2012-Top 20-A Dramatic List Of Events

To 2012 μας έβγαλε την πίστη. Ήταν μια εμετική χρονιά από όποια πλευρά και να το πάρεις. Κυριολεκτικά μας έφτασε στα όρια μας. Κυρίως από θέμα trolling. Η ψυχολογία δηλαδή χτύπησε πάτο. Πάμε από το κακό στο χειρότερο, το τέλος έρχεται και άλλες άπειρες χαριτωμένες εκφράσεις θα μου λείψουν. Αναστάτωση είχαμε και στον μουσικό τομέα καθώς και η κουτσή Μαρία φέτος θυμήθηκε να βγάλει πολύ καλό δίσκο. Δεν μου κακοφαίνεται αλλά κατά μια έννοια μας ταλαιπώρησε αφάνταστα αυτό το γεγονός. Αλλά από την άλλη δεν μας παίρνει να γκρινιάζουμε. Όσο αγχωτικό και ψυχοπλακωτικό ήταν το 12 σε μια χώρα όπως η Ελλάδα, άλλο τόσο πολύτιμο εργαλείο για την "απαλεψιά" ήταν οι κυκλοφορίες του. Το πιο θετικό είναι η ποικιλία τους. Που βρισκόμαστε δηλαδή: Οk, το metalcore έχει αποχωρήσει διακριτικά εδώ και καιρό, το traditional-occult-back to the roots bloody roots ατόφιο παρθένο heavy metal  είναι το new (πες το και old) kid in town, stonerιές υπήρξαν και φέτος αλλά λίγο μεταλλαγμένες, οι παλιοί κάνανε δυνατά comeback, καινούργια ονόματα σκάσανε μύτη και μας κολλήσανε τα μυαλά ενώ αυτό το djent συνεχίζει ακάθεκτο την επέκταση του.

Στα γρήγορα και για να μην αδικήσουμε κανέναν ας δούμε τι μένει έξω από την λιστάρα μου.

Οι Arc Of Ascent, Sword, High On Fire, Hot Water Music, Horseback, Orange Goblin, Stone Sour, Sylosis βγάλανε πολύ ωραία δισκάκια που σίγουρα θα τα ξανακούσω στο μέλλον. Από τους Down περίμενα κάτι καλύτερο γιατί ενώ άκουγα το EP τους με έπιασε μια πλήξη. Μιλώντας για EP, το Tesseract ήταν εκπληκτικό στο ύφος που κινείται ενώ δεν κατάφερα να ακούσω όσο θα ήθελα το Year  Of The Goat και κάτι μου λέει ότι θα ήταν μέσα στην τελική κατάταξη. Παρόμοια περίπου περίπτωση ήταν και το άλμπουμ των Royal Thunder το οποίο ακόμα και τώρα που το ακούω το απολαμβάνω. Ο Tankian έβγαλε ωραίο δισκάκι με ωραία τραγούδια αλλά και με μερικά fillers. Οι Soundgarden πήραν το ενδιαφέρον που είχα για τη νέα τους δουλειά και το πέταξαν στον κάδο ανακύκλωσης με συνοπτικές διαδικασίες ενώ όσο είχα πωρωθεί με τα Fear Factory και Testament στην αρχή, στην πορεία ο ενθουσιασμός ξεφούσκωσε. Ωραίοι δίσκοι αλλά δεν έκοψα φλέβες. Το Skynyrd θα το κότσαρα no 1 σαν κλασσικός χουλιγκάνος αλλά ας έχουμε λίγο μέτρο. Δυνατή κυκλοφορία πάντως όπως και αυτή των ZZ Top. O Loomis παίζει τους παπάδες του ως συνήθως αλλά με τα instrumental έχω ένα θεματάκι και μπορεί να κοιμηθώ πάνω στο 3ο σόλο. Το ίδιο ακριβώς παίζει και με τον Vai. Από το Βορρά οι κύριοι Enslaved και Ihsahn κρατάνε την ποιότητα στα ύψη όπως και οι γείτονες τους Ιn Mourning, Οι Kiss κολλάνε μια χαρά τα τελευταία ένσημα, το Katatonia ήταν ωραίο αλλά θα προτιμήσω τα προηγούμενα τους ενώ οι Killing Joke και Paradise Lost δεν μπήκαν μέσα στο τσακ. Το ίδιο συνέβη και με το Prong ενώ δεν πρόλαβα να ακούσω όπως θα ήθελα το Neurosis και το Pig Destroyer. Και τα δύο πάντως είναι σωστή επένδυση. Επίσης αυτό για το οποίο κοπανάω το κεφάλι μου στον τοίχο που δεν άκουσα κανονικά ούτε μια φορά  είναι το Rush. Ντροπή μου. Το The Cult ροκάρει με όλη τη σημασία της λέξης, οι Ulver δημιούργησαν τον καλύτερο δίσκο διασκευών τα τελευταία χρόνια ενώ αξίζει μπράβο σε Klone και Overkill. Kamelot και Kreator με την πρώτη αυτιά μου είπαν τα αναμενόμενα. Το Coheed το παλεύω λίγο, ο Townsend και οι Every Time I Die είναι λόρδοι σε αυτό που κάνουν ενώ τέλος τα καλύτερα κρυμμένα μυστικά της χρονιάς για μια χούφτα ανθρώπων είναι τα καινούργια Melvins και Dinosaur Jr.

20. Periphery- Periphery II:This Time Is Personal

Όσο περνάει ο καιρός τείνω να βγάλω τον όρο djent από το λεξιλόγιο που χρησιμοποιώ σχετικά με τη μουσική. Θέλω να τον αντικαταστήσω με τον όρο progressive. Οπότε αν οι Periphery θεωρούνται από τα top ονόματα του djent (ουπς, να το πάλι), τότε στο Periphery II παίζουν και γαμώ τις progressivιές. Όχι εποχής 90s. Αν και ακούς βαθιά μέσα τους Theater σε κάθε κύτταρο τους, εδώ μιλάμε πλέον για 10s. Όλα ακούγονται τόσο εύπλαστα ώστε ένα brutal πολυρυθμικό σημείο να ακολουθείται από το ρεφρέν που θα σε κάνει να βγεις έξω και να το ουρλιάζεις στο δρόμο. Αυτή είναι και η μαγκιά των Periphery εδώ. Μας δίνουν έναν από εκείνους τους δίσκους που δεν σου χαρίζεται με την πρώτη. Πρέπει να τον πάρεις από το χέρι και να του ανοιχτείς για να σου ανοιχτεί και αυτός. Και μετά πολύ απλά δεν χωρίζετε ποτέ. Σε ζαχαρώνει με τα καθαρά φωνητικά του Sotelo, μετά σιγά σιγά μαθαίνεις όλα τα patterns και  χωρίς να το καταλάβεις έχεις παραδωθεί άνευ όρων. Όσοι τους θεωρούν φλώρους μπροστά σε άλλες djent ( ουπς pt.2) μπάντες, ας ακούσουν το ρεφρέν του Ji και αν δεν τους αρέσει έστω και ενδόμυχα, ας ακούνε από δω και πέρα μόνο Darkthrone.



19. The Mars Volta- Nocturniquet

Οι Mars Volta πρέπει να παίρνουν τα καλύτερα ναρκωτικά που κυκλοφορούν στην πιάτσα. Ή αλλιώς έχουν κλείσει ιδιωτική συμφωνία με κάποιο cartel του Μεξικού. Δεν εξηγείται αλλιώς. Στον προηγούμενο δίσκο τους για παράδειγμα παίρνανε μέρη από τους Pink Floyd και τους King Crimson, τα επεξεργάζονταν μέσα από τις χημείες τους και τα ξερνούσαν στα αυτιά μας. Και εμείς τα ακούγαμε με ευχαρίστηση. Φέτος αποφάσισαν να βάλουν στην μανιταρόσουπα τους και ηλεκτρονικά στοιχεία. Όχι, δεν αποφάσισαν να γίνουν Ramstein ή κάτι παρόμοιο. Απλά μικραίνουν τις διάρκειες, συνεχίζουν να παίζουν μέσα σε 4 λεπτά 60000 περίεργες νότες ΜΕ ΝΟΗΜΑ και μια στο τόσο  πετάνε samples (σαν χαλασμένες ραδιοφονικές συχνότητες) για να μας βάλουν μέσα σε μια φουτουριστική ατμόσφαιρα. Επειδή είναι περίπτωση love/hate, θα καταλάβω οποιονδήποτε βρίσκει αυτό που κάνουν δυσνόητο και χωρίς σκοπό. Τουλάχιστον όμως ας παραδεχτούμε όλοι με σκυμμένο το κεφάλι ότι εδώ πρόκειται για καλλιτεχνικές ιδιοφυίες. Και αυτό δεν είναι καν το καλύτερο τους album



18. Rival Sons- Head Down

Δεν πρόκειται να αναλωθώ σε κλισέ τύπου: άξιοι συνεχιστές των Zeppellin, τιμούν τα 70's και άλλες τέτοιες αμπελοφιλοσοφίες. Εδώ το μυστικό είναι ένα. Οι Rival στο Head Down ΡΟΚΑΡΟΥΝ. Δεν χαρντροκάρουν ούτε χεβιροκάρουν. Ότι παίρνεις από ονόματα τύπου Stones, κάτι ανάλογο θα βρεις και σε αυτό το δίσκο. Focus στο να γράψεις καλά τραγούδια που θα τα ακούσεις στο αμάξι, στο δρόμο, στο μετρό, στο λεωφορείο στο σπίτι σου, ακόμα και στην κόλαση. Το συνθετικό skill εδώ παίρνει extra credit. Για παράδειγμα μας δείχνουν ότι έχουν τα προσόντα γράφοντας ένα επικά μελαγχολικό τραγούδι σαν το Jordan ή μας groovάρουν με το εθιστικό tempo που κυριαρχεί μέσα στα Manifest Destiny pt.1 & pt2.
Αν ζούσαμε σε άλλες εποχές τα επιτεύγματα τους θα κάνανε κατάληψη σε όλους τους σοβαρούς rock ραδιοφωνικούς σταθμούς και θα τους βρίσκαμε μέσα στα charts να μας εκπροσωπούν άξια. Αλλά ακόμα νωρίς είναι. Κάτι μου λέει ότι the best is yet to come.



17. OM- Advaitic Songs

Ανέκαθεν από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου είχα ένα πρόβλημα. Όσο πτώμα στην κούραση και να είμαι, δυσκολεύομαι να κοιμηθώ. Ειδικά αν τεμπελιάζω όλη μέρα, ο ύπνος δεν έρχεται ποτέ. Έτσι αποφάσισα να βαφτιστώ επιστήμονας και να βρω τρόπους να το καταπολεμήσω. Κάτέληξα στο ότι η μουσική μπορεί να είναι ένας σύμμαχος. Για παράδειγμα πέφτεις να κοιμηθείς και βάζεις να παίζει στο backround κάτι ήσυχο και ήρεμο. Μια φορά έβαλα Kreator και το μάτι έμεινε ανοιχτό όλο το βράδυ. Το Advaitic Songs μου φάνηκε κατάλληλο για αυτού του είδους το πείραμα. Ε λοιπόν, μέσα σε μια εβδομάδα είχα μάθει όλο το δίσκο απ έξω. Κάθε βράδυ και ένα τραγούδι. Με το που τελείωνε, κοιμόμουν σαν πουλάκι. Οπότε δεν θα τον πρότεινα σε κάποιον για να κάνει headbanging και λοιπές δραστηριότητες. Όταν θες να παίζει κάτι σε στιγμές χαλάρωσης (όποιες και αν είναι αυτές), βάλε το να παίξει. Δεν θα χάσεις το ενδιαφέρον σου + ότι θα σε ηρεμήσει σαν μητρικό νανούρισμα. Αυτός ο δίσκος λύνει προβλήματα.



16. Meshuggah- Koloss

Βρε καλώς τα παλικάρια. Μας είχαν λείψει. Προφανώς μετά από το ασταμάτητο touring σε όλη την υφήλιο, κάνανε λίγες διακοπές και στη συνέχεια αποσύρθηκαν κάπου για να γράψουν το επόμενο αριστούργημα τους. Έχω την εντύπωση ότι αυτή τη φορά ήταν πιο χαλαροί και ανοιχτοί (σε όλους τους τομείς). Χωρίς να χάσουν αυτόν τον παγωμένα σκληρό- κλειστοφοβικό ήχο τους, δημιούργησαν ένα δίσκο ο οποίος παίζει να είναι ο πιο προσιτός που έχουν κάνει. Ταυτόχρονα διατηρεί την ταυτότητα τους σταθερή και ακούγεται μονορούφι. Με λίγα λόγια ένα ακόμα τρόπαιο προστέθηκε στη συλλογή τους ενώ εμείς οι κοινοί θνητοί ακροατές, πιστεύω ότι μετά από τόσα χρόνια έχουμε εξοικειωθεί με τον ιδιαίτερο ήχο τους και μπορούμε να τους απολαμβάνουμε καλύτερα. Αν παράγεις τόσο γαμάτα σημεία όπως το μπάσιμο του The Demon's Name Is Surveillance ή το riff που σκάει στο Demiurge, είσαι καταδικασμένος να σε βλέπει σαν πατέρα μια (μην σου πω και δυο) ολόκληρη σκηνή. Τόσο απλά.



