They Call Me The Working Man

         Rockwave 2007: To It's A Long Way To The Top των AC/DC τελειώνει και η γνώριμη μελωδία του Ecstasy Of Gold ξεχύνεται από τα ηχεία. Τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή, όλες οι τρίχες σηκωμένες σαν κεραίες και η αναμονή για αυτό που λέγεται Metallica Live  φτάνει σιγά σιγά στο τέλος. Λίγο πριν τελειώσει το intro και απελευθερωθεί σαν θηρίο το Creeping Death ακούω από πίσω μου μια φωνή να λέει: "Κοίτα εδώ ρε φίλε. Από 18χρονα τσογλανάκια ξεκίνησαν και έχουν καταλήξει χεσμένοι μέσα στο χρήμα". Η χροιά της φωνής μαρτυρούσε ειρωνεία οπότε το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να γυρίσω και να τον ρωτήσω τι δουλειά έχει στη συναυλία τους. Τελικά σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν απορροφήσει αυτά που συνέβαιναν μπροστά μου αλλά τα λόγια του ανώνυμου τύπου, καρφώθηκαν στο μυαλό μου.
         Αξίζουν οι Metallica (και οι κάθε Metallica) την επιτυχία που απολαμβάνουν σήμερα; Για μένα ναι. Μπορείς να βρεις άπειρους παράγοντες για να το υποστηρίξεις (και για να το καταρρίψεις) αλλά αυτό που μετράει στο τέλος είναι τα καλά τραγούδια και η σκληρή δουλειά. Δεν διαφωνώ ότι χρειάζεται μια χημική ένωση πολλών και διαφόρων συναρτήσεων. Απλά αυτά είναι τα βασικά εργαλεία. Είτε κατάγεσαι από το Bronx και κάνεις freestyle είτε από ένα χωριό της Νορβηγίας και ζεις για το black metal. Αυτή η σχετικά απλή άποψη μου, έχει μετουσιωθεί μέσα από αρκετές ταινίες και ιστορίες που θα ακούσεις. Βλέποντας την πορεία ενός συγκροτήματος από την απόλυτη αφάνεια (χτυπώντας τα όργανα τους με εφηβικό ενθουσιασμό σε ένα γκαράζ) μέχρι την απόλυτη αποθέωση (headliner μπροστά σε 100.000 κόσμο), μπαίνεις αυτόματα σε ένα ρομαντικό mode.
        Οι τάδε λιώσανε στις πρόβες, τα χέρια τους μάτωσαν από την υπερβολική εξάσκηση, εξουθενωτική αφοσίωση πάνω στον στόχο και η επιτυχία έρχεται με ρυθμούς χελώνας αλλά στο τέλος σε ανταμείβει. Τα παραπάνω βέβαια φέρνουν το εξής δίλημμα: δουλειά ή δουλειά; Τα παρατάω όλα και προσφέρω το κάθε κύτταρο του οργανισμού μου για να πετύχω ή βρίσκω μια 9 to 5 απασχόληση και το παλεύω όποτε έχω ελεύθερο χρόνο; Εάν κοιτάξεις αυτό το θέμα στην σημερινή εποχή, η πρώτη εκδοχή φαντάζει ουτοπική. Η δεύτερη λίγο πιο λογική. Το πεδίο είναι γκρι. Υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία ενώ τα μέλη τους είχαν τις κανονικές τους δουλειές,φτάσανε σε ένα σημείο οπού τις παράτησαν επειδή μπορούσαν να ζήσουν από την μουσική. Υπάρχουν και άλλα περιστατικά όπου ο μουσικός πίστεψε πραγματικά σε αυτό που ήθελε να καταφέρει και όσο απίθανο και να φάνταζε το σενάριο,τα κατάφερε. Θεμιτές σίγουρα και οι δυο.
       Αλλά ρε γαμώτο (και εδώ είναι που γίνομαι γκρινιάρης), το να κυνηγήσεις κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο, ολοένα και στερεύει στις μέρες μας. Πλέον ο τύπος που περνάει καλά παίζοντας μουσική και θέλοντας να πετύχει σε αυτό τον τομέα,θα φοβηθεί να πάρει το γαμημένο ρίσκο. Έχουμε γίνει ψυχρές ορθολογιστικές μηχανές και έχουμε πετάξει το ρομαντισμό στον υπόνομο. Έχουμε μεγαλώσει έτσι. Είδαμε στην πορεία ότι το "μπορείς να γίνεις ότι θέλεις όταν μεγαλώσεις" δεν ισχύει. Και μόλις αποδεχτήκαμε την ήττα μας (όχι όλοι, η πλειοψηφία), τα βρήκαμε και γίναμε κολλητοί με τον εν μέρει κυνισμό.
       Κάπου εδώ γίνεται ο κύκλος και επιστρέφουμε στους Metallica (και στους κάθε Metallica). Εάν μου προτείνεις να φτιάξω ένα top-5 με τα επιτεύγματα τους, σίγουρα θα βάλω μέσα το ότι έχουν γίνει η προσωποποίηση του φάρου. Ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Η ελπίδα του "αφού τα καταφέραμε εμείς οι 18χρονοι σπυριάρηδες 30 χρόνια πριν, γιατί να μην μπορείς και εσύ;". Οι ευκολίες είναι περισσότερες. Το ίδιο και οι δυσκολίες όμως. So what? Βγες στο δρόμο, παίξε τη μουσική σου, κυνήγησε το σαν το οξυγόνο. Πάρε εκδίκηση και για εμάς τους υπόλοιπους που δεν τα καταφέραμε. Εσύ τουλάχιστον θα έχεις παλέψει πριν πέσεις κάτω.
         Στην ένταξη των Tallica στο Rock And Roll Hall Of Fame, ο James Hetfield αφιέρωσε εκείνη τη στιγμή στους νέους μουσικούς αλλά και σε αυτούς που είναι "κολλημένοι" λέγοντας "Dream big and fail. I dare you to do that. Cause this is living proof that it is possible to make a dream come true". Μιλάει εκ του ασφαλούς; Μακάρι να είχαμε ένα time machine και να μιλάγαμε στον νεαρότερο εαυτό του. Πιστεύω ότι θα μας έλεγε ακριβώς τα ίδια.

