Σάββατο 25 Μαΐου 2013

The Lost Art Of Keeping A Chorus


    Ένα τραγούδι είναι ακριβώς σαν ένα γεύμα. Ας πούμε ότι έχουμε μπροστά μας μια ωραιότατη ζουμερή μπριζόλα (καλοψημένη), πατάτες τηγανητές (η ζωή δεν θα είχε νόημα χωρίς αυτές) και μια ωραιότατη μπύρα (σε παγωμένο ποτήρι). Εάν θεωρήσουμε ότι όλα πάνω στο τραπέζι είναι νοστιμότατα, στο τέλος τι θα σου μείνει καρφωμένο στο μυαλό; Οι πατάτες είναι εξαιρετικές για προτηγανισμένες (δηλαδή ένα όμορφο riff που δεν είναι πρωτότυπο αλλά κάνει τη δουλειά του), η μπύρα είναι η μάρκα που γουστάρεις και κατεβαίνει σαν νερό (ωραίο το solo) αλλά στο τέλος το κρέας είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά (ρεφρέν-chorus-πες το όπως θέλεις). Το θέμα είναι ότι το παραπάνω παράδειγμα ταιριάζει σε τραγούδια με σχετικά συμβατική δομή. Δεν μιλάω για sludge/post/black 15 έπη και ότι άλλο συνεπάγεται με αυτή την περιγραφή. Ας πούμε δηλαδή ότι μιλάμε ξεκάθαρα για rock τραγουδοποιία.
    Λοιπόν φέτος πιστεύω ότι είναι η χρονιά της μπριζόλας. Τα γαμάτα ρεφρέν πάνε κι έρχονται. Audrey Horne: Εθιστική σταβλίσια , Enforcer: Ξεροψημένη true χοιρινή, Soilwork: Το καλύτερο κοντοσούβλι της πιάτσας, Clutch: το πιο νόστιμο βρώμικο. Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που έχουμε μέχρι τώρα. Μέχρι και οι The Ocean μας χαρίζουν απλόχερα εξαιρετικά γερμανικά λουκάνικα όπου πρέπει (πόσο πρόστυχο μπορεί να ακούγεται αυτό;). Το ζητούμενο είναι ότι λίγο πριν το καλοκαίρι εμφανίζεται στην ψησταριά/εστιατόριο/σουβλατζίδικο ο καλύτερος ψήστης. Με το καλύτερο κρέας. Εμπειρία πολλών ετών και πάνω απ'όλα μεράκι. Αυτομάτως όλοι οι υπόλοιποι πάνε στο ταμείο ανεργίας.
   Ok, ακούγεται πολύ απαξιωτικό έτσι όπως το έθεσα αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Οι Alice λοιπόν ξεχωρίζουν κυρίως για τα διπλά φωνητικά. Και για τα riff του Cantrell αλλά αυτές οι double μελωδικές επιθέσεις στην ψυχή σου, είναι epic win. Oi οποίες είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι δημιούργησαν σχολή και κάλλιστα μπορούν να βρεθούν παγιδευμένοι. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους (δέχομαι και επιστολές θανάτου)  και φέτος επιστρέφουν με την ίδια φόρμουλα άκρως επιτυχημένα. Η μεγάλη μαγκιά είναι το πόσο στρατηγικά χτίζουν αυτό που λέμε ρεφρέν. Ενώ στην αρχή σου πετάνε (σαν κόκκαλο σε σκύλο) ένα ακαταμάχητο chorus για να τραγουδάς, εσύ περιμένεις να το ξανακούσεις μετά από λίγο, και αυτοί το εξελίσσουν μεγαλώνοντας το την δεύτερη φορά με επιπρόσθετη γαμάτη μελωδία. Τυπικό παράδειγμα το Hollow.
   Γενικά η χρονιά από άποψη ρεφρέν και τραγουδιών κυλάει άψογα. Και επειδή μας μένουν ακόμα 7 μήνες, ας κρατήσουμε μια πισινή για το τι μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε εκδίκηση από εκείνους τους τύπους που συνεχίζουν να λένε κλισέ ατάκες όπως: "τέτοια τραγούδια δεν γράφονται πια"; Ναι, είναι η στιγμή να τους τρίψουμε τις φετινά κρέατα στη μούρη. Άνοιξε και η ρημάδα η όρεξη βραδιάτικα...
    

