To 2012 μας έβγαλε την πίστη. Ήταν μια εμετική χρονιά από όποια πλευρά και να το πάρεις. Κυριολεκτικά μας έφτασε στα όρια μας. Κυρίως από θέμα trolling. Η ψυχολογία δηλαδή χτύπησε πάτο. Πάμε από το κακό στο χειρότερο, το τέλος έρχεται και άλλες άπειρες χαριτωμένες εκφράσεις θα μου λείψουν. Αναστάτωση είχαμε και στον μουσικό τομέα καθώς και η κουτσή Μαρία φέτος θυμήθηκε να βγάλει πολύ καλό δίσκο. Δεν μου κακοφαίνεται αλλά κατά μια έννοια μας ταλαιπώρησε αφάνταστα αυτό το γεγονός. Αλλά από την άλλη δεν μας παίρνει να γκρινιάζουμε. Όσο αγχωτικό και ψυχοπλακωτικό ήταν το 12 σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, άλλο τόσο πολύτιμο εργαλείο για την "απαλεψιά" ήταν οι κυκλοφορίες του. Το πιο θετικό είναι η ποικιλία τους. Που βρισκόμαστε δηλαδή: Οk, το metalcore έχει αποχωρήσει διακριτικά εδώ και καιρό, το traditional-occult-back to the roots bloody roots ατόφιο παρθένο heavy metal είναι το new (πες το και old) kid in town, stonerιές υπήρξαν και φέτος αλλά λίγο μεταλλαγμένες, οι παλιοί κάνανε δυνατά comeback, καινούργια ονόματα σκάσανε μύτη και μας κολλήσανε τα μυαλά ενώ αυτό το djent συνεχίζει ακάθεκτο την επέκταση του.
Στα γρήγορα και για να μην αδικήσουμε κανέναν ας δούμε τι μένει έξω από την λιστάρα μου.
Οι Arc Of Ascent, Sword, High On Fire, Hot Water Music, Horseback, Orange Goblin, Stone Sour, Sylosis βγάλανε πολύ ωραία δισκάκια που σίγουρα θα τα ξανακούσω στο μέλλον. Από τους Down περίμενα κάτι καλύτερο γιατί ενώ άκουγα το EP τους με έπιασε μια πλήξη. Μιλώντας για EP, το Tesseract ήταν εκπληκτικό στο ύφος που κινείται ενώ δεν κατάφερα να ακούσω όσο θα ήθελα το Year Of The Goat και κάτι μου λέει ότι θα ήταν μέσα στην τελική κατάταξη. Παρόμοια περίπου περίπτωση ήταν και το άλμπουμ των Royal Thunder το οποίο ακόμα και τώρα που το ακούω το απολαμβάνω. Ο Tankian έβγαλε ωραίο δισκάκι με ωραία τραγούδια αλλά και με μερικά fillers. Οι Soundgarden πήραν το ενδιαφέρον που είχα για τη νέα τους δουλειά και το πέταξαν στον κάδο ανακύκλωσης με συνοπτικές διαδικασίες ενώ όσο είχα πωρωθεί με τα Fear Factory και Testament στην αρχή, στην πορεία ο ενθουσιασμός ξεφούσκωσε. Ωραίοι δίσκοι αλλά δεν έκοψα φλέβες. Το Skynyrd θα το κότσαρα no 1 σαν κλασσικός χουλιγκάνος αλλά ας έχουμε λίγο μέτρο. Δυνατή κυκλοφορία πάντως όπως και αυτή των ZZ Top. O Loomis παίζει τους παπάδες του ως συνήθως αλλά με τα instrumental έχω ένα θεματάκι και μπορεί να κοιμηθώ πάνω στο 3ο σόλο. Το ίδιο ακριβώς παίζει και με τον Vai. Από το Βορρά οι κύριοι Enslaved και Ihsahn κρατάνε την ποιότητα στα ύψη όπως και οι γείτονες τους Ιn Mourning, Οι Kiss κολλάνε μια χαρά τα τελευταία ένσημα, το Katatonia ήταν ωραίο αλλά θα προτιμήσω τα προηγούμενα τους ενώ οι Killing Joke και Paradise Lost δεν μπήκαν μέσα στο τσακ. Το ίδιο συνέβη και με το Prong ενώ δεν πρόλαβα να ακούσω όπως θα ήθελα το Neurosis και το Pig Destroyer. Και τα δύο πάντως είναι σωστή επένδυση. Επίσης αυτό για το οποίο κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν άκουσα κανονικά ούτε μια φορά είναι το Rush. Ντροπή μου. Το The Cult ροκάρει με όλη τη σημασία της λέξης, οι Ulver δημιούργησαν τον καλύτερο δίσκο διασκευών τα τελευταία χρόνια ενώ αξίζει μπράβο σε Klone και Overkill. Kamelot και Kreator με την πρώτη αυτιά μου είπαν τα αναμενόμενα. Το Coheed το παλεύω λίγο, ο Townsend και οι Every Time I Die είναι λόρδοι σε αυτό που κάνουν ενώ τέλος τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της χρονιάς για μια χούφτα ανθρώπων είναι τα καινούργια Melvins και Dinosaur Jr.