The (In)Visible Guests

 

        Η λογική των guest εμφανίσεων (συνήθως σε δίσκους) έχει τις ρίζες της σε δυο παράγοντες. Ο ένας είναι αυτός ο οποίος εμφανίζεται κυρίως στα μυαλουδάκια των εταιρικών λαγωνικών. Κάλεσε να παίξουν, να τραγουδήσουν ή ακόμα και να ηχογραφήσουμε τα ροχαλητά και τις πορδές γνωστών ονομάτων και ο καταναλωτής θα ψηθεί να αγοράσει. Η λογική του "ρε συ για να τραγουδάει εδώ δυο στίχους ο Ozzy κάτι λέει. Θα τους γουστάρει, οπότε καλοί θα είναι", δουλεύει σαν ωρολογιακή βόμβα  στο κεφάλι του οπαδού. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συνταγή συνήθως θα ναυαγήσει εξαιτίας της ξεκάθαρα εμπορικής φύσης της (δες το Witchkrieg των Witchery).  Ο δεύτερος παράγοντας είναι αυτός που θα δημιουργήσει τραγούδια που θα τα θυμάσαι για πάντα. Η μπάντα όταν γράφει την τάδε σύνθεση λέει μεταξύ της κάτι του τύπου "ρε μάγκες, εδώ το σημείο θυμίζει Sabbath. Δεν θα μέτραγε να το τραγουδήσει ο Ozzy;". Η εταιρεία μπορεί να τον "κλείσει" και στο τέλος το αποτέλεσμα είναι πιο μαγικό και από μερέντα απλωμένη σε κρουασάν βουτύρου. Με λίγα λόγια υπάρχει χημεία.

     Στην δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια υποκατηγορία. Αυτή στην οποία τα πάντα δουλεύουν ρολόι και η παρουσία του guest μας, αποθανατίζεται τόσο άψογα έτσι ώστε να μην καταλάβεις καν ότι υπάρχει κάποιος άλλος μέσα στο τραγούδι. Θα το καταλάβεις μόνο όταν το δεις την είδηση τυπωμένη  ή θα διαβάσεις τα infos του δίσκου. Το έχω πάθει αρκετές φορές με αποτέλεσμα να παίξω στο repeat  συγκεκριμένα σημεία ώστε να το καταλάβω. Και όταν βρεθείς με τους φίλους σου θα πεις γεμάτος έκπληξη "το ήξερες ότι στο ρεφρέν π.χ. παίζει-τραγουδάει ο τάδε;" Ας δούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις (και όχι μόνο) που αξίζουν να αναφερθούν.