15. Billy Talent- Dead Silence

Ήταν ένα ακόμα βαρετό απόγευμα. Σε διαδικτυακή κουβέντα (chat το λένε στο χωριό μου) με τον G.R.A.F.I.A.S. μου λέει ότι του σφύριξαν για το καινούργιο Billy Talent. Πρώτη σκέψη πριν το ακούσω: τι στο διάολο, τέτοιο όνομα θα είχε μόνο  Γάλλος κουλτουρέ τραγουδοποιός δεκατίας 70'. Βάζω να παίξει το ρημάδι και εκεί τα ξεχνάω όλα. Τι emo, τι screamo, τι φλωριές μου λέτε, εδώ έχουμε πέσει σε θησαυροφυλάκιο με τραγουδάρες. Όλα τα songs είναι καταδικασμένα να γίνουν hits. Θυμάμαι κάθε μέρα που έμπαινα στο αμάξι και επίτηδες έπαιρνα δρόμους μεγαλύτερης απόστασης για να ακούσω και άλλο ένα τραγούδι. Αν γουστάρεις My Chemical Romance και δεν έχεις πρόβλημα με τα συγκεκριμένα φωνητικά (μια χαρά τραγουδάει ο άνθρωπος, απλά υπάρχει πολλοί κακεντρεχείς εκεί έξω), τότε βάλτο να παίζει ασταμάτητα και δεν παίζει να βαρεθείς να τραγουδάς σαν φανατισμένη γκομενίτσα. Βέβαια όταν συναντήσεις τα αλάνια, το πιο πιθανό είναι να πεις ότι άκουγες Amon Amarth. Από μέσα σου όμως θα μουρμουρίζεις ακόμα το ρεφρέν του Love Was Still Around. Guaranteed.



14. A Life Once Lost- Ecstatic Trance

Καταρχάς και μόνο που ο δίσκος ανοίγει με το Something Awful το οποίο έχει ένα LOG σκάσιμο εκεί που μπαίνουν τα φωνητικά με έχει κερδίσει. Πιο παλιά οι εν λόγω κύριοι δεν δημιουργούσαν κάτι ξεχωριστό. Τυπικό, ΟΚ-μια χαρά είναι-δεν έχω πρόβλημα να το ακούω-ώπα μην το ξαναβάλεις metalcore παίζανε και εμάς μας απασχολούσαν μεγαλύτερα ονόματα. Φέτος όμως νομίζω ότι έχουμε να κάνουμε με μια περίπτωση Σταχτοπούτας. Τούτοι εδώ όπως φαίνεται μεγάλωσαν, βάλανε μυαλό και περάσαν από φίλτρο τις επιρροές τους με αποτέλεσμα ο δίσκος να είναι άκρως πορωτικός. Σε κάτι με το οποίο μπορούμε να πούμε ότι μοιάζουν με τους Meshuggah είναι ότι σχεδόν σε όλη τη διάρκεια κινούνται σε mid tempo ρυθμούς. Όχι τόσο πολύπλοκους όμως. Και με lead πινελιές τοποθετημένες σε στρατηγικά σωστά σημεία, δεν δυσανασχετείς ποτέ. Άκου την παιχνιδιάρικη Tool μελωδία που διαπερνάει όλο το (επικό) Madness Is God και θα καταλάβεις ότι οι τύποι έχουν ανέβει level.




13. Bruce Springsteen- Wrecking Ball

Το Αφεντικό είναι εδώ για ακόμα μια φορά και δεν μασάει τα λόγια του. Μιλάμε για ένα από τα υγιέστατα παραδείγματα καλλιτέχνη με τεράστια ιστορία. Ακόμα και στο τελευταίο του album θα τα χώσει στο 1% που ελέγχει τα πάντα και θα γράψει ψυχωμένους ύμνους που σου φέρνουν μια ανατριχίλα. Ακούγεται τόσο φρέσκος και ώριμος ταυτόχρονα που ξεχνάς ότι πρόκειται για κάποιον που έχει πατήσει τα -ήντα. Θυμάμαι 1 μήνα πριν το live των AC/DC στο ΟΑΚΑ όταν σε κουβέντα που είχα με εξηντάρη, μου είπε ότι δεν θα πάει να τους δει γιατί τον κάνουν και νιώθει μειονεκτικά γιατί έχουν πάνω κάτω την ίδια ηλικία. Εδώ αυτό ισχύει στο maximum. For example το We Take Care Of Our Own  είναι η αμερικανιά που θέλω να ακούω συνέχεια ενώ στο θεσπέσιο Death To My Hometown συναντάει τους Dropkick Murphys πολύ πετυχημένα. Αν είσαι true μεταλλάς που την βρίσκεις μόνο με δίκασες, μην φοβάσαι. Και αυτό εδώ θα σε κερδίσει. Έχει πολλή δύναμη μέσα του.




12. Bible Of The Devil - For The Love Of Thugs And Fools

Αυτός ο δίσκος με έκανε να (ξαν)αγαπήσω τους Blue Oyster Cult. Προσοχή! Εσύ ψαγμένε ακροατή που δεν γουστάρεις για κανένα λόγο να ακούς συγκροτήματα που κοπιάρουν ασύστολα λες και είναι tribute bands, σε αυτήν εδώ την περίπτωση μην φοβάσαι. Οι BOTD κουβαλάνε το πνεύμα και την ατμόσφαιρα των BOC τόσο επιτυχημένα που τα ανακατεύουν με ωμό τραχύ heavy metal, που και που πετάνε κάποιες punk τζούρες (μπορεί και άθελα τους), ενώ καταφέρνουν και γράφουν αυτά τα ρεφρέν που φαντάζουν ταυτόχρονα παιδικά αλλά εσένα σου κολλάνε στο μυαλό σαν τσίχλα  στο παπούτσι. Με λίγα λόγια, αν είστε σαν και εμένα και γουστάρετε νυχτερινές βόλτες και ψάχνετε το κατάλληλο soundtrack , εδώ χτυπήσατε φλέβα χρυσού.




11.Converge- What We Love We Leave Behind

Οι Converge ανήκουν στους ανθρώπους που ζουν σε μεγαλουπόλεις. Αυτοί θα τους εκτιμήσουν, αυτοί θα τους καταλάβουν και στην τελική θα ταυτιστούν μαζί τους. Μέσα σε αυτό τον χείμαρρο που παράγουν, κρύβεται όλη η αγχωτική ζωή του σήμερα. Θες να το πεις απελπισία; Ταιριάζει και αυτή η περιγραφή. Έχω την εντύπωση ότι στο φετινό τους δημιούργημα  γίνονται πιο συναισθηματικοί. Νιώθεις γενικότερα περισσότερη μελωδία πριν τα ξεσπάσματα και μετά από αυτά. Εάν το Axe To Fall ήταν σκέτο βιτριόλι, αυτό εδώ είναι δηλητηριασμένο μέλι. Ο Kurt είναι ήδη μια κλασσική μορφή (αυτό δεν χωράει αμφισβήτηση) ενώ ώρες ώρες κάθομαι και σπάω το κεφάλι μου σχετικά με το τι μας ελκύει σε αυτούς τους τύπους. Με το που μπαίνει η εισαγωγή του Sadness Comes Home, τα ξεχνάω όλα, οι αισθητήρες ανοίγουν και εγώ ξαναμπαίνω στη πρίζα.





10. Dead Sara- Dead Sara

Με κάτι τέτοιους δίσκους είναι που δεν χάνω πλήρως την πίστη μου στους ανθρώπους που δημιουργούν μουσική. Στο Dead Sara ακούμε αυτό ακριβώς που θέλουμε από μια μπάντα στο ξεκίνημα της. Φρεσκάδα σαν να έχεις ρίξει πάνω σου Old Spice, τραγούδια που τα τραγουδάς και εσύ με την φάλτσα φωνή σου, ενισχυτές στο τέρμα και μια γυναικεία φωνή να μηδενίζει όλες τις άλλες με τις ερμηνείες της. Όταν τους πρωτοάκουσα μου έφεραν στο μυαλό τι θα γίνονταν εάν οι Warrior Soul τζάμαραν με κάποια η οποία λατρεύει την Alanis Morissette ενώ έξω από το προβάδικο περνούσαν οι RATM. Μπάχαλο,ε; Καθόλου. Άκου το Weatherman. Θα σε ψήσει και μετά θα ανακαλύψεις και τα άλλα. Μακάρι να μην βγω ψεύτης αλλά τούτου εδώ θα το μνημονεύουμε σε κάποια χρόνια σαν ένα από τα διαμαντάκια των 10s.





9.Tardive Dyskinesia- Static Apathy In Fast Forward

Ήμουν τυχερός να ακούσω το δίσκο αρκετό καιρό πριν κυκλοφορήσει. Το πρώτο πράγμα που ξεστόμισα ήταν οι λέξεις Alice In Chains. Άσχετο; Και ναι και όχι. Καταρχάς εδώ όντως οι Tardive μας δίνουν την καλύτερη τους δουλειά. Από όλες τις απόψεις. Καλλιτεχνικά, μουσικά, σε θέμα ήχου και παραγωγής όλα είναι εξαιρετικά. Το κυρίως πιάτο όμως εδώ είναι ένα. Όντως πρόκειται για τον πιο ώριμο δίσκο τους. Το είχα ξαναγράψει ότι όταν παντρέψεις με τέτοιο τρόπο την μελωδία με την δύναμη, παράγονται εκρηκτικά αποτελέσματα. Και εδώ οι μάγκες το κάνουν πάνω σε μια σύγχρονη μουσικά παλέτα όπου και ζωγραφίζουν. Ζωγραφίζουν δυνατά αλλά όχι αποκρουστικά. Κάτι σε τραβάει πάνω τους σαν μαγνήτης. Ώριμος δεν είσαι όταν χρησιμοποιείς εργαλεία (εξαιρετικά τα καθαρά φωνητικά του Μάνθου) για να κάνεις το έργο σου πιο προσιτό σε περισσότερο κόσμο. Ώριμος είσαι όταν θα με κάνεις να τραγουδάω τα τραγούδια σου καθώς περπατάω στο δρόμο επειδή στο θέμα songwriting έχεις ανέβει level. Και εδώ αυτό συμβαίνει 100%.





8.Baroness- Yellow & Green

Πιστεύω ακράδαντα ότι αυτοί οι δυο δίσκοι που ουσιαστικά είναι ένας (σαν να λέμε Vidal Sassoon- 2 σε 1) έχουν φτιαχτεί από το ίδιο υλικό που χρησιμοποίησαν οι Audrey Horne για να φτιάξουν τον ομώνυμο τους album. Με λίγα λόγια παίζει πολύ συναίσθημα εδώ μέσα. Και δεν το λέω εννοώντας μελό καταστάσεις. Ο δίσκος (-οι) ταιριάζουν στον καθένα μας. Κάτω από οποιεσδήποτε καλές ή κακές συνθήκες. Μετά από χωρισμό, έτοιμος να πηδήξεις στις ράγες του τρένου, αφού έκανες sex, αφού έχεις πιει θάλασσες από αλκοόλ. Ναι μεν οι Baroness θυσίασαν την τραχύτητα που είχαν στα προηγούμενα τους album με αποτέλεσμα να είναι τόσο κοντά στην παρεξήγηση αλλά όταν σου δίνουν με τις χούφτες τέτοιους ύμνους, εσύ θα κοιτάξεις τον γάιδαρο στα δόντια; Έτσι κι αλλιώς και οι Mastodon χαλάρωσαν λιγάκι και κοίτα τι μας έδωσαν. Εδώ θα κολλήσουμε; Ξαναβάζω Eula και χάνομαι στα δικά μου.





7. Witchcraft- Legend

Σκάει μύτη το It's Not Beacause Of You και παθαίνω πλάκα. Το ακούω 5673383 φορές τη μέρα, κάνω air guitar και κυρίως air drumming, τραγουδάω στον καθρέφτη, προσπαθώ να μυήσω γνωστούς και αγνώστους. Όταν κυκλοφόρησε όλος ο δίσκος δικαιώθηκα πανηγυρικά. Δικαιώθηκα για τον εξής λόγω. Ότι εξαιτίας ενός τραγουδιού είχα τόσο υψηλές προσδοκίες. Και thank God επιβεβαιώθηκαν. Εδώ μιλάμε για έργο τέχνης- δίσκο σύντροφο ζωής και ότι άλλο κλισέ θέλετε. Με έναν τεράστιο πλέον ήχο ο Magnus και η παρέα του γίνονται ξαφνικά πιο ανοιχτοί στον κόσμο. Θυμήσου Black Album: εμπορικό του κερατά, ποιοτικό για πάντα. Κάτι τέτοιο παίζει και εδώ μόνο που δεν λες το Legend εμπορικό. Για κανένα λόγο.Μαγευτικό είναι ίσως η σωστή λέξη. Σε όλα αυτά που λέει εκεί μέσα. Είτε σου κάνουν είτε όχι. Εάν ο πρώτος τους δίσκος ξαναέβαλε μπρος στους Down, μακάρι τούτους εδώ να βάλει μπρος σε 1000 νέες γαμάτες μπάντες.





