The Lonely Island Records

   Ζόρικο όσο και η ανάβαση σε βουνό αλλά τελικά ψήθηκα. To ξεκίνησε ο TeenageMusicGeek, ακολούθησε και ο G.R.A.F.I.A.S., αναγκαστικά ήρθε και η σειρά μας. Το story φαντάζομαι είναι πάνω κάτω γνωστό. Καταλήγεις σε ένα έρημο νησί στην μέση του πουθενά σαν τον Τομ Χανκς από πάνω. Ποιους δίσκους θα ήθελες να είχες μαζί σου με την λογική ότι δεν πρόκειται να σε βρει κανείς ποτέ; Βάλε κάτω το κεφάλι σου και σκέψου. Όσο και αν τρελαίνομαι από ηδονή να βάζω τέτοια διλήμματα τύπου Top 5 ή Top 10 σε γνωστούς και αγνώστους, όταν έρχεται η σειρά μου νιώθω σαν να ετοιμάζομαι για εξέταση προστάτη. Το σκέφτηκα αρκετά και κατέληξα ότι δεν μπορείς να αραδιάσεις με χαρακτηριστική άνεση τους αγαπημένους σου δίσκους όλων των εποχών (άλλο παλούκι αυτό). Ναι μεν υπάρχει μια δόση από αυτούς μέσα στα albums για το ερημονήσι αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Π.χ. δεν μπορώ να πω ότι θα πάρω μαζί μου τα 5 πρώτα Metallica. Από την άλλη πλευρά θεωρώ ότι σοφό να αποκλείσεις το ενδεχόμενο να ασχοληθείς αποκλειστικά με classics. Πρόκειται για εντελώς φασιστική σκέψη. Δηλαδή αν δεν βαριέσαι να ακούς ποτέ αυτόν τον δίσκο που έβγαλε η τάδε μπάντα που έχει 5 οπαδούς (μαζί με εσένα), είναι κακό; Προφανώς και όχι. Και θα σταθώ στην λέξη βαριέσαι. Πιστεύω ότι πρέπει να διαλέξεις αυτούς τους δίσκους που ενώ έχουν υποστεί άπειρα listenings από το στερεοφωνικό σου, δεν θα τους έχεις σιχαθεί σε 20 χρόνια από τώρα. Θα συνεχίσουν να σε ελκύουν και να αναζητάς την ακρόαση τους σαν σκληρό ναρκωτικό. Πάλεψα μέσα στο κεφάλι μου να βρω τους εθισμούς μου (και πέρα από τους γνωστούς όπως πόρνες, ναρκωτικά και αλκοόλ) και να τους στοιχειοθετήσω με την λογική των συναισθημάτων μου πάνω στο ρημάδι το νησί. Πάμε να δούμε...



Θυμός- Έχω ξεμείνει στη μέση του πουθενά οπότε λογικό είναι κάποιες στιγμές να με πιάνουν τα διαόλια μου και να αραδιάζω ότι μπινελίκι υπάρχει πρόχειρο για την ρημάδα την τύχη μου. Lamb Of God- Wrath. Το λέει και το όνομα, θυμάσαι και εκείνο το ΕΠΙΚΟ live στο Fuzz, ο καλύτερος δίσκος των αρνιών, κάθε φορά πορώνεσαι σαν τον τρελό, οπότε είμαστε κομπλέ.


Cocktail music- Εννοώ τι δίσκο θα ήθελες να ακούσεις που να περικλείει διαφορετικά υλικά τόσο πετυχημένα σαν ένα σωστό cocktail; Faith No More- King For A Day, Fool For A Lifetime. O Mike και η παρέα του αναλαμβάνουν να κάνουν τους bartenders και όλα τα έχεις έτοιμα στο πιάτο. Τρελή ποικιλία και μια αύρα ειρωνείας να αιωρείται σαν σύννεφο από πάνω σου. Μέχρι και τα ψάρια θα γουστάρουν.