1. Steel Panther- Death To All But Metal (Corey Taylor)

    Ακούγοντας τον ύμνο των Πάνθηρων, το νου σου δεν πηγαίνει καν στο ότι τραγουδάει κάποιος άλλος. Ίσως είσαι τόσο απορροφημένος στους σοβαρούς του στίχους, είτε επειδή χαζεύεις την καθηγήτρια του videoclip, είτε απλά κάνεις ανελέητο headbanging και πιστεύεις ότι ζεις επιτέλους στο 1986. Όταν το έμαθα και το παρατήρησα είπα από μέσα μου "ωχ αυτός είναι". Μπράβο Corey, μπορεί να έχεις και μέλλον σαν frontman hair metal μπάντας. Ποτέ δεν είναι αργά για ακόμα ένα project.

Where: 0:49

                       

2. Mastodon- Blood And Thunder (Neil Fallon)

    Στο Remission οι 4 τύποι από την Atlanta μας πέταξαν στη μάπα έναν εξαιρετικό δίσκο. Στο Leviathan μας πέταξαν στην μάπα  ολόκληρη την φάλαινα του artwork και εμείς γίναμε κιμάς. Ήρθαν για μείνουν, riffαρες, τραγουδάρες, γυρισματάρες στα τύμπανα και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου. Πολύ απλά στο εναρκτήριο Blood And Thunder δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία Clutch. Εδώ ακούς μόνο βρυχηθμούς και φωνές να φτύνονται με όλη τη δύναμη από τα πνευμόνια. Ο Neil Fallon ακούγεται πιο απειλητικός και από μαφιόζο που σου κάνει πρόταση που δεν μπορείς να αρνηθείς. Γίνεται ένα με το τραγούδι, ένα με την μπάντα, ένα με το κλίμα του δίσκου. 

Where: 2:14

3. Danzig- Possession (James Hetfield)

    Το 1988 ο κοντός από το New Jersey κυκλοφορούσε το ντεμπούτο του με τον Rick Rubin στην καρέκλα του παραγωγού. Και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να πετύχει. Το Mother θα γίνονταν επιτυχία 5 χρόνια αργότερα, οι blues heavy rock τραγουδάρες όμως ήταν εκεί. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια όταν έγινε πρόταση στον James να ακουστεί σε δίσκο του πρώην frontman των Misfits. Είναι σαν να είσαι ο μεγαλύτερος nerd σχετικά με το Game Of Thrones και ο George R.R. Martin θέλει την βοήθεια σου για το καινούργιο του βιβλίο. Λες ΝΑΙ από τα αποδυτήρια.

Where: Σε όλα τα ρεφρέν

4. Alice In Chains- Black Gives Way To Blue (Elton John)

    Αφού ακούς έναν από τους καλύτερους comeback δίσκους στην ιστορία της μουσικής, έρχεται το τελευταίο τραγούδι για να κλείσει την αυλαία με μια μελαγχολική τραγουδάρα (σαν κερασάκι σε τούρτα). Στο σημείο όπου ακούγεται το πιάνο εξυμνείς από μέσα σου τον Cantrell για τις συνθετικές του ικανότητες, για το πόσο ωραίο ταιριάζει το συγκεκριμένο μουσικό όργανο σε αυτό το σημείο και μπλα μπλα μπλα. Όταν ανοίξεις το booklet και δεις γραμμένο το όνομα του (Sir για να είμαστε και ευγενείς) Elton John σαν guest στο συγκεκριμένο τραγούδι μένεις με την εξής απορία: πως κλείσανε τόσο μεγάλο όνομα οι κερατάδες; 

Where: Όπου ακούσεις πιάνο

5. Rage Against The Machine- Know Your Enemy (Maynard James Keenan)

    Σε ένα από τα πιο εκρηκτικά (και από molotov) debut albums ever, δεν περιμένεις να ακούσεις ιδιαίτερους πειραματισμούς παρά μόνο αγνή ανόθευτη επιθετικότητα και groove. Κι όμως εδώ όταν ο ρυθμός γίνεται υπνωτιστικός, ο frontman των Tool ταιριάζει γάντι μέχρι να απογειωθεί και πάλι το τραγούδι. Αυτό δείχνει απουσία φόβου από την μεριά των Rage και όλα αυτά σε μια εποχή όπου το όνομα Tool δεν έχει την βαρύτητα που έχει σήμερα.

