Παρασκευή 18 Ιανουαρίου 2013

Horne's Up!

Κάθομαι σαν κοράκι που ψάχνει τη λεία του  πάνω από το πληκτρολόγιο εδώ και ώρα, για να αρχίσω αυτό το κείμενο με όσο το δυνατόν λιγότερα κλισέ. Και μα τον Βούδα, είναι πολύ δύσκολο. Το να αποθεώσεις ένα συγκρότημα ή ένα δίσκο είναι πανεύκολο. Το να το/τους θάψεις επίσης είναι piece of cake. Αυτό που αισθάνεσαι όμως ακούγοντας το/τους δεν γίνεται να αποτυπωθεί με επιτυχία σε λέξεις. Προφανώς μέχρι να τελειώσει το 2013 θα ακούμε παρέα άπειρα σχόλια για το Youngblood, τον καινούργιο δίσκο των Audrey Horne. Δεν χρειάζεται ένας ακόμα φαφλατάς σαν κι εμένα να πείσει τον κόσμο ότι πρόκειται για δισκάρα από εδώ μέχρι τη Νορβηγία. Όλος αυτός ο ντόρος είναι απολύτως αναμενόμενος και προβλεπόμενος. Γιατί;
1) Οι τύποι γενικά το "έχουν". Ξέρουν να γράφουν πραγματικά ΚΑΛΗ μουσική. So simple.
2) Έχουν ένα πραγματικά εξαιρετικό τραγουδιστή ο οποίος με την ιδιαίτερη φωνή του (και τα tattoos του), ξέρει τόσο σοφά να τοποθετεί τις μελωδίες των φωνητικών του χορδών άψογα πάνω στα τραγούδια, έτσι ώστε να αποτυπωθούν αμέσως στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά του ακροατή.
3) Αυτό που παίζουν πατάει με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο παρόν. Στο Youngblood συγκεκριμένα χρησιμοποιούν υλικά του τότε και αυτά ακούγονται τόσο σημερινά σαν να ανοίγεις το ραδιόφωνο σου τώρα.
4) Παρέδωσαν στην ανθρωπότητα ένα αριστούργημα το 2010. Τον ομώνυμο δίσκο τους.
       Και εδώ είναι το σημείο που θέλω να μείνω. Δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολλοί αυτοί που έχουν αποκτήσει μια σχέση λατρείας με αυτό το δημιούργημα. Εδώ και 2 χρόνια, βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως δεν έχω ακούσει κάτι άλλο περισσότερες φορές. Αυτό το ρημάδι ακουμπάει ένα σημείο καμπής πάνω στην μουσική σου πορεία σαν ακροατής. Από την στιγμή που το άγγιγμα του σε κάνει να ανατριχιάσεις, δεν θα ξεκολλήσεις. Είναι τόσο συναισθηματικό που περικλείει απίστευτη ενέργεια μέσα του. Συνθέσεις, τραγούδια από αυτά που θα σε συντροφεύουν για μια ζωή. Αν νομίζεις ότι τα παραλέω και έχεις ακούσει τον δίσκο, μην ανησυχείς. Απλά δεν το ένιωσες. Δεν είναι κακό. Εξάλλου ποιος είπε ότι είναι υποχρεωτικό να μας αρέσει κάτι που γουστάρει ο άλλος. Αλλά διάολε δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν, ακούγοντας ΑΥΤΟ το δίσκο, δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος.
      Όσο μελό και να ακούγομαι, δεν διαβάζετε κάποιο βιβλίο του στυλ "Η Δύναμη Είναι Μέσα Σου".
Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και ήθελα αμέσως να βγω στο δρόμο και να ουρλιάζω το ρεφρέν του Charon με ασύρματα ηχεία κολλημένα πάνω μου για να ακούσουν όλοι πόσο ΤΕΛΕΙΟ είναι. Το Down Like Suicide να με στοιχειώνει όταν είχα τις μαύρες μου (και στις άσπρες) μουρμουρίζοντας τις στιχάρες του. Το Sail Away να είναι ο ορισμός της σοβαρής μπαλάντας με ουσία, ενώ το Bridges And Anchors να είναι ένα από τα καλύτερα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ όλων των εποχών. Ω ναι, δεν κάνω πλάκα. Στο 3:30 που μπαίνει το solo, επικοινωνείς με τον Θεό. Και αν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ. μιας και όλες οι συνθέσεις είναι διαμάντια.
      Κάποιοι θα καταλάβουν το παραλήρημα μου, κάποιοι όχι. Απλά πριν παρασυρθείς από τον (δικαιολογημένο) χαμό που γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται με το Youngblood, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και άκου τούτο εδώ. Μετά εδώ θα είμαστε να παραμιλάμε παρέα.
                                                   

