Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

St.Anger Managment

Μου φαίνεται ότι έχουμε μαλακώσει πολύ τελευταία. Όχι μόνο στα ακούσματα μας αλλά γενικότερα βλέπω κάτω από τα χλωμά και συννεφιασμένα πρόσωπα τριγύρω μου, να κρύβεται πολύ θυμός. Από που πηγάζει; Ρίξε μια ματιά τριγύρω σου και διαπίστωσε ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Λέω λοιπόν να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε τη μισανθρωπία που είναι έτοιμη να ξεπεταχτεί ανά πάσα στιγμή. Το τελευταίο που θέλουμε είναι να ρίξουμε λίγο corpsepaint στα μούτρα μας και να βγούμε παγανιά καίγοντας όποιον μας την δίνει στα νεύρα. Ή μήπως όχι; Αφού υπάρχουν τόνοι ακραίας μουσικής μέσω της οποίας μπορούμε να ξεσπάσουμε, θα διαλέξουμε αυτό το μονοπάτι. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε αιμοδιψείς. Peace and love baby. Βήμα 1. Βάλε το δίσκο που ταιριάζει στην εκάστοτε περίσταση. Βήμα 2. Ρίξε όσα χαστούκια θέλεις σε αυτόν που σου την σπάει στη φαντασία σου. Βήμα 3. Όταν το soundtrack της βιαιότητας τελειώσει θα νιώθεις ανακουφισμένος και θα αναλογιστείς από μέσα σου: " άστο μωρέ, δεν αξίζει να με πάνε φυλακή".



1. Bolt Thrower- Honour,Valour, Pride
Είσαι στο αμάξι σου και ενώ ακούς Tori Amos περιμένοντας το φανάρι να ανάψει, κάγκουρας με κωλοφτιαγμένο Saxo και το καινούργιο hit του Παντελίδη στη διαπασών, σε προσπερνάει και σου κλείνει το δρόμο θεωρώντας εσένα και όλους τους άλλους μαλάκες που κάθονται υπομονετικά στη λωρίδα τους. Με το που ανάψει πράσινο και ο ήχος της εξάτμισης του ακουστεί σαν Boeing 747, πετάς έξω την Tori και βάζεις το εν λόγω CD. Εδώ δεν έχει φρου φρου, αρώματα και μεταξωτές κορδέλες. Οι Bolt θερίζουν τα πάντα και επιδίδονται σε άψογο groovάτο death metal. Αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Τα riifs τους έχουν δημιουργήσει σχολή και το μπάσο μπορεί να γκρεμίσει κτίρια. Θες να το πούμε επικό; Και αυτό γίνεται. Ο δίσκος δημιουργεί ατμόσφαιρα και σε βάζει μέσα στο πεδίο της μάχης. O Dave Ingram κάνει μια χαρά τη δουλεία του και δεν αφήνει με παράπονο αυτούς που γουστάρουν τον Karl Willetts. Όταν ο δίσκος θα έχει τελειώσει, έχεις σταματήσει τον κάγκουρα και αφού τον έχεις δέσει και φιμώσει τον βάζεις να ακούσει στο repeat την δισκογραφία των Napalm Death. ...And justice for all.



2. Lamb Of God-Wrath
Ανοίγεις την TV επειδή έχει και Champions League απόψε. Στο δελτίο ειδήσεων ακούς ότι από αύριο θα υπάρξει άνοδος στις τιμές του καφέ, βενζίνης, τσιγάρων, πετρελαίου κατά 50% ενώ από φέτος θα φορολογηθούν και τα κάλαντα. Ο Randy και η παρέα του στον (ίσως) καλύτερο τους δίσκο στάζουν χολή. Στην κυριολεξία. Τα επίπεδα τεστοστερόνης ανεβαίνουν κατακόρυφα και το ίδιο συμβαίνει και με την ένταση. Οι LOG εδώ παίζουν πιο ωμά και επιδίδονται σε ένα μουσικό όργιο. Αν έπαιρνες με χρονομηχανή κάποιον από το 1986 και σε ρώταγε πως θα ακούγεται το metal το έτος 2009, θα του έβαζες αυτό το δίσκο. Συνθετικά, τεχνικά και από θέμα songwriting εδώ έχουμε το modern metal στο ζενίθ του. Μόλις τελειώσει το Reclamation θα έχεις καταφέρει  κάπου στο ενδιάμεσο (από το mosh pit που θα έχεις στήσει στο σαλόνι σου) να σπάσεις την τηλεόραση σου. Χμ...not bad.



