Death To All But(t) Records

  Σημείωση 1η: Χαζεύοντας την φωτογραφία από πάνω μου τρέχουν τα σαλάκια για το φετινό album των Ατσαλένιων Πάνθηρων. Σημείωση 2η: Εδώ και λίγες μέρες έχω ταράξει στο repeat το καινούργιο δίσκο των Buckcherry (hard rock icons με γυμνόστηθα clips και συμμετοχές σε porn star awards- τώρα έχω την προσοχή σου φαντάζομαι) Τον λόγο μπορεί να τον μαντέψει μέχρι και η αλανιάρα γάτα που κάθεται στο απέναντι κεραμίδι. Makes you wanna party και τα γνωστά τετριμμένα κλισέ. Και κάπου εδώ το διεστραμμένο μου μυαλό αρχίζει και λειτουργεί. Προσωπικά τουλάχιστον είναι πιο εύκολο να ακούσω ένα hard rock δίσκο από την αρχή μέχρι το τέλος παρά έναν old school death metal για παράδειγμα. Σε αυτό βέβαια θα διαφωνήσει ο Μπάμπης ο Morbid Angel αλλά whatever. Το θέμα είναι εντελώς υποκειμενικό αλλά ας το παραδεχτούμε. Σε μια εποχή που τα πάντα τρέχουν πιο γρήγορα και από το roadrunner, κάνεις τις επιλογές σου. Είτε θα ανακατέψεις στην συσκευή σου 40 τραγούδια από 40 διαφορετικές μπάντες, είτε θα ακούσεις από κάθε δίσκο επιλεκτικά 2 με 3 τρανταχτά tracks είτε θα ανήκεις σε αυτή την μικρή αίρεση (μικραίνει μέρα με την μέρα) που καταναλώνει δίσκους από την αρχή μέχρι το τέλος. Αν εσύ αγαπητέ μουσικόφιλε ανήκεις στην τελευταία κατηγορία, όσο και αν προασπίζεσαι αυτό το δικαίωμα σου, όσο και αν γουστάρεις να λιώνεις πιο εύκολα δίσκους των Darkthrone από αυτούς των Whitesnake, πάντα θα υπάρχουν κάποια ονόματα που θα σου προκαλούν αναγούλα και μόνο στην ιδέα ότι θα ακούσεις την δουλειά τους για 55 ολόκληρα λεπτά π.χ.




Meshuggah 
Έχω την εντύπωση ότι το όνομα τους πλέον δεν είναι ταμπού. Δηλαδή όπως απέδειξαν με την τελευταία τους δουλειά (την πιο ευκολοχώνευτη), έχουμε αρχίσει και προσαρμοζόμαστε. Τους καταπίνουμε πιο εύκολα. Αλλά ακόμα και σήμερα που τους έχουμε αγκαλιάσει, η σκέψη να βάλω και να ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος το Catch 33, μου προκαλεί μια προκαταβολική ναυτία. Κρύος ιδρώτας με λούζει και σκέφτομαι όλα αυτά τα "4/4 παίζει και μετά το γυρνάει σε 8/15 ακολουθώντας το ίδιο pattern x3". Την μουσική των Shuggahrs την αισθάνεσαι και νιώθεις της δονήσεις της. Δεν χρειαζόμαστε άλλους μουσικούς επιστημονικούς όρους. Νιώθω σαν πειραματόζωο.

Post whatever-rock-metal 
Ξεκαθαρίζω κάποιες μικρολεπτομέρειες, Λατρεύω Isis, Neurosis, Cult of Luna και όποια άλλη μπαντάρα βγαίνει από αυτό το ύφος. Τώρα θυμήθηκα και τους Pelican (συγκροτηματάρα). Anyway, μαζί με διαμάντια βγαίνει και μπόλικος τσίγκος. Παίρνει ο κάθε κουλός μια κιθάρα και ξεκινάει το ντρίγκι ντράγκα για 10 λεπτά, ρυθμίζει τα drums να παίζουν το ίδιο pattern για τα 5 πρώτα και μετά να αλλάξουν και....αυτό ήταν. Α ναι, πετάμε από πάνω και μερικούς ψίθυρους ή κραυγές και το γλυκό έδεσε. Και όλο αυτό μας πλασάρεται σαν το νέο αριστούργημα για να ταξιδέψουμε μέσα στη λήθη του μυαλού μας. Post Β' και Γ' Εθνικής, δεν αντέχονται ούτε με drugs.

Bad dinosaur rock
Ή αλλιώς βλέπε Scorpions. Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο. Δεν είναι τόσο το ότι τα τραγούδια τους ακούγονται εκτός τόπου και χρόνου, αλλά από τη στιγμή που ξέρεις ότι τα τελευταία σου ένσημα θα τα βγάλεις παίζοντας το Hurricane και το Still Loving You μέχρι να πεθάνεις, μην προσπαθείς να με εντυπωσιάσεις. ΌΛΑ τα τραγούδια σου ακούγονται καρμπόν και δεν αντέχω να ακούσω πάνω από 3 σερί. Α, και σταμάτα επιτέλους να βγάζεις φωτογραφίες με την γλώσσα έξω στα 70 σου.

Δεν ξέρουμε πια τι να παίξουμε power metal
Λοιπόν, αυτή η παλιοπαρέα του ευρωπαικού power έχει καταντήσει λίγο ενοχλητική τελευταία. Και για αυτό φταίνε οι ίδιοι. Εάν σε 4 albums παίζεις τα ίδια και τα ίδια και ανανεώνεσαι επειδή ρίχνεις το tempo και παίζεις δίκαση στα 45 από τα 60 λεπτά, τότε είσαι για λύπηση. Το κοινό σου συρικνώνεται στην πατρίδα σου και στις γειτονικές, οι εταιρείες αποφεύγουν να επενδύσουν πάνω σου και εσύ βγάζεις CD που θα χρησιμοποιώ για σουβεράκια ή φρίσμπι. Όταν βγει το επόμενο Hellfire Club ξυπνήστε με.

Folk -μπήκαν τα γίδια στο μαντρί-metal
Aχ ρε Skyclad. Που να το ξέρατε ότι μια μέρα θα βλέπαμε και θα ακούγαμε τέτοια εκτρώματα. Βάλε καλύτερα σε πανηγύρι 15 Αυγούστου με όλη την βλάχικη κομπανία που θα βρίσκεται εκεί παρά με μπάντες τύπου Korpiklaani και λοιπούς γελωτοποιούς. Με λίγα λόγια διαλέγω φυλακές Λατινικής Αμερικής με όλη την αφρόκρεμα των εγκληματιών να σε κυνηγάνε για να σε βιάσουν παρά να ακούσω ολόκληρο δίσκο των σύγχρονων Gremlins.