Χθες το βράδυ είδα μια από τις πιο απαράδεκτες, αδύναμες, αδιάφορες ταινίες ever. Και φαντάσου ότι μπορώ να βρω τουλάχιστον άλλα δέκα επίθετα που ξεκινάνε με Α για να την περιγράψω. Μιλάω για το The Host. Το teaser της ταινίας είναι λίγο ψαρωτικό. Μέσα σε ένα λεπτό έχει κινήσει την περιέργεια σου και το έχεις αυτόματα κατατάξει στις got to see ταινίες της χρονιάς. Τουλάχιστον έτσι την πάτησα εγώ. Διότι μου διέφυγε ένα βασικό στοιχείο. Το ότι προέρχεται από την συγγραφέα του (μέχρι και οι βρικόλακες κάνουν χαρακίρι όταν δουν πως τους κατάντησαν)Twilight. Η Γη είναι στα καλύτερα της: δεν υπάρχει πείνα, πόλεμος, ασθένειες, όλοι είναι ευγενικοί μεταξύ τους και η βία έχει εξαλειφθεί πλήρως. Γαμώ δεν ακούγεται; Και όλα αυτά χάρη σε μια εξωγήινη φυλή που έχει μπει μέσα στα σώματα των ανθρώπων και οι (φλώροι) άτιμοι τα έχουν βάλει όλα σε μια τάξη. Ντροπή τους. Λίγοι άνθρωποι έχουν ξεφύγει και κάνουν αντάρτικο στους κακούς ειρηνικούς aliens (?!?!?!?!?).
Μέσα σε 2 ώρες θα δεις ρομάντζα και χτυποκάρδια στο Alien Hills, άτομα να αυτοκτονούν για να μην τους συλλάβουν οι επισκέπτες του διαστήματος (οι οποίοι όχι να τους χτυπήσουν δεν μπορούν, σε κάποιο σημείο τους έχουν περικυκλώσει και φωνάζουν ευγενικότατα: "Σας παρακαλούμε παραδωθείτε. Δεν θέλουμε να πάθετε κακό".) και άλλα τέτοια όμορφα σκηνικά. Με λίγα λόγια Twilight χωρίς βαμπίρ. Περιμένω το επόμενο έργο της κυρίας Stephenie Meyer όπου μάλλον θα αντικρίσουμε τον Φρανκενστάιν να βλέπει το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης αγκαλιά με τον Κθούλου.
Anyway, το ζητούμενο είναι ότι έπεσα θύμα του promotion (και τους το αναγνωρίζω αυτό). Με πιάσανε στα πράσα. Και κάπως έτσι πάμε στα "δικά μας". Είμαστε μέσα σε μια οργασμικά μουσική άνοιξη. Πολυαναμενόμενοι δίσκοι κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, εκπλήξεις από άγνωστα συγκροτήματα εμφανίζονται συχνά πυκνά και ακόμα είμαστε στη μέση της διαδρομής. Εδώ φαίνεται ο καλός ο καπετάνιος. Στην φουρτούνα της υπερπροσφοράς. Πως θα με κάνεις να ασχοληθώ με την μουσική σου όταν περιμένω να ακούσω άλλες 20 κυκλοφορίες; Την απάντηση για το καλό,το μερακλίδικο promotion, αυτό που θα σε κάνει να περάσεις καλά για 5-10 λεπτά και θα σου φυτέψει στο πίσω μέρος του μυαλού σου την ανάγκη να ακούσεις ΑΥΤΟ το δίσκο όταν κυκλοφορήσει, μας την δίνουν 2 "μεγάλοι".
Alice In Chains. Ουσιαστικά θα μπορούσαν να μην αυτοδιαφημιστούν καθόλου, να ανακοινώσουν μια ημερομηνία κυκλοφορίας και όλα θα κυλήσουν όπως πρέπει. Για καλή μας τύχη αποφάσισαν να φτιάξουν ένα mockumantery, να αυτοσαρκαστούν και εμείς να τρώμε τα νύχια μας σαν ηλιόσπορους.
Προς Cleveland μεριά, έχουμε το πολυαναμενόμενο άλμπουμ (πως θα ακούγονται τώρα που φύγανε σχεδόν όλοι) Chimaira. Στο τέλος του βίντεο έχουμε ταυτιστεί με τον βασανιστή και θέλουμε να ακούσουμε τον δίσκο χθες. Θα σε βασανίσουμε κι άλλο Mark Hunter. Ξέρασε τα όλα.