3. Pantera- Vulgar Display Of Power
Είναι Παρασκευή και το αφεντικό στη δουλειά σε ενημερώνει πως εξαιτίας ενός λάθους που έκανες (το οποίο δεν το έκανες, το boss το έκανε και το φόρτωσε σε εσένα) θα δουλέψετε υπερωρίες όλο το σαββατοκύριακο. Τη στιγμή που όλοι θέλουν να σε αποκεφαλίσουν και σε κοιτάνε όπως ο Δρακουμέλ κοίταζε τα στρουμφάκια, εσύ θέλεις να ζωστείς με εκρηκτικά και να μπουκάρεις στο γραφείο του αφεντικού. Οι Pantera δίνουν τη λύση. Ο εν λόγω δίσκος είναι εν μέρη υπεύθυνος για το σύγχρονο metal ήχο. Η καλύτερη μπάντα των 90'ς μας αφήνει κληρονομιά ένα μάτσο τραγούδια τα οποία ακούγονται σαν έχουν γραφτεί αύριο. Ο Anselmo στα καλύτερα του ξερνάει τα σωθικά του, to rythm section πιο σταθερό και από ράγες τρένου και ένας Dimebag που λάμπει σε όλο του το μεγαλείο. Και να το κυκλοφορούσαν έχοντας μόνο το Walk μέσα, η επιδραστικότητα θα ήταν η ίδια. Στο τέλος, αφού θα έχεις ρίξει σε όλους και σε όλα τα μπινελίκια του αιώνα, πολύ απλά θα προλάβεις να παραιτηθείς πριν σε διώξουν. Και άντε μετά να βρεις δουλειά...



Τρίτη 20 Νοεμβρίου 2012

It's The End Of The World As We Know It

Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα, πανικός στους δρόμους, ουρλιαχτά,χάος. Ένας κομήτης στο μέγεθος της Ρωσίας (the bigger,the better) θα σκάσει πάνω στην επιφάνεια της Γης ακριβώς τα μεσάνυχτα και θα μας στείλει από εκεί που ήρθαμε. Mην αναρωτιέστε πως και γιατί, απλά έτυχε οι επιστήμονες να τον μυριστούν 12 ώρες πριν το impact. Το ζητούμενο είναι ότι οι κουφάλες οι Μάγιας είχαν δίκιο. Ενώ λοιπόν εμείς θα τρέχουμε πανικόβλητοι μήπως και τρυπώσουμε σε καμία σπηλιά, ας δούμε τι θα κάνουν εκείνη τη στιγμή κάποιες γνωστές φυσιογνωμίες και σχήματα.


Lars Ulrich: O Δανός με το που μαθαίνει το νέο μαζεύει ότι έχει και δεν έχει από την τράπεζα και φτάνει στο ακρωτήρι Κανάβεραλ όπου και προσπαθεί μάταια να λαδώσει τη Nasa ώστε να του καβατζώσουν μια θέση σε μια από τις αποστολές που είναι έτοιμη να φύγει προς άλλους πλανήτες. Το παιχνίδι το χάνει όταν αναφέρει ότι θέλει να πάρει μαζί του το ταμπούρο με το οποίο ηχογράφησε το St. Anger και προσφέρει σε αστροναύτη υπογεγραμμένη κόπια του Lulu.

Bruce Dickinson: Ρουτίνα.Σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο Bruce τις τελευταίες 12 ώρες του θα τις περάσει κάνοντας ένα live με τους Maiden, θα κάνει 2-3 πτήσεις, θα προλάβει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τον κομήτη και θα έχει ιδρύσει ακόμα μια εταιρία. If you 're gonna die, die with your boots on.