Where: 2:39

6. Queensryche-The Chase (Dio)

    Η ιστορία έδειξε τελικά ότι το sequel του Operation: Mindcrime δεν μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια το πρώτο μέρος. Αυτό βασικά το ξέραμε από την μέρα που κυκλοφόρησε απλά με τις μεγάλες αγάπες θέλεις να είσαι ελαστικός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μέσα δεν υπήρχαν μαγικές στιγμές. Καταρχάς ήταν ότι πιο heavy είχαν κάνει οι Ryche (μέχρι σήμερα) και δεύτερον είναι απόδειξη ενός σπάνιου ντοκουμέντου. Δυο από τις μεγαλύτερες φωνές που εμφανίστηκαν στη Γη, σηκώνουν την τρίχα κάγκελο σε ένα αξεπέραστο ντουέτο. Τα σέβη μας κύριοι.

Where: Σε όλο το τραγούδι

Iced Clutch

    Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε εσένα Έλληνα λάτρη του σκληρού ήχου. Και οφείλω να το παραδεχτώ ότι έχεις κάνει πρόοδο. Ναι, τα βήματα εξέλιξης είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα. Ευτυχώς δεν έχεις μείνει στάσιμος και έχεις καταλάβει ότι ο ομφαλός των (μουσικών) εξελίξεων δεν είναι τα ηχεία σου. Άγιο πράγμα αυτό το Ίντερνετ. Ανοίγει βουλωμένα αυτιά και σκουριασμένα μυαλά.
     Πρόσφατα "έπεσα" πάνω σε ξεχασμένες φωτογραφίες εποχής 1999. Ξαφνικά πέρασαν όλα μπροστά από τα μάτια μου (κάτι σαν near death experience). Εάν παίζαμε το παιχνίδι βρες τις διαφορές σε σχέση με το σήμερα, κέρδιζες από τα αποδυτήρια. Ατελείωτες βόλτες στα δισκάδικα, οι Nirvana επίσημη θρησκεία μου, ο μουστακαλής υπάλληλος δισκοπωλείου για τον οποίο στοιχημάτιζες την ζωή σου ότι ξημεροβραδιάζεται στα μπουζούκια αλλά κάθε φορά σου πέταγε πληροφορίες για τον βίο των Manowar, το power metal εκλεγμένος βασιλιάς με πλειοψηφία δικτατορικού καθεστώτος, ατάκες τύπου "ρε εγώ τους Pantera τους είχα για rap-punk, καλοί είναι", ξινίλα όταν το MTV έπαιζε Limp Bizkit αλλά πάνω απ'όλα αυτό που ξεχώριζε ήταν το Αις Ντερθ.
     Είμαι σίγουρος, τα θυμάσαι. Ποιοι Metallica, ποιοι Maiden; Μόνο Earth. Αυτοκράτορες. Παροξυσμός. Το Alive In Athens έκλεινε σπίτια, πουλούσε τα κέρατα του και την live εκδοχή του The Hunter την τραγουδούσαν και τα πιτσιρίκια στα νηπιαγωγεία. Βlue jean τόσο στενό ώστε να συμπιέζει τα γεννητικά όργανα σε βαθμό ασφυξίας, jean μπουφάν ξεθωριασμένο, η απαραίτητη Earth μπλούζα από μέσα και μπουκλέ μακρύ μαλλί. Αυτή ήταν η αρχετυπική εικόνα του μεταλλά. Ξεχώριζε σαν τον Τσακ Νόρις μέσα σε gay bar.
      Τότε τα μυαλά ήταν όντως κολλημένα. Οποιοδήποτε λοξό κοίταγμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση (ακόμα και μέσα στα metal πλαίσια) ήταν προδοσία. Και στην τελική οι Ντερθ ήταν τόσο δημοφιλείς για κάποιο δικαιολογημένο λόγο. Τα μεγαθήρια ήταν σε χειμερία νάρκη. Το (διψασμένο για ατόφιο heavy metal) ελληνικό κοινό βρήκε σε αυτούς, αυτό που έψαχνε χρόνια. Γούσταραν και τα πιτσιρίκια που είχαν μεγαλώσει με Maiden δίσκους από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να μπουν τα 10's και να αλλάξουν οι καταστάσεις. Σιγά σιγά απενοχοποιήθηκαν μουσικές και ήχοι, ο σκληρός ήχος κοίταξε και προς άλλες κατευθύνσεις και επέστρεψε φέρνοντας αέρα ανανέωσης. Το nu metal ήταν ένας εφιάλτης, το κοινό απομακρύνονταν από την true ταμπέλα (δεν το λέω με κακή έννοια) και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, οι ορίζοντες είναι αρκετά πιο ανοιχτοί.
     Και κάπου εδώ έρχονται οι Clutch. Δηλαδή οι Iced Earth του σήμερα. Μιλώντας πάντα για τα ελληνικά δεδομένα. Σε λίγες μέρες θα παίξουν live μπροστά σε αρκετό κόσμο. Παθιασμένο κόσμο. Που διψάει για κλατς. Αυτόν τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στα μαγαζιά που ο DJ πρέπει να παίξει 2-3 τραγούδια των μουσάτων για την "φάση". Και κάπου εδώ μου χτυπάει το deja vu. Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν; Κάπως έτσι. Είναι απλά θέμα timing να βρει το ελληνικό κοινό το συγκρότημα που του ταιριάζει. Τότε με τα τζιν και την αλογοουρά μέχρι τη μέση, σήμερα με τα tattoo και τα μούσια. Εάν φέρεις τον πρώτο τύπο στο σήμερα και του δείξεις τον κύριο No2 λέγοντας του ότι είστε βασικά ίδιοι, θα σε ξυλοφορτώσει. Το ίδιο ισχύει και στην αντίθετη περίπτωση.
      Που καταλήγουμε; Γαμώ και οι 2 μπάντες. Για διαφορετικούς λόγους. Απλά παρατηρώντας την κατάσταση, σου φαίνεται ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο παίζεις στο ίδιο έργο απλά έχουν αλλάξει τα σκηνικά και οι κομπάρσοι. Όσο και να κοιτάμε μπροστά διαλαλώντας ότι είμαστε πιο open minded από "εκείνους" πριν από 15 χρόνια (το οποίο ισχύει), βαθιά μέσα σου θα ξέρεις ότι η μπαντάρα σου (όπως λέμε ομαδάρα) είναι η καλύτερη σήμερα και παίζεις ξύλο γι αυτό. Ακριβώς όπως θα έκανε το alter ego σου στο παρελθόν.

