Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Once Upon A Time In America

     "I don't need your civil war" τραγουδούσε κάποτε ο Axl Rose αλλά απ' ότι φαίνεται τα ειρηνευτικά μηνύματα δεν πιάνουν πάντα τόπο. Στην περίπτωση του σύγχρονου αμερικάνικου metal επικρατεί αναβρασμός. Τα στρατόπεδα είναι πολλά και σχεδόν όλα βρίσκονται σε σύγχυση. Όσο και να γουστάρουμε να ακούμε ατάκες τύπου "πρώτα φτιάχνουμε μουσική για να ευχαριστήσουμε τους εαυτούς μας. Εάν τυχαίνει και αρέσει στον κόσμο, ακόμα καλύτερα", ξέρουμε πολύ καλά τι συμβαίνει στα σκοτεινά headquarters του εκάστοτε συγκροτήματος. Είναι η στιγμή που κλείνουν οι πόρτες, μπαίνει μέσα ο manager (άσχετο αλλά όταν ακούς για manager μπάντας, δεν σου έρχεται στο νου αυτόματα ένα λαμόγιο γιάπης με λιγδωμένο μαλλί- κάτι σαν τον Michael Duglas στο Wall Street;), τα μέλη της μπάντας-οργανισμού-brand κάθονται τριγύρω από το τραπέζι και σχεδιάζουν την επόμενη στρατηγική κίνηση στον συνεχόμενο ψυχρό πόλεμο της metal Μέσης Γης. Τακτικές κινήσεις, επεκτατική πολιτική, όσο το δυνατόν λιγότερες απώλειες λαμβάνουν χώρα πάνω από τον χάρτη των Ηνωμένων Πολιτειών. Ξέχνα τους Βόρειους και τους Νότιους. Εδώ ο εχθρός βρίσκεται παντού. Και απ'ότι φαίνεται, τον τελευταίο καιρό όλοι θέλουν όλο και μεγαλύτερο κομμάτι από την πίτα. Ας δούμε λίγο την κατάσταση αναλυτικά:



    The establishment...
  Metallica- Όσο επιτυχημένη και αν ήταν η επιστροφή με το Death Magnetic, έχουν ήδη περάσει 6 χρόνια από τότε. Προφανώς γι'αυτό το λόγο μας έχουν ταράξει στα live DVD's. Αν δεν μένει το όνομα σου στην επιφάνεια με κυκλοφορίες και ασταμάτητες περιοδείες, το έχεις χάσει το παιχνίδι. Έχουν αράξει σαν βασιλιάδες στον θρόνο τους αλλά αν δεν βγει σύντομα καινούργιο υλικό, θα πιάσουν αράχνες. Megadeth- Είμαι σίγουρος ότι Mustaine έχει κάνει την εξής σκέψη: " Επίπεδα δημοτικότητας  τύπου Countdown To Extinction δεν ξαναπιάνουμε. Και οι πέτρες το ξέρουν αυτό. Πόσα χρονάκια μας μένουν; 5-6 ακόμα; Οk, το πρόγραμμα τότε έχει: δίσκο κάθε 2 χρόνια, περιοδείες χωρίς τελειωμό να μαζέψουμε ότι φράγκα μπορούμε και άσε τους άλλους να μαλλιοτραβιούνται". Slayer-  Πως μπορείς μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα να μετονομαστείς από την πιο ακραία μπάντα στην πιο ακραία φούσκα τύπου Big Bubble. Ενώ μέχρι πριν λίγα χρονάκια έγινε η επιστροφή του original line up και η δημιουργία 2 γαμάτων δίσκων μέσα στα σωστά πλαίσια, ο χοντρός το παρατράβηξε. Γεια σου Jeff, γεια σου Dave, hello ξανά status 90's. Anthrax- Να μου το θυμηθείς ότι για όσο συνεχίσουν ακόμα οι Άνθρακες θα αλλάξουν άλλες 2 φορές μέλη. Σίγουρα. Μετά το Worship Music μπορούμε να πούμε ότι υπάρχει μια σχετική σταθερή δραστηριότητα και το Anthems EP είναι απολαυστικότατο.


