Halestorm Corrosion

       Who gives a fuck about a goddamn Grammy? Με αυτή την-straight to the point-δήλωση, οι Public Enemy το 1988 μας ανακοίνωσαν τα στοργικά τους αισθήματα για τον συγκεκριμένο θεσμό. Και δεν έχω καμία διάθεση να μην τους πιστέψω. Δεν πρόκειται να ψάξω για συνωμοσίες και marketing tricks τα οποία βασισμένα σε αυτή τους τη φράση θα ανεβάσουν κατακόρυφα τις πωλήσεις τους. Με αυτή τη λογική δεν θα κάνανε ποτέ συνεργασίες με ονόματα τύπου Anthrax για ευνόητους λόγους. Αν είσαι πραγματικά κλειστόμυαλος δεν θα κάνεις κάτι που θα θίξει το "τρου" fanbase σου.
       Και μιλώντας για φανατικούς, στα μουσικά μας λημέρια βρίσκεις τα καλύτερα παιδιά. Αυτούς που είναι έτοιμοι να υπερασπιστούν to the death το το αγνό και ανόθευτο (κάτι σαν την βενζίνη) metal.
Αυτούς που αποφασίζουν εάν ο τάδε έχει τα μούτρα και το στυλ να κρατήσει κιθάρα στα χέρια του. Προφανώς και γω έχω πει άπειρες φορές ότι "ρε φίλε οι τάδε είναι φλώροι του κερατά, δεν μπορούν να ροκάρουν". Απλά η φιλοσοφία μου είναι λίγο διαφορετική από του metal mujahedin. Και κάπως έτσι πάμε στην βραδιά της 10ης Φεβρουαρίου. Βραδιά απονομής των βραβείων Grammy. Υποψήφιοι στην κατηγορία για Best Hard Rock/Metal Performance είναι οι Anthrax, Iron Maiden, Marilyn Manson, Megadeth, Lamb Of God και....Halestorm. Τους νικητές προφανώς τους βλέπετε στην φωτό από πάνω.
      Ας ξεκινήσουμε από τα τυπικά. Καταρχήν είναι OK το ότι μπορούμε να τους κατατάξουμε στην κατηγορία hard rock και metal. Μπορεί η μουσική τους να είναι εύπεπτη σαν milkshake (?) και εμπορική όσο δεν πάει αλλά αυτό που ακούω δεν μπορώ να το περιγράψω διαφορετικά. Σύγχρονη rock ποζεριά; Κάπως έτσι. Ναι ναι ξέρω, οι άλλοι είναι πιο σκληροί. So what? Δεύτερον: Προφανώς και δεν είναι η αγαπημένη μου μπάντα  από τις από πάνω. Εννοείται πως θα ήθελα να έβλεπα τον Chris-the goat-Adler να παραλαμβάνει ένα τέτοιο βραβείο έστω και αν υιοθετούν την άποψη των Public Enemy πάνω στο συγκεκριμένο θεσμό. Τρίτον και σημαντικότερο είναι το πως αντιλαμβάνεσαι τα Grammy. Ανέκαθεν είχα την (σωστή θέλω να πιστεύω) εντύπωση ότι πρόκειται για βραβεία που απονέμονται σε selling bands (ή brands). Ενώ για παράδειγμα οι Converge βγάλανε δισκάρα φέτος, είμαι διατεθειμένος να βάλω στοίχημα την μισή μου δισκοθήκη ότι δεν θα τους βλέπαμε (ή δούμε) ποτέ υποψήφιους.
       Βλέποντας την είδηση να φιγουράρει παντού, τα σχόλια των αναγνωστών ήταν πραγματικά απολαυστικά. Το αγαπημένο μου ήταν αυτό που έλεγε ότι αυτή η βράβευση ήταν χειρότερη και από εκείνη των Jethro Tull την χρονιά που "κλέψανε" το βραβείο από τους Metallica. Fucking epic. Επειδή δεν έχει νόημα να το κουράζουμε και να το αναλύουμε άλλο, τα Grammy δεν τα θεωρώ τόσο σοβαρά κυρίως γιατί δεν βραβεύουν την ποιότητα. Αυτό το ξέρουν και οι πέτρες. Βέβαια όταν μια μπάντα έχει κερδίσει έστω και ένα, είναι ένα τρόπαιο το οποίο το πιπιλάει είτε αυτή είτε οι οπαδοί τους. Και γιατί όχι θα μου πεις. Οπότε δεν θα κάτσω να σκάσω επειδή η Lizzy και η παρέα της το σηκώσανε. Άσε που εδώ βλέπω και μια ευκαρία. Μιλάμε για μια μπάντα gateway. Προς τους αλλόθρησκους. Ξέρεις ποιους εννοώ. Αυτούς που είπαν "ας ακούσω Guns N Roses επειδή ο Axl είναι γκόμενος και επειδή σε εκείνο το τραγούδι έχουν ωραία μελωδία" ή επειδή τους γλύκαναν οι μελωδικές φωνητικές γραμμές του Corey στα 00's. Δεν είναι κακό. Ας είναι αφελής η πρώτη επαφή. Στην πορεία όμως ποτέ δεν ξέρεις. Και σε 10 χρόνια να δεις αυτόν που ψήθηκε να ακούσει κάτι σκληρό επειδή η Lizzy είναι ωραία γκόμενα, να τους κράζει επειδή δεν έχουν ούτε μια δίκαση. Αυτά είναι τα ωραία. Time will tell...
     