Παρασκευή 11 Ιανουαρίου 2013

Everything Else Matters

Μεταξύ μας είμαστε και δεν χρειάζεται να ντρεπόμαστε. Εξάλλου οι μέρες της αστείρευτης στενομυαλιάς έχουν περάσει και ανήκουν στο σκονισμένο παρελθόν (λέμε τώρα). Όσο και να γουστάρουμε να ακούμε κιθάρες που τρυπάνε τα αυτιά μας σαν μετροπόντικες, όσο πορωνόμαστε να γκαρίζουμε σαν βραχνιασμένοι φάλτσοι γάιδαροι μαζί με κάφρους ή υψίφωνους frontmen έρχεται μια στιγμή που χρειάζεσαι διακοπές. Αυτές μπορεί να διαρκέσουν  1 ώρα, μπορεί και ένα μήνα. Ποτέ δεν ξέρεις. Έτσι κι αλλιώς (πιστεύω όλοι) έχουμε περάσει περιόδους "μουσικής απαλεψιάς". Είτε δεν κυκλοφορεί κάτι καλό, είτε κυκλοφορούν σούπερ δίσκοι μαζεμένοι (να σαι καλά ρε 12), είτε πολύ απλά δεν μπορώ άλλη δίκαση βρε αδερφέ. Έχει πήξει το κεφάλι μου. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες. Σε εκείνο το κρίσιμο σημείο στρέφεσαι σε "άλλες" μουσικές. Βασικά βλακείες λέω. Στρέφεσαι στην ίδια γαμάτη μουσική απλά αυτή ονομάζεται διαφορετικά. Pop, soul, funk, country, jazz.  Άμα το μυαλουδάκι σου έχει παράθυρο και το ανοίγεις που και που για να μπει φρέσκος αέρας μπορεί να κολλήσεις άσχημα με κάτι που δεν το περιμένεις. Ok, δεν νομίζω να μπω ποτέ στο tripάκι να παθιάζομαι με Παντελίδη αλλά you got the point. Εντελώς τυχαία διάλεξα μερικά ακούσματα που γουστάρω (άλλα έχουν μια μικρή επαφή με τον ήχο μας, άλλα είναι εντελώς ξεκάρφωτα) και δεν είναι του "κύκλου" μας. Οι εποχές των guilty pleasures τελείωσαν. Πάρτο χαμπάρι.



Janelle Monae
Την έμαθα όταν εμφανίστηκε στην κυριολεξία από το πουθενά το 2010 και με την πρώτη ακρόαση κόλλησα μαζί της σαν μαρμελάδα. Η συμπαθέστατη Janelle "το έχει". Μόλις ακούσεις την μίξη ιδιωμάτων που επιχειρεί στα τραγούδια της θα το καταλάβεις. Από ξεκάθαρη pop μέχρι σφήνες από ωραίες κιθάρες και μια soul ατμόσφαιρα να τα καλύπτει όλα, έχει αυτά τα τραγούδια που έχουν στόχο να γίνουν hits. Και το καταφέρνουν από τα αποδυτήρια. Φωνή από αυτές που βρίσκεις σπάνια και αυτή η αίσθηση του θέλω να σηκωθώ και να χορέψω αλλά δεν ξέρω πως γιατί δεν το έχω θα "παίξει" σίγουρα. Όταν το mainstream σου προσφέρει και καλά RnB και υποτιθέμενη hipster κουλτούρα, εσύ προτίμησε το real thing. Όταν βγάλει καινούργιο δίσκο, θα το φωνάξω στους δρόμους.
Recommented Realease: The ArchAndroid (Suites II & III)
                                                             


Jamey Johnson
Φαντάζομαι όταν ακούς τον όρο country σου έρχονται στο μυαλό κάτι τύποι από το Texas, ντυμένοι με καουμπόικες στολές οι οποίοι χορεύουν πάνω σε πανυγηρτζίδικους ρυθμούς. Χμ, και να και όχι. Ο Johnson δεν ανήκει σε αυτή τη κατηγορία πάντως. Και επειδή γουστάρουμε άπειρα την μουσική κληρονομιά που προέρχεται από τις νότιες πολιτείες των Η.Π.Α., αυτός εδώ ο τύπος είναι ένα καλό παράδειγμα σοβαρής και προσεγμένης country μουσικής. Στην ουσία μιλάμε για guitar driven τραγούδια και αυτό ίσως είναι το κλειδί για να μπορέσει να τον ακούσει πιο εύκολα ένας rock n roller.
Πλέον θεωρείται από τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους και έχει συνεργαστεί με την αφρόκρεμα της σκηνής. Με μια πραγματικά ειλικρινή και ζεστή φωνή μας τραγουδάει για (βάζω το χέρι μου στη φωτιά) πραγματικές εμπειρίες βγαλμένες από τη ζωή του. Επίσης περιμένουμε καινούργιο δίσκο.
Recommented Realease: The Guitar Song 
                                                      




