Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

The Justin Experience

    Να ακούσετε τον καινούργιο δίσκο του Justin Timberlake. Το εννοώ. Δεν τρολλάρω, μιλάω ειλικρινά. Είναι και γαμώ τους δίσκους, είναι "σοβαρή" pop μουσική, παίζει να σε κάνει να σηκωθείς και να ξεκινήσεις μαθήματα χορού. You never know.  Επιπλέον τον Justin τον "πάμε" με τα χίλια. Ξέρεις ανήκει σε αυτή την κατηγορία των outsiders (μουσικών outsiders), οι οποίοι παρότι δεν παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, τους συμπαθούμε επειδή είναι απλά γαμάτοι τύποι. Ακομπλεξάριστοι, με τεράστιο εμπορικό εκτόπισμα αλλά όχι ψωνισμένοι εγωπαθείς. Με λίγα λόγια μιλάμε για καλά παιδιά.
     Ο εν λόγω κύριος έχει αποδείξει τα από πάνω αρκετές φορές. Και το ηθοποιηλίκι το έχει, και τα guest του στους Lonely Island είναι απολαυστικά, και τα σκετσάκια στα late night shows της αμερικάνικης TV είναι ωραία οπότε όλα καλά. Α ναι, ξέχασα το πιο σημαντικό που μας αφορά. Τον έχουν διασκευάσει οι Dillinger Escape Plan. Δικοί μας αυτοί, κάτι θα ξέρουν. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στράφηκα στον Justin (και καλά έκανα) επειδή metal δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να ακούσω. Φέτος έχουν κυκλοφορήσει υπεραρκετοί καλοί δίσκοι, συμπαθητικοί δίσκοι, δίσκοι που θέτουν υποψηφιότητες για λίστες στο τέλος της χρονιάς, δίσκοι που βάζουν θεμέλια για κάτι καλύτερο στο μέλλον αλλά at the end of the day μένουμε στο "καλοί δίσκοι".
     Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ άλλα καλά άλμπουμ. Ας είναι μέτριοι, κακοί ή αριστουργήματα. Δεν μπορώ άλλο αυτό το "ναι ωραίο είναι, έχει καλή παραγωγή, ωραίο παίξιμο, όμορφες συνθέσεις" κτλ. Διάολε θέλω κάτι να με αρπάξει από τα μούτρα και να το ακούω στο repeat για 2 μήνες σερί. Όπως είχε γίνει με το Blackening, με το Crack The Skye και για να πάω και λίγο πιο πίσω με το Lateralus. To ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι σαν γκρινιάρης κωλόγερος αλλά μου λείπει αυτό που θα με κολλήσει στον τοίχο. Ειδικά φέτος που η προσωπική μου λίστα ήδη ξεχειλίζει (τον Δεκέμβριο ετοιμάζομαι για χαρακίρι) 2-3 δίσκους έχω ακούσει περισσότερο από τους άλλους. Από εκεί και πέρα έχω συμβιβαστεί με το ΟΚ, sounds good.
    Γι αυτό σου λέω να ακούσεις τον Justin. Όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση μουσικής απαλεψιάς κοίτα τριγύρω και ψάξου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις και που θα καταλήξεις μαζί του. Σκέψου το και αλλιώς: επενδύεις σε κάτι που είναι έξω από τα νερά σου και στο τέλος καταλήγεις να ξανακυλήσεις στον metal βούρκο με περισσότερη όρεξη. Όπως και να έχει, άκου το Mirrors, take a break από τα ίδια και τα ίδια και βαφτίσου ανοιχτόμυαλος. Θα σου κάνει καλό.
                                  

