο το λεγόμενο Zakk Wylde drinking game. Τι είναι αυτό; Σύμφωνα με τις οδηγίες, ο Zakk είναι πασίγνωστος για τις "αρμονικές" του πάνω στην κιθάρα. Κάτι το οποίο χρησιμοποιεί κατά κόρον μέσα στα τραγούδια του.  Δεν υπάρχει τραγούδι του που να μην έχει τουλάχιστον 10 "σφυρίγματα". Νόμος. Επιλέγετε λοιπόν το τραγούδι της επιλογής σας από τους Black Label Society ή από αυτά που έχει γράψει κατά την θητεία του με τον Ozzy και κάθε φορά που το κλισέ της αρμονικής επαναλαμβάνεται κατεβάζετε και ένα σφηνάκι. Σημαντική είναι η σημείωση ότι πιθανότατα θα πεθάνετε εφαρμόζοντας το παιχνίδι σε τραγούδια όπως το Destruction Overdrive ή την live version του Crazy Train. Do the math και ακούστε...

                                                   
    Όταν έκανα post για το συγκεκριμένο game στο Facebook, τα σχόλια από κάτω ήταν συγκινητικά. Κάποιος πέταξε την ιδέα να γίνει παρόμοιο game όπου θα πίνεις ένα σφηνάκι κάθε φορά που σε τραγούδι των Manowar ακούγονται οι λέξεις: "kill","die", "warrior", "sword", "steel" και άλλα τέτοια όμορφα. Εμένα μου ήρθε στο μυαλό το εξής: Βάζεις να παίζει ένα live των Metallica(κατά προτίμηση εποχής 2000 και πίσω) και κάθε φορά που ο James πετάει τα περίφημα yeah-oh yeah, you take a shot.
Και επειδή υπάρχει πολύ ψωμί στο θέμα αυτό, ξεκινάω γκάλοπ επιτόπου. Στείλτε μου την δικιά σας ιδέα για το καλύτερο drinking shots cliches game που μπορείτε να σκεφτείτε. Ο νικητής κερδίζει ένα κατεστραμμένο συκώτι. Cheers.
                                                 

Alice In Brains

     Εάν τελικά οι Μάγιας έχουν δίκιο και η συντέλεια του πλανήτη έρθει σε περίπου 2 μήνες, θα έχω προλάβει ευτυχώς να μιλήσω για τους AIC. Όχι, ούτε θέλω να ξεπατικώσω το Wikipedia και να πω για την καριέρα τους, ούτε να φτιάξω την αγιογραφία τους ή να ακουστώ σαν τρελαμένοw fanboy. Είμαι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αλλού θέλω να επικεντρωθώ. Στο ότι η φράση "κάλλιο αργά παρά ποτέ" ταιριάζει άψογα στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν αναφέρομαι όμως στο συγκρότημα. Κυρίως με ιντριγκάρει η δική μας άποψη αλλά και άλλων συγκροτημάτων γι αυτούς. Θα μου πείτε τώρα και με το δίκιο σας "τους σιχαίνομαι και ούτε θέλω να ξέρω τι νομίζουν για αυτούς οι Anthrax για παράδειγμα". Δεν διαφωνώ καθόλου. Όπως την βρίσκει ο καθένας. Απλά πρέπει να παραδεχτούμε κάποια γεγονότα.
     Πίσω στις δοξασμένες εποχές των 90's, τότε που το metal περνούσε την δικιά του κρίση ταυτότητας (δεν είσαι η μόνη Ελλάδα), ήρθε το κακό grunge να σκοτώσει την heavy μουσική. Και όπως λέει και το υπέρanthem των Tenacious D The Metal: Grunge then tried to dethrone the metal, but metal was in the way. Εγώ έτσι όπως το βλέπω θα έλεγα ότι grunge refreshed metal.   