My Morning Jacket
Πριν 2 χρόνια και ενώ χάζευα κλασσικά στο Ίντερνετ, πετυχαίνω ένα τραγούδι που λέγεται Holding On To Black Metal. Ε, δεν ήθελα και πολύ, με ιντρίγκαρε ο τίτλος και έβαλα να το ακούσω. Αυτό που βγήκε από τα ηχεία είναι το τελευταίο πράγμα που θα περίμενα να ακούσω. Δεν τα πηγαίνω και πολύ καλά στο να περιγράφω τι ακριβώς παίζει μια μπάντα, αλλά τούτους εδώ τους περιγράφουν σαν ψυχεδελικό rock. Εμένα μου ακούγονται σαν να έχεις πάρει τους Dredg, τους έχεις ταίσει LSD, φτιάχνουν τραγούδια για κατάληψη των charts και κάπου στο βάθος μπορείς να τους φανταστείς με λίγο περισσότερο distortion να ανήκουν το τμήμα του occult rock. Περίεργα κόλπα. Τους έχω πετύχει να εμφανίζονται σε επεισόδιο καραmainstream αμερικάνικης τηλεοπτικής σειράς αλλά να παραμένουν καλλιτέχνες. Βγάλτε μόνοι σας τα δικά σας συμπεράσματα.
Recommented Realease: Circuital
                                               



Th' Legendary Shack Shakers 
Μιας και μιλήσαμε για Νότο λίγο πιο πάνω εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ιδιαίτερη περίπτωση. Οι Shakers είναι περίπτωση love/hate. Ξεκάθαρα. Είτε θα τους βρεις αποκρουστικούς (κακό του κεφαλιού σου), είτε θα ορκιστείς αιώνιος fan τους το πρώτο δευτερόλεπτο που θα εκτεθείς σε αυτό που κάνουν. Μόλις γίνεις και εσύ ένας από εμάς, η δίψα σου για διεστραμμένο χορό πάνω σε αυτό το παρανοικό μουσικό χαλί που δημιουργούν, θα σε κυριέψει. Φαντάσου ότι είναι βράδυ κάπου στην Λουισιάνα και δίπλα σε ένα έρημο highway, έχει στηθεί γύρω από μια φωτιά ένα ξέφρενο party καλεσμένους punkηδες, southern rockers, τύπους που γουστάρουν rockabilly και κάνα δυο goth lovers. Όλοι πίνουν άπειρο αλκοόλ και ορκίζονται ότι περνάνε τέλεια ενώ χορεύουν σαν δαιμονισμένοι τριγύρω από τις φλόγες. Εσύ θα πας ή όχι;
Recommented Realease: Swampblood




                                                         



The Lonely Island
Αν μιλήσω κι άλλο γι αυτούς θα δημιουργηθεί μια καινούργια κατηγορία πάνω από τον χαρακτηρισμό γραφικός για να με περιγράψει. Όσοι δεν ξέρουν θα μάθουν μόλις κάνουν κλικ στο βίντεο από κάτω. Οι υπόλοιποι ας καούμε ακόμα μια φορά...
Recommented Realease: Everything