Judas Priest: Κάνουν δηλώσεις ότι επιτέλους δικαιώνονται που κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το Nostradamus σαν το τελευταίο δίσκο τους. Επίσης μαθαίνουμε ότι ο K.K.Downing αποχώρησε από τη μπάντα γιατί είχε βαρεθεί τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις του Halford. Ο καινούργιος κιθαρίστας έχει υπογράψει όρο στο συμβόλαιο ότι θα ανεχθεί τα πάντα.

Dave Mustaine: Βγαίνει σε live τηλεοπτική εκπομπή τελευαγγελιστή σαν guest εμφάνιση και ωρύεται ότι πρέπει να πέσουμε στα γόνατα και να προσευχηθούμε στον Κύριο διότι εάν υπήρχε εκείνη τη στιγμή Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος στο Λευκό Οίκο, ο κομήτης θα είχε εξαφανιστεί.

Kerry King: Θυμάται την παλιά του τέχνη και μπαίνει στο studio που μιλάει ο Dave. Τα λόγια του είναι τα εξής: "όταν τελειώσω μαζί σου θα εύχεσαι να είχε πέσει πάνω σου ο κομήτης".

Motley Crue: Αποφασίζουν αφού τους μένει λίγος χρόνος να θυμηθούν τα νιάτα τους.Ο Nikki Sixx
 καταφέρνει μέσα σε 12 ώρες να πάθει 10 overdoses, ο Vince Neil πίνει το Βόσπορο και κάνει κάνει sex ταυτόχρονα με 15 γυναίκες, ο Tommy Lee προλαβαίνει να παντρευτεί και να χωρίσει 6 Playmates of the year και τέλος ο Mick Mars απλά καταφέρνει να ξεκουραστεί.

Lemmy: Μαθαίνει τα νέα. Ανάβει τσιγάρο. Ανοίγει ένα μπουκάλι Jack και ετοιμάζεται να πάει σε ένα σκοτεινό υπόγειο όπου μέσα θα ισχύει το γνωστό τρίπτυχο επί 10 φορές. Συν ότι θα παίζουν live οι Motorhead. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Manowar: Έχουν προγραμματίσει να παίξουν ένα επικό σετ 12 ωρών και να γίνουν η πρώτη και η τελευταία μπάντα που θα το καταφέρει. Μέσα σε 12 ώρες καταφέρνουν να παίξουν μόλις 5 τραγούδια τα οποία ξεχειλώνουν ανυπέρβλητα. Στις 23:59 και ενώ ο κομήτης καταφθάνει, ο De Maio βγάζει λόγο όπου ζητάει από το κοινό να φωνάξει: Gamisoy komiti!!! Hail and Kill

Axl Rose: Επίσης έχει κανονίσει με τους Guns να παίξουν ένα κλασσικό τρίωρο σετ από τις 21:00 μέχρι τις 00:00. Η συναυλία αργεί να ξεκινήσει για 2 ώρες και 58 λεπτά. Με το που ξεκινάει το riff του  Welcome to the Jungle και ο Axl φωνάζει "do you know where the fuck you are", ο κομήτης του δίνει την απάντηση.

Varg Vikernes: Καταφέρνει και καίει όσες εκκλησίες του είχαν ξεφύγει τόσα χρόνια.


Devin Townsend: Μέσα στο διεστραμμένο του μυαλό πιστεύει ότι ο Ziltoid ετοιμάζεται να κάνει επίθεση στη Γη και τρέχει σαν μανιακός ώστε να βρει τον τέλειο καφέ ώστε να του τον προσφέρει.
Τα μεσάνυχτα τον βρίσκουν στα Starbucks σε υπερένταση καθώς έχει καταναλώσει όλες τις ποικιλίες.

Geoff Tate: Ρίχνει τα μούτρα του και ζητάει συγγνώμη στους υπόλοιπους Ryche. Μοναδική του απαίτηση να κάνουν ένα τελευταίο live όπου θα παίξουν κλασσικά όλο το Mindcrime για να θυμηθούν τα παλιά. Κάπου στο Spreading the Disease τα φτυσίματα πάνε και έρχονται και οι ροχάλες πέφτουν βροχή.