      Flash forward στα 00's. Ακούω συνεχώς καινούργιες κυκλοφορίες και διαπιστώνω πολλές επιρροές από Alice In Chains. Ανεξάρτητα από το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας (βέβαια όλα αυτά φάνηκαν κυρίως σε stoner/alternative δίσκους). Και σκέφτομαι: τι γίνεται ρε παιδιά; Πως γίνεται μια μπάντα που άνηκε σε αυτό το εχθρικό είδος να έχει επηρεάσει τόσους δικούς μας;
       Πολύ απλά οι κύριοι Cantrell & ΣΙΑ ανέκαθεν ήταν η heavy/hard rock σημαία του Seattle και όλοι κάνανε τα στραβά μάτια. Το καταλαβαίνεις από τα riffs τους. Από τις συνθέσεις τους. Και σε όλα αυτά βάλε σαν κερασάκι στην τούρτα τον λόγο που ξεχώρισαν ή αν θες το trademark τους: τις διπλές φωνητικές γραμμές οι οποίες κολυμπάνε σε αυτή την διαστροφική μελαγχολία. Μόλις ακούσεις κάποιον να ακουμπάει ίχνος από αυτές τις ιδιότροπες νότες, καταλαβαίνεις αυτόματα από ποιον είναι επηρεασμένοι.
       Η άποψη μας για αυτούς ίσως να έχει ξεκαθαρίσει τα τελευταία χρόνια μιας και φαίνεται όλο και περισσότερο η στάμπα που έχουν αφήσει μέσα στο χρόνο. Αν και για μερικούς είμαι σίγουρος ότι παραμένουν ταμπού. Αν για παράδειγμα έρθουν για live εδώ, δεν θα έχουν προφανώς την αναγνώριση της classic rock band που έχουν οι Pearl Jam. Βέβαια είναι άλλα τα μεγέθη αλλά you got the point. Δεν είναι ποτέ αργά να τους αποδεχτούμε σαν αυτό που πραγματικά είναι.
     Τα συγκροτήματα παγκοσμίως το έχουν κάνει ήδη. Μπορώ να φανταστώ τον James (τι πάει να πει ποιον James) να μετανιώνει για το κράξιμο που έριχνε στην περιοδεία του Black Album  προς τον Stanley. Και αφού κατάλαβε το λάθος του χρόνια μετά και συνειδητοποίησε ότι γουστάρει,φυσικό επακόλουθο είναι τέτοιες κινήσεις.

                                                     
   Τις προάλλες άκουγα το The Age Of Hell των Chimaira. Δίσκος που κατά τι γνώμη μου πέρασε στα ψιλά γράμματα ενώ είναι δισκάρα αλλά τέλος πάντων. Το εν λόγω  album ειδικά στις φωνητικές μελωδίες είναι τίγκα AIC. Το διαπιστώνω όλο και περισσότερο κάθε φορά που το ακούω. Ακραίο metal και έχει αυτούς για επιρροή; Κι όμως. Και είναι τόσο άψογα προσαρμοσμένα που το ύφος των Chimaira δεν διαβρώνεται καθόλου.
    Πέρα από την γνώμη των άλλων για αυτούς (η οποία από τι βλέπω σαν να αλλάζει και εδώ και λίγο καιρό εντός συνόρων και χαίρομαι γι αυτό- σύντομα θα δείτε ή βλέπετε ήδη πολλές ελληνικές μπάντες να έχουν επιρροές από δαύτους), οι ίδιοι μας προσέφεραν απλόχερα το 2009 ένα ακόμα αριστούργημα το οποίο αναστενάζουμε κάθε φορά που το ακούμε σαν μικρά κοριτσάκια. Οπότε αν γουστάρετε αφήστε στη άκρη τα trueλίκια και απολαύστε heavy rock ελεύθερα. Οι εποχές των ένοχων απολαύσεων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

                                         
Y.Γ.: Οι Opeth κεντούν κανονικότατα πάνω στο Would?