The Ocean Swallows Dagoba

       Lazing On A Sunday Afternoon λέει το τραγούδι των Queen. Έτσι και εγώ μετά το καθιερωμένο μεσημεριανό καφεδάκι ήρθε η ώρα να χαζέψω (κλασσικά) στο Facebook. Πάνω σε μια ακόμα συζήτηση με τον G.R.A.F.I.A.S. η κουβέντα πήγε (από μόνη της;) στις φετινές κυκλοφορίες. Του είπα ότι άκουσα το καινούργιο δίσκο των Dagoba και τον βρήκα cute. Αμέσως με ρωτάει τι εννοώ με τον όρο cute και ποιος δίσκος είναι καλύτερος από τον φετινό των Γάλλων. Μπορούσα να τον φανταστώ να κοκκινίζει και να βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά του σαν εκείνη τη παλιά διαφήμιση. Του λέω ότι το  Pelagial των The Ocean είναι γίγαντας μπροστά στο Post Mortem Nihil Est. Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω για να ανάψει το φυτίλι της διαμάχης. Μου απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές ΔΙΑΦΩΝΩ και εγώ διατυμπάνισα το ότι είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ τους Γερμανούς μέχρι τέλους. Το ραντεβού για να λυθούν οι διαφορές δόθηκε αλά Wild West . Τα επιχειρήματα βγαίνουν σαν τα μαχαίρια και οι αναγνώστες κρατάνε την ανάσα τους από την αγωνία. Here we go...
     