Αχ αυτά τα νιάτα- Μιας και είναι δεδομένο ότι θα ζήσεις με τις αναμνήσεις σου, δεν θέλεις κάτι που να σου θυμίζει πως ήταν οι εποχές που οι πρώτες σου επαφές με κάτι "σκληρό" (όχι αυτό που φαντάζεσαι ανώμαλε) είχαν τρελό impact πάνω σου; Soundgarden- Badmotorfinger. Και μόνο το ότι θα κάνω air drumming για ακόμα μια φορά στο Jesus Christ Pose μου αρκεί. Στο μυαλό μου θα είμαι πάντα νέος.



Meditation- Ώρες ώρες προσπαθείς να ξεφύγεις από την πραγματική σου ζωή και να χαθείς μέσα στις νότες, εντελώς παραδομένος και χωρίς άγχος για τίποτα. Tool-Lateralus. Δεν θα το βαρεθείς ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που το ακούς ακόμα και σήμερα ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Αυτός ο κώδικας δεν νομίζω ότι θα γίνει κατανοητός ποτέ. Άσε που στο Reflection θα νιώθεις κάθε φορά σαν Σαολίν που βρήκε το νόημα της ζωής.



Live- Έλα παραδέξου το. Ένα live album το χρειάζεσαι όσο και την φωτιά στην κατάσταση που είσαι. Κυρίως επειδή θα ακούς στο backround φωνές ανθρώπων και θα ξεπερνάς την μοναξιά σου. Queensryche- Operation Livecrime. Το έχω ακούσει άπειρες φορές, το έχω δει ακόμα περισσότερες, είναι το καλύτερο live album όλων των εποχών χωρίς ανταγωνισμό οπότε δεν με χαλάει καθόλου να το ξανακούω κάθε μέρα. Στεγνά στο repeat το τελείωμα του Eyes Of A Stranger και κάνω μπάνιο με τους καρχαριές να ούμε.



Concept- Και το conecptάκι σου το θέλεις. Επειδή είσαι σοφιστικέ τύπος και θέλεις να συλλογίζεσαι σαν Γάλλος ποιητής του 17ου αιώνα αγναντεύοντας τον ωκεανό, ένα story το χρειάζεσαι. Pain Of Salvation-Be. Αυτό το σκάλωμα δεν ξεχνιέται. Plus ότι κάθε φορά που το ακούς είναι σαν την πρώτη. 11/10 η μουσική του,12/10 οι στίχοι του. Ταυτόχρονα τα καταλαβαίνεις όλα και την άλλη στιγμή απολύτως τίποτα. Αυτός ο δίσκος μπορεί να δημιουργήσει αίρεση. Είμαι σίγουρος.



Ride On- Το νησάκι με την τιρκουάζ θάλασσα μικρή σχέση έχει με τον Νότο, το southern rock και την country αλλά στο μυαλό σου εσύ είσαι απλά σε μια παραλία της Louisiana. Lynyrd Skynyrd- Street Survivors. Μιας και είσαι και εσύ survivor (όχι το εμετικό reality), αφιέρωσε το στον εαυτό σου. Everyday music about everyday people. Στην καρδιά μου πάντα θα είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Και ας μην έχει μέσα το Free Bird.



Good Old Tunes- Επειδή η μόνη συντροφιά που θα έχεις θα είναι η μουσική που θα βγαίνει από τα ηχεία ή τα ακουστικά σου (whatever), χρειάζεσαι κάτι σχετικά αντικειμενικά αποδεκτό. Κάτι το οποίο το έχει ακούσει πολύς κόσμος αλλά σου αρέσει και εσένα. The Eagles- Their Greatest Hits . Δεν κολλάμε στο ότι είναι μοσχοπουλημένο. Μέχρι και οι φοίνικες στην παραλία ξέρουν το Hotel California αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο. Διάολε ο περισσότερος κόσμος έχει κάνει το λάθος να μην ακούσει τις υπόλοιπες τραγουδάρες των αετών. Μην κάνεις το ίδιο σφάλμα.