Masterpiece Οf Μind

Είμαστε μεγάλοι μαζοχιστές. Αυτό τουλάχιστον φαίνεται κάθε φορά που ετοιμαζόμαστε να δημιουργήσουμε τις πολυπόθητες λίστες μας. Ναι, αυτές τις ρημάδες που μας κάνουν να τρίβουμε τα χέρια μας και μετά από λίγο να ιδρώνουμε σαν να είναι Ιούλιος μέσα σε γεμάτο λεωφορείο.
Ηδονιζόμαστε και πονάμε ταυτόχρονα σαν διεστραμμένοι μουσικολάγνοι. Γι αυτό και άλλωστε μας άγγιξε το High Fidelity. Κατά βάθος θέλουμε να γίνουμε Cusack. Για να έχουμε στο τσεπάκι μας τα Top 5 και να μην ζοριζόμαστε καθόλου. Ωραία θα ήταν.
Τα μεγαλύτερα τα τρώμε όταν πρόκειται να βγάλουμε για παράδειγμα το Τop 10 των αγαπημένων μας δίσκων ever. Μιλάμε για ζόρια δυσκοιλιότητας.
Και εκεί ακριβώς θέλω να καταλήξω. Γιατί βάζουμε μέσα το τάδε και στις καθυστερήσεις αφήνουμε το άλλο έξω. Γιατί ενώ το ένα δεν θεωρείται κλασσικό το συμπεριλαμβάνουμε, ενώ το άλλο που είναι κάτι σαν το Ιερό Δισκοπότηρο στον Ιντιάνα Τζόουνς το παρατάμε. Εύκολη η απάντηση. Γιατί συναισθηματικά προφανώς είμαστε δεμένοι με το πρώτο (ίσως επειδή το αγοράσαμε στα 15 και το ακούγαμε 30 φορές την ημέρα), ενώ το δεύτερο όχι και τόσο (το ανακαλύψαμε πιο μετά, είπαμε ok-respect αλλά μέχρι εκεί). Στην τελική τι μετράει; Ο δίσκος που θα θεωρήσεις αριστούργημα, που θα πάρει στα 10 τον βαθμό του 11, να έχει μέσα τραγουδάρες. Εάν για παράδειγμα έχει μέσα 10 τραγούδια, θα πρέπει και τα 10 να είναι ύμνοι. Εάν τα 7 από τα 10 είναι θεικά αλλά τα άλλα 3 κινούνται στην μετριότητα, τότε δεν του αρμόζει ένας βαθμός τύπου 7 με 8; Με εντελώς μπακαλίστικη φιλοσοφία το από πάνω σαν σκέψη  μπορούμε να πούμε ότι στέκει.
      Κάπου εδώ παίρνω για παράδειγμα το Number of the beast. Δεν θα μπω καν στον κόπο να ξαναπώ τα κλισέ που του αρμόζουν. Ξέρουμε όλοι πάνω κάτω για άλμπουμ μιλάμε. Χρησιμοποιώντας την από πάνω νοοτροπία, καταλήγω στο ότι εδώ για παράδειγμα το Invaders και το Gangland υστερούν σε σχέση με τα άλλα. Λογικά αν ρωτήσεις 10 άτομα τα 