 
    Inside The Middle Age 
    Lamb Of God- Οk, το ξέρουμε ότι ο τίτλος για την καλύτερη metal μπάντα σήμερα τους ανήκει αλλά ως γνωστόν είναι πιο δύσκολο να κρατηθείς στην κορυφή παρά να φτάσεις σε αυτήν. Το Resolution ήταν ένα μικρό σκαλοπάτι πιο κάτω από το Wrath αλλά δεν παύει να είναι δισκάρα. Για καινούργιο δίσκο στο προσεχές μέλλον ξέχνα το. Προς το παρόν πρέπει να περιοδεύσουν ασταμάτητα μέχρι και στην Τανζανία για να ξεπληρώσει ο Randy τα δικαστικά έξοδα. Machine fucking Head- Οι Καλιφορνέζοι θα μπορούσαν να είναι το αντίστοιχο ενός παλμογράφου. Από εκεί που έκαναν εντυπωσιακό μπάσιμο στη σκηνή και μέσα σε λίγα χρόνια έπεσαν στα τάρταρα εξαιτίας του (κακού) φλερτ με το nu, μέσα στην επόμενη δεκαετία βγάλανε δισκάρες και ένα ήδη κλασσικό (βλέπε Blackening), και πλεόν θεωρούνται ένα σταθερό live θηρίο. Κρίσιμο είναι βέβαια το τι θα κάνουν μετά την αποχώρηση του Adam-πιο μεγάλο μπράτσο μόνο σε body building- Duce. Λογικά δεν τους φοβόμαστε. Slipknot- Τους ξεχάσαμε λίγο,ε; Λογικό είναι. Να μου το θυμηθείς ότι και να ζούσε ακόμα ο Paul Gray θα βρίσκονταν στο τέλμα που είναι σήμερα. O Corey δίνει βάση στους Stone, που και που κάνουν και κανένα live αλλά μέχρι εκεί. Η ιστορία λέει ότι κλασσικά σε 2-3 χρόνια θα κάνουν δυνατό comeback με αξιοπρεπές δίσκο και θα ακολουθήσει εξοντωτική περιοδεία. Θα υπάρχει η ίδια φανατίλα όμως ή θα τους βλέπουμε πλέον σαν classic arena rock show; Trivium- Οι Trivium είναι σαν την γκόμενα που είχες ερωτευτεί παράφορα, η σχέση σας απογειώθηκε, και εκεί που ήσουν έτοιμος ότι να της κάνεις πρόταση γάμου σε σύντομο χρονικό διάστημα, αυτή έγινε πιο ρουτινιάρα και από την μέρα της Μαρμότας. Κάπου εκεί ξενέρωσες, χωρίσατε, αλλά όποτε την ξαναπετυχαίνεις καταλήγετε στο κρεβάτι επειδή κάνει απολαυστικό sex. Με λίγα λόγια περιμένουμε τον καινούργιο δίσκο αλλά όχι με την κάψα που είχαμε παλιά. Αν και κάτι μέσα μας λαχταράει να ακούσουμε ένα αριστούργημα (απλά δεν το διατυμπανίζουμε). Chimaira- Σημαντική σημείωση: Οι Chimaira δεν μπαίνουν σε αυτή τη κατηγορία με βάση εμπορικά κριτήρια. Μπαίνουν επειδή είναι μπαντάρα. Και όσο και αν είχαν πάντα προβλήματα μεταξύ των μελών, όσο και αν δεν είχαν ποτέ την απήχηση που έπρεπε να είχαν, έχουμε ακόμα πίστη και περιμένουμε το καινούργιο δίσκο που θα βγει λογικά φέτος.
Killswitch Engage- Όλα μοιάζουν ιδανικά. Rebirth indded. Ο άσωτος υιός επέστρεψε, το καινούργιο άλμπουμ είναι λουκούμι και όλα θυμίζουν 2004. Καιρός ήταν. Δεν περιμένουμε τίποτα τρομακτικά μεγάλο, αλλά μας θυμίζουν όλα αυτά που αγαπήσαμε την προηγούμενη δεκαετία και αυτό είναι αρκετό. Mastodon- Η πιο ξεχωριστή περίπτωση. Δεν μοιάζεις με καμία άλλη μπάντα εκεί έξω, έχεις κυκλοφορήσει επικά αριστουργήματα αλλά στοιχηματίζω το δεξί μου αυτί πως αν έκανες καλύτερα live θα είχες μεγαλύτερο κοινό να σε ακολουθεί. Αλλά πλέον κανείς μας δεν νοιάζεται. Μας αρκεί η σταθερή ποιότητα. Κανείς δεν είναι τέλειος αλλά σας αγαπάμε ρε.