Soundtracks to your escape pt.2

Rockstar
Escape: Όλοι το έχουμε δει παραπάνω από 2 φορές. Όλοι μας θα θέλαμε να είμασταν στη θέση του πρωταγωνιστή. Επίσης όλοι κάπου έχουμε διαβάσει ότι το story είναι βασισμένο πάνω στην φυγή του Halford από τους Priest. Ναι, μπορεί να μην είναι αριστούργημα από σκηνοθετικής και σεναριακής άποψης αλλά δεν μας καίγεται καρφί. Εμείς γουστάρουμε 80's, άπειρα λίτρα λακ στο μαλλί, τεράστιες σκηνές, χιλιάδες κόσμου από κάτω, περιοδείες και γενικά όλα τα κλισέ με τα οποία έχουμε ποτιστεί από τότε που ακούμε metal. Η Τζένιφερ παρόλο που είναι γενικά νερόβραστη, εδώ είναι ένα κλικ πιο συμπαθητική, ο Μαρκ είναι γαμώ τα άτομα όπου και να παίζει και ζει τον ρόλο ΚΑΝΟΝΙΚΑ ενώ θεός και τεράστια cult μορφή είναι ο roadie των Steel Dragon. Τυράκι είναι η εμφάνιση του νεαρού τότε Myles Kennedy ο οποίος αναλαμβάνει να γίνει νέος στη θέση του νέου.Και δείχνει ότι από τότε "το είχε" το ροκσταριλίκι.


Soundtrack: Οι Steel Dragon τα σπάνε. Και έχουν και τραγουδάρες. Βασικά θα γούσταρα να υπήρχαν ως κανονική μπάντα αλλά μετά από λίγο καιρό θα τους κράζαμε σαν παρωχημένους. Κιθάρες να σφυρίζουν από Zakk Wylde, φωνάρα ο Jeff στο μικρόφωνο και γενικότερα το Ost πέρα από τις κλασσικές ποζεριές που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε ροκάδικη 80's ταινία, έχει τραγουδάρες. Δεν ξέρω αν τα γράψανε στο πόδι αλλά οι Dragon το λένε το ποίημα μια χαρά. Ειδικά τραγούδια όπως το Stand up and shout είναι heavy δυναμίτες.Τόσο απλά. Turn up the volume, μπύρες και enjoy.

                                                                 

The Faculty
Escape: Όλα κυλάνε κανονικά σε ένα τυπικό αμερικάνικο σχολείο στα τέλη της δεκαετίας του 90. Όλα τα στερεότυπα επαναλαμβάνονται καθημερινά χωρίς καμία μα καμία αλλαγή. Η γκομενάρα του σχολείου είναι πιο σνομπ και από νικήτρια καλλιστείων. Ο "αθλητής" της τάξης είναι διάσημος. Ο geek nerd είναι ο τύπος που δεν του δίνει σημασία κανείς, αλλά όταν του δώσουν δεν είναι για καλό του, ο τυπικός outsider "δεν με νοιάζει τίποτα" κάνει λαθρεμπόριο ναρκωτικών μέχρι και πορνοταινιών στο πάρκινγκ και τέλος η καινούργια μαθήτρια που προσπαθεί να προσαρμοστεί. Και ξαφνικά κάτι αρχίζει να αλλάζει. Οι συμπεριφορές των καθηγητών γίνονται περίεργες, ενώ για κάποιο περίεργο λόγο  διψάνε απίστευτα. Ναι, κάτι μπαίνει μέσα τους και δεν είναι από αυτή τη Γη. Μην περιμένετε να δείτε το θρίλερ που θα σας αλλάξει τη ζωή. Το The Faculty είναι cult και κουβαλάει πάνω του όλα αυτά που θυμόμαστε από τα 90's. Εγγυημένη ευχάριστη μιάμιση ώρα plus ότι δεν βρίσκεις καθημερινά στην ίδια ταινία την Salma Hayek και την Famke Janssen!