6. Grace Potter & The Nocturnals- The Lion, The Beast, The Beat

Σημείωση: Μην δώσετε καμία σημασία σε αυτά που θα διαβάσετε στη συνέχεια. Μιλάει ένας μικρός groupie.
Η Grace Potter είναι ότι καλύτερο ποιοτικά υπάρχει στο ευρύτερο mainstream. Αν μπορείς να το πεις έτσι. Η πιο έξυπνη ξανθιά εκεέι έξω έβγαλε καινούργιο δίσκο και όπως φαίνεται η κατάκτηση του κόσμου είναι θέμα χρόνου. Και να μην γίνει όμως, θα παραμείνω ερωτευμένος μαζί της. Με περισσότερη ποικιλία από το προηγούμενο και την ανάγκη για διαφοροποίηση από το όλο indie-ότι να ναι κύμα που υπάρχει εκεί έξω, αλλά συνεχίζοντας να αγαπάει όσο και εμείς τους Heart παραδίδει αριστουργήματα. Θέλεις arena rock (The Lion,The Beast,The Beat), θέλεις μπαλάντες με την έννοια της λέξης (Stars), θέλεις εθιστικά σκοτεινά ηχοτόπια (The Divide), εδώ έχει τα πάντα. In Grace We Trust. Τέλος.





5. Deftones- Koi No Yokan 

Ποτέ δεν ήμουν μεγάλος fan των Deftones. Τους είχα σε εκτίμηση, τους σεβόμουν και άκουγα τους δίσκους τους μια στο τόσο. Φέτος όμως μου αλλάξαν τα μυαλά. Με το που έσκασε μύτη στο διαδίκτυο το arrtwork και το όνομα (μαζί με την επεξήγηση), ένιωσα να δένομαι αυτόματα μαζί του έστω και αν είχα ακούσει μόνο 2 τραγούδια. Κάποιος είχε πει παλιά ότι κάθε δίσκος (ότι είδος και αν εκπροσωπεί) οφείλει να έχει ατμόσφαιρα. Μόνο τότε είναι πραγματικά πετυχημένη η προσπάθεια της μπάντας. Το Koi No Yokan σφύζει από ατμόσφαιρες και σε στέλνει στην στρατόσφαιρα. Ένα rythm section στιβαρό, μια κιθάρα που σε ταξιδεύει και παίζει αυτά που πρέπει χωρίς υπερβολές και ένας τραγουδιστής σε ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΕΣ ερμηνείες σε κάνουν αμέσως να ερωτευθείς αμέσως αυτό το δίσκο. Βρες ένα ύψωμα, κοίτα τα φώτα της πόλης και βάλε στα ακουστικά να παίζει για παράδειγμα το Rosemary. Αυτόματα έχεις κλείσει ταξίδια για άλλους γαλαξίες και δεν το έχεις πάρει πρέφα.





4. Graveyard- Lights Out

Δεν ξέρω αν είμαι ο μόνος που το σκέφτεται αλλά μπορεέι η μουσική των Graveyard να έρχεται από τα 70s αλλά όλα αυτά που καταθέτουν τελικά μου ακούγονται απολύτως σημερινά. Το Lights Out είναι δίσκος μαχαιριά στην ψυχή. Και έπειτα πετάει και αλάτι πάνω. Ειλικρινής και αληθινή μουσική, βγαλμένη από όλα αυτά που πρεσβεύουν τα blues, rock με τσαγανό και μαγκιά, λόγια βγαλμένα από την καθημερινότητα μας. Δεν ξέρω πόσοι θυμάστε τον δίσκο των The Black League- Man's Ruin Revisited. To artwork του ταιριάζει γάντι στους Σουηδούς. Ένας τύπος μέσα στα τσιγάρα, στο αλκοόλ και γενικότερα μέσα στα προβλήματα του. Έχεις την δύναμη να σηκώσεις κεφάλι και να αναμετρηθείς με τον εαυτό σου και όλα αυτά που σε ταλαιπωρούν κάθε μέρα; Θα το κάνεις για μια τελευταία φορά ή πλέον δεν μετράει τίποτα; Οι Graveyard σου δίνουν το soundtrack. Εσύ πρέπει να αναλάβεις τα υπόλοιπα. Α, και το Slow Motion Countdown είναι το τραγούδι της χρονιάς. Ήδη κλασσικό.





3. Lamb Of God- Resolution

Λοιπόν επειδή της φυλακής τα σίδερα είναι για τους λεβέντες δεν μασάμε καθόλου. Μετά την Οργή, καθισμένοι στο θρόνο τους, οι 5 μάγκες από το Richmont (mother-fucking-Virginia) μας προσφέρουν στην μάπα άλλη μια δισκάρα. Η καλύτερη τους; Who cares; Ας αφήσουμε τους ακαδημαικούς να ασχοληθούν με αυτά. Αυτό που συμβαίνει εδώ είναι ότι οι LOG πάνε πίσω στο παρελθόν, παίρνουν τα καλύτερα από κάθε περίοδο της πορείας τους, δημιουργούν κάτι σαν best of και ταυτόχρονα κοιτάνε μπροστά. Δηλαδή; Insurrection- hello καθαρά φωνητικά, γαμάτε. King Me- Χορωδίες και soprano πάνω από ένα μουσικό κτήνος, γατάκια ατμόσφαιροgoth έτσι γίνεται η δουλειά. Straight For The Sun- Επειδή μπορούμε παίζουμε και αργά και ανοίγουν κρατήρες από κάτω. Η καλύτερη metal μπάντα σήμερα μόλις κούνησε το δαχτυλάκι της από τον Όλυμπο και εμείς πέφτουμε στα γόνατα και φωνάζουμε: we are not worthy. Thank you Lamb.





2. Gojira- L' Enfaunt Sauvage

Εάν αύριο έπρεπε να γράψουν ένα λεξικό από την αρχή και με ρωτούσαν τι θα έπρεπε να μπει κάτω από το λήμμα "τέλειο", θα τους έλεγα να κοτσάρουν μια φωτογραφία του φετινού album των Γάλλων. Όχι πες μου ένα αρνητικό. Κάποιος; Κάτι; Απολύτως τίποτα. Υποδειγματική παραγωγή, άψογο παίξιμο οργάνων, συγκινητικά τραγούδια, super artwork και μια μπάντα η οποία καταθέτει την ψυχή της πάνω σε νότες. Οι Gojira έχουν βάλει πλώρη και κοιτάνε μόνο μπροστά. Πιο συγκεντρωμένο από το προηγούμενο αριστούργημα τους ενώ και μόνο που υπάρχει αυτή η soundtrackική ατμόσφαιρα σε όλο το δίσκο, το κάνει ακόμα πιο μαγευτικό. Αυτό είναι το metal σήμερα και όποιος δεν το καταλαβαίνει, κακό του κεφαλιού του. Όλα τα υπόλοιπα θα τα γράψει η ιστορία και θα τα λένε οι επόμενες metal γενιές. Καταθέτω ταπεινά τα σέβη μου.





1. Slash- Apocalyptic Love

Ας μιλήσουμε ψύχραιμα και με επιχειρήματα. Καταρχάς είναι ο δίσκος που άκουσα τις περισσότερες φορές φέτος. Αν μου έλεγες πέρσι ότι ο καινούργιος δίσκος του Slash θα ήταν ο αγαπημένος μου φέτος, θα γέλαγα. Πάμε παρακάτω. Δεν υπάρχουν fillers. Ούτε για δείγμα. Ούτε ένα riff για πέταμα, ούτε μια μέτρια μελωδία. Προχωράμε; Όσα ταλέντα και αν εμφανιστούν, όσες νότες και ας παίζουν το δευτερόλεπτο με απόλυτη ακρίβεια, κανείς δεν μπορεί να παίξει ΕΤΣΙ. Απολύτως κανένας από τους νεότερους του. Όλη η μπάντα σκίζει. Είναι αυτό που θες να πετύχεις σε μικρό clubάκι, εκεί που χτίζονται μύθοι. Myles; Θεός. Η καλύτερη φωνή της γενιάς του και παίζω ξύλο γι αυτό.

Πάμε τώρα και στο παραλήρημα: Riffάρες, τραγουδάρες, solo απίστευτα, συνθέσεις, hard rock μαγκιά,  κατάθεση ψυχής, party feeling, όλα είναι εδώ. Την πρώτη φορά που το άκουσα δεν μου είπε πολλά. Στην πορεία το ερωτεύτηκα αποκαλυπτικά.  Παίρνω για παράδειγμα μερικά τραγούδια: One Last Thrill-ο Myles ακούγεται τόσο Axl και καλύτερα μην σου πω και ο Slash γράφει ένα εντελώς Guns τραγούδι. Ποιο reunion ρε; Μην σώσει ποτέ και έρθει. Anastasia- Πες μου ειλικρινά: Μόλις ακούς ΑΥΤΟ το lead  στην αρχή δεν σου έρχονται deja vu Sweet Child O Mine; Ήδη κλασσικό. Bad Rain- ΟK, μιλάμε για τρελό groove και των ορισμό του αλήτικου hard rock. Shots Fired- Αυτό το ρεφρέν δεν το ξεχνάς που να σου κάνουν πλύση εγκεφάλου τύπου Κουρδιστό Πορτοκάλι. Με λίγα λόγια ότι και να πω προσωπικά δεν το βρίσκω υπερβολή. Ακούς τον δίσκο και θες να βγεις έξω για ποτό(ασχέτως αν καταστρέψεις το συκώτι σου), θες να φλερτάρεις όποια γυναικάρα βρεις (ασχέτως αν θα φας τα μούτρα σου) και γενικά να γίνεις και εσύ ένα ρεμάλι που γουστάρει τις ακολασίες (ασχέτως αν μπορείς να τα καταφέρεις γιατί πρέπει να πέσεις για ύπνο από τις 11-έχει δουλειά άυριο). To make a long story short, ότι καλύτερο έχει γράψει και παίξει ο Slash μετά τους Guns. Έτσι απλά.