    Youngblood
  As I Lay Dying- Εγγύηση. Σε όλα τα επίπεδα. Απλά κάτι λείπει ρε γαμώτο για να μπουν στο επόμενο club. Μακάρι αργά η γρήγορα να τα καταφέρουν. Between The Buried And Me- Αν ήμουν στην θέση τους δεν θα ανησυχούσα για τίποτα. Το μόνο που χρειάζεται είναι κάτι σαν την κωλοφαρδία των Tool για να πιάσουν μεγαλύτερο κοινό. Με τέτοια τραγούδια είναι λίγο δύσκολο αυτό. Avenged Sevenfold- Το alter ego των Bullet For My Vallentine σε αμερικάνικη version; Όσο και να είναι love or hate περίπτωση, έχουν καταφέρει αυτό που θέλουν. No1 σε Billboard και αν όλα πάνε καλά, περιοδείες μέχρι το τέλος σε μεγάλες αρένες με φανατισμένα 16χρονα από κάτω να κάνουν sold out. The Black Dalhia Murder- Job For A Cowboy- Τις έχεις τις ικανότητες, έχεις τo σωστό timing, το μόνο που μένει είναι αυτό το ρημάδι βήμα παραπάνω. Μακάρι να γίνει σύντομα αν και δεν είμαι σίγουρος αν συμβεί ποτέ. Προφανώς μιλάω για τον εμπορικό τομέα.



    The Fallen Ones
  Shadows Fall- Τον λόγο αυτής της πτώσης δεν θα μπορέσω να τον καταλάβω ποτέ. Μια χαρά δημοτικότητα είχαν (στην Αμερική τουλάχιστον), οι δίσκοι τους πουλούσαν σαν φρέσκια κουλούρια, και ξαφνικά τα τελευταία χρόνια υπάρχει μια σιωπή. Βγάλανε πέρσι δίσκο ο οποίος κινήθηκε σε μέτρια επίπεδα και προς το παρόν περιμένουμε. Σίγουρη marketing λύση που μπορώ να προτείνω: διαλύστε και σε 2 χρονάκια κάντε ένα reuinion. Εγγύηση. Devildriver- Ιστορία μου, αμαρτία μου. Όταν τους είχα πρωτοακούσει την περίοδο που κυκλοφορούσε το ομώνυμο ντεμπούτο τους, δήλωσα ορκισμένος fan. Οι επόμενοι 2 δίσκοι επιβεβαιώσαν την επένδυση μου και ενώ κάνανε ασταμάτητο touring, παίζοντας στα μεγαλύτερα φεστιβάλ κτλ, άρχισαν να βγάζουν δίσκους αλά Deep Purple στα 70's (δηλαδή 2 μέσα σε ένα χρόνο) και η έμπνευση πήγε περίπατο. Ο Dez έκανε και ένα reunion με τους Coal Chamber, άσε....σκέτο ναυάγιο.
     
     

Δευτέρα 25 Μαρτίου 2013

Death To All But(t) Records

  Σημείωση 1η: Χαζεύοντας την φωτογραφία από πάνω μου τρέχουν τα σαλάκια για το φετινό album των Ατσαλένιων Πάνθηρων. Σημείωση 2η: Εδώ και λίγες μέρες έχω ταράξει στο repeat το καινούργιο δίσκο των Buckcherry (hard rock icons με γυμνόστηθα clips και συμμετοχές σε porn star awards- τώρα έχω την προσοχή σου φαντάζομαι) Τον λόγο μπορεί να τον μαντέψει μέχρι και η αλανιάρα γάτα που κάθεται στο απέναντι κεραμίδι. Makes you wanna party και τα γνωστά τετριμμένα κλισέ. Και κάπου εδώ το διεστραμμένο μου μυαλό αρχίζει και λειτουργεί. Προσωπικά τουλάχιστον είναι πιο εύκολο να ακούσω ένα hard rock δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος παρά έναν old school death metal για παράδειγμα. Σε αυτό βέβαια θα διαφωνήσει ο Μπάμπης ο Morbid Angel αλλά whatever. Το θέμα είναι εντελώς υποκειμενικό αλλά ας το παραδεχτούμε. Σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν πιο γρήγορα και από το roadrunner, κάνεις τις επιλογές σου. Είτε θα ανακατέψεις στην συσκευή σου 40 τραγούδια από 40 διαφορετικές μπάντες, είτε θα ακούσεις από κάθε δίσκο επιλεκτικά 2 με 3 τρανταχτά tracks είτε θα ανήκεις σε αυτή την μικρή αίρεση (μικραίνει μέρα με την μέρα) που καταναλώνει δίσκους από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν εσύ αγαπητέ μουσικόφιλε ανήκεις στην τελευταία κατηγορία, όσο και αν προασπίζεσαι αυτό το δικαίωμα σου, όσο και αν γουστάρεις να λιώνεις πιο εύκολα δίσκους των Darkthrone από αυτούς των Whitesnake, πάντα θα υπάρχουν κάποια ονόματα που θα σου προκαλούν αναγούλα και μόνο στην ιδέα ότι θα ακούσεις την δουλειά τους για 55 ολόκληρα λεπτά π.χ.