20. Periphery- Periphery II:This Time Is Personal
Όσο περνάει ο καιρός τείνω να βγάλω τον όρο djent από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ σχετικά με τη μουσική. Θέλω να τον αντικαταστήσω με τον όρο progressive. Οπότε αν οι Periphery θεωρούνται από τα top ονόματα του djent (ουπς, να το πάλι), τότε στο Periphery II παίζουν και γαμώ τις progressivιές. Όχι εποχής 90s. Αν και ακούς βαθιά μέσα τους Theater σε κάθε κύτταρο τους, εδώ μιλάμε πλέον για 10s. Όλα ακούγονται τόσο εύπλαστα ώστε ένα brutal πολυρυθμικό σημείο να ακολουθείται από το ρεφρέν που θα σε κάνει να βγεις έξω και να το ουρλιάζεις στο δρόμο. Αυτή είναι και η μαγκιά των Periphery εδώ. Μας δίνουν έναν από εκείνους τους δίσκους που δεν σου χαρίζεται με την πρώτη. Πρέπει να τον πάρεις από το χέρι και να του ανοιχτείς για να σου ανοιχτεί και αυτός. Και μετά πολύ απλά δεν χωρίζετε ποτέ. Σε ζαχαρώνει με τα καθαρά φωνητικά του Sotelo, μετά σιγά σιγά μαθαίνεις όλα τα patterns και χωρίς να το καταλάβεις έχεις παραδωθεί άνευ όρων. Όσοι τους θεωρούν φλώρους μπροστά σε άλλες djent ( ουπς pt.2) μπάντες, ας ακούσουν το ρεφρέν του Ji και αν δεν τους αρέσει έστω και ενδόμυχα, ας ακούνε από δω και πέρα μόνο Darkthrone.
19. The Mars Volta- Nocturniquet
Οι Mars Volta πρέπει να παίρνουν τα καλύτερα ναρκωτικά που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Ή αλλιώς έχουν κλείσει ιδιωτική συμφωνία με κάποιο cartel του Μεξικού. Δεν εξηγείται αλλιώς. Στον προηγούμενο δίσκο τους για παράδειγμα παίρνανε μέρη από τους Pink Floyd και τους King Crimson, τα επεξεργάζονταν μέσα από τις χημείες τους και τα ξερνούσαν στα αυτιά μας. Και εμείς τα ακούγαμε με ευχαρίστηση. Φέτος αποφάσισαν να βάλουν στην μανιταρόσουπα τους και ηλεκτρονικά στοιχεία. Όχι, δεν αποφάσισαν να γίνουν Ramstein ή κάτι παρόμοιο. Απλά μικραίνουν τις διάρκειες, συνεχίζουν να παίζουν μέσα σε 4 λεπτά 60000 περίεργες νότες ΜΕ ΝΟΗΜΑ και μια στο τόσο πετάνε samples (σαν χαλασμένες ραδιοφονικές συχνότητες) για να μας βάλουν μέσα σε μια φουτουριστική ατμόσφαιρα. Επειδή είναι περίπτωση love/hate, θα καταλάβω οποιονδήποτε βρίσκει αυτό που κάνουν δυσνόητο και χωρίς σκοπό. Τουλάχιστον όμως ας παραδεχτούμε όλοι με σκυμμένο το κεφάλι ότι εδώ πρόκειται για καλλιτεχνικές ιδιοφυίες. Και αυτό δεν είναι καν το καλύτερο τους album
18. Rival Sons- Head Down
Δεν πρόκειται να αναλωθώ σε κλισέ τύπου: άξιοι συνεχιστές των Zeppellin, τιμούν τα 70's και άλλες τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες. Εδώ το μυστικό είναι ένα. Οι Rival στο Head Down ΡΟΚΑΡΟΥΝ. Δεν χαρντροκάρουν ούτε χεβιροκάρουν. Ότι παίρνεις από ονόματα τύπου Stones, κάτι ανάλογο θα βρεις και σε αυτό το δίσκο. Focus στο να γράψεις καλά τραγούδια που θα τα ακούσεις στο αμάξι, στο δρόμο, στο μετρό, στο λεωφορείο στο σπίτι σου, ακόμα και στην κόλαση. Το συνθετικό skill εδώ παίρνει extra credit. Για παράδειγμα μας δείχνουν ότι έχουν τα προσόντα γράφοντας ένα επικά μελαγχολικό τραγούδι σαν το Jordan ή μας groovάρουν με το εθιστικό tempo που κυριαρχεί μέσα στα Manifest Destiny pt.1 & pt2.
Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές τα επιτεύγματα τους θα κάνανε κατάληψη σε όλους τους σοβαρούς rock ραδιοφωνικούς σταθμούς και θα τους βρίσκαμε μέσα στα charts να μας εκπροσωπούν άξια. Αλλά ακόμα νωρίς είναι. Κάτι μου λέει ότι the best is yet to come.
17. OM- Advaitic Songs
Ανέκαθεν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα ένα πρόβλημα. Όσο πτώμα στην κούραση και να είμαι, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Ειδικά αν τεμπελιάζω όλη μέρα, ο ύπνος δεν έρχεται ποτέ. Έτσι αποφάσισα να βαφτιστώ επιστήμονας και να βρω τρόπους να το καταπολεμήσω. Κάτέληξα στο ότι η μουσική μπορεί να είναι ένας σύμμαχος. Για παράδειγμα πέφτεις να κοιμηθείς και βάζεις να παίζει στο backround κάτι ήσυχο και ήρεμο. Μια φορά έβαλα Kreator και το μάτι έμεινε ανοιχτό όλο το βράδυ. Το Advaitic Songs μου φάνηκε κατάλληλο για αυτού του είδους το πείραμα. Ε λοιπόν, μέσα σε μια εβδομάδα είχα μάθει όλο το δίσκο απ έξω. Κάθε βράδυ και ένα τραγούδι. Με το που τελείωνε, κοιμόμουν σαν πουλάκι. Οπότε δεν θα τον πρότεινα σε κάποιον για να κάνει headbanging και λοιπές δραστηριότητες. Όταν θες να παίζει κάτι σε στιγμές χαλάρωσης (όποιες και αν είναι αυτές), βάλε το να παίξει. Δεν θα χάσεις το ενδιαφέρον σου + ότι θα σε ηρεμήσει σαν μητρικό νανούρισμα. Αυτός ο δίσκος λύνει προβλήματα.
16. Meshuggah- Koloss
Βρε καλώς τα παλικάρια. Μας είχαν λείψει. Προφανώς μετά από το ασταμάτητο touring σε όλη την υφήλιο, κάνανε λίγες διακοπές και στη συνέχεια αποσύρθηκαν κάπου για να γράψουν το επόμενο αριστούργημα τους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά ήταν πιο χαλαροί και ανοιχτοί (σε όλους τους τομείς). Χωρίς να χάσουν αυτόν τον παγωμένα σκληρό- κλειστοφοβικό ήχο τους, δημιούργησαν ένα δίσκο ο οποίος παίζει να είναι ο πιο προσιτός που έχουν κάνει. Ταυτόχρονα διατηρεί την ταυτότητα τους σταθερή και ακούγεται μονορούφι. Με λίγα λόγια ένα ακόμα τρόπαιο προστέθηκε στη συλλογή τους ενώ εμείς οι κοινοί θνητοί ακροατές, πιστεύω ότι μετά από τόσα χρόνια έχουμε εξοικειωθεί με τον ιδιαίτερο ήχο τους και μπορούμε να τους απολαμβάνουμε καλύτερα. Αν παράγεις τόσο γαμάτα σημεία όπως το μπάσιμο του The Demon's Name Is Surveillance ή το riff που σκάει στο Demiurge, είσαι καταδικασμένος να σε βλέπει σαν πατέρα μια (μην σου πω και δυο) ολόκληρη σκηνή. Τόσο απλά.