Soundtrack: Chessy 90's. Αυτό ακριβώς είναι τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στο Ost. Γι αυτό μου αρέσει όμως. Επειδή θυμίζει playlist αμερικάνικου MTV. Οπότε η συγκεκριμένη κυκλοφορία απευθύνεται μόνο σε λάτρεις αυτής της δεκαετίας. Να φανταστείτε το πιο heavy που θα ακούσετε εδώ μέσα είναι η διασκευή στο Another Brick In The Wall από τους Class of 99. Άντε και οι Offspring. Από κει και πέρα παίζει Sheryl Crow μέχρι μπάντες του κιλού που τις έκλεινες με ένα τηλεφώνημα για να παίξουν σε δίσκο. A ξέχασα. Έχει και Oasis μέσα. Και τώρα με όλο το δίκιο θα μου πείτε: και καλά τότε ρε μεγάλε, γιατί το εκθειάζεις και το παρουσιάζεις εδώ; 1)Ρίξτε του μια αυτιά όταν θελήσετε να ακούσετε κάτι πιο ανάλαφρο ανάμεσα στους Amon Amarth και στους Sylosis. 2)Μερικές φορές δεν υπάρχουν κάποιες ταινίες που είναι καθολικά απαράδεκτες; Κάποια φαγητά τα οποία οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια στο έμφραγμα; Κάποια άτομα που δεν σου κάνουν καλό αλλά κάτι σε τραβάει πάνω τους. Έτσι είναι κι αυτό το ρημάδι. Innocent pleasure.

                                         

Who Do We Think We Are?