Meshuggah 
Έχω την εντύπωση ότι το όνομα τους πλέον δεν είναι ταμπού. Δηλαδή όπως απέδειξαν με την τελευταία τους δουλειά (την πιο ευκολοχώνευτη), έχουμε αρχίσει και προσαρμοζόμαστε. Τους καταπίνουμε πιο εύκολα. Αλλά ακόμα και σήμερα που τους έχουμε αγκαλιάσει, η σκέψη να βάλω και να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος το Catch 33, μου προκαλεί μια προκαταβολική ναυτία. Κρύος ιδρώτας με λούζει και σκέφτομαι όλα αυτά τα "4/4 παίζει και μετά το γυρνάει σε 8/15 ακολουθώντας το ίδιο pattern x3". Την μουσική των Shuggahrs την αισθάνεσαι και νιώθεις της δονήσεις της. Δεν χρειαζόμαστε άλλους μουσικούς επιστημονικούς όρους. Νιώθω σαν πειραματόζωο.



Post whatever-rock-metal 
Ξεκαθαρίζω κάποιες μικρολεπτομέρειες, Λατρεύω Isis, Neurosis, Cult of Luna και όποια άλλη μπαντάρα βγαίνει από αυτό το ύφος. Τώρα θυμήθηκα και τους Pelican (συγκροτηματάρα). Anyway, μαζί με διαμάντια βγαίνει και μπόλικος τσίγκος. Παίρνει ο κάθε κουλός μια κιθάρα και ξεκινάει το ντρίγκι ντράγκα για 10 λεπτά, ρυθμίζει τα drums να παίζουν το ίδιο pattern για τα 5 πρώτα και μετά να αλλάξουν και....αυτό ήταν. Α ναι, πετάμε από πάνω και μερικούς ψίθυρους ή κραυγές και το γλυκό έδεσε. Και όλο αυτό μας πλασάρεται σαν το νέο αριστούργημα για να ταξιδέψουμε μέσα στη λήθη του μυαλού μας. Post Β' και Γ' Εθνικής, δεν αντέχονται ούτε με drugs.



Bad dinosaur rock
Ή αλλιώς βλέπε Scorpions. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δεν είναι τόσο το ότι τα τραγούδια τους ακούγονται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά από τη στιγμή που ξέρεις ότι τα τελευταία σου ένσημα θα τα βγάλεις παίζοντας το Hurricane και το Still Loving You μέχρι να πεθάνεις, μην προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις. ΌΛΑ τα τραγούδια σου ακούγονται καρμπόν και δεν αντέχω να ακούσω πάνω από 3 σερί. Α, και σταμάτα επιτέλους να βγάζεις φωτογραφίες με την γλώσσα έξω στα 70 σου.



Δεν ξέρουμε πια τι να παίξουμε power metal
Λοιπόν, αυτή η παλιοπαρέα του ευρωπαικού power έχει καταντήσει λίγο ενοχλητική τελευταία. Και για αυτό φταίνε οι ίδιοι. Εάν σε 4 albums παίζεις τα ίδια και τα ίδια και ανανεώνεσαι επειδή ρίχνεις το tempo και παίζεις δίκαση στα 45 από τα 60 λεπτά, τότε είσαι για λύπηση. Το κοινό σου συρικνώνεται στην πατρίδα σου και στις γειτονικές, οι εταιρείες αποφεύγουν να επενδύσουν πάνω σου και εσύ βγάζεις CD που θα χρησιμοποιώ για σουβεράκια ή φρίσμπι. Όταν βγει το επόμενο Hellfire Club ξυπνήστε με.