The New Kid In Town- Πάντα θα υπάρχει αυτός ο δίσκος που θα είναι πρόσφατος αλλά δεν ξέρεις αν πρέπει να μπει σε τέτοιες καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή είναι φρέσκος. Audrey Horne- Audrey Horne. Δεν μας νοιάζει αν είναι ήδη κλασσικό, αν θα γίνει κ.ο.κ. Διαμάντι που αλλάζει ζωές και δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω όσες παλίρροιες και αν περάσουν. Θα τραγουδάω τις ρεφρενάρες του και θα προτιμήσω την edition με την διασκευή σε Beyonce.




Having Fun- Χρειάζεται να γελάς που και που. Δεν γίνεται να σε παίρνει από κάτω συνέχεια. The Lonely Island- Turtleneck And Chain. Πρώτον: Πιο ταιριαστό όνομα με την κατάσταση που βρίσκεσαι δεν υπάρχει. Δεύτερον: Μπορεί να μην σε βρουν ποτέ και να καταλήξεις να μιλάς με τα κύματα αλλά μακάρι να υπήρχε μια κάμερα και να σε τράβαγε video κάθε φορά που θα ξεκαρδιζόσουν με το Mama και τα υπόλοιπα καλούδια. Guaranteed.



     Θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα παίρνοντας μαζί Metallica, Maiden, Priest και ότι άλλο υπερκλασσικό υπάρχει, σίγουρα κάτι ξεχνάω, αλλά με την πρώτη σκέψη αυτοί οι δίσκοι μου έρχονται στο μυαλό. Και για να είναι από τους πρώτους που χτυπάνε κάποια χορδή μέσα σου, πάει να πει ότι σε έχουν επηρεάσει απίστευτα. Είναι οι μουσικές με τις οποίες έζησες, και αποφασίζεις να ζήσεις για πάντα μαζί τους.

All Hope Is Not Gone

   
In May 2012, we moved into a commercial building in the industrial sector of Greenpoint, Brooklyn to write our second album, “In Human Form”. Living in our practice space, we sacrificed our creature comforts for creative freedom. With no residential neighbors to complain about the noise, we were able to play whenever inspiration struck. Unfortunately, all of our attempts to make the space livable failed. We built a makeshift shower using some plastic tubing and a microphone stand, though it had to be removed when it began leaking on the tenants below. We had to hide all traces of us living there incase an authority showed up. Beds were exchanged for couches. Our kitchen consisted of a microwave and hotplate, and we often skipped meals, saving money to fund the recording sessions we had booked for December. Determined to make the album a reality without outside support, we lived as cheap as humanly possible. At times the living situation drove us insane, though it forced us to escape into our music. Consumed by the writing process, every aspect our lives revolved around the band. There were weeks when we hardly left our space, and rarely saw our friends and family. While it was a struggle for us personally, this album couldn’t have been made any other way. We were recently kicked out of our building. As I write this, the four of us are scattered around the city, crashing couches and trying to figure out what’s next. It seems the only thing left to do is to release our music. “In Human Form” will be released on August 13, 2013. If the music resonates with you, please share it. We’re not asking for your sympathy or charity; just that you help spread the word if you dig it.

     Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο (αλλά κυρίως ακούγοντας την μουσική) των Grandfather, ένιωσα ένα μουσικό deja vu. Από αυτά τα οποία προσεύχεσαι καθημερινά να σου συμβούν. Ξέρεις για τι μιλάω. Όταν ανακαλύπτεις από το πουθενά ένα συγκρότημα και μέσα στο χρονικό διάστημα μιας ώρας έχεις γίνει fan. 

      Πραγματικά δεν θυμάμαι σε ποιο site πέτυχα τους Grandfather, απλά τους έριξα μια αυτιά μόνο και μόνο εξαιτίας της περιγραφής της μουσικής τους. Μετά είδα και τα ονόματα που είναι "μπλεγμένα" στη δημιουργία του καινούργιου τους δίσκου και αυτομάτως κατάλαβα. 90's freaks ενωθείτε. Το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 2010 με  τίτλο "Why I'd Try" και στην καρέκλα του παραγωγού κάθισε ο Steve Albini. Πρώτο πλιτς. Στο "In Human Form" που θα κυκλοφορήσει στις 13 Αυγούστου, την παραγωγή και την μίξη έχει αναλάβει ο Alex Newport (Mars Volta, Melvins) ενώ το mastering o Howie Weinberg (Nirvana, Soundgarden). Δεύτερο πλιτς. Βέβαια τα ονόματα δεν λένε απολύτως τίποτα από μόνα τους αν δεν υπάρχει το κατάλληλο υλικό. Και οι Grandfather το δίνουν και με το παραπάνω.