Αυτά τα δυο παραδείγματα είναι λουκούμια. Όχι μόνο επειδή είναι άκρως διασκεδαστικά (Oscar στον country redneck Cantrell τώρα!) αλλά κυρίως επειδή δείχνουν τον δρόμο σε νεότερες και πιο μικρές μπάντες. Λεφτά πολλά για να το γυρίσεις δεν θα χρειαστείς. Το κάνεις και στο υπόγειο του σπιτιού σου. Μια καλή ιδέα και αρκετό μεράκι αρκεί. Στην συνέχεια θα έχεις την προσοχή μου και αν είναι καλή η μουσική σου θα ορκιστώ fan.
Ένας από τους (πολλούς) λόγους που συμπαθούμε τον Dave Grohl είναι επειδή μας μοιάζει. Πέρα από το ότι είναι rockstar και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί έχουν άπειρα μηδενικά διαφορά, είναι ένας fanboy σαν κι εμάς. Μπορείς να δεις το βλέμμα του όταν τζαμάρει με τον Paul McCartney στο Sound City. Δεν το πιστεύει ότι ζει αυτή τη φαντασίωση. Το ίδιο ακριβώς παθιασμένο βλέμμα είχε και το βράδυ της 18ης Απριλίου όταν έβγαζε λόγο λίγο πριν ενταχθούν οι Rush στο Rock And Roll Hall Of Fame. Μιλούσε για τα είδωλα του τα οποία κάθονταν 10 μέτρα μπροστά του, σαν ένας πανευτυχής 15χρονος. Και προφανώς τόνισε το ότι ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καιρός να ενταχθούν οι Καναδοί σε αυτόν τον "μουσικό φορέα". Το ίδιο συνέβη πέρυσι με τους Guns N Roses, πρόπερσι με τον Alice Cooper και πάει λέγοντας. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το τι ακριβώς σημαίνει για εμάς;
O Eddie Trunk (γνωστός rock και metal ραδιοφωνικός παραγωγός και τηλεοπτικός οικοδεσπότης του That Metal Show) συχνά πυκνά αναφέρεται στο Rock And Roll Hall Of Shame. Πάνω κάτω δεν έχει άδικο. Και οι πέτρες ξέρουν ότι πρόκειται για κάτι το οποίο δεν βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια. Προφανώς και δεν θα δούμε ποτέ τους Kyuss π.χ. να βραβεύονται για την προσφορά και την επίδραση που είχαν στον κόσμο της μουσικής. Πιο πιθανό είναι να τους προσκαλούσε κάποιο καρτέλ σε κάποια καλλιέργεια μαριχουάνας στο Μεξικό. Οπότε πρώτος και ξεκάθαρος κανόνας: Για να γίνεις inducted (που λένε και στο χωριό μου) πρέπει να έχεις κάποιο εμπορικό εκτόπισμα και status. Για ποια κριτήρια μιλάμε τότε;
Επίσης σημαντικό, όσο "true" και αν ακουστώ, μου φαίνεται ότι έχουμε μπασταρδέψει λίγο τις έννοιες. Ok, πες να ρίξουμε τις ταμπέλες που έχουν καταντήσει εντελώς παραπλανητικές. Αλλά ρε μάγκες, όταν γίνεται αιμομιξία σε βασικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιο μας όπως Rock, τότε δεν αρμενίζουμε στραβά. Ποια η σχέση αυτής της λέξης με την Madonna και τους Talking Heads; Με αυτή τη λογική θα δούμε σύντομα και την Δέσποινα Βανδή σε καλοκαιρινό metal festival επειδή κράτησε σε ένα clip της κιθάρα και δηλώνει ότι στη σκηνή είναι wild. Με λίγα λόγια μπλέξαμε τα μπούτια μας. Κάλλιστα θα μπορούσαν οι διοργανωτές να το είχαν ονομάσει Music Hall Of Fame. Απλά και όμορφα.
Τώρα θα μου πεις ότι δεν λέω κάτι καινούργιο και δεν έχεις άδικο. Εν κατακλείδι, όπως δεν δίνουν οι Public Enemy δεκάρα τσακιστή για ένα Grammy (αυτή η μετάφραση που μόλις έκανα μου θύμισε μετάφραση ξένης ταινίας στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση), έτσι κι εγώ δεν τρελαίνομαι καθόλου για τα παραπάνω. Χαριτωμένο είναι, μαζεύονται όλοι οι γνωστοί και λένε κοπλιμέντα ο ένας για τον άλλο αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε. Δεν χρειάζονται οι Rush π.χ. κόκκινα χαλιά και χλίδες. Μας αρκεί που είναι μέσα στο Hall Of Fame του μυαλού μας από τότε που ακούσαμε την πρώτη νότα τους.