Folk -μπήκαν τα γίδια στο μαντρί-metal
Aχ ρε Skyclad. Που να το ξέρατε ότι μια μέρα θα βλέπαμε και θα ακούγαμε τέτοια εκτρώματα. Βάλε καλύτερα σε πανηγύρι 15 Αυγούστου με όλη την βλάχικη κομπανία που θα βρίσκεται εκεί παρά με μπάντες τύπου Korpiklaani και λοιπούς γελωτοποιούς. Με λίγα λόγια διαλέγω φυλακές Λατινικής Αμερικής με όλη την αφρόκρεμα των εγκληματιών να σε κυνηγάνε για να σε βιάσουν παρά να ακούσω ολόκληρο δίσκο των σύγχρονων Gremlins.

Τρίτη 12 Μαρτίου 2013

Come With Me And Walk The Longest Mile


     Τελευταία δεν την παλεύω καθόλου με τα mission statements που βλέπω στο facebook. Δηλώνω ένοχος, έχω χρησιμοποιήσει και εγώ ανάλογες ατάκες τύπου "μισό ανέκδοτο- μισή αλήθεια" αλλά πλέον έχω φτάσει στα όρια μου. Φωτογραφία με φόντο ένα θολωμένο (photoshopιασμένο για την ακρίβεια) ηλιοβασίλεμα και πρώτο τραπέζι πίστα μια φράση όπως "το ήξερα ότι θα ερχόσουν, γι αυτό περίμενα". Θέλω να γεμίσω το κείμενο μέχρι το τέλος με ερωτηματικά αλλά θα συγκρατηθώ. Το φιλέτο της υπόθεσης είναι ότι ουσιαστικά έχουμε γεμίσει τη ζωή μας με αποφθέγματα. Ok, πες ότι ποστάρεις κάτι που είπε ο Freddy Mercury και συμφωνείς με αυτό. No problem. Θα σου κάνω και like. Μπορεί και να το κλέψω. Αλλά όταν βλέπω το γνωμικά όπως " δεν έχω γάλα στο ψυγείο, δεν γαμιέται", αναρωτιέμαι σαν γεροπαράξενος που έχουμε καταλήξει. Πλασάρουμε σαν marketing geeks διάφορα words to live by, τα οποία ακόμα και να είναι σωστά, δεν τα εφαρμόζουμε. Αλλιώς δεν θα ήμασταν μπροστά από μια οθόνη να κάνουμε ηλεκτρονικές δηλώσεις. Τις προάλλες είδα σε profile κοπέλας το εξής: " σβήσε τον υπολογιστή, βγες στους δρόμους και ερωτεύσου". Προφανώς αντί να το κάνει, είπε να το κοινοποιήσει πρώτα ώστε να μάθουμε τι θα κάνει η γοργόνα όταν βγει στη στεριά. Και να μην ερωτευτεί δηλαδή, who cares; Ατελείωτες άχρηστες πληροφορίες παντού. Παντού όμως.
      Και κάπου εδώ πέφτεις στα γόνατα και ευχαριστείς τον θεό του rock που δημιούργησε τους Clutch και τους έστειλε στην μίζερη καθημερινότητα μας. Και εδώ έρχεται η ειρωνεία να σκάσει στα μούτρα μου: κάτσε άκου τον Neil να μιλάει/τραγουδάει και θα δεις ότι πάνω κάτω πολλά από αυτά που λέει είναι κάπως σαν τις ατάκες που λέγαμε παραπάνω. Γιατί όμως όταν ακούω να τα ξεστομίζει, παραμένοντας cool (χωρίς να έχει ίχνος από αυτό που λέμε στυλ), τα πιστεύω και συμπάσχω; Ι'm an earth rocker λέει. Ναι γαμώτο είσαι. Το πιστεύω. Ειλικρινή δήλωση. Όχι hipster νοοτροπία σε -και καλά- ψευτοκουλτουριάρικες δηλώσεις και στίχους οι οποίοι "μιλάνε πραγματικά στην καρδιά εάν κοιτάξεις πέρα από το πέπλο της εξπρεσιονιστικής ανακούφισης που νιώθεις κάθε φορά που συναναστρέφεσαι με όμοιους σου". Ψόφος.
       Αυτό όμως που με τσαντίζει ακόμα περισσότερο είναι αυτοί που ακούν Clutcη επειδή είναι cool και κάνουν sold out συναυλίες όταν έρχονται στην Ελλάδα. Όταν τραγουδάς στίχους που δεν καταλαβαίνεις από μια ειλικρινή κατάθεση rock n roll ψυχής (χωρίς ίχνος σνομπισμού και ψευτοrockstar) επειδή αυτοί με τα μούσια είναι hot όνομα, τότε θα έπρεπε να σε πάρουν στο κυνήγι τίποτα μηχανόβιοι τύπου Sons Of Anarchy μπας και ισιώσεις. Θα μου πεις, άσε τον καθένα να κάνει ότι γουστάρει. Χμμμ...δεν νομίζω. Χορτάσαμε ποζεριλίκια και συμπεριφορές καβαλημένων καλαμιών και έχουμε σκάσει λες και βγήκαμε από ταβέρνα. Λίγα είναι τα true (όχι αυτά που νομίζεις) μουσικά φρούρια που μας έχουν μείνει, δεν θα πέσουμε αμαχητί.
                                                          