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Above Us The Rockwaves

  Το καλοκαίρι έρχεται και φέρνει μαζί του μπύρες, ήλιο, θάλασσα, κοντά σορτσάκια και συναυλίες. Όλα τα παραπάνω είναι καλοδεχούμενα. Συγκεκριμένα για εμάς τους βλαμμένους μουσικόφιλους,το τελευταίο αποτελεί το κερασάκι στη τούρτα. Όπως και να το κάνεις, όταν το αυτάκι σου ακούει για καλοκαιρινά live, το πρώτο που θα σου έρθει στο μυαλό (μιλώντας πάντα για εγχώριες διοργανώσεις) είναι το χωράφι της Μαλακάσας. Κάποιες χρονιές όλα πηγαίνουν ρολόι, ακριβώς όπως τα έχεις ονειρευτεί (βαρβάτο headlining όνομα και από κάτω τα σωστά ονόματα της next metal generation), και άλλες φορές ο καλοκαιρινός Άγιος Βασίλης αποδεικνύεται Σκρουτζ ΜακΝτακ ( συγκροτήματα που έχουν χτίσει τα σπίτια τους από τις συναυλίες που δίνουν στην Ελλάδα μόνο και φαντάσματα του παρελθόντος που στέκονται με το ζόρι όρθια). Με το θέμα του εισιτηρίου δεν ασχολούμαι καν, γιατί κάθε χρονιά με αυτά που σκάμε θα μπορούσαμε να πίνουμε τα κοκτέιλ μας σε πισίνα ξενοδοχείου στο Dubai σαν μεγιστάνες. Με λίγα λόγια όσο μεγαλώνω τόσο πεθαίνει ο 15χρονος μέσα μου και βλέπω την κατάσταση πιο κυνικά.
    Πλέον είμαι περισσότερο ανυπόμονος για τα Μουσικά Κύματα π.χ., όχι τόσο εξαιτίας του οικονομικού θέματος, όσο του ποιοτικού. Θα δεις εγχώριες μπάντες, άλλες θα σου αρέσουν, άλλες όχι, αλλά στην τελική είναι σαν να ξαναζείς τα νιάτα σου. Απλά αντί για το ψάξιμο στο δισκάδικο για τον γαμάτο δίσκο, κάνεις κάτι παρόμοιο σε ένα live στη Νέα Μάκρη. Το παραπάνω σκεπτικό το ενθάρρυνε η χθεσινή προβολή του καινούργιου videoclip των Above Us The Waves. Τα παλικάρια είναι λουκούμι για εμάς που γουστάρουμε σουηδικό το metal μας και 2 φορές που τους έχω δει live με έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο. Καθώς λοιπόν έβλεπα το clip για το This I Ever Get, μετά το πρώτο λεπτό μου ήρθαν κλισέ-να ευλογήσουμε τα γένια μας-σκέψεις. "Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από συγκροτήματα εξωτερικού" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα οποία τα έχουμε πει και θα τα ξαναλέμε έχοντας καταντήσει γραφικοί. Κι όμως έχουν μέσα τους μια τεράστια δόση αλήθειας. Οι Waves είναι μέρος μιας σκηνής η οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια βράζει. Το μεγάλο "μπαμ" δεν θα γίνει. Συμβαίνει ήδη. Και έχει το δικό του κοινό (το οποίο σταθερά έχει ανοδική πορεία), την δικιά του μερακλίδικη νοοτροπία (γιατί όταν έχεις στάξει ιδρώτα και φράγκα που δεν σου περισσεύουν για να φτιάξεις υπέροχη μουσική, θα με κάνεις να καμαρώνω) και δεν χρειάζεται εξωτερικές βοήθειες από mainstream media (μουχαχα) και κρατικούς φορείς (μεγαλύτερο μουχαχα). Αυτά δεν θα συμβούν ποτέ και αν κάτσεις να το σκεφτείς, είναι καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον δεν θα συνεχιστεί σε αυτό τον τομέα άλλο ένα καρκίνωμα της νεοελληνικής νοοτροπίας.
    Το "πανέξυπνο" οικονομικό/promotional trick του να βάλω μια metal σκηνή την ίδια μέρα με κάτι πιο alternative-mainstream-πιάνω και λίγο τους hipster που πρόκειται να συμβεί στο φετινό Rockwave, είναι μαθηματικά καταδικασμένο ότι θα αποτύχει. Όσο χαμηλά και να βάλεις την τιμή του εισιτηρίου. Γιατί ξέρεις ότι ανέκαθεν κάθε χρόνο ο περισσότερος κόσμος εμφανίζεται όταν έχεις δυνατά ονόματα στις metal μέρες. Συν το ότι συμπυκνώνεις ελληνικά συγκροτήματα μόνα τους σε μια μέρα δεν σημαίνει ότι στηρίζεις και εσύ την ελληνική σκηνή. Απλά δεν θέλεις να ξοδευτείς και στερείς και από τους μουσικούς την ευκαιρία να παίξουν μπροστά σε περισσότερο κόσμο (εάν τους είχες μαζί με ξένες μπάντες).
    Επειδή  μπορώ να συνεχίζω να γράφω για πάντα και το νόημα θα χαθεί αργά η γρήγορα ξέρω ότι
όσο οι ντόπιοι διοργανωτές συνεχίζουν να έχουν την (αυτοκτονική για αυτούς κυρίως) νοοτροπία που θυμίζει ιδιοκτήτη δισκογραφικού κολοσσού, εμείς έχουμε αποφασίσει ήδη τι αξίζει να στηρίζουμε. Δυνατός ανταγωνισμός υπάρχει φέτος (Heavy By The Sea), live από ελληνικές μπάντες λαμβάνουν χώρα συνεχώς και Γη θα συνεχίζει να γυρίζει. Είναι όπως με τον freddo των 5 ευρώ. Αν σταματήσουν όλοι να τον πίνουν για μια εβδομάδα, ο ιδιοκτήτης της καφετέριας κάποια στιγμή θα βάλει μυαλό.
                                              http://www.youtube.com/watch?v=IDG5xePWB5I

Πέμπτη 9 Μαΐου 2013

One Of Us Is The (Bloody) Killer


    Οι Dillinger Escape Plan πέρα από master chefs του ακραίου ήχου, αποδεικνύουν ότι είναι και προφήτες. Ο τίτλος του καινούργιου τους δίσκου περιγράφει άψογα την φετινή χρονιά. Από τα τσέχικα δικαστήρια  που είχε να αντιμετωπίσει ο Randy Blythe, μέχρι το κελί 33 που περιμένει τον Tim Lambesis για την ( βγαλμένη από ταινία του Tarantinο) δολοπλοκία που κατηγορείται, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αγριέψει τελευταία. Βάλε μέσα και τους ανεκδιήγητους παράφρονες που θεωρούν ότι ο Jeff Hanneman πέθανε έπειτα από θεική παρέμβαση και το πακέτο έχει κλείσει. Είναι γνωστό ότι τελευταία μας είχε λείψει αυτή η επικινδυνότητα που χαρακτήριζε κάποτε το rock n roll (αν και η παραπάνω φωτογραφία μας αποστομώνει εύκολα), αλλά εδώ το σκηνικό μυρίζει σαπουνόπερα δικαστικού δράματος. Η χρονιά δεν έχει φτάσει ακόμα στα μισά οπότε ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Ακολουθούν πιθανές ειδήσεις οι οποίες μπορεί να μας απασχολήσουν στο προσεχές μέλλον. Εάν επιβεβαιωθούν μην εκπλαγείτε. Το διαβάσατε πρώτοι εδώ.


 O Dave Mustaine κινεί τα νήματα πίσω από τους Ghost και επιτέλους δηλώνει ότι είναι undercover Satan worshiper.  Αποτέλεσμα: Η φούσκα του horror shock ξεφουσκώνει και ο Mustaine οδηγείται στο κρατητήριο για κακοποίηση ζώων επειδή θυσίασε αμέτρητους κόκορες στα σατανιστικά του meetings.


Οι Nickelback πραγματοποιούν απόπειρα δολοφονίας εναντίον των Audrey Horne καθώς θεωρούν ότι το ρεφρέν του Redemption Blues είναι κλεμμένο από ένα παλιό τους demo.
Αποτέλεσμα: Οι ορδές των Audrey fans ενωνόμαστε και επικαλούμαστε τον άρχοντα του Σκότους ώστε να πάρει τους (συμπαθέστατους κατά τ' άλλα) Καναδούς μαζί του.


Ο Lars Ulrich κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον (αγνοούμενο) προσωπικό βοηθό του επειδή στον χυμό από βατόμουρο που του έφτιαξε, ξέχασε να βάλει μέσα έναν ιδιαίτερο σπόρο που φυτρώνει στη Μαδαγασκάρη 5 φορές τον χρόνο. Αποτέλεσμα: Τίποτα απολύτως. Ο κοντός λαδώνει τους δικαστές και την σκαπουλάρει ενώ αυτοί που έχουν φυλακισθεί εξαιτίας παράνομου downloading περιμένουν να κριθεί ένοχος ώστε να τα πουν από κοντά (και αγαπημένα).



Συμμορία traditional-occult χεβιμεταλάδων με ονομασία Defenders Of The Faith μπλέκουν σε καβγά επικών διαστάσεων με συμμορία modern metallers με την ονομασία The League Of Djentlemen. Αποτέλεσμα: Αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς 3 bars και 2 δισκάδικα, οι thrashers δημιουργούν δικιά τους συμμορία και η ένταση στην περιοχή κλιμακώνεται αλά Gangs Of New York.




To Rockwave Festival για το 2013 αποφασίζει να αλλάξει την τακτική του. Οι κενές θέσεις στο billing γεμίζουν με σύγχρονα ονόματα της ηλεκτρονικής και house μουσικής. Με λίγα λόγια ενώ παίζουν οι At The Gates στην απέναντι σκηνή εμφανίζεται γνωστός DJ και το Terra Vibe γίνεται κάτι σαν παραλιακή με τραπέζια και μπουκάλια των 100 ευρώ. Επίσης για όσους ξενερώνουν που δεν κατάφεραν να έρθουν οι Iron Maiden φέτος, κλείνουν σε μια ειδικά διαμορφωμένη μικρή σκηνή μια σχολική μπάντα 16χρονων οι οποίοι τιμούν τους Βρετανούς με διασκευές. Αποτέλεσμα: Υπομονή 2 μήνες και θα δείτε.