Mike Patton: Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ετοιμάζει δίσκο στα αραμαικά και στα μογγολικά.

Δισκογραφικές Εταιρίες: Βγάζουν σε single και σε digital μορφή όποια τραγούδια έχουν τη λέξη apocalypse μέσα. Επίσης κυκλοφορεί σε υπερdeluxe έκδοση το This is the End των Doors.

Tool: Οι πληροφορίες λένε ότι έχουν εγκαταλείψει τη Γη εδώ και ένα μήνα καθώς αυτόπτες μάρτυρες τους είδαν να μπαίνουν σε διαστημόπλοιο. Τελικά αποδεικνύεται ότι είναι εξωγήινοι και ότι σε κάποιο άλλο σύμπαν θα κυκλοφορήσουν τον καινούργιο τους δίσκο που θα λέγεται "Learn to swim to Earth bay".

Σάββατο 17 Νοεμβρίου 2012

Black Goats And Revelations

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κάποιου είδους συνωμοσία υπάρχει in the air (όχι tonight, γενικά). Κάπου εκεί στις αρχές των 00's όταν και επισημοποιήθηκε η επιστροφή του Bruce στους Maiden μπορώ να τον φανταστώ να σκέφτεται από μέσα του: "λοιπόν αφού  για τα επόμενα 10-15 χρονάκια θα παίζω με τους άλλους 5 μπαρμπάδες που δεν μπορούν να παίζουν πάνω από μιάμιση ώρα, θα πάω να βρω τίποτα πιτσιρίκια που να γουστάρουν και άστους άλλους να ψάχνονται". Βρήκε λοιπόν κάτι σουρωμένους Φινλαδούς που ήταν γραμμένοι  στο fan club των Maiden και έφτιαξε τους Machine Men. Μέχρι να διαλυθούν και να βαρεθεί(γιατί ταυτόχρονα έχει και άλλες 20 ασχολίες), το δούλεμα πήγαινε σύννεφο. Βρε μήπως είναι αυτός; Μήπως το πείραμα της Dolly προχώρησε και σε ανθρώπους; Όλα αυτά περάσαν σίγουρα από το μυαλό των ακροατών.
    Μια παρόμοια περίπτωση παίζει και με τους Year Of The Goat. Καλά, δεν παίρνω τόσο ακραίο σενάριο ότι ο Bellamy των Muse αποφάσισε να σχηματίσει μια satanic occult μπάντα αλλά που ξέρεις, ο Thomas Sabbathi (αν αυτό δεν είναι nickname εγώ είμαι ο κλώνος του Anselmo) να είναι ο δίδυμος αδερφός του mainstream frontman. Όπως και να χει, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα τους εν λόγω κυρίους. Βασικά μιλάμε για φωνάρα η οποία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες του evil rock ρεύματος που είναι της μόδας τελευταία. Σε κάποιο σημείο βέβαια μου ήρθε στο μυαλό και ο Jeff Martin των The Tea Party(προσωπικά μου λείπουν απίστευτα) αλλά ok, κομμένη η πλάκα. Μιλάμε όντως για φωνάρα. Και καλό είναι να μην μείνουμε εκεί γιατί από τα δείγματα δουλειάς που μας έχουν δείξει μέχρι τώρα(είναι νωρίς ακόμα), μιλάμε για σχήμα με ΜΕΓΑΛΕΣ δυνατότητες.
    Στο μουσικό μονοπάτι δεν ακολουθούν ιδιαίτερα σκληρές φόρμες. Όσο περισσότερο λιώνω το Lucem Ferre EP τους σκέφτομαι ότι διάολε(το αφεντικό τους δηλαδή) τέτοιες τραγουδάρες θα μπορούσαν να κάνουν κατάληψη στα FM όλου του κόσμου. Οι παλιοροκάδες θα γουστάρουν, οι μεταλλάδες θα ψηθούν από τις νεκροκεφαλές και το γενικότερο σατανικό look, μέχρι και οι hipsters θα εντρυφήσουν. Εάν τους τσιμπήσει ένας manager τσακάλι και τους φτιάξει το image, δεν το αποκλείω. Εδώ θα μου πεις τραγουδάνε για διαόλους και μάγισσες, όλο και κάποια συμφωνία θα κάνουν.
    Τι θυμίζει η μουσική τους; ;Έλα ντε. Καλή ερώτηση. Με το πρώτο άκουσμα δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Μου βγάζουν λίγο τη νοοτροπία των BOC και σε καναδύο σημεία οι κιθάρες Thin Lizzyζουν ενώ κάπου μέσα στο διεστραμμένο μου μυαλό άκουσα και τζούρες από Soundgarden(μην τους πιάσω και αυτούς στο στόμα μου τώρα γιατί μας ξενέρωσαν φέτος) αλλά who cares. Σε λίγες μέρες βγαίνει και το πρώτο τους full lenght (Angels Necropolis) και με τρώει η αγωνία για το πως θα ακούγεται (τα πρώτα info λένε πάντως ότι πρόκειται για δισκάρα). Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...
                                                               