15. Billy Talent- Dead Silence
Ήταν ένα ακόμα βαρετό απόγευμα. Σε διαδικτυακή κουβέντα (chat το λένε στο χωριό μου) με τον
G.R.A.F.I.A.S. μου λέει ότι του σφύριξαν για το καινούργιο Billy Talent. Πρώτη σκέψη πριν το ακούσω: τι στο διάολο, τέτοιο όνομα θα είχε μόνο Γάλλος κουλτουρέ τραγουδοποιός δεκατίας 70'. Βάζω να παίξει το ρημάδι και εκεί τα ξεχνάω όλα. Τι emo, τι screamo, τι φλωριές μου λέτε, εδώ έχουμε πέσει σε θησαυροφυλάκιο με τραγουδάρες. Όλα τα songs είναι καταδικασμένα να γίνουν hits. Θυμάμαι κάθε μέρα που έμπαινα στο αμάξι και επίτηδες έπαιρνα δρόμους μεγαλύτερης απόστασης για να ακούσω και άλλο ένα τραγούδι. Αν γουστάρεις My Chemical Romance και δεν έχεις πρόβλημα με τα συγκεκριμένα φωνητικά (μια χαρά τραγουδάει ο άνθρωπος, απλά υπάρχει πολλοί κακεντρεχείς εκεί έξω), τότε βάλτο να παίζει ασταμάτητα και δεν παίζει να βαρεθείς να τραγουδάς σαν φανατισμένη γκομενίτσα. Βέβαια όταν συναντήσεις τα αλάνια, το πιο πιθανό είναι να πεις ότι άκουγες Amon Amarth. Από μέσα σου όμως θα μουρμουρίζεις ακόμα το ρεφρέν του Love Was Still Around. Guaranteed.
14. A Life Once Lost- Ecstatic Trance
Καταρχάς και μόνο που ο δίσκος ανοίγει με το Something Awful το οποίο έχει ένα LOG σκάσιμο εκεί που μπαίνουν τα φωνητικά με έχει κερδίσει. Πιο παλιά οι εν λόγω κύριοι δεν δημιουργούσαν κάτι ξεχωριστό. Τυπικό, ΟΚ-μια χαρά είναι-δεν έχω πρόβλημα να το ακούω-ώπα μην το ξαναβάλεις metalcore παίζανε και εμάς μας απασχολούσαν μεγαλύτερα ονόματα. Φέτος όμως νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση Σταχτοπούτας. Τούτοι εδώ όπως φαίνεται μεγάλωσαν, βάλανε μυαλό και περάσαν από φίλτρο τις επιρροές τους με αποτέλεσμα ο δίσκος να είναι άκρως πορωτικός. Σε κάτι με το οποίο μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουν με τους Meshuggah είναι ότι σχεδόν σε όλη τη διάρκεια κινούνται σε mid tempo ρυθμούς. Όχι τόσο πολύπλοκους όμως. Και με lead πινελιές τοποθετημένες σε στρατηγικά σωστά σημεία, δεν δυσανασχετείς ποτέ. Άκου την παιχνιδιάρικη Tool μελωδία που διαπερνάει όλο το (επικό) Madness Is God και θα καταλάβεις ότι οι τύποι έχουν ανέβει level.
13. Bruce Springsteen- Wrecking Ball
Το Αφεντικό είναι εδώ για ακόμα μια φορά και δεν μασάει τα λόγια του. Μιλάμε για ένα από τα υγιέστατα παραδείγματα καλλιτέχνη με τεράστια ιστορία. Ακόμα και στο τελευταίο του album θα τα χώσει στο 1% που ελέγχει τα πάντα και θα γράψει ψυχωμένους ύμνους που σου φέρνουν μια ανατριχίλα. Ακούγεται τόσο φρέσκος και ώριμος ταυτόχρονα που ξεχνάς ότι πρόκειται για κάποιον που έχει πατήσει τα -ήντα. Θυμάμαι 1 μήνα πριν το live των AC/DC στο ΟΑΚΑ όταν σε κουβέντα που είχα με εξηντάρη, μου είπε ότι δεν θα πάει να τους δει γιατί τον κάνουν και νιώθει μειονεκτικά γιατί έχουν πάνω κάτω την ίδια ηλικία. Εδώ αυτό ισχύει στο maximum. For example το We Take Care Of Our Own είναι η αμερικανιά που θέλω να ακούω συνέχεια ενώ στο θεσπέσιο Death To My Hometown συναντάει τους Dropkick Murphys πολύ πετυχημένα. Αν είσαι true μεταλλάς που την βρίσκεις μόνο με δίκασες, μην φοβάσαι. Και αυτό εδώ θα σε κερδίσει. Έχει πολλή δύναμη μέσα του.
