No Guns,Only Roses

Οφείλουμε πάρα πολλά στους Beatles. Όποιος παραμένει ακόμα και σήμερα στενόμυαλος και δεν το δέχεται, κακό του κεφαλιού του. Θα μπορούσα να αναφερθώ με ύφος λέκτορα πάνω στο έργο τους και να αναλωθώ σε κλισέ τύπου "έχουν παίξει heavy metal πριν τους Black Sabbath" αλλά δεν έχει κανένα νόημα να πω σε λέξεις ότι μπορεί κάποιος να καταλάβει απλά με την ακοή του. Έτσι κι αλλιώς για να μπούμε στο ψητό, αλλού θέλω να καταλήξω. Μια από τις πολύ χρήσιμες και όμορφες πατέντες που τελειοποίησαν τα Σκαθάρια είναι η μελωδία. Θέλεις να αναφερθώ στα φωνητικά, στις κιθάρες ή στις ενορχηστρώσεις; Eνα από τα μεγαλύτερα ατού τους είναι ότι κατάφερναν με την ίδια ευκολία που ο Air Mike κάρφωνε να σου κολλήσουν σαν μέλι τα τραγούδια τους στο μυαλό σου. Για να το δούμε περισσότερο και στα λημέρια μας φέρνω για παράδειγμα τους SOAD. Για μένα το μυστικό της επιτυχίας τους είναι ότι μπορούν στο πολύ χαλαρό να πάρουν 5-6 μικρά κολληματικά (σε σημείο αυτισμού) "σημεία" και να τα ενώσουν. Έτσι απλά.
    Από την άλλη οφείλουμε πολλά και στους Sabbath. Καλά, όχι ακριβώς πολλά αλλά αυτό είναι άλλο θέμα. Σκοτάδι, βαριά μουσική, ακραίο παίξιμο. Η μελωδία δεν είναι απών. Απλά ρέει τόσο καλά με το υπόλοιπο πακέτο σαν τη Nutella μέσα στη κρέπα. Όλοι οι "μεγάλοι" το κατάλαβαν στη πορεία. Άλλοι δεν ασχολήθηκαν. Πάσο. Όπως εκφράζεται ο καθένας. Στη μουσική μας όμως αυτό που σε βάζει σε επίπεδο Champions League είναι όταν θα καταφέρεις να πάρεις το riff που σε κάνει να θες να καταστρέψεις όλη τη πόλη σαν τον Hulk και το παντρέψεις με ισόβια δεσμά με την μελωδία που θα σε γλυκάνει. Εκεί γίνεται η metal σύντηξη. Point zero.
    Δεν ξέρω και δεν με ενδιαφέρει αν θέλουν, δεν μπορούν ή οτιδήποτε άλλο αλλά συγκροτήματα σαν τους Avenged ή τους Bullet δεν νομίζω να αγγίξουν τουλάχιστον στο προσεχές μέλλον αυτή τη γκρίζα περιοχή. Εκεί που το μαύρο με το άσπρο ενώνονται. Και μεταξύ μας καταντάει λίγο ενοχλητικό. Image: Marketing approves. Νεαρές των 00'ς που ψάχνουν σαν στερημένες τον επόμενο rockstar που θα πετάξει έξω τα γυμνασμένα μπράτσα και τα tattoos του, έχουν τσιμπήσει ήδη. Έτσι φτιάχνεις ένα brand. Μελωδίες: περισσότερες και από κλαρίνα σε πανηγύρι τον Δεκαπενταύγουστο. Καλές ή κακές, τα τραγούδια τους στάζουν μέλι. Στην αρχή δεν έχεις πρόβλημα. Μετά όμως κινδυνεύεις να "πας" από ζάχαρο. Και το ωραίο είναι ότι υπάρχουν bands που δεν δηλώνουν metal και το χειρίζονται καλύτερα το θέμα. Δεν λέω, κάποια θέματα θα τα θυμάσαι και θα παραδεχθείς ότι είναι ωραία. Τουλάχιστον για να πιάσεις κουβέντα με την όμορφη fan. Δύναμη-επιθετικότητα: Word unknown. Ότι λάμπει δεν είναι χρυσός. Με λίγα λόγια όποια κιθάρα έχει παραμόρφωση και ο κιθαρίστας προσέχει περισσότερο τη φράντζα του από το ότι κοπιάρει ασύστολα τον Dimebag με πασπαλισμένη χρυσόσκονη από πάνω δεν είναι "heavy". Sorry κοπελιά αλλά δεν είναι έτσι αγγελικά πλασμένα όλα όσα έχεις σκεφτεί. Δεν είναι ταυτόχρονα άγριοι,sexy και ευαίσθητοι. Το τελευταίο μπορεί. Και στην τελική μάλλον αυτό έχουν επιλέξει και δεν έχω απολύτως κανένα πρόβλημα. Και ένα δύο τραγουδάκια τους θα μου αρέσουν αλλά διάολε η τεστοστερόνη έχει πάει βόλτα για τα καλά.
     Δες τον Slash. Την μια γλύκα, την άλλη στιγμή βιτριόλι. Όλα τριγύρω πλέον safe και ήρεμα; Δεν χάνω την πίστη μου. Εκεί που ξέρω ότι θα βρω ουσία, εκεί πηγαίνω και ακούω. Κάτι επικίνδυνο θα ξαναεμφανιστεί. Όχι με την τακτική του shock sells. Αυτό είναι άλλου παπά ευαγγέλιο. Όταν θα πας να δεις ένα live για την τάδε καινούργια μπάντα για την οποία οι φήμες λένε ότι παίζει σαν να μην υπάρχει αύριο και δεν θα ξέρεις αν η συναυλία θα τελειώσει ή όχι για τον οποιοδήποτε λόγο, τότε ναι, θα είμαστε στο σωστό δρόμο.