Μιας και κυκλοφορεί αυτή την εποχή ο καινούργιος δίσκος των Heaven Shall Burn, πιστεύω έφτασε η ώρα να κάνω μια αναδρομή στο παρελθόν. Σχετικά με το μουσικό του περιεχόμενο, έχουμε μπροστά μας ολόκληρη τη χρονιά για να το σχολιάσουμε (Valhalla κανείς;). Αυτό όμως που πρέπει να συζητηθεί τώρα, είναι το ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ artwork του. Ok, ας πούμε ότι το συγκρότημα ή ο manager τους ή οποιοσδήποτε άλλος παρατρεχάμενος αποφάσισε ότι του αρέσει αυτός ο πίνακας του John Collier. Ας αποδεχτούμε επίσης ότι η εικόνα μιλάει από μόνη της: πρόκειται ξεκάθαρα για στιγμιότυπο από ιταλική πορνοταινία εποχής (εξού και το αναγεννησιακό καγκούρικο άλογο), η οποία γυρίστηκε την δεκαετία του 80'. Αυτή η ρημάδα η δισκογραφική τους τι σκέφτηκε; "Χμ...ωραία, δεν θα πουλήσουμε μόνο στους deathmetallers, οι Game Of Thrones fans θα πιστέψουν ότι είναι κάποιο soundtrack και θα τσιμπήσουν". Σύμφωνα με την μπάντα, στον πίνακα αντικατοπτρίζεται η πάλη για την κοινωνική δικαιοσύνη. Σύμφωνοι φίλοι Heaven. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το γεγονός ότι για εξώφυλλο δίσκου, το συγκεκριμένο είναι ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟ. Ώρα να δούμε μερικούς από τους προγόνους του στην γενικότερη metal δισκογραφία.
Machine Head-Burn My Eyes
Από την ημέρα που αγόρασα τον συγκεκριμένο δίσκο πίσω στα 90's, προσπαθούσα να καταλάβω τι ακριβώς γίνεται με αυτή την εικόνα. Τι είναι αυτό το ανθρωποειδές-κάτι σαν κακοφτιαγμένος T-1000 από το Terminator-ανθρωπάκι και ποιος θεός ζωγράφισε τις 2 αστραπές που του καίνε τα μάτια προφανώς. Μιλάμε για ζωγραφιά προνηπιακού επιπέδου ξεκάθαρα. Από τα καλύτερα ντεμπούτα όλων των εποχών, αξίζει να το ακούς αλλά μην το κοιτάς. Θα σου κάψει και τα δικά σου μάτια.
Scorpions- Animal Magnetism
Οι Scorpions ανέκαθεν είχαν ένα θεματάκι με τα artwork τους. Κάποια από αυτά είχαν απαγορευθεί, αρκετά ήταν προκλητικά, μερικά ήταν εντελώς απαράδεκτα, αλλά εδώ πιστεύω ότι έχουμε τον ορισμό του λεγόμενου WTF? Μια λογική εξήγηση που μπορώ να δώσω είναι ο παρακάτω διάλογος: Τύπος:Καλημέρα Τζέσσικα, έβγαλες το σκύλο βόλτα; Tζέσσικα: Μμμμμ ναι, εσύ τι κάνεις εδώ; Τύπος: Είπα να βγω λίγο έξω, να πιω μια μπύρα γιατί βαριόμουν. Τζέσσικα: Ε, τότε κάτσε να γονατίσω για να σου κάνω την ημέρα καλύτερη. Πάντα ήθελα να το κάνω αυτό... Σκύλος: Αν νομίζετε ότι λιγουρεύομαι και εγώ αυτό που θέλει η αφεντικίνα μου, είστε γελασμένοι. Την μπύρα θέλω... Metal Skool-Metal Skool
Εντάξει, εδώ υπάρχει ένα ελαφρυντικό στοιχείο στην υπόθεση. Προφανώς τις πιο κιτς φωτογραφίες μπορείς να τις βρεις σε ποζερομπάντες. Αυτό είναι δεδομένο. Εδώ, πέρα από το γεγονός σχετικά με τις ξεκάθαρες ομοιότητες με το Look What The Cat Dragged In των Poison, ο δίσκος κυκλοφόρησε το 2007 και οι φωτογραφίες των μελών θυμίζουν κακιασμένα τραβεστί τα οποία πρωταγωνιστούν σε τσόντα Δ' Εθνικής. Πάλι καλά που στην πορεία όλα άλλαξαν και οι εν λόγω κύριοι κατέληξαν να είναι η μπαντάρα που σήμερα είναι γνωστή ως Steel Panther.
Cemetary Rapist- The Smut Circus
Εδώ πραγματικά δεν χρειάζονται σχόλια. Μια προσεκτική ματιά στην εικόνα θα σας πείσει...
Riot-Narita
Τους Riot θα τους αγαπάμε πάντα. Μαζί και την φώκια-μασκότ. Αλλά αυτό δεν αλλάζει το αποτέλεσμα στον συγκεκριμένο δίσκο. Μπορεί να είναι cult αλλά είναι κακό. Άσε το ότι δεν βγαίνει κανένα απολύτως νόημα, άσε το ότι ο σχεδιασμός της εικόνας είναι άκρως ερασιτεχνικός. Ποιος στο διάολο σκέφτηκε να βάλει το κεφάλι της φώκιας στο σώμα ενός κόκκινου sumo(;;;) ο οποίος κρατάει τσεκούρι, και απ'ότι φαίνεται παίζει να είναι καννίβαλος αν κρίνουμε από τα "αποφάγια" κάτω. Άβυσσος η ψυχή του καλλιτέχνη.....
Pantera-Metal Magic
Πριν τους καουμπόηδες, πριν τις μπουνιές στο πρόσωπο και τα νότια φίδια που θα σκοτώσουν τα trends, οι Pantera την είχαν δει Thundercuts. Το πλάσμα που κοσμεί το δίσκο σίγουρα κατάγεται από το οικογενειακό δέντρο του Liono, όσο και από βιβλίο που διάβαζα στο δημοτικό για την ελληνική μυθολογία και είχε μέσα σκίτσα από τη Λερναία Ύδρα π.χ. Έχω την πεποίθηση ότι ούτε true true true heavy metal μπάντα δεν θα έβαζε τον γατόπαρδο με το σπαθί σε δίσκο τους. Αυτή είναι η απόδειξη ότι στα τέλη του 89', κάποιος εξωγήινος απήγαγε τους Pantera και μας τους επέστρεψε διαφορετικούς μουσικά και στυλιστικά.
Όταν ήσουν μικρός και είχες γίνει πρωταθλητής του air guitar μπροστά στις αφίσες των ειδώλων σου,τι ονειρευόσουν πραγματικά; Θα σου πω εγώ. Ήθελες να γίνεις και εσύ ένας rockstar. Απλά και ξεκάθαρα. Ήθελες να παίζεις 100.000 ανθρώπους στα δάχτυλα σου σαν τον Bruce, να έχεις τα κορίτσια του Vince, την εμπορική επιτυχία του Bon Jovi και την αρρενωπότητα του De Maio (ισχύει σε κάποιες περιπτώσεις). Ακόμα και όταν κυκλοφόρησαν οι (πιο εμετικοί και από τον εμετό) Nickelback την επιτυχία τους με τίτλο Rockstar, εσύ είπες από μέσα σου: ναι ρε γαμώτο, μακάρι να ήμουν και εγώ ένας από αυτούς. Τα χρόνια πέρασαν σαν το τρένο, εσύ μεγάλωσες, ωρίμασες (λέμε τώρα), η κοιλιά μεγάλωσε, τα μαλλιά άρχισαν να αραιώνουν και κάπου εκεί κατάλαβες ότι η μοναδική σχέση που είχες ποτέ με το rockσταριλίκι, ήταν το live που είχες κάνει με την ερασιτεχνική σου μπάντα στο bar δίπλα στο καφενείο του μπαρμπα-Μήτσου (αυτό που είχε παράνομη χαρτοπαικτική λέσχη στο υπόγειο). Αφού άφησες τα όνειρα σου να καούν και να γίνουν στάχτες, άρχισες να γίνεσαι υποψιασμένος μουσικόφιλος. Η ιδέα του παραγωγού σου ακούγεται ιδανική. Καταρχάς είναι στα μέτρα σου. Μπορεί να είσαι 250 κιλά, με άπειρες κρεατοελιές στην μούρη, μαλλιά σαν το μαλλί της Γριάς και πιο άσχημος από τον Κουασιμόδο, αλλά διάολε είσαι αυτός που έφτιαξε τον ήχο της τάδε μπάντας.
Μιλώντας για πολλά κιλά, μου έρχεται στο μυαλό ο Rick Rubin. Τον Ιούνιο βγαίνει το καινούργιο Sabbath, γενικά θα αρέσει, καλή παραγωγή θα έχει, πάνω κάτω τα ξέρουμε. Βασικά θα μπορούσαμε βάση στατιστικών να δούμε ότι θα είναι ένα πετυχημένο άλμπουμ για τον απλούστατο λόγο ότι η πλειοψηφία των έργων που έχει αγγίξει ο Μίδας της μουσικής, έχουν πουλήσει σαν ζεστά κουλούρια. Από την Shakira μέχρι τους Slipknot. Μιας και αναφερθήκαμε στους Slipknot, o Corey είχε δήλωσει πριν 2 χρονάκια για τον Rick τα εξής:
Ενώ τα λόγια του frontman των Slipknot έχουν ειπωθεί και από άλλους (αρκετά πιο ευγενικά), ενώ εσύ περίμενες έναν τύπο ο οποίος εργάζεται 25 ώρες το 24ωρο κάτω από πίεση και τόνους μουσικής, η πραγματικότητα σε ρίχνει με τα μούτρα στην άσφαλτο. Αλλά παρόλα αυτά,παραμένει ο no1 μουσικός παραγωγός και προφανώς ο πιο ακριβοπληρωμένος. Θα μου πεις, έχει χτίσει το όνομα του τόσα χρόνια οπότε μπορεί άνετα να συμπεριφέρεται σαν βουδιστής μοναχός ο οποίος με μια ακρόαση θα σου πει εάν αυτό που άκουσε θα γίνει hit ή όχι. Η περιγραφή "βουδιστής μοναχός" ίσως να είναι και το κλειδί της επιτυχίας του. Hold that in mind για λίγο.
Αναρωτιέμαι πως μπορεί κάποιος ο οποίος προφανώς έχει τεχνολογικές γνώσεις, σωστή μουσική άποψη και κυρίως εμπειρία (δηλαδή διαθέτει Το Αυτί), να καταφέρνει να ανταπεξέλθει στις υποχρεώσεις του. Σε μικρό βαθμό ισχύει και για τους μουσικούς αυτό. Εξηγούμαι: δουλεύεις πάνω σε 10 τραγούδια για ένα μεγάλο συνεχόμενο χρονικό διάστημα. Έχεις ακούσει και αναλύσει την κάθε σύνθεση πάνω από 237 φορές. Έχεις προσπαθήσεις να φτιάξεις εκείνη τη νότα ώστε να μην ακούγεται φάλτσα και να προσθέσεις το τάδε εφέ για να ακούγεται πιο γυαλισμένος ο ήχος σχεδόν κάθε μέρα. Από εκείνο το σημείο και μετά δεν θέλεις να ακούσεις μουσική. Δεν μπορείς. Οι ίδιες ρημάδες νότες σου έχουν ανέβει μέχρι το λαιμό και νιώθεις σκασμένος. Οι φίλοι σου σου λένε για το καινούργιο Killswitch Engage για παράδειγμα και εσύ δεν θες να ακούσεις κουβέντα. Είναι απόλυτα λογικό να γίνει το μυαλό σου πολτός. Και το κυριότερο: να χάσεις Το Αυτί σου. Ενώ είχες μια σχέση αισθημάτων με τη μουσική, πλέον όλα γίνονται καθαρά μηχανικά. Αντί δηλαδή να πεις : δεν με πωρώνει αρκετά το καινούργιο Clutch (μην βαράτε,παράδειγμα είναι), θα πεις ότι δεν έχει τόσο καλά παιγμένα τύμπανα με μετρονόμο να υποστηρίξουν τα riff.
Σίγουρα δεν ξέρω πότε ο Rick ξεκίνησε αυτή την είμαι στην κοσμάρα μου-ακούω το τραγούδι 3-4 φορές χωρίς να ακούγεται κιχ και βγάζω συμπέρασμα φιλοσοφία του, αλλά ίσως αυτή να είναι το μυστικό του όπλο. Με λίγα λόγια εάν σκέφτεσαι να γίνεις παραγωγός, μην ασχολείσαι τόσο πολύ με τις λεπτομέρειες. Συνέχισε να απολαμβάνεις την μουσική όπως και πριν, προσέλαβε και έναν καλό μηχανικό ήχου να σου κάνει την χαμαλοδουλειά και τον Ιούνιο εδώ θα είμαστε και θα τα λέμε για το καινούργιο Sabbath.