12. Bible Of The Devil - For The Love Of Thugs And Fools
Αυτός ο δίσκος με έκανε να (ξαν)αγαπήσω τους Blue Oyster Cult. Προσοχή! Εσύ ψαγμένε ακροατή που δεν γουστάρεις για κανένα λόγο να ακούς συγκροτήματα που κοπιάρουν ασύστολα λες και είναι tribute bands, σε αυτήν εδώ την περίπτωση μην φοβάσαι. Οι BOTD κουβαλάνε το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των BOC τόσο επιτυχημένα που τα ανακατεύουν με ωμό τραχύ heavy metal, που και που πετάνε κάποιες punk τζούρες (μπορεί και άθελα τους), ενώ καταφέρνουν και γράφουν αυτά τα ρεφρέν που φαντάζουν ταυτόχρονα παιδικά αλλά εσένα σου κολλάνε στο μυαλό σαν τσίχλα στο παπούτσι. Με λίγα λόγια, αν είστε σαν και εμένα και γουστάρετε νυχτερινές βόλτες και ψάχνετε το κατάλληλο soundtrack , εδώ χτυπήσατε φλέβα χρυσού.
11.Converge- What We Love We Leave Behind
Οι Converge ανήκουν στους ανθρώπους που ζουν σε μεγαλουπόλεις. Αυτοί θα τους εκτιμήσουν, αυτοί θα τους καταλάβουν και στην τελική θα ταυτιστούν μαζί τους. Μέσα σε αυτό τον χείμαρρο που παράγουν, κρύβεται όλη η αγχωτική ζωή του σήμερα. Θες να το πεις απελπισία; Ταιριάζει και αυτή η περιγραφή. Έχω την εντύπωση ότι στο φετινό τους δημιούργημα γίνονται πιο συναισθηματικοί. Νιώθεις γενικότερα περισσότερη μελωδία πριν τα ξεσπάσματα και μετά από αυτά. Εάν το Axe To Fall ήταν σκέτο βιτριόλι, αυτό εδώ είναι δηλητηριασμένο μέλι. Ο Kurt είναι ήδη μια κλασσική μορφή (αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση) ενώ ώρες ώρες κάθομαι και σπάω το κεφάλι μου σχετικά με το τι μας ελκύει σε αυτούς τους τύπους. Με το που μπαίνει η εισαγωγή του Sadness Comes Home, τα ξεχνάω όλα, οι αισθητήρες ανοίγουν και εγώ ξαναμπαίνω στη πρίζα.
10. Dead Sara- Dead Sara
Με κάτι τέτοιους δίσκους είναι που δεν χάνω πλήρως την πίστη μου στους ανθρώπους που δημιουργούν μουσική. Στο Dead Sara ακούμε αυτό ακριβώς που θέλουμε από μια μπάντα στο ξεκίνημα της. Φρεσκάδα σαν να έχεις ρίξει πάνω σου Old Spice, τραγούδια που τα τραγουδάς και εσύ με την φάλτσα φωνή σου, ενισχυτές στο τέρμα και μια γυναικεία φωνή να μηδενίζει όλες τις άλλες με τις ερμηνείες της. Όταν τους πρωτοάκουσα μου έφεραν στο μυαλό τι θα γίνονταν εάν οι Warrior Soul τζάμαραν με κάποια η οποία λατρεύει την Alanis Morissette ενώ έξω από το προβάδικο περνούσαν οι RATM. Μπάχαλο,ε; Καθόλου. Άκου το Weatherman. Θα σε ψήσει και μετά θα ανακαλύψεις και τα άλλα. Μακάρι να μην βγω ψεύτης αλλά τούτου εδώ θα το μνημονεύουμε σε κάποια χρόνια σαν ένα από τα διαμαντάκια των 10s.