No Guns,Only Roses

Οφείλουμε πάρα πολλά στους Beatles. Όποιος παραμένει ακόμα και σήμερα στενόμυαλος και δεν το δέχεται, κακό του κεφαλιού του. Θα μπορούσα να αναφερθώ με ύφος λέκτορα πάνω στο έργο τους και να αναλωθώ σε κλισέ τύπου "έχουν παίξει heavy metal πριν τους Black Sabbath" αλλά δεν έχει κανένα νόημα να πω σε λέξεις ότι μπορεί κάποιος να καταλάβει απλά με την ακοή του. Έτσι κι αλλιώς για να μπούμε στο ψητό, αλλού θέλω να καταλήξω. Μια από τις πολύ χρήσιμες και όμορφες πατέντες που τελειοποίησαν τα Σκαθάρια είναι η μελωδία. Θέλεις να αναφερθώ στα φωνητικά, στις κιθάρες ή στις ενορχηστρώσεις; Eνα από τα μεγαλύτερα ατού τους είναι ότι κατάφερναν με την ίδια ευκολία που ο Air Mike κάρφωνε να σου κολλήσουν σαν μέλι τα τραγούδια τους στο μυαλό σου. Για να το δούμε περισσότερο και στα λημέρια μας φέρνω για παράδειγμα τους SOAD. Για μένα το μυστικό της επιτυχίας τους είναι ότι μπορούν στο πολύ χαλαρό να πάρουν 5-6 μικρά κολληματικά (σε σημείο αυτισμού) "σημεία" και να τα ενώσουν. Έτσι απλά.
    Από την άλλη οφείλουμε πολλά και στους Sabbath. Καλά, όχι ακριβώς πολλά αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σκοτάδι, βαριά μουσική, ακραίο παίξιμο. Η μελωδία δεν είναι απών. Απλά ρέει τόσο καλά με το υπόλοιπο πακέτο σαν τη Nutella μέσα στη κρέπα. Όλοι οι "μεγάλοι" το κατάλαβαν στη πορεία. Άλλοι δεν ασχολήθηκαν. Πάσο. Όπως εκφράζεται ο καθένας. Στη μουσική μας όμως αυτό που σε βάζει σε επίπεδο Champions League είναι όταν θα καταφέρεις να πάρεις το riff που σε κάνει να θες να καταστρέψεις όλη τη πόλη σαν τον Hulk και το παντρέψεις με ισόβια δεσμά με την μελωδία που θα σε γλυκάνει. Εκεί γίνεται η metal σύντηξη. Point zero.
    Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν θέλουν, δεν μπορούν ή οτιδήποτε άλλο αλλά συγκροτήματα σαν τους Avenged ή τους Bullet δεν νομίζω να αγγίξουν τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον αυτή τη γκρίζα περιοχή. Εκεί που το μαύρο με το άσπρο ενώνονται. Και μεταξύ μας καταντάει λίγο ενοχλητικό. Image: Marketing approves. Νεαρές των 00'ς που ψάχνουν σαν στερημένες τον επόμενο rockstar που θα πετάξει έξω τα γυμνασμένα μπράτσα και τα tattoos του, έχουν τσιμπήσει ήδη. Έτσι φτιάχνεις ένα brand. Μελωδίες: περισσότερες και από κλαρίνα σε πανηγύρι τον Δεκαπενταύγουστο. Καλές ή κακές, τα τραγούδια τους στάζουν μέλι. Στην αρχή δεν έχεις πρόβλημα. Μετά όμως κινδυνεύεις να "πας" από ζάχαρο. Και το ωραίο είναι ότι υπάρχουν bands που δεν δηλώνουν metal και το χειρίζονται καλύτερα το θέμα. Δεν λέω, κάποια θέματα θα τα θυμάσαι και θα παραδεχθείς ότι είναι ωραία. Τουλάχιστον για να πιάσεις κουβέντα με την όμορφη fan. Δύναμη-επιθετικότητα: Word unknown. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Με λίγα λόγια όποια κιθάρα έχει παραμόρφωση και ο κιθαρίστας προσέχει περισσότερο τη φράντζα του από το ότι κοπιάρει ασύστολα τον Dimebag με πασπαλισμένη χρυσόσκονη από πάνω δεν είναι "heavy". Sorry κοπελιά αλλά δεν είναι έτσι αγγελικά πλασμένα όλα όσα έχεις σκεφτεί. Δεν είναι ταυτόχρονα άγριοι,sexy και ευαίσθητοι. Το τελευταίο μπορεί. Και στην τελική μάλλον αυτό έχουν επιλέξει και δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Και ένα δύο τραγουδάκια τους θα μου αρέσουν αλλά διάολε η τεστοστερόνη έχει πάει βόλτα για τα καλά.
     Δες τον Slash. Την μια γλύκα, την άλλη στιγμή βιτριόλι. Όλα τριγύρω πλέον safe και ήρεμα; Δεν χάνω την πίστη μου. Εκεί που ξέρω ότι θα βρω ουσία, εκεί πηγαίνω και ακούω. Κάτι επικίνδυνο θα ξαναεμφανιστεί. Όχι με την τακτική του shock sells. Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Όταν θα πας να δεις ένα live για την τάδε καινούργια μπάντα για την οποία οι φήμες λένε ότι παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο και δεν θα ξέρεις αν η συναυλία θα τελειώσει ή όχι για τον οποιοδήποτε λόγο, τότε ναι, θα είμαστε στο σωστό δρόμο.

Walk With Me In Jail

Αντί προλόγου και δίνοντας κυρίως βάση από το 1:04 έως το 2:49...

   
     Εδώ και 18 χρόνια έχεις φάει όλες τις αναποδιές στην μάπα. Ο δρόμος που διάλεξες δεν είναι καθόλου εύκολος και το ξέρεις. Ιδιαίτερα εάν έχεις αποφασίσει ότι δεν θα γλύψεις τον κώλο κανενός και για κανένα λόγο. Το αυτονόητο για σένα είναι να φτάσεις ψηλά με την αξία σου και μόνο. Κυρίως επειδή γουστάρεις αυτό που κάνεις και όχι γιατί είναι μια αγγαρεία η οποία θα σου προσφέρει εκατομμύρια. Το σπίτι σου πλέον είναι ο δρόμος όπως έλεγε κάποτε ο James. Μόνο έτσι θα καταφέρεις να μείνεις ζωντανός σήμερα. Φτιάχνεις δίσκους επειδή αυτό που δημιουργείς εσύ και οι άλλοι 4 σας αρέσει. Για κανένα άλλο λόγο. Και όλη αυτή η ρουτίνα που άλλοι ονειρεύονται, έχει τις επιπτώσεις της. Πάνω σου και πάνω στους άλλους. Εξάλλου τίποτα δεν είναι ρόδινο. Από τότε που έπαιζες σε σκηνές με μικρότερο εμβαδόν από αυτό του δωματίου σου μέχρι τη στιγμή που πάτησες το πόδι σου στα Άγια Χώματα του Donington. Από τότε που σε κατηγορούσαν για κλώνο μέχρι τότε που το άλμπουμ της μπάντας σου έφτασε στον προτελευταίο όροφο του Billboard. Αλλά όλα αυτά δεν σε νοιάζουν. "Who gives a fuck about a godamn Grammy" ,ξεστόμισες τα λόγια του Chuck D πιστεύοντας τα. Και εμείς πιστεύαμε σε εσένα. Γιατί δεν είσαι ακόμα ένας συνηθισμένος τύπος της μουσικής "βιομηχανίας". Όταν οι άλλοι λένε για τις groupies τους εσύ προτιμάς να μιλάς για την εξωτερική πολιτική της χώρας σου. Η φωνή σου έχει αφήσει ήδη το στίγμα της. Το ίδιο και το συγκρότημα σου.
     Διάολε διαβάζω αυτά που έγραψα από πάνω και μου φαίνεται σαν επικήδειος. Και πιστέψτε με δεν ήθελα να βγει έτσι. Πριν λίγες ώρες διάβασα ότι απευθύνθηκαν κατηγορίες στον Randy Blythe σχετικά με το συμβάν στη Τσεχία. Δεν μπαίνω σε λεπτομέρειες για τον λόγο ότι ένα κλικ σε διάφορες σελίδες θα σας λύσει τις απορίες + ότι δεν έχω διάθεση να το παίξω Assosiated Press. Η γνώμη μου είναι ακόμα μια στον ωκεανό του σήμερα. Προφανώς και πιστεύω ότι είναι αθώος. Γιατί;
      Ζούμε στην μετά Dimebag εποχή και πλέον ότι συμβαίνει στα live μας αφορά και μπαίνει κάτω από το μικροσκόπιο. Σχετικά με το συγκεκριμένο συμβάν υπάρχουν ήδη 5-6 βίντεο στο You Tube. Το καθένα λέει την δική του ιστορία η οποία δεν είναι καθόλου ξεκάθαρη. Το ότι ο Randy έσπρωξε έναν οπαδό της μπάντας από τη σκηνή ενώ αυτός είχε ανέβει για stagediving μπορεί και να έγινε. Αν και από το video έχω άλλη άποψη. Περισσότερο τον σπρώχνει ο άνθρωπος της ασφάλειας δίπλα του. Μακάρι αυτά να τα ξεκαθαρίσει το CSI Πράγα και να μην μας κάψει. Πας σε ένα live. Ξέρεις τι συμβαίνει σε live συγκροτημάτων τύπου LOG. Το ζήσαμε και εδώ λίγες μέρες μετά την Τσεχία το 2010. Έχουν γίνει άπειρες συναυλίες μικρές και μεγάλες. Και θα συνεχίσουν να γίνονται. To stagediving πάει σύννεφο. Εάν κάποιος πέσει στο κοινό χωρίς να υπολογίζει πως θα προσγειωθεί και πάθει ζημιά από την πτώση του η οποία θα οδηγήσει στο θάνατο του, σε ποιον θα ασκηθούν κατηγορίες; Στον ίδιο το νεκρό;
     Το πολυαναλύουμε το θέμα και δεν οδηγεί πουθενά. Δεν είμαι ειδήμονας για να πω πως προσγειώθηκε ο συγκεκριμένος fan ή για το πως και εάν τον έσπρωξε ο Randy. Το μόνο που ξέρω είναι ότι δεν ήθελε να πεθάνει κάποιος που ήρθε να παρακολουθήσει αυτόν και τη μπάντα του. Ποιος θα ήθελε κάτι τέτοιο; Η τραγική ειρωνεία; Το όλο θέμα ξέσπασε πάνω που γυρνούσαν ταινία σχετικά με τους fans τους. Ούτε promotion trick να ήταν.
    Σε λίγους μήνες λογικά που θα λάβει χώρα η δίκη, ο Randy θα παρεβρεθεί στη Τσεχία. Δεν θα το σκάσει. Εάν έχεις τη συνειδήση σου καθαρή, δεν την "κάνεις" με ελαφριά πηδηματάκια. Μπορεί να σου έχουν έτοιμη την κρεμάλα αλλά εσύ θα υπερασπιστείς τον εαυτό σου. Όποια και να είναι η απόφαση δεν με φοβίζει και είμαι σίγουρος ούτε και αυτόν. Μπορώ να φανταστώ σενάριο όπου θα καταδικαστεί σε 10 χρόνια κάθειρξη και αυτός θα ηχογραφεί τα φωνητικά μέσα από την φυλακή για να βγει ο καινούργιος LOG δίσκος. Και δεν έχω μιλήσει καν για το ποιο θα είναι το μέλλον τους αν όλα στραβώσουν. Γιατί εδώ παίζεται η ζωή ενός ανθρώπου που έχει να προσφέρει κι άλλα. Και ας φαίνονται στα μάτια διάφορων σαν μουσική για παιδιά τα οποία χτυπάει το ένα το άλλο βίαια. Who gives a fuck? Εμείς ξέρουμε. Δεν μπορείς να σκοτώσεις έτσι απλά την καλύτερη METAL μπάντα σήμερα. No matter what happens.

St.Anger Managment

Μου φαίνεται ότι έχουμε μαλακώσει πολύ τελευταία. Όχι μόνο στα ακούσματα μας αλλά γενικότερα βλέπω κάτω από τα χλωμά και συννεφιασμένα πρόσωπα τριγύρω μου, να κρύβεται πολύ θυμός. Από που πηγάζει; Ρίξε μια ματιά τριγύρω σου και διαπίστωσε ότι όλα πάνε από το κακό στο χειρότερο. Λέω λοιπόν να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για να αποφύγουμε τη μισανθρωπία που είναι έτοιμη να ξεπεταχτεί ανά πάσα στιγμή. Το τελευταίο που θέλουμε είναι να ρίξουμε λίγο corpsepaint στα μούτρα μας και να βγούμε παγανιά καίγοντας όποιον μας την δίνει στα νεύρα. Ή μήπως όχι; Αφού υπάρχουν τόνοι ακραίας μουσικής μέσω της οποίας μπορούμε να ξεσπάσουμε, θα διαλέξουμε αυτό το μονοπάτι. Έτσι κι αλλιώς δεν είμαστε αιμοδιψείς. Peace and love baby. Βήμα 1. Βάλε το δίσκο που ταιριάζει στην εκάστοτε περίσταση. Βήμα 2. Ρίξε όσα χαστούκια θέλεις σε αυτόν που σου την σπάει στη φαντασία σου. Βήμα 3. Όταν το soundtrack της βιαιότητας τελειώσει θα νιώθεις ανακουφισμένος και θα αναλογιστείς από μέσα σου: " άστο μωρέ, δεν αξίζει να με πάνε φυλακή".

1. Bolt Thrower- Honour,Valour, Pride
Είσαι στο αμάξι σου και ενώ ακούς Tori Amos περιμένοντας το φανάρι να ανάψει, κάγκουρας με κωλοφτιαγμένο Saxo και το καινούργιο hit του Παντελίδη στη διαπασών, σε προσπερνάει και σου κλείνει το δρόμο θεωρώντας εσένα και όλους τους άλλους μαλάκες που κάθονται υπομονετικά στη λωρίδα τους. Με το που ανάψει πράσινο και ο ήχος της εξάτμισης του ακουστεί σαν Boeing 747, πετάς έξω την Tori και βάζεις το εν λόγω CD. Εδώ δεν έχει φρου φρου, αρώματα και μεταξωτές κορδέλες. Οι Bolt θερίζουν τα πάντα και επιδίδονται σε άψογο groovάτο death metal. Αν μπορούμε να το πούμε έτσι. Τα riifs τους έχουν δημιουργήσει σχολή και το μπάσο μπορεί να γκρεμίσει κτίρια. Θες να το πούμε επικό; Και αυτό γίνεται. Ο δίσκος δημιουργεί ατμόσφαιρα και σε βάζει μέσα στο πεδίο της μάχης. O Dave Ingram κάνει μια χαρά τη δουλεία του και δεν αφήνει με παράπονο αυτούς που γουστάρουν τον Karl Willetts. Όταν ο δίσκος θα έχει τελειώσει, έχεις σταματήσει τον κάγκουρα και αφού τον έχεις δέσει και φιμώσει τον βάζεις να ακούσει στο repeat την δισκογραφία των Napalm Death. ...And justice for all.