8 θα συμφωνήσουν. Τα άλλα 2 θα είναι ο φίλος μου ο Μανώλης και κάποιος κολλημένος Maidenάς φίλος του. Ωραία, οπότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το Beast δεν είναι masterpiece; Δεν παίρνει 10; Όχι βέβαια. Για κανένα λόγο. Οπότε τι γίνεται; Εάν ακυρώσουμε τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, πως μπορούμε να πούμε ότι το τάδε είναι αριστούργημα κλασσικό; Eάν δηλαδή ο εν λόγω δίσκος είχε μέσα το Hallowed, το ομώνυμο και το Run to the hills με τα 5 υπόλοιπα να είναι μέτρια, θα ήταν κλασσικός δίσκος ή όχι; Και για να καταστρέψουμε εντελώς τον εγκέφαλο μας πάιρνουμε την λογική του Back in Black. Και τα 10 τραγουδάρες από εδώ μέχρι την Αυστραλία. Δεν νομίζω να διαφωνούμε. Ok. Εδώ όμως εάν ρωτήσεις 100 άτομα πιο τραγούδι προτιμούν να ακούσουν για νιοστή φορά, το πιο πιθανό είναι να μοιραστεί η πλειοψηφία στα Hells Bells,Back in Black και το Shake a Leg να πάρει 4-5 ψήφους.  Εδώ όμως μπάινει το θέμα ότι δεν υστερούν σε σχέση με τα άλλα, απλά το θέμα είναι το πιο είναι προσωπικά το πιο αγαπημένο. Και καλώς ή κακώς μεγαλύτερη πέραση έχουν τα singles.
      Όποτε πως θεωρούμε τον τάδε δίσκο αριστούργημα; Με ποια κριτήρια; Προσωπικά το βλέπω καθαρά συναισθηματικά και αγαπησιάρικα. Για παράδειγμα: Πιο αγαπημένος δίσκος είναι το Youngblood από το In Rock. Πολύ απλά γιατί ο 20χρονος σήμερα να έχει δεθεί και να του λένε πιο πολλά οι Audrey Horne από τους Purple. Δεν είναι κακό. Με τον καιρό θα μάθει όταν πάει πιο πίσω στον χρόνο θα δει από που πήρανε τις επιρροές τους οι ήρωες του. Δεν μου αρέσουν οι Slayer, προτιμώ Machine Head. Ok, κανένα πρόβλημα. Όσο και να φαίνονται κάπως οι δηλώσεις οι οποίες αφορίζουν ένα ιερό τέρας, είναι καιρός να τις συνηθίσουμε. Και στην τελική προτιμώ το Powerslave από το Beast. Και το Rime of the Ancient Mariner να είχε μέσα μόνο, πάλι αυτό θα διάλεγα. Τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε και αγαπάμε.