9.Tardive Dyskinesia- Static Apathy In Fast Forward
Ήμουν τυχερός να ακούσω το δίσκο αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει. Το πρώτο πράγμα που ξεστόμισα ήταν οι λέξεις Alice In Chains. Άσχετο; Και ναι και όχι. Καταρχάς εδώ όντως οι Tardive μας δίνουν την καλύτερη τους δουλειά. Από όλες τις απόψεις. Καλλιτεχνικά, μουσικά, σε θέμα ήχου και παραγωγής όλα είναι εξαιρετικά. Το κυρίως πιάτο όμως εδώ είναι ένα. Όντως πρόκειται για τον πιο ώριμο δίσκο τους. Το είχα ξαναγράψει ότι όταν παντρέψεις με τέτοιο τρόπο την μελωδία με την δύναμη, παράγονται εκρηκτικά αποτελέσματα. Και εδώ οι μάγκες το κάνουν πάνω σε μια σύγχρονη μουσικά παλέτα όπου και ζωγραφίζουν. Ζωγραφίζουν δυνατά αλλά όχι αποκρουστικά. Κάτι σε τραβάει πάνω τους σαν μαγνήτης. Ώριμος δεν είσαι όταν χρησιμοποιείς εργαλεία (εξαιρετικά τα καθαρά φωνητικά του Μάνθου) για να κάνεις το έργο σου πιο προσιτό σε περισσότερο κόσμο. Ώριμος είσαι όταν θα με κάνεις να τραγουδάω τα τραγούδια σου καθώς περπατάω στο δρόμο επειδή στο θέμα songwriting έχεις ανέβει level. Και εδώ αυτό συμβαίνει 100%.
8.Baroness- Yellow & Green
Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτοί οι δυο δίσκοι που ουσιαστικά είναι ένας (σαν να λέμε Vidal Sassoon- 2 σε 1) έχουν φτιαχτεί από το ίδιο υλικό που χρησιμοποίησαν οι Audrey Horne για να φτιάξουν τον ομώνυμο τους album. Με λίγα λόγια παίζει πολύ συναίσθημα εδώ μέσα. Και δεν το λέω εννοώντας μελό καταστάσεις. Ο δίσκος (-οι) ταιριάζουν στον καθένα μας. Κάτω από οποιεσδήποτε καλές ή κακές συνθήκες. Μετά από χωρισμό, έτοιμος να πηδήξεις στις ράγες του τρένου, αφού έκανες sex, αφού έχεις πιει θάλασσες από αλκοόλ. Ναι μεν οι Baroness θυσίασαν την τραχύτητα που είχαν στα προηγούμενα τους album με αποτέλεσμα να είναι τόσο κοντά στην παρεξήγηση αλλά όταν σου δίνουν με τις χούφτες τέτοιους ύμνους, εσύ θα κοιτάξεις τον γάιδαρο στα δόντια; Έτσι κι αλλιώς και οι Mastodon χαλάρωσαν λιγάκι και κοίτα τι μας έδωσαν. Εδώ θα κολλήσουμε; Ξαναβάζω Eula και χάνομαι στα δικά μου.
7. Witchcraft- Legend
Σκάει μύτη το It's Not Beacause Of You και παθαίνω πλάκα. Το ακούω 5673383 φορές τη μέρα, κάνω air guitar και κυρίως air drumming, τραγουδάω στον καθρέφτη, προσπαθώ να μυήσω γνωστούς και αγνώστους. Όταν κυκλοφόρησε όλος ο δίσκος δικαιώθηκα πανηγυρικά. Δικαιώθηκα για τον εξής λόγω. Ότι εξαιτίας ενός τραγουδιού είχα τόσο υψηλές προσδοκίες. Και thank God επιβεβαιώθηκαν. Εδώ μιλάμε για έργο τέχνης- δίσκο σύντροφο ζωής και ότι άλλο κλισέ θέλετε. Με έναν τεράστιο πλέον ήχο ο Magnus και η παρέα του γίνονται ξαφνικά πιο ανοιχτοί στον κόσμο. Θυμήσου Black Album: εμπορικό του κερατά, ποιοτικό για πάντα. Κάτι τέτοιο παίζει και εδώ μόνο που δεν λες το Legend εμπορικό. Για κανένα λόγο.Μαγευτικό είναι ίσως η σωστή λέξη. Σε όλα αυτά που λέει εκεί μέσα. Είτε σου κάνουν είτε όχι. Εάν ο πρώτος τους δίσκος ξαναέβαλε μπρος στους Down, μακάρι τούτους εδώ να βάλει μπρος σε 1000 νέες γαμάτες μπάντες.
6. Grace Potter & The Nocturnals- The Lion, The Beast, The Beat
Σημείωση: Μην δώσετε καμία σημασία σε αυτά που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Μιλάει ένας μικρός groupie.