Καιρό τώρα πνίγω τις σκέψεις μου και προσπαθώ να μην εκφραστώ. Δε θέλω να βγάλω άχνα μόνο και μόνο για να μην ντροπιαστώ μπροστά στους "δικούς" μου. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, τριγυρνώ από δω και από κει κάνοντας προσπάθειες να το ξεχάσω. Μάταια όμως. Σαν σφαίρα που έχει σφηνωθεί στο μυαλό, είναι πάντα εκεί και με πνίγει να το βγάλω από μέσα μου. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη προς γνωστούς και αγνώστους αλλά ήρθε η ώρα να πω τα πράγματα έτσι όπως είναι. Χωρίς παρωπίδες και υποκειμενικές αναλύσεις. Είναι καιρός πιστεύω να πέσουν τα προσωπεία και να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια.
      Τέλος στο φασισμό του metal και του rock! Κάτω η χούντα του σκληρού ήχου! Έχουμε σκεφτεί καθόλου, τι είδους πλύση εγκεφάλου μας γίνεται συστηματικά μέσα από τα must και must not αυτής της κουλτούρας στην οποία ανήκουμε; Αυτό που λαμβάνω συνέχεια σαν μήνυμα είναι ότι εμείς ακούμε κάτι που σφύζει από ποιότητα και οι άλλοι ξημεροβραδιάζονται με "σκουπίδια". Κάτω επιτέλους αυτή η χούντα! Ας κοιτάξουμε λίγο τα μούτρα μας στο καθρέφτη. Φοράμε ένα Τ Shirt μιας μπάντας και νομίζουμε ότι κάτι είμαστε. Έχω καταλάβει όμως για ποιον λόγο οδηγούμαστε σε αυτή τη συμπεριφορά. Κατά βάθος ζηλεύουμε. Σαν αρρωστημένες γκόμενες κάνουμε. Βαθιά μέσα μας θα θέλαμε να είμαστε πρώτη σειρά σε ένα live του Ρουβά με αμέτρητες γυναικείες παρουσίες τριγύρω μας. Να πετάξουμε επιτέλους τα μαύρα και να φορέσουμε ένα πιο ζωντανό χρώμα βρε αδερφέ. Όλοι αυτοί δηλαδή που φοράνε φούξια μπλούζες πάθανε κάτι;
     Μακάρι κάποια στιγμή να δούμε την αλήθεια. Δεν μας καταλαβαίνω καθόλου και ντρέπομαι για μας. Επειδή ακούμε Tool που έχουν 10λεπτα τραγούδια, γινόμαστε αυτομάτως μάγκες; Τι κακό έχουν επιτέλους τα τρίλεπτα τραγούδια που παίζονται στο ράδιο συνεχώς; Και οι Napalm Death έχουν σύνθεση ελάχιστων δευτερολέπτων. Εκεί γιατί δεν κράζουμε για εμπορικό ξεπούλημα; Δεν μας παίρνει,ε; Η κατάσταση είναι απλή. Όπως τα προσωπεία του αρχαίου δράματος, έτσι και οι ζωές μας
κυριεύονται μονάχα από 2 συναισθήματα. Όταν ένα χαρούμενο pop beataki (έτσι γράφεται;) λέει στους στίχους του με αφελή τρόπο(είναι αθώο βρε και παιδικό,ξυπνάτε!) ότι τον/την αγαπάει και τα δίνει όλα για πάρτη του/της, εκείνη τη στιγμή νιώθουμε την χαρά! Όταν όμως ο/η αοιδός λέει με βαρύ παράπονο ότι αυτός/αυτή φταίει για όλα τα δεινά του κόσμου, βιώνουμε τη λύπη! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαστε τόσο ζώα και δεν το έχουμε καταλάβει τόσα χρόνια. Η ζωή κινείται σε 2 ταχύτητες. Νιώστε επιτέλους!
    Λέμε συνέχεια με καμάρι ότι το metal έχει θεατρικά στοιχεία και προσφέρει διασκέδαση μαζί με σκέψη. Υποτίθεται ότι όλοι εμείς αυτά τα εκτιμούμε και έτσι ακονίζεται το μυαλό μας. Κούνια που μας κούναγε! Αν ήταν όντως έτσι θα εκτιμούσαμε την παραπάνω εικόνα με την δημοφιλή τραγουδίστρια και τα ΜΑΤ στο φόντο. Αλλά όχι! Πέσαμε σαν τα κοράκια να την φάμε. Ρε βάλτε λίγο το μυαλουδάκι σας να δουλέψει. Τόσο πολύ μας έχει υπνωτίσει αυτή ροκ τελικά; Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Τόσο απλό είναι. Δηλαδή η παραπάνω εικόνα τι περισσότερο έχει από αυτό το Operation Mind-Live-πείτε το όπως θέλετε-crime; Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε δυστυχώς είναι να πηγαίνουμε σαν τα πρόβατα στα δισκάδικα και να αγοράζουμε ακόμα δίσκους! Χα! Αυτή η μουσική μας έχει υπνωτίσει τόσο ώστε ανοίγουμε τα πορτοφόλια μας και χαρίζουμε λεφτά σε όλους αυτούς τους εκατομμυριούχους όπως οι Dillinger Escape Plan. Και όλα αυτά γιατί μας πουλάνε μπλούζες, CDs και βινύλια που έχουν και καλά ωραίες ζωγραφιές απ έξω. Αυτοί που πηγαίνουν στα μπουζούκια περισσότερο υποστηρίζουν τον καλλιτέχνη που αγαπάνε. Με τα λουλούδια που πετάνε σε ένα βράδυ, βοηθάνε το οποιοδήποτε αγόρι και κορίτσι που ξεκίνησε από το ελληνικό λαικό underground για να πραγματοποιήσει το όνειρο του μετά από χρόνια μόχθου.
    Αλλά που να ξέρουμε εμείς. Εκεί στη βαβούρα μας και στους τύπους που ουρλιάζουν λες και τους σφάζουν. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν έχει νόημα. Πιστεύω έχω γίνει κατανοητός. Ξέρω ότι δεν θα με ακούσετε. Ξέρω ότι δεν θα βγάλετε τις παρωπίδες σας. Ούτε πρόκειται να ξυρίσετε τα γένια σας. Αγροίκοι θα μείνουμε μια ζωή και δικαίως θα μας κοροιδεύουν. Ήδη νιώθω να ξαναπέφτω σε αυτό το ναρκωτικό που λέγεται rock. Ανοίγω το Cd palyer και βάζω να παίξει το καινούργιο Witchcraft. Γαμώτο!