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

It's a long way to the top...

Ok, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι ημέρες που το παίζω live στην pub της γειτονιάς-με τσεκάρει σκάουτερ με βλέμμα αρπακτικού από μεγάλη εταιρία- μου προτείνουν συμβόλαιο εκατομμυρίων για να φτιάχνω δίσκους και να περιοδεύω ολάκερο τον πλανήτη από τη Γη του Πυρός μέχρι τη Μογγολία, δεν υφίστανται. Πιο πιθανό είναι να εμφανιστούν εξωγήινοι τύπου Mars Attacks και να  προτείνουν στο συγκρότημα σου ένα διαγαλαξιακό tour με άλλες ανερχόμενες μπάντες του σύμπαντος, παρά να συμβούν τα από πάνω. Και αν υπάρχουν εξαιρέσεις (δηλαδή 1 στα 1000), πάει να πει ότι τα λαγωνικά των major corporations μυρίστηκαν λαβράκι και θα πέσουν σαν κοράκια πάνω του για να το ξεζουμίσουν. Οπότε ρε μεγάλε τι να κάνουμε; Να τα παρατήσω και να αφοσιωθώ στην day job μου; Πάνε όλα τα όνειρα που είχα να γίνω έστω και για 1 ημέρα ένας σύγχρονος Vince Neil;
     Πρώτα απ'όλα never say never. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί μέχρι το κόκκαλο, μπορώ να σου πω ότι κατά πάσα πιθανότητα οι ευχές σου δεν θα πραγματοποιηθούν. Αλλά είπαμε. Don't stop believing. Πολύ εύκολα μια μπάντα μπορεί να γίνει επιτυχημένη σήμερα. Ταλέντο,τύχη και δουλειά. Αυτά χρειάζονται. Α ναι,ξέχασα. Και καλά τραγούδια. Το κυριότερο. Οπότε ποιο θέμα; Αναπροσαρμογή. Οι όροι και οι κανόνες έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Πως κρίνουμε σήμερα ένα band σαν πετυχημένο; Σκηνικά χλίδας και παρακμής τύπου Guns και Motley ξέχνα τα. Ποιο είναι το ρημάδι το ταβάνι;
    Μου σκάνε στο μυαλό αμέσως οι Slipknot. Αυτούς θα έβαζα σαν ταβάνι για το που μπορεί να φτάσει μια metal μπάντα σήμερα. Επειδή αργά η γρήγορα θα σταματήσουμε (βασικά το έχουμε κάνει ήδη) να διαλαλούμε σαν πλανόδιοι με λουκουμάδες ότι οι τάδε είναι οι νέοι Metallica και Μaiden , καιρός είναι να δούμε τα νέα δεδομένα. Δες του μασκοφόρους: Μια χαρά ανοδική πορεία δίσκο με δίσκο, ξεχωρίζουν από το χιλιόμετρο, οι ύπουλες-ευαίσθητες-μιλάνε στην καρδιά του κάθε teenager -μελωδίες, shock sells και ξαφνικά μετά από δέκα χρόνια είσαι στο club με τα big boys. Δεν είσαι σαν κι αυτούς αλλά είναι σαν σου λένε: ok, τώρα μπορείς να μπεις στην prive αίθουσα με τα πούρα και το brandy. Τα από πάνω βέβαια είναι μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του πόσο δημοφιλής και εμπορική είναι κάποιος. Με το που χτύπησε το All Hope Is Gone κορυφή στο Billboard, πέσανε βροχή και οι headliner εμφανίσεις στα Άγια Χώματα του Donington και σε άλλα "αρχηγικά" φεστιβάλ. Tour σε αρένες πλέον και πάει λέγοντας.
     Ωραία όλα αυτά αλλά για παράδειγμα εγώ θεωρώ και τους Tardive Dyskinesia μεγάλη μπάντα. Δεν με νοιάζει το ότι δεν παίζουν μπροστά σε 10000 κόσμο. Δεν είναι τα νούμερα το μόνο στοιχείο που χαρακτηρίζει κάποιον. Fuck that. Μέσα στην τρύπα μπορεί να δεις το πιο μαγικό live που έχεις πετύχει από 5 ιδρωμένους τύπους που τα δίνουν όλα λες και αύριο θα πέσει κομήτης και θα αφανιστούμε. Simple as that. Μπορεί να υπάρχουν στατιστικά ταβάνια αλλά όριο στην  έμπνευση και στην κάυλα που βγάζει ένας καλλιτέχνης δεν υπάρχει. Όλα είναι υποκειμενικά.
     Οπότε ας κλείσω σαν ένας ακόμα αποψιάτορας με τα εξής: Μην προσπαθείτε να θέσετε σαν στόχο να γίνετε Gene Simmons. Είναι δύσκολο να χτίσεις τέτοιο brand και να βρεις τέτοια γλώσσα. Αν συμβεί ποτέ, μια χαρά. Θα είσαι από τους τυχερούς που θα ζήσει το "όνειρο" . Όμως καλύτερα κοίτα τα 5-10 πρόσωπα που σε κοιτάνε στα μάτια όταν παίζεις στην υπόγα και τραγουδάνε με πάθος τους στίχους σου. Εκεί θα βρεις την δικιά σου κορυφή.
    