      Πάρε ένα υβρίδιο φωνητικών του Maynard, βάλε τα lead των early Pearl Jam και από πάνω πρόσθεσε μια τζούρα με post grunge σκοτεινή ατμόσφαιρα των 90's. Ξέχασα το βασικότερο. Χαρακτήρας. Μπες στο Grandfathermusic.com και άκου σε stream τραγούδια από τον καινούργιο τους δίσκο. Ψάξε σαν μηχανή αναζήτησης τον προηγούμενο. Δύσκολο search αλλά θα αποζημιωθείς. Κάτι μου λέει ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχει πέσει πολύ συζήτηση για πάρτη τους. Κάτι μου λέει ότι οι Dead Sara δεν είναι μόνοι τους πλέον. Ήρθε η ώρα να βγάλω το καρώ πουκάμισο από τη ντουλάπα...

Dirty Fun Summer

     Είμαστε στη μέση του καλοκαιριού. Και αν εξαιρέσεις κάποιες μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες (δεν έχουμε λεφτά, δεν υπάρχουν δουλειές, ο κόσμος τριγύρω σου είναι ηλίθιος και άλλα τέτοια αφελή γεγονότα), όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Βασικά πέρα από την ένδυση των γυναικών και την απόλαυση του μπάνιου, δεν βρίσκω κάτι άλλο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όλα τα θετικά αυτή την εποχή υποβαθμίζονται αυτομάτως χωρίς το κατάλληλο soundtrack. Θα μπορούσα εύκολα να σου αραδιάσω 20 ποζεροδίσκους από το 1983 έως το 1988 και το θέμα θα έληγε εκεί. Επειδή είμαστε όμως κουτοπόνηροι και δεν διαλέγουμε την εύκολη οδό, ας δούμε μερικές ταιριαστές επιλογές για τις καλοκαιρινές μέρες (κυρίως νύχτες).



The Night Flight Orchestra - Internal Affairs

 Είναι περσινό αλλά εμένα μου ακούγεται ήδη κλασσικό. Καταρχήν μας ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Αντί για Καλιφορνέζους νοσταλγούς παλιών καλών εποχών, αντικρίσαμε τις φάτσες του τραγουδιστή των Soiwork και του μπασίστα των Arch Enemy. Ο Strid έχει φωνάρα για τέτοιο ύφος και η μουσική δεν ακούγεται σαν κακέκτυπο των (πολυαγαπημένων) 80's. Αντιθέτως, πρόκειται περί motivation album. Και εκεί είναι το σημαντικότερο. Με κάνει να ψάξω (ή και να μοντάρω μόνος μου) να βρω τα ρούχα που φορούσε ο Don Johnson στο Miami Vice, με μπλούζα Kansas ή Foreigner από μέσα και να αλωνίσω τους δρόμους μέσα στη καλοκαιρινή νύχτα. Ασχέτως αν θα συλλέξω ολόκληρη τη χλεύη όποιου τύχει να με δει.
Για κάτι τέτοια αξίζει να καταστρέψεις την υπόληψη σου.



Glenn Frey - The Best Of         

Μιας και μιλήσαμε για Miami Vice, τι πιο ιδανικό από τον άνθρωπο που συμμετείχε στο soundtrack του. Ο Glenn Frey αφού διαλύθηκαν οι Eagles δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Ότι έκανε βέβαια δεν συγκρίνεται με τις δουλειές του πρώην συγκροτήματος του (κυρίως επειδή κινήθηκε σε πιο γλυκανάλατα pop μονοπάτια) αλλά μόνο και μόνο επειδή μας έδωσε τραγούδια όπως το You Belong To The City, όλα συγχωρούνται. Απαραίτητη προυπόθεση για την ακρόαση αυτού του δίσκου: είσαι καψούρης/α με τον/την τύπο/τύπισσα που νομίζει ότι το ημερολόγιο αντί για 2013 γράφει 1983 και ψάχνεις τρόπο να τον/την ρίξεις. Just push play.