Η Grace Potter είναι ότι καλύτερο ποιοτικά υπάρχει στο ευρύτερο mainstream. Αν μπορείς να το πεις έτσι. Η πιο έξυπνη ξανθιά εκεέι έξω έβγαλε καινούργιο δίσκο και όπως φαίνεται η κατάκτηση του κόσμου είναι θέμα χρόνου. Και να μην γίνει όμως, θα παραμείνω ερωτευμένος μαζί της. Με περισσότερη ποικιλία από το προηγούμενο και την ανάγκη για διαφοροποίηση από το όλο indie-ότι να ναι κύμα που υπάρχει εκεί έξω, αλλά συνεχίζοντας να αγαπάει όσο και εμείς τους Heart παραδίδει αριστουργήματα. Θέλεις arena rock (The Lion,The Beast,The Beat), θέλεις μπαλάντες με την έννοια της λέξης (Stars), θέλεις εθιστικά σκοτεινά ηχοτόπια (The Divide), εδώ έχει τα πάντα. In Grace We Trust. Τέλος.
5. Deftones- Koi No Yokan
Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan των Deftones. Τους είχα σε εκτίμηση, τους σεβόμουν και άκουγα τους δίσκους τους μια στο τόσο. Φέτος όμως μου αλλάξαν τα μυαλά. Με το που έσκασε μύτη στο διαδίκτυο το arrtwork και το όνομα (μαζί με την επεξήγηση), ένιωσα να δένομαι αυτόματα μαζί του έστω και αν είχα ακούσει μόνο 2 τραγούδια. Κάποιος είχε πει παλιά ότι κάθε δίσκος (ότι είδος και αν εκπροσωπεί) οφείλει να έχει ατμόσφαιρα. Μόνο τότε είναι πραγματικά πετυχημένη η προσπάθεια της μπάντας. Το Koi No Yokan σφύζει από ατμόσφαιρες και σε στέλνει στην στρατόσφαιρα. Ένα rythm section στιβαρό, μια κιθάρα που σε ταξιδεύει και παίζει αυτά που πρέπει χωρίς υπερβολές και ένας τραγουδιστής σε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ερμηνείες σε κάνουν αμέσως να ερωτευθείς αμέσως αυτό το δίσκο. Βρες ένα ύψωμα, κοίτα τα φώτα της πόλης και βάλε στα ακουστικά να παίζει για παράδειγμα το Rosemary. Αυτόματα έχεις κλείσει ταξίδια για άλλους γαλαξίες και δεν το έχεις πάρει πρέφα.
4. Graveyard- Lights Out
Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται αλλά μπορεέι η μουσική των Graveyard να έρχεται από τα 70s αλλά όλα αυτά που καταθέτουν τελικά μου ακούγονται απολύτως σημερινά. Το Lights Out είναι δίσκος μαχαιριά στην ψυχή. Και έπειτα πετάει και αλάτι πάνω. Ειλικρινής και αληθινή μουσική, βγαλμένη από όλα αυτά που πρεσβεύουν τα blues, rock με τσαγανό και μαγκιά, λόγια βγαλμένα από την καθημερινότητα μας. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε τον δίσκο των The Black League- Man's Ruin Revisited. To artwork του ταιριάζει γάντι στους Σουηδούς. Ένας τύπος μέσα στα τσιγάρα, στο αλκοόλ και γενικότερα μέσα στα προβλήματα του. Έχεις την δύναμη να σηκώσεις κεφάλι και να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν κάθε μέρα; Θα το κάνεις για μια τελευταία φορά ή πλέον δεν μετράει τίποτα; Οι Graveyard σου δίνουν το soundtrack. Εσύ πρέπει να αναλάβεις τα υπόλοιπα. Α, και το Slow Motion Countdown είναι το τραγούδι της χρονιάς. Ήδη κλασσικό.
3. Lamb Of God- Resolution
Λοιπόν επειδή της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες δεν μασάμε καθόλου. Μετά την Οργή, καθισμένοι στο θρόνο τους, οι 5 μάγκες από το Richmont (mother-fucking-Virginia) μας προσφέρουν στην μάπα άλλη μια δισκάρα. Η καλύτερη τους; Who cares; Ας αφήσουμε τους ακαδημαικούς να ασχοληθούν με αυτά. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι οι LOG πάνε πίσω στο παρελθόν, παίρνουν τα καλύτερα από κάθε περίοδο της πορείας τους, δημιουργούν κάτι σαν best of και ταυτόχρονα κοιτάνε μπροστά. Δηλαδή; Insurrection- hello καθαρά φωνητικά, γαμάτε. King Me- Χορωδίες και soprano πάνω από ένα μουσικό κτήνος, γατάκια ατμόσφαιροgoth έτσι γίνεται η δουλειά. Straight For The Sun- Επειδή μπορούμε παίζουμε και αργά και ανοίγουν κρατήρες από κάτω. Η καλύτερη metal μπάντα σήμερα μόλις κούνησε το δαχτυλάκι της από τον Όλυμπο και εμείς πέφτουμε στα γόνατα και φωνάζουμε: we are not worthy. Thank you Lamb.
2. Gojira- L' Enfaunt Sauvage
Εάν αύριο έπρεπε να γράψουν ένα λεξικό από την αρχή και με ρωτούσαν τι θα έπρεπε να μπει κάτω από το λήμμα "τέλειο", θα τους έλεγα να κοτσάρουν μια φωτογραφία του φετινού album των Γάλλων. Όχι πες μου ένα αρνητικό. Κάποιος; Κάτι; Απολύτως τίποτα. Υποδειγματική παραγωγή, άψογο παίξιμο οργάνων, συγκινητικά τραγούδια, super artwork και μια μπάντα η οποία καταθέτει την ψυχή της πάνω σε νότες. Οι Gojira έχουν βάλει πλώρη και κοιτάνε μόνο μπροστά. Πιο συγκεντρωμένο από το προηγούμενο αριστούργημα τους ενώ και μόνο που υπάρχει αυτή η soundtrackική ατμόσφαιρα σε όλο το δίσκο, το κάνει ακόμα πιο μαγευτικό. Αυτό είναι το metal σήμερα και όποιος δεν το καταλαβαίνει, κακό του κεφαλιού του. Όλα τα υπόλοιπα θα τα γράψει η ιστορία και θα τα λένε οι επόμενες metal γενιές. Καταθέτω ταπεινά τα σέβη μου.
1. Slash- Apocalyptic Love
Ας μιλήσουμε ψύχραιμα και με επιχειρήματα. Καταρχάς είναι ο δίσκος που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος. Αν μου έλεγες πέρσι ότι ο καινούργιος δίσκος του Slash θα ήταν ο αγαπημένος μου φέτος, θα γέλαγα. Πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχουν fillers. Ούτε για δείγμα. Ούτε ένα riff για πέταμα, ούτε μια μέτρια μελωδία. Προχωράμε; Όσα ταλέντα και αν εμφανιστούν, όσες νότες και ας παίζουν το δευτερόλεπτο με απόλυτη ακρίβεια, κανείς δεν μπορεί να παίξει ΕΤΣΙ. Απολύτως κανένας από τους νεότερους του. Όλη η μπάντα σκίζει. Είναι αυτό που θες να πετύχεις σε μικρό clubάκι, εκεί που χτίζονται μύθοι. Myles; Θεός. Η καλύτερη φωνή της γενιάς του και παίζω ξύλο γι αυτό.
Πάμε τώρα και στο παραλήρημα: Riffάρες, τραγουδάρες, solo απίστευτα, συνθέσεις, hard rock μαγκιά, κατάθεση ψυχής, party feeling, όλα είναι εδώ. Την πρώτη φορά που το άκουσα δεν μου είπε πολλά. Στην πορεία το ερωτεύτηκα αποκαλυπτικά. Παίρνω για παράδειγμα μερικά τραγούδια: One Last Thrill-ο Myles ακούγεται τόσο Axl και καλύτερα μην σου πω και ο Slash γράφει ένα εντελώς Guns τραγούδι. Ποιο reunion ρε; Μην σώσει ποτέ και έρθει. Anastasia- Πες μου ειλικρινά: Μόλις ακούς ΑΥΤΟ το lead στην αρχή δεν σου έρχονται deja vu Sweet Child O Mine; Ήδη κλασσικό. Bad Rain- ΟK, μιλάμε για τρελό groove και των ορισμό του αλήτικου hard rock. Shots Fired- Αυτό το ρεφρέν δεν το ξεχνάς που να σου κάνουν πλύση εγκεφάλου τύπου Κουρδιστό Πορτοκάλι. Με λίγα λόγια ότι και να πω προσωπικά δεν το βρίσκω υπερβολή. Ακούς τον δίσκο και θες να βγεις έξω για ποτό(ασχέτως αν καταστρέψεις το συκώτι σου), θες να φλερτάρεις όποια γυναικάρα βρεις (ασχέτως αν θα φας τα μούτρα σου) και γενικά να γίνεις και εσύ ένα ρεμάλι που γουστάρει τις ακολασίες (ασχέτως αν μπορείς να τα καταφέρεις γιατί πρέπει να πέσεις για ύπνο από τις 11-έχει δουλειά άυριο). To make a long story short, ότι καλύτερο έχει γράψει και παίξει ο Slash μετά τους Guns. Έτσι απλά.