Κυριακή 4 Νοεμβρίου 2012

The Devil Went Down To Athens

Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ (έτσι ΕΠΡΕΠΕ να προφέρεται). Σήμερα προφανώς δεν είμαι ο μόνος που νομίζει ότι τα τελευταία χρόνια ζει σε κάποιο προάστιο του Kentucky. Μούσια, γένια, μουστάκια, καρό πουκάμισα (the southern way) και γενικότερα ντύσιμο που συναντάς σε truck stop έξω από το Nashville.


     Πρέπει να ήταν πριν καμία δεκαετία όταν είχα πάει κλασσικά στο Metropolis για να κάνω την ακόμα πιο κλασσική βόλτα στο δισκάδικο. Όταν ξόδευες λεφτά στα τυφλά και ο δίσκος σου έβγαινε διαμάντι, δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηδονή. Θυμάστε εκείνες τις προσφορές με 6,90 ευρώ; Πήγαινα από πάνω τους σαν το αρπακτικό και τα ρήμαζα όλα. Επειδή κυρίως ήταν albums must have, τα έπαιρνα με το κιλό. Σε μια από αυτές τις επιδρομές πέτυχα και τους Lynyrd Skynyrd. Μέχρι τότε το μόνο που ήξερα ήταν το γνωστό τους hit song. Πέφτω πάνω στο Street Survivors με το εξώφυλλο όπου τα μέλη της μπάντας κάθονται στη μέση ενός δρόμου και τριγύρω φωτιές. Προφητικό, καθώς λίγες μέρες μετά τη κυκλοφορία του δίσκου, έγινε το γνωστό ατύχημα που κόστισε ζωές. Αποφάσισα να αγοράσω το δίσκο. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε μια σχέση πάθους με τη μουσική κουλτούρα των νότιων πολιτειών. Θες από τα πρωτόλεια blues του Robert Johnson μέχρι τον πρόσφατο  sludge/stoner/souther χείμαρρο, όλα αυτά μου κάνανε. Σε βαθμό που απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Κάνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση για να σας εξηγήσω τα προσωπικά μου βιώματα (λες και μιλάω σε μεσημεριανό trash show στυλ Στεφανίδου), επιστρέφω στο κυρίως πιάτο.
    Τι παίχτηκε ακριβώς και γίναμε μια ακόμα νότια πολιτεία σαν και αυτές στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού; Πως γίνεται εδώ και (ας πούμε χονδρικά)  μια δεκαετία, ο κλασσικά εικονογραφημένος αντιαμερικάνος Έλληνας να φαντάζεται ότι η Νέα Σμύρνη θα μπορούσε να είναι η Νέα Ορλεάνη; Μήπως μας ψεκάζουν τίποτα χημικά και προσπαθούν να μας μεταμορφώσουν σε δούλους τους; Μήπως στην αρχαιότητα η πρώτοι κάτοικοι της Αλαμπάμα ήταν από τον Πύργο Ηλείας;