Τρίτη 5 Μαρτίου 2013

...And Justice For All

Μιας και πριν λίγο έγινε γνωστό ότι ο Randy Blythe αθωώθηκε από το Τσέχικο δικαστήριο όσον αφορά την γνωστή υπόθεση που κράτησε αρκετούς μήνες , ήρθε η ώρα να επανέλθουμε. Βασικά ήρθε η κατάλληλη ώρα να φορέσουμε περούκα (αγγλικού τύπου, πριν 2 αιώνες περίπου), να πάρουμε σοβαρό ύφος καρδηνάλιου και να καλέσουμε στο εδώλιο του κατηγορουμένου όλους αυτούς που μας έχουν εξοργίσει με την συμπεριφορά τους τώρα τελευταία. Δεν μπορούμε να καθόμαστε με σταυρωμένα τα χέρια και να βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να διαδραματίζονται Σόδομα και Γόμορα. Ώρα να βάλουμε μια τάξη...


Kerry King
Καλώς το παλικάρι μας το καλό, το τροφαντό. Τι έχουμε εδώ; Κάνεις ότι γουστάρεις και διώχνεις τον Mr Lombardo με το έτσι θέλω, και τρως όλα τα λεφτά για την πάρτη σου (έλα μην το αρνείσαι); Τον Jeff προφανώς τον έχεις στείλει κι αυτόν σπιτάκι του και πουλάμε εδώ και καιρό παραμύθια για αράχνες και Σπαίντερμαν, ε; Θα μου πεις δικιά σου η μπάντα. Ok, καμία αντίρρηση. Άντε να φύγει και ο Tom, να μείνεις μόνος σου με sessionάδες για να δούμε στο τέλος ποιοι θα έρχονται στις συναυλίες σου.
Verdict: Ποιο ένοχος πεθαίνεις. Η ετυμηγορία υπαγορεύει αδυνάτισμα για ένα χρόνο και πέταμα των raveάδικων γυαλιών στον κάδο ανακύκλωσης μπας και βάλεις μυαλό.




Philip Anselmo¨
Βγάζεις πατάτα EP με τους Down. Μετά βγάζεις με τους Warbeast κάτι για να θυμηθείς που φώναζες πριν 10 και βάλε χρόνια. Μου θες Pantera reunion για να θυμηθείτε πόσο ωραία ήταν και να δώσεις στους fans κάτι για να νοσταλγούν. Η φωνή σου έχει αρχίσει και σπάει, δίσκο δεν σας βλέπω να βγάζετε...όλα πάνε καλά

Verdict: Έξω με αναστολή μέχρι να σταματήσεις τις βλακείες με τα EP και βγάλετε κανένα άλμπουμ της προκοπής. Άστο όλο πάνω στον Pepper. Αυτός το έχει. Όλα θα κριθούν στο live σας το καλοκαίρι. Μέχρι τότε βλέπουμε...




Black Sabbath(???)
Καλώς τα νιάτα. Εάν είναι να κάνεις κάτι σωστά κάνε το όπως πρέπει. Τώρα δηλαδή που ο Bill Ward δεν θα παίξει drums μιλάμε για αυθεντικό δίσκο του αυθεντικού line-up; Μπα δεν νομίζω. Μπορεί να φταίει κι αυτός, μπορεί και εσείς αλλά δεν θα παίξουμε την κολοκυθιά. Βγάλτε το, κάντε και περιοδεία, να δούμε τι θα καταλάβετε. Μακάρι να είναι καλό...αλλά δεν θα είναι με το original line up.
Verdict: Ξαναπροσλαμβάνετε τον Bill και ξαναφτιάχνετε κι άλλο δίσκο. Θα σας πάρει άλλα 30 χρόνια έτσι κι αλλιώς.