2. Lamb Of God-Wrath
Ανοίγεις την TV επειδή έχει και Champions League απόψε. Στο δελτίο ειδήσεων ακούς ότι από αύριο θα υπάρξει άνοδος στις τιμές του καφέ, βενζίνης, τσιγάρων, πετρελαίου κατά 50% ενώ από φέτος θα φορολογηθούν και τα κάλαντα. Ο Randy και η παρέα του στον (ίσως) καλύτερο τους δίσκο στάζουν χολή. Στην κυριολεξία. Τα επίπεδα τεστοστερόνης ανεβαίνουν κατακόρυφα και το ίδιο συμβαίνει και με την ένταση. Οι LOG εδώ παίζουν πιο ωμά και επιδίδονται σε ένα μουσικό όργιο. Αν έπαιρνες με χρονομηχανή κάποιον από το 1986 και σε ρώταγε πως θα ακούγεται το metal το έτος 2009, θα του έβαζες αυτό το δίσκο. Συνθετικά, τεχνικά και από θέμα songwriting εδώ έχουμε το modern metal στο ζενίθ του. Μόλις τελειώσει το Reclamation θα έχεις καταφέρει  κάπου στο ενδιάμεσο (από το mosh pit που θα έχεις στήσει στο σαλόνι σου) να σπάσεις την τηλεόραση σου. Χμ...not bad.

3. Pantera- Vulgar Display Of Power
Είναι Παρασκευή και το αφεντικό στη δουλειά σε ενημερώνει πως εξαιτίας ενός λάθους που έκανες (το οποίο δεν το έκανες, το boss το έκανε και το φόρτωσε σε εσένα) θα δουλέψετε υπερωρίες όλο το σαββατοκύριακο. Τη στιγμή που όλοι θέλουν να σε αποκεφαλίσουν και σε κοιτάνε όπως ο Δρακουμέλ κοίταζε τα στρουμφάκια, εσύ θέλεις να ζωστείς με εκρηκτικά και να μπουκάρεις στο γραφείο του αφεντικού. Οι Pantera δίνουν τη λύση. Ο εν λόγω δίσκος είναι εν μέρη υπεύθυνος για το σύγχρονο metal ήχο. Η καλύτερη μπάντα των 90'ς μας αφήνει κληρονομιά ένα μάτσο τραγούδια τα οποία ακούγονται σαν έχουν γραφτεί αύριο. Ο Anselmo στα καλύτερα του ξερνάει τα σωθικά του, to rythm section πιο σταθερό και από ράγες τρένου και ένας Dimebag που λάμπει σε όλο του το μεγαλείο. Και να το κυκλοφορούσαν έχοντας μόνο το Walk μέσα, η επιδραστικότητα θα ήταν η ίδια. Στο τέλος, αφού θα έχεις ρίξει σε όλους και σε όλα τα μπινελίκια του αιώνα, πολύ απλά θα προλάβεις να παραιτηθείς πριν σε διώξουν. Και άντε μετά να βρεις δουλειά...

It's The End Of The World As We Know It

Fast Forward σε ένα μήνα ακριβώς από σήμερα. Η ημέρα είναι 20/12/12 και η ώρα 12 το μεσημέρι. Ξαφνικά συναγερμός. Έκτακτα δελτία ειδήσεων, το νέο μεταδίδεται στόμα με στόμα, πανικός στους δρόμους, ουρλιαχτά,χάος. Ένας κομήτης στο μέγεθος της Ρωσίας (the bigger,the better) θα σκάσει πάνω στην επιφάνεια της Γης ακριβώς τα μεσάνυχτα και θα μας στείλει από εκεί που ήρθαμε. Mην αναρωτιέστε πως και γιατί, απλά έτυχε οι επιστήμονες να τον μυριστούν 12 ώρες πριν το impact. Το ζητούμενο είναι ότι οι κουφάλες οι Μάγιας είχαν δίκιο. Ενώ λοιπόν εμείς θα τρέχουμε πανικόβλητοι μήπως και τρυπώσουμε σε καμία σπηλιά, ας δούμε τι θα κάνουν εκείνη τη στιγμή κάποιες γνωστές φυσιογνωμίες και σχήματα.


Lars Ulrich: O Δανός με το που μαθαίνει το νέο μαζεύει ότι έχει και δεν έχει από την τράπεζα και φτάνει στο ακρωτήρι Κανάβεραλ όπου και προσπαθεί μάταια να λαδώσει τη Nasa ώστε να του καβατζώσουν μια θέση σε μια από τις αποστολές που είναι έτοιμη να φύγει προς άλλους πλανήτες. Το παιχνίδι το χάνει όταν αναφέρει ότι θέλει να πάρει μαζί του το ταμπούρο με το οποίο ηχογράφησε το St. Anger και προσφέρει σε αστροναύτη υπογεγραμμένη κόπια του Lulu.

Bruce Dickinson: Ρουτίνα.Σαν να μην τρέχει τίποτα. Ο Bruce τις τελευταίες 12 ώρες του θα τις περάσει κάνοντας ένα live με τους Maiden, θα κάνει 2-3 πτήσεις, θα προλάβει να γυρίσει ένα ντοκιμαντέρ για τον κομήτη και θα έχει ιδρύσει ακόμα μια εταιρία. If you 're gonna die, die with your boots on.

Judas Priest: Κάνουν δηλώσεις ότι επιτέλους δικαιώνονται που κατάφεραν να κυκλοφορήσουν το Nostradamus σαν το τελευταίο δίσκο τους. Επίσης μαθαίνουμε ότι ο K.K.Downing αποχώρησε από τη μπάντα γιατί είχε βαρεθεί τις σεξουαλικές παρενοχλήσεις του Halford. Ο καινούργιος κιθαρίστας έχει υπογράψει όρο στο συμβόλαιο ότι θα ανεχθεί τα πάντα.

Dave Mustaine: Βγαίνει σε live τηλεοπτική εκπομπή τελευαγγελιστή σαν guest εμφάνιση και ωρύεται ότι πρέπει να πέσουμε στα γόνατα και να προσευχηθούμε στον Κύριο διότι εάν υπήρχε εκείνη τη στιγμή Ρεπουμπλικάνος πρόεδρος στο Λευκό Οίκο, ο κομήτης θα είχε εξαφανιστεί.

Kerry King: Θυμάται την παλιά του τέχνη και μπαίνει στο studio που μιλάει ο Dave. Τα λόγια του είναι τα εξής: "όταν τελειώσω μαζί σου θα εύχεσαι να είχε πέσει πάνω σου ο κομήτης".

Motley Crue: Αποφασίζουν αφού τους μένει λίγος χρόνος να θυμηθούν τα νιάτα τους.Ο Nikki Sixx
 καταφέρνει μέσα σε 12 ώρες να πάθει 10 overdoses, ο Vince Neil πίνει το Βόσπορο και κάνει κάνει sex ταυτόχρονα με 15 γυναίκες, ο Tommy Lee προλαβαίνει να παντρευτεί και να χωρίσει 6 Playmates of the year και τέλος ο Mick Mars απλά καταφέρνει να ξεκουραστεί.

Lemmy: Μαθαίνει τα νέα. Ανάβει τσιγάρο. Ανοίγει ένα μπουκάλι Jack και ετοιμάζεται να πάει σε ένα σκοτεινό υπόγειο όπου μέσα θα ισχύει το γνωστό τρίπτυχο επί 10 φορές. Συν ότι θα παίζουν live οι Motorhead. Τι άλλο να ζητήσει κανείς;

Manowar: Έχουν προγραμματίσει να παίξουν ένα επικό σετ 12 ωρών και να γίνουν η πρώτη και η τελευταία μπάντα που θα το καταφέρει. Μέσα σε 12 ώρες καταφέρνουν να παίξουν μόλις 5 τραγούδια τα οποία ξεχειλώνουν ανυπέρβλητα. Στις 23:59 και ενώ ο κομήτης καταφθάνει, ο De Maio βγάζει λόγο όπου ζητάει από το κοινό να φωνάξει: Gamisoy komiti!!! Hail and Kill

Axl Rose: Επίσης έχει κανονίσει με τους Guns να παίξουν ένα κλασσικό τρίωρο σετ από τις 21:00 μέχρι τις 00:00. Η συναυλία αργεί να ξεκινήσει για 2 ώρες και 58 λεπτά. Με το που ξεκινάει το riff του  Welcome to the Jungle και ο Axl φωνάζει "do you know where the fuck you are", ο κομήτης του δίνει την απάντηση.

Varg Vikernes: Καταφέρνει και καίει όσες εκκλησίες του είχαν ξεφύγει τόσα χρόνια.


Devin Townsend: Μέσα στο διεστραμμένο του μυαλό πιστεύει ότι ο Ziltoid ετοιμάζεται να κάνει επίθεση στη Γη και τρέχει σαν μανιακός ώστε να βρει τον τέλειο καφέ ώστε να του τον προσφέρει.
Τα μεσάνυχτα τον βρίσκουν στα Starbucks σε υπερένταση καθώς έχει καταναλώσει όλες τις ποικιλίες.

Geoff Tate: Ρίχνει τα μούτρα του και ζητάει συγγνώμη στους υπόλοιπους Ryche. Μοναδική του απαίτηση να κάνουν ένα τελευταίο live όπου θα παίξουν κλασσικά όλο το Mindcrime για να θυμηθούν τα παλιά. Κάπου στο Spreading the Disease τα φτυσίματα πάνε και έρχονται και οι ροχάλες πέφτουν βροχή.


Mike Patton: Το μόνο που ξέρουμε είναι ότι ετοιμάζει δίσκο στα αραμαικά και στα μογγολικά.

Δισκογραφικές Εταιρίες: Βγάζουν σε single και σε digital μορφή όποια τραγούδια έχουν τη λέξη apocalypse μέσα. Επίσης κυκλοφορεί σε υπερdeluxe έκδοση το This is the End των Doors.

Tool: Οι πληροφορίες λένε ότι έχουν εγκαταλείψει τη Γη εδώ και ένα μήνα καθώς αυτόπτες μάρτυρες τους είδαν να μπαίνουν σε διαστημόπλοιο. Τελικά αποδεικνύεται ότι είναι εξωγήινοι και ότι σε κάποιο άλλο σύμπαν θα κυκλοφορήσουν τον καινούργιο τους δίσκο που θα λέγεται "Learn to swim to Earth bay".

Black Goats And Revelations

Δεν μου το βγάζεις από το μυαλό ότι κάποιου είδους συνωμοσία υπάρχει in the air (όχι tonight, γενικά). Κάπου εκεί στις αρχές των 00's όταν και επισημοποιήθηκε η επιστροφή του Bruce στους Maiden μπορώ να τον φανταστώ να σκέφτεται από μέσα του: "λοιπόν αφού  για τα επόμενα 10-15 χρονάκια θα παίζω με τους άλλους 5 μπαρμπάδες που δεν μπορούν να παίζουν πάνω από μιάμιση ώρα, θα πάω να βρω τίποτα πιτσιρίκια που να γουστάρουν και άστους άλλους να ψάχνονται". Βρήκε λοιπόν κάτι σουρωμένους Φινλαδούς που ήταν γραμμένοι  στο fan club των Maiden και έφτιαξε τους Machine Men. Μέχρι να διαλυθούν και να βαρεθεί(γιατί ταυτόχρονα έχει και άλλες 20 ασχολίες), το δούλεμα πήγαινε σύννεφο. Βρε μήπως είναι αυτός; Μήπως το πείραμα της Dolly προχώρησε και σε ανθρώπους; Όλα αυτά περάσαν σίγουρα από το μυαλό των ακροατών.
    Μια παρόμοια περίπτωση παίζει και με τους Year Of The Goat. Καλά, δεν παίρνω τόσο ακραίο σενάριο ότι ο Bellamy των Muse αποφάσισε να σχηματίσει μια satanic occult μπάντα αλλά που ξέρεις, ο Thomas Sabbathi (αν αυτό δεν είναι nickname εγώ είμαι ο κλώνος του Anselmo) να είναι ο δίδυμος αδερφός του mainstream frontman. Όπως και να χει, αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου ήρθε στο μυαλό όταν άκουσα τους εν λόγω κυρίους. Βασικά μιλάμε για φωνάρα η οποία ξεχωρίζει από τις υπόλοιπες του evil rock ρεύματος που είναι της μόδας τελευταία. Σε κάποιο σημείο βέβαια μου ήρθε στο μυαλό και ο Jeff Martin των The Tea Party(προσωπικά μου λείπουν απίστευτα) αλλά ok, κομμένη η πλάκα. Μιλάμε όντως για φωνάρα. Και καλό είναι να μην μείνουμε εκεί γιατί από τα δείγματα δουλειάς που μας έχουν δείξει μέχρι τώρα(είναι νωρίς ακόμα), μιλάμε για σχήμα με ΜΕΓΑΛΕΣ δυνατότητες.
    Στο μουσικό μονοπάτι δεν ακολουθούν ιδιαίτερα σκληρές φόρμες. Όσο περισσότερο λιώνω το Lucem Ferre EP τους σκέφτομαι ότι διάολε(το αφεντικό τους δηλαδή) τέτοιες τραγουδάρες θα μπορούσαν να κάνουν κατάληψη στα FM όλου του κόσμου. Οι παλιοροκάδες θα γουστάρουν, οι μεταλλάδες θα ψηθούν από τις νεκροκεφαλές και το γενικότερο σατανικό look, μέχρι και οι hipsters θα εντρυφήσουν. Εάν τους τσιμπήσει ένας manager τσακάλι και τους φτιάξει το image, δεν το αποκλείω. Εδώ θα μου πεις τραγουδάνε για διαόλους και μάγισσες, όλο και κάποια συμφωνία θα κάνουν.
    Τι θυμίζει η μουσική τους; ;Έλα ντε. Καλή ερώτηση. Με το πρώτο άκουσμα δεν μου έρχεται κάτι στο μυαλό. Μου βγάζουν λίγο τη νοοτροπία των BOC και σε καναδύο σημεία οι κιθάρες Thin Lizzyζουν ενώ κάπου μέσα στο διεστραμμένο μου μυαλό άκουσα και τζούρες από Soundgarden(μην τους πιάσω και αυτούς στο στόμα μου τώρα γιατί μας ξενέρωσαν φέτος) αλλά who cares. Σε λίγες μέρες βγαίνει και το πρώτο τους full lenght (Angels Necropolis) και με τρώει η αγωνία για το πως θα ακούγεται (τα πρώτα info λένε πάντως ότι πρόκειται για δισκάρα). Το μόνο που με φοβίζει είναι ότι θα γουστάρω και θα μας κάνει ζημιά στις καθυστερήσεις της χρονιάς. Και άντε μετά να συμμαζέψεις την λίστα. Άτιμες Κατσίκες...