    Chill.Relax. Για μένα η απάντηση είναι πιο απλή και από σκέτο σουβλάκι. Απλά η ντόπια stoner (κυρίως) σκηνή ένιωσε ότι μουσικά της αρέσει πολύ αυτό που ακούει και δεύτερον και πιο σημαντικό , κατάλαβε ότι με αυτούς τους ανθρώπους εκεί πέρα υπάρχουν πολλά κοινά. Με λίγα λόγια μοιάζουμε. Σε αρκετά πράγματα. Είτε καλά είτε κακά. Το θέμα είναι ότι υπάρχει ένα connection μεταξύ Νότιας Ευρώπης και Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών. Και όπως ορίζουν οι κανόνες της σύγχρονης εποχής (δηλαδή της ταχύτητας των πάντων) είναι αναπόφευκτο κάτι το οποίο "πουλάει"σαν κουλτούρα μέσα από όλα τα μέσα (βλέπε Sons Of Anarchy) να διαδίδεται παγκοσμίως. Βάζω στοίχημα δηλαδή ότι υπάρχει και στην Πολωνία μια ανάλογη σκηνή με τη δική μας. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά όμως ότι δεν είναι τόσο πετυχημένη.
    Κάπου εδώ μου έρχεται η παρόρμηση να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Θα μπορούσα άνετα να πω: μα καλά, γιατί να καθόμαστε και να αντιγράφουμε συμπεριφορές και υποκουλτούρες άλλων χωρώ ενώ μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας το οποίο θα είναι αυθεντικό; Ναι, ok, δεν λέω ότι αυτή η άποψη είναι εντελώς λάθος αλλά με αυτή τη λογική έχουμε κλέψει τα πάντα όταν μιλάμε για σκληρό ήχο. Εάν δηλαδή μια ελληνική μπάντα παίζει ατμοσφαιρικό metal τύπου Anathema και Paradise Lost, αυτό πάει να πει ότι ξεπατικώνει ολόκληρη την αγγλική σκηνή και κουλτούρα; Οπότε κυνικέ εαυτέ μου, αντίο.
     Το κυριότερο όμως όπως είπα και από πάνω είναι ότι η εγχώρια σκηνή αυτού του στυλ, "το έχει". Αν δεν το είχε, θα το είχαμε πάρει πρέφα. Δεν θα γέμιζαν μαγαζιά στα ανάλογα live. Για μένα είμαστε σε καλό δρόμο. Τουλάχιστον τα σημάδια δείχνουν ότι σε αντίθεση με τη χώρα κάτι υγιές υπάρχει και αναπτύσσεται. Κάτι το οποίο μεγαλώνει διαρκώς χωρίς να έχει ανάγκη από mainstream airplay και δημόσιες σχέσεις του κώλου. Θέτει τους δικούς του κανόνες και δημιουργεί τη δική του αγορά χωρίς να έχει να χάσει κάτι. Got it? Godamn....
Υ.Γ.:Πέρα από τις γνωστές ντόπιες μπάντες υπάρχουν και καλά κρυμμένα διαμαντάκια πιο χαλαρού ύφους. Tale a look around.