Daft Punk - Random Access Memories

 Με τούτο εδώ έχει γίνει και θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι το τέλος της χρονιάς πολύ κουβέντα. Όσο κάφρος και να είσαι, όσο και αν δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τα μεταλλικά ιδεώδη, οφείλεις να παραδεχθείς ότι εδώ έχουμε ΚΑΛΗ μουσική. Και καταβάθος θέλεις να χορέψεις. Ναι, το ξέρουμε. Μην κρύβεσαι. Όταν ακούς το Give Yourself To Dance θέλεις να κάνεις αυτό που λέει ο τίτλος. Όλοι το πάθαμε. Και μην σταθείς στο Get Lucky που είναι πιο πιασιάρικο και από τα γυαλιά ηλίου. Ακούγοντας τον δίσκo για κάποιο ασυνάρτητο λόγο μεταφέρομαι σε κάποιο bar δίπλα σε πισίνα πίνοντας cocktails. Και δεν με χαλάει καθόλου. Α, και το Instant Touch είναι το τραγούδι της χρονιάς. Για όσο διαρκεί τουλάχιστον.





Creedence Clearwater Revival - Greatest Hits

Φορτώνεις στο MP3 Player σου τα άπαντα από αυτή την μηχανή παραγωγής hits και από την παραλία της Λούτσας που λιάζεσαι, μεταφέρεσαι προς Λουιζιάνα μεριά (μιας και είναι της "φάσης" τελευταία). Μπορεί να υπήρξαν μόνο 4 χρόνια (!!!) αλλά παρέδωσαν 7 κλασσικούς δίσκους και άπειρα singles. Γενικά μιλάμε για τον ορισμό του classic rock, υποκειμενικά για ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα (μιλώντας πάντα για τα ελληνικά δεδομένα) το οποίο ίσως τύχαινε να ακούσεις από μια συλλογή τύπου Rock Ballads 28. Άψογο για την εποχή.





New Long Fest

Ξέρω τι σκέφτεσαι. Έχεις βαρεθεί να σε πρήζουν για αυτά τα Μουσικά Κύματα λες και πρόκειται για φεστιβάλ που γίνεται στο Donington και παίζουν οι Maiden. Να σου πω κάτι. Καλύτερα να μην έρθεις. Όταν εγώ θα λιώνω σε ένα metal 8ωρο (περίπου), θα τρώω το σουβλάκι μου με 1 ευρώ και πίνω την μπύρα μου με 2, θα στα ποστάρω επίτηδες στο facebook, έτσι για να ζηλέψεις. Α, και ίσως ρίξω και καμιά βουτιά στο ενδιάμεσο. Εσύ τρέχα να στριμωχθείς σε κάποιο in μαγαζάκι, στάζοντας ιδρώτα και πίνοντας μπουγαδόνερο. Πέρα από την πλάκα, ο όρος καλοκαιρινή metal εκδρομή ταιριάζει απόλυτα. Ρε, μήπως αυτό έπρεπε να λέγεται Heavy By The Sea?
                                        

Revenge Of The Live Face

      Ένα ακόμα καλοκαιρινό φεστιβάλ τελείωσε (Heavy By The Sea) και όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον Anselmo και τα καμώματα του. Όντως το σκηνικό ήταν διασκεδαστικό. Οι Kvelertak έχουν αποδείξει ότι είτε παίζουν μπροστά σε 10 άτομα (keep that in mind) είτε μπροστά σε 2000 περίεργους Έλληνες το έχουν, οι Napalm Death δεν έχουν χάσει γραμμάριο ακρότητας εδώ και δεκαετίες, Christ= ξεσηκώνω και κάνω το κοινό ότι θέλω= εγγύηση, οι Down είναι οι Down (τόσο απλό είναι) ενώ τους Slayer γενικά θα ήθελα να τους θυμάμαι με το original line up. Αρνητικό; Ο ήχος. Κυμαίνονταν από το "ε,κάτι ακούγεται" μέχρι το "πάω να αγοράσω προκαταβολικά ακουστικά βαρυκοίας γιατί μετά θα τα χρειαστώ".
       Ενώ λοιπόν όλα κύλησαν σε σχετικά normal και διασκεδαστικά safe ρυθμούς, καρφώθηκε στο μυαλό μου το εξής: ότι τελικά περνάω πολύ καλύτερα στις μικρότερες συναυλίες παρά στα φεστιβάλ. Τις γουστάρω περισσότερο. Σημείωση: Σε φεστιβάλ έχω ζήσει μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές. Και κάθε φορά το βλέπω σαν εκδρομή. Μπύρα-μπάντα-μπύρα-φέρε να τσιμπήσουμε κάτι-μπάντα και πάει λέγοντας. Και προφανώς δεν πρόκειται να σταματήσω να πηγαίνω σε τέτοιες διοργανώσεις. Plus ότι έχεις την ευκαιρία να δεις διαφορετικά συγκροτήματα οπότε παίζει καλή μεζεδοποικιλία. ΑΛΛΑ, υπάρχουν και κάποια όρια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια βρες μου κοινό σε festival που θα τα κάνει όλα ρημαδιό. Και αυτό μου έχει λείψει. Οι εποχές που το αθάνατο ελληνικό κοινό φημίζονταν για τα φωνητικά (και όχι μόνο) του τερτίπια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με εξαίρεση μπάντες τύπου Clutch. Και να μου το θυμηθείς ότι σε λίγες μέρες που θα παίξουν, θα δημιουργήσουν περισσότερο πανικό από το κοινό των φεστιβάλ των τελευταίων ετών.
     Στο club μαζί με άλλους 1000 φανατίλες θα το ζήσεις πιο καλά το live. Θα δεις την μπάντα από κοντά (βασικό), θα νιώσεις σαν να είσαι μέλος μιας ξεχωριστής σέκτας και είσαι από τους υπερτυχερούς που λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο. Είσαι σε μια κατάσταση "παίζουν αποκλειστικά για μένα". Παρατήρησε το και με τις αγαπημένες σου μπάντες. Εάν μου λέγανε αν θέλω να δω τους AC/DC στα Άγια Χώματα του Donington το 1991 ή σε κάποιο club το 1978, θα διάλεγα στεγνά το δεύτερο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άσε που υπάρχουν και περιπτώσεις όπου προλαβαίνεις να ζήσεις από κοντά "αποκαλύψεις". Βλέπεις στα 2 μέτρα μπάντες που σε λίγα χρόνια θα κάνουν το μπαμ και θα λες (εντελώς χιπστεράδικα) "τους είχα δει τότε στα ξεκινήματα τους, τους ξέρω".
     Ε λοιπόν μακάρι οι Revenge Of The Giant Face να ανήκουν σε λίγο καιρό σε αυτή την κατηγορία και ας γίνω χίπστερ ρόμπα διαλαλώντας ότι τους έβλεπα live εδώ και χρόνια. Τους έχω δει να παίζουν  ζωντανά 3 φορές. Η τελευταία ήταν πριν από μια εβδομάδα, σε υπαίθριο χώρο, μπροστά σε 15-20 άτομα. Χωρίς κανένα απολύτως ίχνος υπερβολής, είναι από τις καλύτερες live μπάντες που θα δεις εντός συνόρων. Συγκρινόμενοι με τους πάντες. Και το εννοώ. DEP meets Converge meets Kvelertak σε πακέτο απόλυτης διαρροής τεστοστερόνης=ROTGF. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις για live τους μην χάσεις την ευκαιρία. Θα είναι ένα ακόμα βήμα προς το να αγαπήσουμε περισσότερο αυτά τα μικρά gigs γιατί εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Ο ιδρώτας του τραγουδιστή που εκτοξεύεται πάνω σου και σε κάνει μούσκεμα είναι μια αξία ανεκτίμητη.