                                                               

It's a long way to the top...

Ok, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι ημέρες που το παίζω live στην pub της γειτονιάς-με τσεκάρει σκάουτερ με βλέμμα αρπακτικού από μεγάλη εταιρία- μου προτείνουν συμβόλαιο εκατομμυρίων για να φτιάχνω δίσκους και να περιοδεύω ολάκερο τον πλανήτη από τη Γη του Πυρός μέχρι τη Μογγολία, δεν υφίστανται. Πιο πιθανό είναι να εμφανιστούν εξωγήινοι τύπου Mars Attacks και να  προτείνουν στο συγκρότημα σου ένα διαγαλαξιακό tour με άλλες ανερχόμενες μπάντες του σύμπαντος, παρά να συμβούν τα από πάνω. Και αν υπάρχουν εξαιρέσεις (δηλαδή 1 στα 1000), πάει να πει ότι τα λαγωνικά των major corporations μυρίστηκαν λαβράκι και θα πέσουν σαν κοράκια πάνω του για να το ξεζουμίσουν. Οπότε ρε μεγάλε τι να κάνουμε; Να τα παρατήσω και να αφοσιωθώ στην day job μου; Πάνε όλα τα όνειρα που είχα να γίνω έστω και για 1 ημέρα ένας σύγχρονος Vince Neil;
     Πρώτα απ'όλα never say never. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί μέχρι το κόκκαλο, μπορώ να σου πω ότι κατά πάσα πιθανότητα οι ευχές σου δεν θα πραγματοποιηθούν. Αλλά είπαμε. Don't stop believing. Πολύ εύκολα μια μπάντα μπορεί να γίνει επιτυχημένη σήμερα. Ταλέντο,τύχη και δουλειά. Αυτά χρειάζονται. Α ναι,ξέχασα. Και καλά τραγούδια. Το κυριότερο. Οπότε ποιο θέμα; Αναπροσαρμογή. Οι όροι και οι κανόνες έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Πως κρίνουμε σήμερα ένα band σαν πετυχημένο; Σκηνικά χλίδας και παρακμής τύπου Guns και Motley ξέχνα τα. Ποιο είναι το ρημάδι το ταβάνι;

    Μου σκάνε στο μυαλό αμέσως οι Slipknot. Αυτούς θα έβαζα σαν ταβάνι για το που μπορεί να φτάσει μια metal μπάντα σήμερα. Επειδή αργά η γρήγορα θα σταματήσουμε (βασικά το έχουμε κάνει ήδη) να διαλαλούμε σαν πλανόδιοι με λουκουμάδες ότι οι τάδε είναι οι νέοι Metallica και Μaiden , καιρός είναι να δούμε τα νέα δεδομένα. Δες του μασκοφόρους: Μια χαρά ανοδική πορεία δίσκο με δίσκο, ξεχωρίζουν από το χιλιόμετρο, οι ύπουλες-ευαίσθητες-μιλάνε στην καρδιά του κάθε teenager -μελωδίες, shock sells και ξαφνικά μετά από δέκα χρόνια είσαι στο club με τα big boys. Δεν είσαι σαν κι αυτούς αλλά είναι σαν σου λένε: ok, τώρα μπορείς να μπεις στην prive αίθουσα με τα πούρα και το brandy. Τα από πάνω βέβαια είναι μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του πόσο δημοφιλής και εμπορική είναι κάποιος. Με το που χτύπησε το All Hope Is Gone κορυφή στο Billboard, πέσανε βροχή και οι headliner εμφανίσεις στα Άγια Χώματα του Donington και σε άλλα "αρχηγικά" φεστιβάλ. Tour σε αρένες πλέον και πάει λέγοντας.
     Ωραία όλα αυτά αλλά για παράδειγμα εγώ θεωρώ και τους Tardive Dyskinesia μεγάλη μπάντα. Δεν με νοιάζει το ότι δεν παίζουν μπροστά σε 10000 κόσμο. Δεν είναι τα νούμερα το μόνο στοιχείο που χαρακτηρίζει κάποιον. Fuck that. Μέσα στην τρύπα μπορεί να δεις το πιο μαγικό live που έχεις πετύχει από 5 ιδρωμένους τύπους που τα δίνουν όλα λες και αύριο θα πέσει κομήτης και θα αφανιστούμε. Simple as that. Μπορεί να υπάρχουν στατιστικά ταβάνια αλλά όριο στην  έμπνευση και στην κάυλα που βγάζει ένας καλλιτέχνης δεν υπάρχει. Όλα είναι υποκειμενικά.
     Οπότε ας κλείσω σαν ένας ακόμα αποψιάτορας με τα εξής: Μην προσπαθείτε να θέσετε σαν στόχο να γίνετε Gene Simmons. Είναι δύσκολο να χτίσεις τέτοιο brand και να βρεις τέτοια γλώσσα. Αν συμβεί ποτέ, μια χαρά. Θα είσαι από τους τυχερούς που θα ζήσει το "όνειρο" . Όμως καλύτερα κοίτα τα 5-10 πρόσωπα που σε κοιτάνε στα μάτια όταν παίζεις στην υπόγα και τραγουδάνε με πάθος τους στίχους σου. Εκεί θα βρεις την δικιά σου κορυφή.
    

The Devil Went Down To Athens

Θυμάμαι πριν 15 χρόνια περίπου, εκεί προς τα τέλη των 90's όταν ο κλασσικός μεταλλάς της εποχής ήταν must να έχει μακρύ σγουρό μαλλί, να φοράει από πάνω τζιν μπουφάν και να φοράει μπλούζα Αις Ντερθ (έτσι ΕΠΡΕΠΕ να προφέρεται). Σήμερα προφανώς δεν είμαι ο μόνος που νομίζει ότι τα τελευταία χρόνια ζει σε κάποιο προάστιο του Kentucky. Μούσια, γένια, μουστάκια, καρό πουκάμισα (the southern way) και γενικότερα ντύσιμο που συναντάς σε truck stop έξω από το Nashville.


     Πρέπει να ήταν πριν καμία δεκαετία όταν είχα πάει κλασσικά στο Metropolis για να κάνω την ακόμα πιο κλασσική βόλτα στο δισκάδικο. Όταν ξόδευες λεφτά στα τυφλά και ο δίσκος σου έβγαινε διαμάντι, δεν υπήρχε μεγαλύτερη ηδονή. Θυμάστε εκείνες τις προσφορές με 6,90 ευρώ; Πήγαινα από πάνω τους σαν το αρπακτικό και τα ρήμαζα όλα. Επειδή κυρίως ήταν albums must have, τα έπαιρνα με το κιλό. Σε μια από αυτές τις επιδρομές πέτυχα και τους Lynyrd Skynyrd. Μέχρι τότε το μόνο που ήξερα ήταν το γνωστό τους hit song. Πέφτω πάνω στο Street Survivors με το εξώφυλλο όπου τα μέλη της μπάντας κάθονται στη μέση ενός δρόμου και τριγύρω φωτιές. Προφητικό, καθώς λίγες μέρες μετά τη κυκλοφορία του δίσκου, έγινε το γνωστό ατύχημα που κόστισε ζωές. Αποφάσισα να αγοράσω το δίσκο. Από εκείνη τη μέρα ξεκίνησε μια σχέση πάθους με τη μουσική κουλτούρα των νότιων πολιτειών. Θες από τα πρωτόλεια blues του Robert Johnson μέχρι τον πρόσφατο  sludge/stoner/souther χείμαρρο, όλα αυτά μου κάνανε. Σε βαθμό που απέκτησα μια ιδιαίτερη σχέση μαζί τους. Κάνοντας αυτή τη μικρή παρένθεση για να σας εξηγήσω τα προσωπικά μου βιώματα (λες και μιλάω σε μεσημεριανό trash show στυλ Στεφανίδου), επιστρέφω στο κυρίως πιάτο.
    Τι παίχτηκε ακριβώς και γίναμε μια ακόμα νότια πολιτεία σαν και αυτές στην απέναντι πλευρά του Ατλαντικού; Πως γίνεται εδώ και (ας πούμε χονδρικά)  μια δεκαετία, ο κλασσικά εικονογραφημένος αντιαμερικάνος Έλληνας να φαντάζεται ότι η Νέα Σμύρνη θα μπορούσε να είναι η Νέα Ορλεάνη; Μήπως μας ψεκάζουν τίποτα χημικά και προσπαθούν να μας μεταμορφώσουν σε δούλους τους; Μήπως στην αρχαιότητα η πρώτοι κάτοικοι της Αλαμπάμα ήταν από τον Πύργο Ηλείας;
    Chill.Relax. Για μένα η απάντηση είναι πιο απλή και από σκέτο σουβλάκι. Απλά η ντόπια stoner (κυρίως) σκηνή ένιωσε ότι μουσικά της αρέσει πολύ αυτό που ακούει και δεύτερον και πιο σημαντικό , κατάλαβε ότι με αυτούς τους ανθρώπους εκεί πέρα υπάρχουν πολλά κοινά. Με λίγα λόγια μοιάζουμε. Σε αρκετά πράγματα. Είτε καλά είτε κακά. Το θέμα είναι ότι υπάρχει ένα connection μεταξύ Νότιας Ευρώπης και Νότιων Ηνωμένων Πολιτειών. Και όπως ορίζουν οι κανόνες της σύγχρονης εποχής (δηλαδή της ταχύτητας των πάντων) είναι αναπόφευκτο κάτι το οποίο "πουλάει"σαν κουλτούρα μέσα από όλα τα μέσα (βλέπε Sons Of Anarchy) να διαδίδεται παγκοσμίως. Βάζω στοίχημα δηλαδή ότι υπάρχει και στην Πολωνία μια ανάλογη σκηνή με τη δική μας. Βάζω το χέρι μου στη φωτιά όμως ότι δεν είναι τόσο πετυχημένη.
    Κάπου εδώ μου έρχεται η παρόρμηση να κάνω το δικηγόρο του διαβόλου. Θα μπορούσα άνετα να πω: μα καλά, γιατί να καθόμαστε και να αντιγράφουμε συμπεριφορές και υποκουλτούρες άλλων χωρώ ενώ μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι δικό μας το οποίο θα είναι αυθεντικό; Ναι, ok, δεν λέω ότι αυτή η άποψη είναι εντελώς λάθος αλλά με αυτή τη λογική έχουμε κλέψει τα πάντα όταν μιλάμε για σκληρό ήχο. Εάν δηλαδή μια ελληνική μπάντα παίζει ατμοσφαιρικό metal τύπου Anathema και Paradise Lost, αυτό πάει να πει ότι ξεπατικώνει ολόκληρη την αγγλική σκηνή και κουλτούρα; Οπότε κυνικέ εαυτέ μου, αντίο.
     Το κυριότερο όμως όπως είπα και από πάνω είναι ότι η εγχώρια σκηνή αυτού του στυλ, "το έχει". Αν δεν το είχε, θα το είχαμε πάρει πρέφα. Δεν θα γέμιζαν μαγαζιά στα ανάλογα live. Για μένα είμαστε σε καλό δρόμο. Τουλάχιστον τα σημάδια δείχνουν ότι σε αντίθεση με τη χώρα κάτι υγιές υπάρχει και αναπτύσσεται. Κάτι το οποίο μεγαλώνει διαρκώς χωρίς να έχει ανάγκη από mainstream airplay και δημόσιες σχέσεις του κώλου. Θέτει τους δικούς του κανόνες και δημιουργεί τη δική του αγορά χωρίς να έχει να χάσει κάτι. Got it? Godamn....
Υ.Γ.:Πέρα από τις γνωστές ντόπιες μπάντες υπάρχουν και καλά κρυμμένα διαμαντάκια πιο χαλαρού ύφους. Tale a look around.

                                                       

Screaming In Digital

Ο Joe Walsh στον φετινό του δίσκο τραγουδάει "I'm an analog man in a digital world". Αφού έτσι αισθάνεται ο άνθρωπος, ποιος είμαι εγώ να τον κρίνω; Με γεια του, με χαρά του. Λογικό είναι να νιώθει έτσι. Με τους Eagles στη δεκαετία του 70', κυριαρχούσε στα charts, όργωνε όλη την Αμερική με ατελείωτες περιοδείες και με λίγα λόγια ζούσε το όνειρο του rockstar. Βέβαια το ότι από τους ωκεανούς αλκοόλ που κατέβαζε δεν θυμάται τίποτα απ'όλα αυτά, είναι ένα άλλο θέμα. Τουλάχιστον ξέρει την ταυτότητα του. Είπαμε, είναι analog man.
      Το ερώτημα μου είναι γιατί και εμείς προσπαθούμε με τα χίλια ζόρια να γίνουμε το ίδιο; Ναι, γουστάρω το βινύλιο. Θες από αισθητική άποψη, από το ότι έχει πιο "ζεστό" ήχο από το CD, ας το δούμε από όλες τις πλευρές. Είναι κάτι πάρα πολύ ωραίο. Τέλος. Γουστάρω τα 70's. Και τα 60's. Τα τραγούδια, τις μπάντες, τους δίσκους και γενικότερα την όλη ατμόσφαιρα που βγαίνει όταν βάλεις να ακούσεις για παράδειγμα ένα δίσκο των Blue Oyster Cult. Μια χαρά. Ο ήχος; Τρομερός. Πάρε για παράδειγμα την παραγωγή του Led Zeppellin II που δημιούργησε σχολή και πες μου αν βρίσκεις ψεγάδι. Όλα άψογα.
     Απευθύνομαι σε αυτούς που είναι 40 και κάτω. Τα ζήσαμε αυτά; Δεν θα το έλεγα. Τα αναπολούμε σαν εποχές που έχουν ξεβάψει μέσα στο μυαλό μας. Η υπερβολική παρελθοντολαγνεία έχει και τα όρια της. "Τότε βγαίναν τραγουδάρες, αυτός είναι ήχος" και άλλα τέτοια χαριτωμένα μου έχουν ξεφύγει και εμένα κατά καιρούς. Θέλω να ζήσω τα δικά μου 70's; Ορίστε, έχω Graveyard. Θέλω 80's;
Έχω και Enforcer. Οι παραπάνω μπάντες τα σπάνε. Αλλά ρε γαμώτο, έχω πήξει στο revival.
     Δεν είμαι σίγουρος αλλά δεν νομίζω το '75 να υπήρχε μόδα όπου οι μπάντες να παίζανε σαν το '55. Και ξαναλέω: ναι, όλα αυτά τα συγκροτήματα είναι τρομερά. Και τα ακούω και περνάω καλά. Αλλά what about now? Βλέπω τις φωνές εκεί πίσω να δυναμώνουν. Όλες οι ψηφιακές παραγωγές με Pro Tools είναι το ίδιες και τα ίδια πλαστικά τύμπανα, και οι ίδιες κιθάρες κτλ... Διάολε όχι,αν κάποιος θέλει να ξεχωρίσει θα τα καταφέρει. Και τότε αρκετές παραγωγές δίσκων δεν μοιάζανε μεταξύ τους; Η ιστορία κλασσικά, επαναλαμβάνεται. Ας γίνουμε καλύτερα παροντολάγνοι. Δεν λέω για το μέλλον. Όταν έρθει αυτό βλέπουμε.
     Λογικά έτσι όπως εξελίσσεται το σκηνικό θα πρέπει να περιμένουμε όπου να ναι την αναβίωση του grunge. Και μετά του nu metal. Και μετά θα ξανάρθει το metalcore πάλι. Και λογικά κάπου το 2030 (αν υπάρχουμε σαν ανθρώπινο είδος ακόμα) θα έχουμε την επετειακή αναβίωση του djent. Ας το δεχτούμε επιτέλους ότι είμαστε digital people. Δεν μάθαμε και δεν είχαμε τα ίδια ερεθίσματα που είχαν τότε. Περισσότερο έχουμε ζήσει στο πετσί μας το mp3, το Bluray και το ipod. Δεν είναι κακό να καταλάβουμε επιτέλους ότι  ζούμε την αναλογική μας εποχή τώρα. Η οποία θα μνημονεύεται σε 15,20 χρόνια. Τότε που θα λέει το ένα παιδάκι στο άλλο: "Καλά, βρήκα στον σκληρό του πατέρα μου ένα αρχείο από το 2011 με τους Tesseract μέσα. Τους έχεις ακούσει; Καλά μιλάμε αυτές ήταν μπάντες. Όχι σαν κι αυτές σήμερα. Και έχει μια παραγωγάρα...άσε, τι να σου λέω. 100% ψηφιακή,όχι πλαστικούρες. Αυτές ήταν εποχές ρε γαμώτο..."

                                                   

Have A Drink On Me

Σάββατο σήμερα- ιδανική μέρα για ακολασίες. Και μιλώντας για ακολασίες μου ήρθε στο μυαλό αυτό που είδα τις προάλλες να κυκλοφορεί στο ιντερνέτι. Απ'ότι φαίνεται είναι αρκετά διαδεδομένο το λεγόμενο Zakk Wylde drinking game. Τι είναι αυτό; Σύμφωνα με τις οδηγίες, ο Zakk είναι πασίγνωστος για τις "αρμονικές" του πάνω στην κιθάρα. Κάτι το οποίο χρησιμοποιεί κατά κόρον μέσα στα τραγούδια του.  Δεν υπάρχει τραγούδι του που να μην έχει τουλάχιστον 10 "σφυρίγματα". Νόμος. Επιλέγετε λοιπόν το τραγούδι της επιλογής σας από τους Black Label Society ή από αυτά που έχει γράψει κατά την θητεία του με τον Ozzy και κάθε φορά που το κλισέ της αρμονικής επαναλαμβάνεται κατεβάζετε και ένα σφηνάκι. Σημαντική είναι η σημείωση ότι πιθανότατα θα πεθάνετε εφαρμόζοντας το παιχνίδι σε τραγούδια όπως το Destruction Overdrive ή την live version του Crazy Train. Do the math και ακούστε...

                                                   
    Όταν έκανα post για το συγκεκριμένο game στο Facebook, τα σχόλια από κάτω ήταν συγκινητικά. Κάποιος πέταξε την ιδέα να γίνει παρόμοιο game όπου θα πίνεις ένα σφηνάκι κάθε φορά που σε τραγούδι των Manowar ακούγονται οι λέξεις: "kill","die", "warrior", "sword", "steel" και άλλα τέτοια όμορφα. Εμένα μου ήρθε στο μυαλό το εξής: Βάζεις να παίζει ένα live των Metallica(κατά προτίμηση εποχής 2000 και πίσω) και κάθε φορά που ο James πετάει τα περίφημα yeah-oh yeah, you take a shot.
Και επειδή υπάρχει πολύ ψωμί στο θέμα αυτό, ξεκινάω γκάλοπ επιτόπου. Στείλτε μου την δικιά σας ιδέα για το καλύτερο drinking shots cliches game που μπορείτε να σκεφτείτε. Ο νικητής κερδίζει ένα κατεστραμμένο συκώτι. Cheers.
                                                 

Alice In Brains

     Εάν τελικά οι Μάγιας έχουν δίκιο και η συντέλεια του πλανήτη έρθει σε περίπου 2 μήνες, θα έχω προλάβει ευτυχώς να μιλήσω για τους AIC. Όχι, ούτε θέλω να ξεπατικώσω το Wikipedia και να πω για την καριέρα τους, ούτε να φτιάξω την αγιογραφία τους ή να ακουστώ σαν τρελαμένοw fanboy. Είμαι, αλλά αυτό είναι ένα άλλο θέμα. Αλλού θέλω να επικεντρωθώ. Στο ότι η φράση "κάλλιο αργά παρά ποτέ" ταιριάζει άψογα στην συγκεκριμένη περίπτωση. Δεν αναφέρομαι όμως στο συγκρότημα. Κυρίως με ιντριγκάρει η δική μας άποψη αλλά και άλλων συγκροτημάτων γι αυτούς. Θα μου πείτε τώρα και με το δίκιο σας "τους σιχαίνομαι και ούτε θέλω να ξέρω τι νομίζουν για αυτούς οι Anthrax για παράδειγμα". Δεν διαφωνώ καθόλου. Όπως την βρίσκει ο καθένας. Απλά πρέπει να παραδεχτούμε κάποια γεγονότα.
     Πίσω στις δοξασμένες εποχές των 90's, τότε που το metal περνούσε την δικιά του κρίση ταυτότητας (δεν είσαι η μόνη Ελλάδα), ήρθε το κακό grunge να σκοτώσει την heavy μουσική. Και όπως λέει και το υπέρanthem των Tenacious D The Metal: Grunge then tried to dethrone the metal, but metal was in the way. Εγώ έτσι όπως το βλέπω θα έλεγα ότι grunge refreshed metal.   

      Flash forward στα 00's. Ακούω συνεχώς καινούργιες κυκλοφορίες και διαπιστώνω πολλές επιρροές από Alice In Chains. Ανεξάρτητα από το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας (βέβαια όλα αυτά φάνηκαν κυρίως σε stoner/alternative δίσκους). Και σκέφτομαι: τι γίνεται ρε παιδιά; Πως γίνεται μια μπάντα που άνηκε σε αυτό το εχθρικό είδος να έχει επηρεάσει τόσους δικούς μας;
       Πολύ απλά οι κύριοι Cantrell & ΣΙΑ ανέκαθεν ήταν η heavy/hard rock σημαία του Seattle και όλοι κάνανε τα στραβά μάτια. Το καταλαβαίνεις από τα riffs τους. Από τις συνθέσεις τους. Και σε όλα αυτά βάλε σαν κερασάκι στην τούρτα τον λόγο που ξεχώρισαν ή αν θες το trademark τους: τις διπλές φωνητικές γραμμές οι οποίες κολυμπάνε σε αυτή την διαστροφική μελαγχολία. Μόλις ακούσεις κάποιον να ακουμπάει ίχνος από αυτές τις ιδιότροπες νότες, καταλαβαίνεις αυτόματα από ποιον είναι επηρεασμένοι.
       Η άποψη μας για αυτούς ίσως να έχει ξεκαθαρίσει τα τελευταία χρόνια μιας και φαίνεται όλο και περισσότερο η στάμπα που έχουν αφήσει μέσα στο χρόνο. Αν και για μερικούς είμαι σίγουρος ότι παραμένουν ταμπού. Αν για παράδειγμα έρθουν για live εδώ, δεν θα έχουν προφανώς την αναγνώριση της classic rock band που έχουν οι Pearl Jam. Βέβαια είναι άλλα τα μεγέθη αλλά you got the point. Δεν είναι ποτέ αργά να τους αποδεχτούμε σαν αυτό που πραγματικά είναι.
     Τα συγκροτήματα παγκοσμίως το έχουν κάνει ήδη. Μπορώ να φανταστώ τον James (τι πάει να πει ποιον James) να μετανιώνει για το κράξιμο που έριχνε στην περιοδεία του Black Album  προς τον Stanley. Και αφού κατάλαβε το λάθος του χρόνια μετά και συνειδητοποίησε ότι γουστάρει,φυσικό επακόλουθο είναι τέτοιες κινήσεις.

                                                     
   Τις προάλλες άκουγα το The Age Of Hell των Chimaira. Δίσκος που κατά τι γνώμη μου πέρασε στα ψιλά γράμματα ενώ είναι δισκάρα αλλά τέλος πάντων. Το εν λόγω  album ειδικά στις φωνητικές μελωδίες είναι τίγκα AIC. Το διαπιστώνω όλο και περισσότερο κάθε φορά που το ακούω. Ακραίο metal και έχει αυτούς για επιρροή; Κι όμως. Και είναι τόσο άψογα προσαρμοσμένα που το ύφος των Chimaira δεν διαβρώνεται καθόλου.
    Πέρα από την γνώμη των άλλων για αυτούς (η οποία από τι βλέπω σαν να αλλάζει και εδώ και λίγο καιρό εντός συνόρων και χαίρομαι γι αυτό- σύντομα θα δείτε ή βλέπετε ήδη πολλές ελληνικές μπάντες να έχουν επιρροές από δαύτους), οι ίδιοι μας προσέφεραν απλόχερα το 2009 ένα ακόμα αριστούργημα το οποίο αναστενάζουμε κάθε φορά που το ακούμε σαν μικρά κοριτσάκια. Οπότε αν γουστάρετε αφήστε στη άκρη τα trueλίκια και απολαύστε heavy rock ελεύθερα. Οι εποχές των ένοχων απολαύσεων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.

                                         
Y.Γ.: Οι Opeth κεντούν κανονικότατα πάνω στο Would?

Soundtracks to your escape pt.2

Rockstar
Escape: Όλοι το έχουμε δει παραπάνω από 2 φορές. Όλοι μας θα θέλαμε να είμασταν στη θέση του πρωταγωνιστή. Επίσης όλοι κάπου έχουμε διαβάσει ότι το story είναι βασισμένο πάνω στην φυγή του Halford από τους Priest. Ναι, μπορεί να μην είναι αριστούργημα από σκηνοθετικής και σεναριακής άποψης αλλά δεν μας καίγεται καρφί. Εμείς γουστάρουμε 80's, άπειρα λίτρα λακ στο μαλλί, τεράστιες σκηνές, χιλιάδες κόσμου από κάτω, περιοδείες και γενικά όλα τα κλισέ με τα οποία έχουμε ποτιστεί από τότε που ακούμε metal. Η Τζένιφερ παρόλο που είναι γενικά νερόβραστη, εδώ είναι ένα κλικ πιο συμπαθητική, ο Μαρκ είναι γαμώ τα άτομα όπου και να παίζει και ζει τον ρόλο ΚΑΝΟΝΙΚΑ ενώ θεός και τεράστια cult μορφή είναι ο roadie των Steel Dragon. Τυράκι είναι η εμφάνιση του νεαρού τότε Myles Kennedy ο οποίος αναλαμβάνει να γίνει νέος στη θέση του νέου.Και δείχνει ότι από τότε "το είχε" το ροκσταριλίκι.


Soundtrack: Οι Steel Dragon τα σπάνε. Και έχουν και τραγουδάρες. Βασικά θα γούσταρα να υπήρχαν ως κανονική μπάντα αλλά μετά από λίγο καιρό θα τους κράζαμε σαν παρωχημένους. Κιθάρες να σφυρίζουν από Zakk Wylde, φωνάρα ο Jeff στο μικρόφωνο και γενικότερα το Ost πέρα από τις κλασσικές ποζεριές που οφείλουν να υπάρχουν σε κάθε ροκάδικη 80's ταινία, έχει τραγουδάρες. Δεν ξέρω αν τα γράψανε στο πόδι αλλά οι Dragon το λένε το ποίημα μια χαρά. Ειδικά τραγούδια όπως το Stand up and shout είναι heavy δυναμίτες.Τόσο απλά. Turn up the volume, μπύρες και enjoy.

                                                                 

The Faculty
Escape: Όλα κυλάνε κανονικά σε ένα τυπικό αμερικάνικο σχολείο στα τέλη της δεκαετίας του 90. Όλα τα στερεότυπα επαναλαμβάνονται καθημερινά χωρίς καμία μα καμία αλλαγή. Η γκομενάρα του σχολείου είναι πιο σνομπ και από νικήτρια καλλιστείων. Ο "αθλητής" της τάξης είναι διάσημος. Ο geek nerd είναι ο τύπος που δεν του δίνει σημασία κανείς, αλλά όταν του δώσουν δεν είναι για καλό του, ο τυπικός outsider "δεν με νοιάζει τίποτα" κάνει λαθρεμπόριο ναρκωτικών μέχρι και πορνοταινιών στο πάρκινγκ και τέλος η καινούργια μαθήτρια που προσπαθεί να προσαρμοστεί. Και ξαφνικά κάτι αρχίζει να αλλάζει. Οι συμπεριφορές των καθηγητών γίνονται περίεργες, ενώ για κάποιο περίεργο λόγο  διψάνε απίστευτα. Ναι, κάτι μπαίνει μέσα τους και δεν είναι από αυτή τη Γη. Μην περιμένετε να δείτε το θρίλερ που θα σας αλλάξει τη ζωή. Το The Faculty είναι cult και κουβαλάει πάνω του όλα αυτά που θυμόμαστε από τα 90's. Εγγυημένη ευχάριστη μιάμιση ώρα plus ότι δεν βρίσκεις καθημερινά στην ίδια ταινία την Salma Hayek και την Famke Janssen!


Soundtrack: Chessy 90's. Αυτό ακριβώς είναι τα τραγούδια που συμπεριλαμβάνονται στο Ost. Γι αυτό μου αρέσει όμως. Επειδή θυμίζει playlist αμερικάνικου MTV. Οπότε η συγκεκριμένη κυκλοφορία απευθύνεται μόνο σε λάτρεις αυτής της δεκαετίας. Να φανταστείτε το πιο heavy που θα ακούσετε εδώ μέσα είναι η διασκευή στο Another Brick In The Wall από τους Class of 99. Άντε και οι Offspring. Από κει και πέρα παίζει Sheryl Crow μέχρι μπάντες του κιλού που τις έκλεινες με ένα τηλεφώνημα για να παίξουν σε δίσκο. A ξέχασα. Έχει και Oasis μέσα. Και τώρα με όλο το δίκιο θα μου πείτε: και καλά τότε ρε μεγάλε, γιατί το εκθειάζεις και το παρουσιάζεις εδώ; 1)Ρίξτε του μια αυτιά όταν θελήσετε να ακούσετε κάτι πιο ανάλαφρο ανάμεσα στους Amon Amarth και στους Sylosis. 2)Μερικές φορές δεν υπάρχουν κάποιες ταινίες που είναι καθολικά απαράδεκτες; Κάποια φαγητά τα οποία οδηγούνε με μαθηματική ακρίβεια στο έμφραγμα; Κάποια άτομα που δεν σου κάνουν καλό αλλά κάτι σε τραβάει πάνω τους. Έτσι είναι κι αυτό το ρημάδι. Innocent pleasure.

                                         

Who Do We Think We Are?

Καιρό τώρα πνίγω τις σκέψεις μου και προσπαθώ να μην εκφραστώ. Δε θέλω να βγάλω άχνα μόνο και μόνο για να μην ντροπιαστώ μπροστά στους "δικούς" μου. Το σκέφτομαι, το ξανασκέφτομαι, τριγυρνώ από δω και από κει κάνοντας προσπάθειες να το ξεχάσω. Μάταια όμως. Σαν σφαίρα που έχει σφηνωθεί στο μυαλό, είναι πάντα εκεί και με πνίγει να το βγάλω από μέσα μου. Ζητάω προκαταβολικά συγγνώμη προς γνωστούς και αγνώστους αλλά ήρθε η ώρα να πω τα πράγματα έτσι όπως είναι. Χωρίς παρωπίδες και υποκειμενικές αναλύσεις. Είναι καιρός πιστεύω να πέσουν τα προσωπεία και να κοιτάξουμε κατάματα την αλήθεια.
      Τέλος στο φασισμό του metal και του rock! Κάτω η χούντα του σκληρού ήχου! Έχουμε σκεφτεί καθόλου, τι είδους πλύση εγκεφάλου μας γίνεται συστηματικά μέσα από τα must και must not αυτής της κουλτούρας στην οποία ανήκουμε; Αυτό που λαμβάνω συνέχεια σαν μήνυμα είναι ότι εμείς ακούμε κάτι που σφύζει από ποιότητα και οι άλλοι ξημεροβραδιάζονται με "σκουπίδια". Κάτω επιτέλους αυτή η χούντα! Ας κοιτάξουμε λίγο τα μούτρα μας στο καθρέφτη. Φοράμε ένα Τ Shirt μιας μπάντας και νομίζουμε ότι κάτι είμαστε. Έχω καταλάβει όμως για ποιον λόγο οδηγούμαστε σε αυτή τη συμπεριφορά. Κατά βάθος ζηλεύουμε. Σαν αρρωστημένες γκόμενες κάνουμε. Βαθιά μέσα μας θα θέλαμε να είμαστε πρώτη σειρά σε ένα live του Ρουβά με αμέτρητες γυναικείες παρουσίες τριγύρω μας. Να πετάξουμε επιτέλους τα μαύρα και να φορέσουμε ένα πιο ζωντανό χρώμα βρε αδερφέ. Όλοι αυτοί δηλαδή που φοράνε φούξια μπλούζες πάθανε κάτι;
     Μακάρι κάποια στιγμή να δούμε την αλήθεια. Δεν μας καταλαβαίνω καθόλου και ντρέπομαι για μας. Επειδή ακούμε Tool που έχουν 10λεπτα τραγούδια, γινόμαστε αυτομάτως μάγκες; Τι κακό έχουν επιτέλους τα τρίλεπτα τραγούδια που παίζονται στο ράδιο συνεχώς; Και οι Napalm Death έχουν σύνθεση ελάχιστων δευτερολέπτων. Εκεί γιατί δεν κράζουμε για εμπορικό ξεπούλημα; Δεν μας παίρνει,ε; Η κατάσταση είναι απλή. Όπως τα προσωπεία του αρχαίου δράματος, έτσι και οι ζωές μας
κυριεύονται μονάχα από 2 συναισθήματα. Όταν ένα χαρούμενο pop beataki (έτσι γράφεται;) λέει στους στίχους του με αφελή τρόπο(είναι αθώο βρε και παιδικό,ξυπνάτε!) ότι τον/την αγαπάει και τα δίνει όλα για πάρτη του/της, εκείνη τη στιγμή νιώθουμε την χαρά! Όταν όμως ο/η αοιδός λέει με βαρύ παράπονο ότι αυτός/αυτή φταίει για όλα τα δεινά του κόσμου, βιώνουμε τη λύπη! Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί είμαστε τόσο ζώα και δεν το έχουμε καταλάβει τόσα χρόνια. Η ζωή κινείται σε 2 ταχύτητες. Νιώστε επιτέλους!
    Λέμε συνέχεια με καμάρι ότι το metal έχει θεατρικά στοιχεία και προσφέρει διασκέδαση μαζί με σκέψη. Υποτίθεται ότι όλοι εμείς αυτά τα εκτιμούμε και έτσι ακονίζεται το μυαλό μας. Κούνια που μας κούναγε! Αν ήταν όντως έτσι θα εκτιμούσαμε την παραπάνω εικόνα με την δημοφιλή τραγουδίστρια και τα ΜΑΤ στο φόντο. Αλλά όχι! Πέσαμε σαν τα κοράκια να την φάμε. Ρε βάλτε λίγο το μυαλουδάκι σας να δουλέψει. Τόσο πολύ μας έχει υπνωτίσει αυτή ροκ τελικά; Ο καλλιτέχνης προσπαθεί να περάσει ένα μήνυμα. Τόσο απλό είναι. Δηλαδή η παραπάνω εικόνα τι περισσότερο έχει από αυτό το Operation Mind-Live-πείτε το όπως θέλετε-crime; Το μόνο που ξέρουμε να κάνουμε δυστυχώς είναι να πηγαίνουμε σαν τα πρόβατα στα δισκάδικα και να αγοράζουμε ακόμα δίσκους! Χα! Αυτή η μουσική μας έχει υπνωτίσει τόσο ώστε ανοίγουμε τα πορτοφόλια μας και χαρίζουμε λεφτά σε όλους αυτούς τους εκατομμυριούχους όπως οι Dillinger Escape Plan. Και όλα αυτά γιατί μας πουλάνε μπλούζες, CDs και βινύλια που έχουν και καλά ωραίες ζωγραφιές απ έξω. Αυτοί που πηγαίνουν στα μπουζούκια περισσότερο υποστηρίζουν τον καλλιτέχνη που αγαπάνε. Με τα λουλούδια που πετάνε σε ένα βράδυ, βοηθάνε το οποιοδήποτε αγόρι και κορίτσι που ξεκίνησε από το ελληνικό λαικό underground για να πραγματοποιήσει το όνειρο του μετά από χρόνια μόχθου.
    Αλλά που να ξέρουμε εμείς. Εκεί στη βαβούρα μας και στους τύπους που ουρλιάζουν λες και τους σφάζουν. Θα μπορούσα να συνεχίσω αλλά δεν έχει νόημα. Πιστεύω έχω γίνει κατανοητός. Ξέρω ότι δεν θα με ακούσετε. Ξέρω ότι δεν θα βγάλετε τις παρωπίδες σας. Ούτε πρόκειται να ξυρίσετε τα γένια σας. Αγροίκοι θα μείνουμε μια ζωή και δικαίως θα μας κοροιδεύουν. Ήδη νιώθω να ξαναπέφτω σε αυτό το ναρκωτικό που λέγεται rock. Ανοίγω το Cd palyer και βάζω να παίξει το καινούργιο Witchcraft. Γαμώτο!