      Ανέκαθεν είχα μια (πες την παιδική) θεωρία σχετικά με κάποια τραγούδια των Metallica. Για παράδειγμα στο Ride The Lightning ακριβώς στο σημείο που "σκάνε" οι κεραυνοί από πίσω σαν εφέ, τα drums με την κιθάρα προσπαθούν να δημιουργήσουν τον ανάλογο ήχο. Στο One υπάρχει το κλασσικό σημείο στην μέση του τραγουδιού. Το κοφτό riff με το γύρισμα στο ταμπούρο προσπαθεί να αναπαράγει ήχο αυτόματου όπλου (κάτι το οποίο ταιριάζει με την πολεμική θεματολογία των στίχων). Οι "Tallica αλλά και άλλα συγκροτήματα ανέκαθεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα η οποία εξυπηρετεί στο να βάλει τον ακροατή "μέσα" στη σύνθεση. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν για πάντα. Άλλοι πετυχημένα και άλλοι εντελώς αποτυχημένα. Είτε πρόκειται για κάποιο κοινωνικοπολιτικό concepr είτε πρόκειται για μια ιστορία που λαμβάνει χώρα σε ένα σκοτεινό δρομάκι ανάμεσα σε 2 συμμορίες.
      Οι The Ocean φέτος καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν αυτό τον άθλο (διότι περί άθλου πρόκειται) και να πάνε και ένα βήμα παραπάνω. Έχω την εντύπωση ότι το Pelagial ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους. Για διαφορετικούς λόγους. 1) Άψογο το αλληγορικό τους concept. Ξεκίνημα από τον αφρό της θάλασσας με ήρεμες μελωδίες. Όσο περισσότερο βυθιζόμαστε προς την άβυσσο, τόσο πιο βαρύ γίνεται το soundtrack. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πίεση του νερού. Έτσι κι αλλιώς το άγνωστο προς το οποίο κατευθυνόμαστε, οφείλει να έχει μια άγρια και ταυτόχρονα τρομακτική ομορφιά. 2) Από άποψη songwriting οι Γερμανοί έχουν ανέβει κατακόρυφα επίπεδο. Μετά την σχετικά χλιαρή δυάδα των Heliocentric/Anthropocentric, o Robin Staps συνειδητοποίησε ποιος είναι ο πραγματικός του στόχος. Το να κρατήσει τον χαρακτήρα των The Ocean αλλά ταυτόχρονα να ηχεί πιο ώριμος. Χρησιμοποιώντας την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ φωνή του Loic Rossetti (εδικά στα "καθαρά" φωνητικά), και μπλέκοντας με πανέξυπνο τρόπο την μελωδία με την τραχύτητα, αφήνει τη μουσική να ρέει σαν το νερό. Κάποιες φορές τρέχοντας πιο γρήγορα, άλλες χαιδεύοντας τα αυτιά και άλλοτε σαν πραγματική πλημμύρα. Το ζητούμενο είναι ότι στο τέλος το ύδωρ θα βρει την θέση του στα πνευμόνια σου έτσι όπως και η μουσική θα εγκατασταθεί στο μυαλό σου. 3) Η μπάντα καταρρίπτει ταμπέλες διαλέγοντας τον πιο "ανοιχτό" όρο του progressive. Δεν παίζει την ίδια μουσική που είχε επιλέξει και είχε γίνει γνωστή εξαιτίας της στο παρελθόν. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο από μια καλλιτεχνική οντότητα. Η εξέλιξη και ο δρόμος προς τα μπροστά.
       Αν είσαι fan του προοδευτικού ήχου, φέτος έχεις βρει τον δίσκο σου. Τραγούδια που θα τα θυμάσαι και θα τα σιγοτραγουδάς, σημεία που το κεφάλι σου θα ξεβιδωθεί από το headbanging και η δίψα να ακούσει αυτό το υλικό live. Κυρίως όμως το Pelagial μπορείς να το ακούσεις παντού. Στο αμάξι ενώ οδηγάς, στο σπίτι με τα ακουστικά με κλειστά τα μάτια ή αν ψάχνεις κάτι πιο ταιριαστό, στην παραλία.Βάλε την instrumental έκδοση του δίσκου (ω ναι λειτουργεί και έτσι) και άσε το κύμα να σκάει στα πόδια σου. Έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι έχει έρθει. Τι πιο ταιριαστό; Ίσως το επόμενο πείραμα να είναι η ακρόαση του Blood Mountain ενώ θα κάνεις ορειβασία κ.ο.κ. Τώρα αν θέλετε να δείτε την άλλη πλευρά του νομίσματος για τους κουλτουριάρηδες Γάλλους,ορίστε: http://jonkaps.blogspot.gr/2013/06/dagoba-rules-oceans.html