Παρασκευή 9 Αυγούστου 2013

The Women Factor

        Υποτίθεται ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans (έτσι τουλάχιστον έχει πει ο Gene Simmons). Όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχω καταλήξει σε κάποιο safe συμπέρασμα. Απλά συνεχίζω να συμφωνώ και να διαφωνώ ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να το υπερασπιστώ και να καταλήξω ένα ακόμα φαλλοκρατικό γουρούνι ή ακόμα καλύτερα να το παίξω διπλωμάτης για να μην ξενερώσω τις "φιλενάδες" μου. Ζόρικες και οι δυο περιπτώσεις.
        Αν είσαι συγκρότημα πρέπει να αποφασίσεις ποιος θέλεις να σε ακούσει. Ποιο είναι το fanbase σου βρε αδερφέ. Η λογική λέει ότι παίζοντας θρας (τυχαίο παράδειγμα) είσαι καταδικασμένος να κυλιέσαι στον βούρκο του ιδρώτα μαζί με άλλους τριχωτούς νοματαίους παίζοντας κλωτσοπατινάδα. κάθε βράδυ. Και θα είσαι χαρούμενος γι'αυτό. Ο προγκρεσιβάς (υπάρχει και ο progressivάς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) θα βλέπει από κάτω γουρλωμένα μάτια από μαθητές ωδείου ενώ αυτός θα βγάζει το μεροκάματο λιώνοντας στην κυριολεξία πάνω στο όργανο του μέσα σε 10λεπτες μουσικές οδύσσειες. Και θα είναι happy as fuck και αυτός. Εάν όμως θέλεις γκομενάκια από κάτω τα οποία θα σε κοιτάνε σαν ξελιγωμένες υπάρχουν κάποιοi κανόνες bro.
      Χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα όμορφο μέλος. Κατά προτίμηση ο τραγουδιστής σου πρέπει να είναι μανάρι. Πρέπει να έχεις στυλάκι από το πως περπατάς στη σκηνή μέχρι το πως κουρδίζεις την κιθάρα σου. Όλα μετράνε. Τραγούδια. Ναι τα τραγούδια παίζουν και αυτά ρόλο, μην νομίζεις. Ένα ευχάριστο groove το χρειάζεσαι. Και at least μια μπαλάντα. Η κοπέλα από κάτω δεν θέλει να αφουγκραστεί τον πόνο σου πάνω στο φουτουριστικό concept που έχεις γράψει (δες Rush και το κοινό τους). Τέλος πρέπει να δημιουργήσεις με λίγη δόση τύχης μια περσόνα. Ένα μυθικό χαρακτήρα. Να λένε: "να ο Βρασίδας που παίζει στους τάδε, ναι αυτός που πίνει ένα μπουκάλι gin μόλις ξυπνήσει και κάνει μπάνιο με ανακόντα στην ρεματιά κοντά στο σπίτι του". Πάρε το Lemmy. Δεν τον λες όμορφο. Ούτε καν μέτριο. Ούτε καν άσχημο. Είναι κάτι χειρότερο από αυτό. Αλλά είναι ο LEMMY. Κατάλαβες; Βέβαια αν θες να κινηθείς σε ποιο ασφαλείς φόρμες τύπου Sakis Rouvas το μόνο που θα θες είναι ένας μανατζαρέος και άκρες και θα βρεις τον δρόμο σου. ΑΛΛΑ, όλα τα από πάνω δεν θα σου φέρουν το πολυπόθητο γυναικείο fanbase. Ίσως να κρατήσει για 4-5 χρονάκια αλλά πρέπει να διατηρήσεις το hype σου. Αλλιώς όλα τα κορίτσια θα ακολουθήσουν το επόμενο καυτό band που κατέφθασε πριν λίγο στην πόλη. Και εδώ έχει το δίκιο του ο κύριος Simmons.
        Τώρα θέλεις να ακούσεις την πικρή αλήθεια; Κάθεσαι; Είμαστε όλοι γυναίκες. Ναι και εγώ και εσύ και ο Μπάμπης ο Slayer. Ενδόμυχα κρύβουμε αυτό που ολοφάνερα δείχνει ο γυναικείος πληθυσμός. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα.
            Η Agnete των Madder Mortem έχει φωνάρα. Για να το αμφισβητήσει κάποιος αυτό θα πρέπει να είναι μουσικά καθυστερημένος. Αλλά δεν έχει image. Επειδή έχει τα κιλάκια της έχει ξεμείνει με την ποιότητα στο χέρι. Φαντάσου τώρα να είχε το παρουσιαστικό της κυρίας από κάτω.

         Στα live δεν θα μαζεύαν 100 άτομα. Θα κάνανε sold out κάθε club που θα παίζανε. Στο υπογράφω. Και δεν σου λέω ότι δεν γουστάρεις Motorhead. Μαζί σου. Αλλά βαθιά μέσα σου δεν θα πήγαινες να δεις ένα μπάρμπα με ελιές στο πρόσωπο  αν δεν ήθελες να ζήσεις και εσύ την ζωή που έκανε. Δεν σου λέω ότι είναι ο μόνος λόγος που θα πας στο live τους. Αλλά θες και εσύ να είσαι ένας cool-uncool Neil Fallon και να προσκυνάνε όλοι τα μούσια σου. Αν το δεις στεγνά οι σκέψεις του άντρα κινούνται σε άλλο πρίσμα από αυτές της γυναίκας. Πιο ειδωλολατρικό. Αλλά δεν παύουν να κινούνται παράλληλα. Δεν σου βάζω μέσα κοριτσάκια που ουρλιάζουν και μόνο στο όνομα του Bieber αλλά πιστεύω το πιάνεις το point. Και με το χέρι στην καρδιά πες μου. Σε έναν τέλειο ουτοπικό κόσμο (ναι ακόμα και εκεί) οι Metallica θα είχαν το ίδιο status αν ήταν 4 παχύσαρκοι γλοιώδεις τύποι; Όχι πες μου. Picture sells and everyone is byuing.