A Bustle In Your Native Hedgerow

     Έχεις στο νου σου αυτούς τους τύπους που τα καλοκαίρια μαζεύονται σε όποια παραλία βρουν, ανάβουν μια φωτιά να σιγοκαίει και τραγουδάνε με συνοδεία ακουστικής κιθάρας, ντόπια "ροκ" και "έντεχνα" άσματα; Ναι, ξέρεις πολύ καλά για ποιους λέω. Ελεύθεροι είναι να κάνουν ότι θέλουν οι άνθρωποι. Και να διασκεδάσουν και να ερωτευτούν και να πουν για τον πόνο τους πάνω σε στίχους που φωνάζουν ότι η μοίρα με έχει φτύσει στα μούτρα και ότι άλλο γουστάρουν. Αλλά εμένα μου σπάνε τα νεύρα. Έτσι απλά και δημοκρατικά. Σημείωση: δεν έχω πρόβλημα με τα άτομα, αλλά με τα τραγούδια που ακούν τα κακόμοιρα τα αυτιά μου. Εντελώς υποκειμενικά λοιπόν δηλώνω ότι την ελληνική γλώσσα σε "ροκ" τραγούδια δεν την παλεύω ιδιαίτερα. Ένα 2, άντε 3 τοις εκατό με συγκινεί και όντως έχει βρει την σωστή συνταγή, αλλά όλα τα υπόλοιπα με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
     Και σκέφτομαι: γιατί δεν την "παλεύω" την ελληνική και μπορώ να ακούω με τις ώρες τραγούδια στην αγγλική; Μου φαίνεται πιο εξωτική; Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να ακούω grunge από την Σιγκαπούρη και να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Σίγουρα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι και ο μόνος. Δηλαδή είναι παγκοσμίως αποδεκτό πως όλοι μπορούν να ακούσουν πιο  εύκολα κάτι στα αγγλικά παρά στα γερμανικά π.χ. Κάθομαι και σκέφτομαι επίσης (ναι πάντα καθιστός είμαι όταν στροφάρω) ότι όπως σνομπάρω εγώ την μητρική μου γλώσσα, έτσι θα σνομπάρει και κάποιος Σουηδός την δικιά του. Όλα καλά τότε. Δεν είμαι προβληματικός. Παίζει παντού αυτό το θέμα. Θέλω αγγλικά, δεν θέλω ελληνικά. Cool? Cool λέω εγώ.
     Όταν ήμουν 15-16 θυμάμαι ότι είχα αγοράσει από το περίπτερο ένα metal περιοδικό αγνώστου προελέυσεως και είχε μέσα δώρο 5-6 CD. Μιλάμε για τον απόλυτο εφηβικό παράδεισο. Σκέφτεσαι ότι κάπου μέσα σε αυτά τα άγνωστα ονόματα θα πετύχεις τρελές μπαντάρες και θα ακούσεις γαμώ τους δίσκους. Μπα. Μάλλον το αντίθετο. Ιδιαίτερη εντύπωση μου είχε κάνει ένα γαλλικό συγκρότημα το οποίο δεν θυμάμαι πως λέγεται, οι οποίοι πέρα από το ότι παίζανε απαράδεκτα, τραγουδούσαν και στην μητρική τους γλώσσα. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Metal στα γαλλικά; Με δουλεύετε ρε;
       Ε τότε γιατί όταν έσκασε μύτη αυτό το '10, μαζεύαμε τα μυαλά μας από τον τοίχο και τα περιττώματα μας από το χαλί;

    Διάολε, αν μου έλεγες το 2009 ότι την επόμενη χρονιά θα είχα κολλήσει με ένα συγκρότημα που παίζει σαν blackmetal Motorhead (αποτυχία περιγραφή αλλά άμα είσαι μάγκας βρες εσύ μια σωστή), αρχές του 13 να περιμένω σαν τρελός τον καινούργιο δίσκο τους και σαν κερασάκι στην τούρτα το γεγονός ότι τραγουδάνε στα νορβηγικά, θα είχα κλειστεί στο Δαφνί μόνος μου. Από εκείνη τη ρημάδα  μέρα ότι σιγοτραγουδάω Kvelertak επειδή προφανώς δεν ξέρω νορβηγικά, φτιάχνω τα δικά μου ρεφρέν τύπου: Ουλι βερ σακε ντε μοσε ντε σνακε εεεεεεεεεε. Κάπως έτσι. Και αφού καταφέρνω να γουστάρω αυτή την γλώσσα και συνεχίζω να μην παλεύω ελληνικά έρχεται και αυτό και με αποτελειώνει:

   Τι έγινε ρε μάγκες; Πως γίνεται ξαφνικά να το ευχαριστιέμαι αυτό όσο ευχαριστιέμαι τους Kvelertak; Τι άλλαξε ξαφνικά; Ακόμα δεν έχω καταλήξει κάπου. Ίσως στο ότι δεν έχει νόημα το σε τι γλώσσα τραγουδάς όσο το πως την χρησιμοποιείς και πως λειτουργεί σαν ερέθισμα στον εγκέφαλο σου. Μάλλον εκεί είναι η διαχωριστική γραμμή. Και μετά αποφασίζεις εάν θεωρείς τον Δημήτρη Κατή και τους Εξόριστους γραφικούς ή cult.