Σάββατο 5 Ιανουαρίου 2013

Live Apathy In Fast Forward

Μην πάρετε τον τίτλο του κειμένου στραβά. Απλά ταίριαζε σαν λογοπαίγνιο και το πέταξα φαρδιά πλατιά. Το μόνο που δεν ζήσαμε χθες το βράδυ ήταν απάθεια αλλά θα φτάσουμε και σε αυτό στη συνέχεια. Το να γράφω live reviews δεν είναι και το καλύτερο μου, άσε που πιστεύω ότι το να κάθεσαι και να αριθμείς σαν το ληξιαρχείο ότι οι τάδε παίξανε 35,6 λεπτά και στο 4,5 κάνανε ένα τρομερό λάθος στο break είναι πιο βαρετό και από το να βλέπεις την Βέφα να δίνει συνταγές για κουλουράκια στη TV. Απλά η χθεσινή περίπτωση είναι λίγο ξεχωριστή. Αλλά όπως είπα και πιο πριν, θα φτάσουμε και σε αυτό.
      Αρκετές φορές παραδέχομαι ότι πέφτω στην παγίδα να ασχοληθώ με το μεγαλύτερο ελληνικό σπορ. Ότι πίσω από τα πάντα κρύβεται μια συνωμοσία. Κάλλιστα θα μπορούσε οποιοσδήποτε να φτιάξει ένα σενάριο σχετικά με την φασαρία που γίνεται γύρω από το όνομα των Tardive τελευταία. Σημείωση: οποιοσδήποτε δεν έχει ανοιχτά τα αυτιά του και δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάτι πραγματικά προσεγμένο, έστω και αν δεν είναι του γούστου του. Όσοι λοιπόν είναι champions στο συγκεκριμένο άθλημα ας συνεχίσουν. Μας δίνουν τουλάχιστον τροφή για χαβαλετζίδικη κουβέντα.
     Πάμε τώρα στα σημαντικά. Το An θα είχε κόσμο. Αυτό δεν χρειάζονταν πρόβλεψη. Και όταν ξεκίνησε το party με τους All Vows Collapse και την μασκότ-κάνω και stage diving- καμηλοπάρδαλη, τους έβλεπες όλους χαμογελαστούς. Hardcore, beatdowns, breakdowns και πάμε. Εγγυημένα ένα διασκεδαστικό μισάωρο. Όπως μου είπε και ένας φίλος -"φαίνεται ότι γουστάρουν και είναι όλοι τους happy". Οι Vows είναι από αυτές τις μπάντες που στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργούν σαν όμορφο ορεκτικό για να πάρεις την μπύρα σου και να απολαύσεις ή άμα γουστάρεις να κοπανηθείς στο pit. Αυτά για τους πιο νέους βέβαια, όχι εμάς τους μπαρμπάδες των 26. Τους Still Falling που βγήκαν στη συνέχεια τους ξέρω προσωπικά (περιμένω το λάδωμα μου στο γνωστό μέρος) και ήξερα ότι ανυπομονούσαν για αυτό το live. Γαμημένη τεχνολογία μας τα χάλασες. Ενώ εκτελεστικά έχουν δέσει και κοπανάνε αλύπητα, τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια και οι λεγόμενες τεχνικές γκαντεμιές στέρησαν λίγο από την πόρωση. Δεν πειράζει, αφού παίζουν το Art Of Dying και τα δικά τους τραγούδια σφιχτά σαν την οικονομική πολιτική  της Ελλάδας, δεν μασάμε. Τους Yellow Devil Sauce τους γουστάρω αλλά δεν τους είχα δει ποτέ live. Από το πρώτο λεπτό με κερδίσανε χαλαρά γιατί έχουν αυτή τη μαγκιά του καλού songwriting που μπορούν και περνάνε στο κοινό. Ιδιαίτερη μνεία  πρέπει να γίνει στον- οι ZZTop των 00's μπήκαν στο σώμα του Chris Novoselic- μπασίστα τους.
       Για τους Tardive δεν θέλω να ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια. Θα μπορούσα να πω ωμά ότι τα σπάσανε, γαμήσανε και άλλα τέτοια χαριτωμένα και να τελειώνουμε εδώ. Αλλά θέλω να σταθώ αλλού. Γιατί έχω την εντύπωση ότι βλέπουμε πρώτη φορά από ελληνική μπάντα την παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου οπτικοακουστικού concept; Εγώ πάντως έτσι το βλέπω. Με το που ξεκίνησε να παίζει το intro για παράδειγμα, εγώ ένιωσα την ατμόσφαιρα να στάζει από το ταβάνι. Εκτελεστικά όταν τους ακούς live, σε κάνουν να αισθάνεσαι γατάκι (copyright Dr.). Και έτσι είναι. Δεν είναι μόνο το ότι ακούσαμε καινούργια και παλιά τραγούδια λες και είχαμε βάλει το CD στο σαλόνι μας. Είναι αυτή η διαολεμένη μαγκιά που έχουν στο να σε κάνουν να πορώνεσαι και να "μπαίνεις" μέσα στα τραγούδια τους παρότι αυτά απαιτούν πολλά από τον ακροατή. Είναι μάλλον αυτή η ατμόσφαιρα που είπα πιο πάνω. Όπως και να χει μας κάνουν και καμαρώνουμε. Αν μπήκε έτσι καλά το 13, θα μας φύγει ο κυνισμός που έχουμε. Κάτι μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά...