Κυριακή 29 Απριλίου 2012

Cover me...I'm going in.

    Η συζήτηση περί διασκευών δεν τελειώνει ποτέ συν το ότι μερικές φορές γίνεται αρκετά κουραστική. Από το "πως τόλμησαν να αγγίξουν αυτό τον ύμνο" μέχρι το "καλά,έτσι όπως το παίζουν είναι εκατό φορές καλύτερο από το αυθεντικό" η απόσταση δεν είναι καθόλου μακρινή. Όπως και εδώ, ο φανατισμός κρύβει από κάτω του πάντα μια αμφιβολία. Προσωπικά θα έλεγα ότι τα covers που μου κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση είναι αυτά στα οποία το τάδε συγκρότημα "μεταμορφώνει" με τρόπο που ταιριάζει το ήδη υπάρχον τραγούδι,είτε προσθέτει κάτι extra στην ήδη υπάρχουσα ατμόσφαιρα που κουβαλάει το αυθεντικό (Type O Negative-Black Sabbath). Επίσης όταν το αυθεντικό τραγούδι δεν αλλάζει ριζικά αλλά το ύφος του ταιριάζει άψογα με το στυλ της μπάντας που το διασκευάζει, συχνά αυτή η χημεία γεννάει υψηλά standards (Metallica- Am I Evil?).
    Σε αυτό που θέλω να επικεντρωθώ όμως είναι οι διασκευές που θα ήθελα να ακούσω. Αυτό που λένε στο χωριό μου dream coming true. Είμαι σίγουρος ότι τα αποτελέσματα θα είχαν πραγματικό ενδιαφέρον (έτσι συμβαίνει τουλάχιστον στο κεφάλι μου) και ψωμί για συζήτηση εάν αφήναμε στην άκρη τις ταμπέλες, τα genres και όλα αυτά που χωρίζουν σε στρατόπεδα την μουσική.

1. Lamb of god-Painkiller
    Σε κάποιο Metal Hammer ο Λεωνίδας είχε πει ότι οι ψυχωτικές κραυγές του Randy Blythe (τον οποίο θα στηρίξουμε για πρόεδρο εμπράκτως τον Νοέμβριο) θα ταίριαζαν τέλεια στον classic heavy metal ύμνο των Priest. Συμφωνώ 101%. Μπορώ να τον φανταστώ να φτύνει με αλά Black Label ουρλιαχτά στίχους όπως "Planets devastated, mankind's on its knees, a saviour comes from out the skies, in answer to their pleas" και από πίσω η καλύτερη δολοφονική μουσική μηχανή σήμερα, να ξεσαλώνει...
2. Rob Zombie-Twist Of Cain
    Στον Rob θα ταίριαζε γάντι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Danzig. Ο ρυθμός υπάρχει (απλά θα τον έκανε λίγο πιο "χοροπηδηχτό" ), τα φωνητικά δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά γιατί σε συγκεκριμένα σημεία (και ιδιαίτερα στο ρεφρέν) ο Glenn ακούγεται σαν μακρινός ξάδερφος των White Zombie και εμείς πολύ απλά θα απολαμβάναμε ίσως ένα καινούριο Dragula.
3. Stone Sour-Black
    Πάνω που ήμουν έτοιμος να πω πως φαντάζομαι την συγκεκριμένη διασκευή, ένα video στο You Tube ήρθε να μου λύσει τα χέρια. Πέρα από το ότι είναι ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου, ήμουν σίγουρος ότι ο Corey- αφού ανακάλυψα την ευαίσθητη πλευρά μου, είμαι μηχανή παραγωγής μπαλαντών που αγγίζουν και mainstream ψυχές-Taylor θα το είχε αγγίξει το συγκεκριμένο τραγούδι μιας και το όλο ακουστικό ύφος της grunge εποχής ταιριάζει πάνω του. Απλά επειδή είμαστε γκρινιάρηδες, το θέλω ηχογραφημένο κανονικά σαν bonus track στον επόμενο δίσκο. Not bad.
4. Alice In Chains- Audrey Horne (και το αντίστροφο)
   Αυτές οι δυο μπάντες με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο επικοινωνούν. Δεν ξέρω πως στο διάολο το καταφέρνουν αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση. Τώρα εάν επιχειρούσε ο ένας να διασκευάσει τον άλλον, κυρίες και κύριοι θα είχαμε λαβράκι. Ήδη υπέροχες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ τις οποίες θέλεις να ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ θα είχανε μια extra πινελιά τελειότητας, οπότε θα τρίβαμε τα χέρια μας από χαρά. Εδώ οι Audrey Horne μας κάνανε να γουστάρουμε Beyonce, στα αδελφάκια τους θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα;
5. Kvelertak- The Devil Went Down To Georgia (or Oslo)
    Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Southern του κερατά να γουστάρουμε, λογοδιάρροια ασταμάτητη, coyntry music με βιολία σηκώνει αντικατάσταση από black n roll ρυθμούς, ο ιδρώτας στάζει από παντού και δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα μου χαλάσει η φαντασίωση από την υπερβολική ανάλυση. Εξάλλου η Georgia δεν είναι καθόλου μακριά από το Oslo. Καθόλου όμως.
                                         
                                                                                           
         

Πέμπτη 26 Απριλίου 2012

Worshiping music

Γυρνάς σπίτι από την δουλειά (σπάνιο στις μέρες μας), περιμένεις το λεωφορείο ή το τρένο, κυκλοφορείς μέσα σε μια πόλη με χλωμά κατσουφιασμένα πρόσωπα και νομίζεις ότι ζεις σε post apocalyptic ταινία με zombies. "Look at the dead outside my window,wonder what's on their minds." τραγουδούσαν οι In Flames πριν λίγα χρόνια και δεν είχαν άδικο. Μέρα και νύχτα τα ίδια σκατά. Η ίδια πλύση εγκεφάλου, οι ίδιες λέξεις (τις οποίες αρνούμαι να τις γράψω) για νιοστή φορά ακούγονται από στόματα, τηλεοράσεις, ραδιόφωνα

      Μια ρουτίνα που δεν αλλάζει τίποτα. Είναι λογικό να σε καταβάλει όλο αυτό το κλίμα και χωρίς να  θέλεις γίνεσαι και εσύ ένας από "αυτούς". Ε, λοιπόν όσο υπάρχουν τραγούδια τα οποία με ανεβάζουν ψυχολογικά θα το παλέψω. Το ότι η μουσική λειτουργεί σαν φάρμακο το πιστεύω. Μπορεί να είναι placebo αλλά στην τελική δεν με νοιάζει. Δεν ξέρω πως το καταφέρνουν αλλά μέσα σε 4-5 λεπτά μπορώ να ξεχάσω το άγχος που με κυνηγάει από την στιγμή που ξυπνάω και δραπετεύω. Μπορεί να κρατάει για λίγο το όλο "ταξίδι" but i don't care. Βάζω στο αμάξι το Hammer of the North των Grand Magus στις 5:30 το πρωί και παίρνω δύναμη για την υπόλοιπη μέρα. Ο τύπος στο φανάρι δίπλα μου μπορεί να απορεί που βλέπει έναν τρελό να φωνάζει και κιθάρες να ακούγονται στο τέρμα αλλά δεν πρόκειται να καταλάβει ποτέ. Μέσα στο τρένο η στο λεωφορείο πάλι τα ίδια: οι ίδιες αντιπαθητικές φάτσες, οι ίδιες συζητήσεις, τσακωμοί για το παραμικρό. Εγώ με τα ακουστικά να ακούω Steel Panther και να προσπαθώ να μην φωνάξω το ρεφρέν του Asian Hooker.
      Πλέον λίγα είναι αυτά που μας έχουν μείνει σαν όπλα απέναντι στον αρνητισμό και την μιζέρια. Η μουσική είναι από τα μεγαλύτερα. Σίγουρα. Που αλλού να βρεις τον τρόπο να ανατριχιάσεις, να ξεσπάσεις και στο τέλος να ξέρεις ότι πολύ απλά έχεις ξαναγεμίσει μπαταρίες;
     Και κάπου εδώ με γεμίζουν ερωτήματα για τους τριγύρω μου. Αυτούς που έχουν καθαρά επιδερμική σχέση με το άθλημα. Είναι αυτοί οι the walking dead; Όλοι όσοι δημιουργούν τον ιστό της μιζέριας πάνω μας, τη σχέση έχουν με την μουσική; Έχουν τουλάχιστον ένα τραγούδι που να τους αγγίζει ή μιλάμε για κλινικά νεκρά όντα; Αν και τείνω στο να απαντήσω ναι, δεν νομίζω να μάθω ποτέ.Γαμώτο, θα έπρεπε στα σχολεία να μαθαίνουν Beatles και Pink Floyd από μικρή ηλικία. Θα είχαμε σίγουρα λιγότερα καθάρματα στον πλανήτη. και καλύτερη ψυχολογία. Σίγουρα.

Δευτέρα 23 Απριλίου 2012

The French kids are back

       Υπάρχουν δυο ειδών μπάντες που γουστάρω. Αυτές οι οποίες δημιουργούν γαμώ τις μουσικές, περνάω άψογα ακούγοντας τους δίσκους τους, πάω με όρεξη στις συναυλίες τους αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με συνδέει μαζί τους. Είναι μια επιδερμική let's have fun σχέση. Και από την άλλη μεριά υπάρχουν οι μπάντες οι οποίες πληρούν τα παραπάνω κριτήρια αλλά υπάρχει και "κάτι" παραπάνω. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ μας. Είτε εξαιτίας της συμπάθειας μου προς τα μέλη της μπάντας, είτε επειδή αποπνέουν ένα vibe που με αγγίζει, είτε ίσως είναι απλά ειλικρινείς απέναντι μου, σε αυτούς που ακούν την μουσική τους και κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
        Σε αυτή την τελευταία υποκατηγορία ανήκουν οι Gojira. Οι τύποι είναι αυτό που λέμε καλά παιδιά. Κυριολεκτικά καλά παιδιά. Μπορείς να κοροιδέψεις όσο θες την σχέση τους με την οικολογία (ναι, μας το παίζουν οικολόγοι μπας και πουλήσουν. Tώρα τους πιστέψαμε!), η να γελάσεις απλά με το γεγονός ότι είναι Γάλλοι (έλα μωρέ, πότε έβγαλε η Γαλλία κάτι σοβαρό στο metal;). Βάζω στοίχημα ότι αυτές και άλλες χειρότερες απόψεις τις έχουν φάει στη μάπα εδώ και πολλά χρόνια. Και πάλι καλά δεν το έχουν βάλει κάτω. 
         Δεν περίμενα έτσι κι αλλιώς να σταματήσουν την προσπάθεια τους. Όταν είσαι μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες, έχεις κάνει περιοδεία με Metallica, ο επόμενος δίσκος σου κυκλοφορεί σε λίγους μήνες από την Roadrunner και εσύ δηλώνεις στις συνεντεύξεις σου χωρίς κανένα κόμπλεξ ότι αυτή τη στιγμή δεν έχεις καθόλου λεφτά και προσπαθείς να ολοκληρώσεις τον δίσκο σου με όποια δύναμη σου έχει απομείνει, τότε δεν σταματάς πουθενά. Δεν μπορεί να σε γονατίσει κάτι διότι πολύ απλά έχεις αποφασιστικότητα.
           Προσωπικά τους θεωρώ σαν μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική άποψη. Πέρα από metal στερεότυπα και μουσικά σύνορα οι Gojira είναι καλλιτέχνες. Τροφή για το αυτί και το μυαλό προσφέρουν και όποιος έχει ανοιχτές τις κεραίες του ανταμείβεται. Προφανώς και δεν θέλω να δημιουργήσω την αγιογραφία τους (στο ξεκίνημα τους δεν ήταν κάτι τρομερό. Απλά μια ακόμα μπάντα που έπαιζε καλά. Μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω.) απλώς είναι μια περίπτωση όπου τα πιστεύω τους και το πείσμα τους τους πηγαίνουν μόνο μπροστά. Εάν με το From Mars To Sirius κάνανε το ξεπέταγμα σε όλο τον πλανήτη, με το Τhe Way Of All Flesh μας πήραν τα κεφάλια με άνεση, πολύ απλά στις 26 Ιουνίου με το L' Enfant Sauvage περιμένω να μας αποτελειώσουν. 

Τετάρτη 18 Απριλίου 2012

Their Rock Is Not Our Rock

      Food for thought ο τίτλος του 4ου άλμπουμ των Fireball Ministry. Όταν είχα πρωτοακούσει τον δίσκο (πέρα από το ότι μουσικά ήταν πολύ καλός) ο τίτλος του μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Και αφού το σκέφτηκα αρκετά (περίπου 5 δεύτερα) συνειδητοποίησα ότι συμφωνώ μαζί τους. Όχι απλά είχα την ίδια άποψη αλλά ήμουν διατεθειμένος να την υποστηρίξω till the end. 
      Καταρχάς δεν μπορώ να κατηγορήσω τα mainstream media για αυτό που πλασάρουν στο ευρύ κοινό. Την δουλειά τους κάνουν, στοχεύουν σε ένα συγκεκριμένο κοινό και απ' ότι φαίνεται τα καταφέρνουν μια χαρά. Αλλά σίγουρα τα μισώ. Οι λόγοι; Δυστυχώς αρκετοί...
      Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο "rock" είναι ο τάδε καλλιτέχνης και για το πόσο "rock" είναι το τάδε συγκρότημα. Ιδιαίτερα όταν ακούω την λέξη rock με χαζοχαρούμενη προφορά (μασάω τσίχλα, είμαι χαζογκόμενα και παίζω με τα κοτσιδάκια μου) ξέρω ότι με περιμένει κάτι τέτοιο:  
Guaran-fuckin-teed! Είμαι σίγουρος ότι αυτό που θα ακούσω είναι κάτι κλινικά νεκρό,χωρίς ψυχή, προκατασκευασμένο από κάποιον manager πολυεθνικής ώστε να πουλήσει σαν φρέσκο κουλούρι και να σκαρφαλώσει στην κορυφή όλων των billboard. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό που παρουσιάζουν μπάντες αυτού του είδους(και για να είμαστε ειλικρινείς, πολλές φορές είναι εύκολο να κολλήσεις με ένα τέτοιο ζαχαρωτό ρεφρέν), αλλά αυτό για μένα τουλάχιστον δεν είναι rock.
        Από την άλλη πλευρά έχουμε πολλούς "δικούς" μας να διατυμπανίζουν το πόσο true είναι και το πόσο δυνατά rockάρουν. Το πως συμπεριφέρονται και το πως αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν φανερώνει την αλήθεια για το ποιες είναι οι πραγματικές τους προθέσεις. Για παράδειγμα στα δικά μου αυτιά και μάτια η Lady Gaga( καθόλου τυχαίο παράδειγμα) είναι 100 φορές πιο ειλικρινής από αυτούς. Άσε που άμα αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη μπορώ να την φανταστώ να γίνεται ο κινητήριος μοχλός του NWOGR (New Wave Of Glam Rock) και να κάνει παγκόσμιες περιοδείες με support act τον Φλωρινιώτη.
        Δεν μπορώ να αντέξω άλλο ευνουχισμένες κιθάρες, φωνές χιλιοεπεξεργασμένες στο studio και την ικανότητα να μην μπορείς να κοιτάξεις καν τον κόσμο που έχει έρθει στο live σου μόνο και μόνο επειδή δεν νιώθεις "άνετα" στην σκηνή. Το μυστικό είναι ένα: play from your fucking heart! 
       Θέλω οι μπάντες που ακούω και βλέπω live να παίζουν σαν να είναι η τελευταία τους συναυλία επειδή σε μια ώρα ένας κομήτης θα πέσει στη γη και θα την καταστρέψει. Θέλω οι ενισχυτές τους καπνίζουν και αν γίνεται να παίρνουν φωτιά (και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Θέλω όταν θα παίζεται το τραγούδι τους στο ραδιόφωνο, οι κιθάρες και το rhythm section να μπουκάρουν από τα ηχεία μου τόσο δυνατά ώστε να μου πέσει το ποτήρι που κρατάω ή να φτάσω κοντά στο να τρακάρω όταν οδηγώ. Αλλά προφανώς όλα αυτά ακούγονται γραφικά, ρομαντικά και αφελή, τουλάχιστον ας βρεθεί κάποιος στην TV ή στο ράδιο  να βροντοφωνάξει RRRRRRRROCK με βαριά αμερικάνικη προφορά ωστέ να ξέρω τι πρόκειται να ακούσω την επόμενη φορά.

Δευτέρα 16 Απριλίου 2012

The conditions of Mr. Keenan's parole

OK. Όταν οι Tool είχαν αρχίσει να εμφανίζονται όλο και πιο συχνά στο μουσικό μας σύμπαν και σιγά σιγά να εισχωρούν στην καθημερινότητα μας, είχαμε μυριστεί ότι κάτι τρέχει με αυτούς τους 4 περίεργους τύπους. Τραγούδια με μέσο όρο διάρκειας πάνω από τα 6 λεπτά, η πιο weird σκηνική παρουσία σε live που μπορούσες να δεις, συνεντεύξεις πουθενά, videoclips από άλλο πλανήτη και το κερασάκι στην τούρτα; Καθολική επιτυχία στο mainstream και στο all around-metal-alternative-prog πες το όπως θες μουσικό στερέωμα.
       Και μετά όπως είναι φυσικό μάθαμε για τα καλά τον κύριο Keenan. Δεν ξέρω τι έχει μέσα αυτό το κρασί που παράγει στην Arizona αλλά εάν έχει σαν αποτέλεσμα να μας παραδίδει δισκους σαν το Conditions of my parole, τότε βρήκε το holy grail της έμπνευσης. Έχοντας υπόψη τους Puscifer στο παρελθόν, τους είχα καταχωρήσει μέσα στο μυαλό μου στην ίδια κατηγορία με τους A Perfect Circle.
Με λίγα λόγια ούτε κρύο ούτε ζέστη. Εάν το πιο ενδιαφέρον που μπορούσαν να μου προσφέρουν οι μεν ήταν ένα συμπαθητικό τραγούδι με την συμμετοχή της Milla Jovovich (το οποίο παραδέχομαι ότι το ρεφρέν του το έχω σιγοτραγουδήσει αρκετές φορές) και οι δε μια ομολογουμένως ενδιαφέρουσα διασκευή (ναι, ΔΙΑΣΚΕΥΗ) του Imagine(τι πάει να πει ποιου;), τότε sorry αλλά πάω πάσο. Ενώ το αυτί μου λαχταρούσε να ακούσει μια τουλάχιστον καινούργια νότα των Tool και ενώ κοίταζα ξανά και ξανά το ημερολόγιο για να δω αν έχουν περάσει αυτά τα καταραμένα 5 χρόνια, δεν είχα ούτε ιδιαίτερη όρεξη, ούτε ιδιαίτερο ενδιαφέρον να ψάξω περαιτέρω τα projects του κύριου Maynard. Είχα πολύ περισσότερους λόγους για να τα αποδοκιμάσω( φωνάζοντας οπαδικά: άστα αυτά ρε μάγκα! Βρες τους άλλους 3 και φτιάξτε κάτι να μαζεύουμε τα μυαλά μας από το πάτωμα!) παρά να ασχοληθώ με καλή διάθεση.
        Και μετά εμφανίζεται από το πουθενά πριν λίγους μήνες το Conditions... οι πρώτες ακροάσεις ήταν καθαρά διερευνητικές. Μετά από λίγο όμως εθίστηκα. Πολύ απλά όταν υπάρχουν τραγούδια όπως το Telling Ghosts και το ομώνυμο ήταν αδιανόητο να μην με αγκιστρώσουν με τα πιασιάρικα σημεία τους.
Και αυτό ήταν μόνο η αρχή διότι αφού οι ακροάσεις του δίσκου συνεχίστηκαν κατέληξα ότι υπάρχουν κάποια βασικά πράγματα (τα οποία παίζουν ρόλο για μένα όσον αφορά την μουσική): ατμόσφαιρα και δομή. Ατμόσφαιρα διότι όλο αυτό το trip hop-rock-industrial πιάτο έχει τις κατάλληλες δόσεις από το κάθε είδος και κυρίως χρησιμοποιούνται εκεί που πρέπει. Ειδικά εάν το ακούσεις βράδυ με ακουστικά και χαμηλό φωτισμό, έχει το χάρισμα να σε ταξιδέψει. Τώρα όσον αφορά την δομή, πιστεύω ότι είναι δίσκος ο οποίος ακούγεται μονορούφι. Η σωστή στρατηγικής σημασίας σειρά με την οποία έχουν τοποθετηθεί τα τραγούδια σε κάνει να λησμονείς εκείνες τις παλιές χρυσές εποχές που έπαιρνες τον δίσκο, τον έβαζες να παίζει, διάβαζες το booklet και πραγματικά δενόσουν μαζί του. Ήξερες ότι στο 4 είναι το τάδε τραγούδι και για κανένα άλλο λόγο δεν θα έπρεπε να βρίσκεται πιο μετά η πιο πριν. Το 4 έπρεπε να είναι στο 4. Τέλος.
        Προσοχή: ο δίσκος δεν είναι αυτό που λέμε αριστούργημα. Υπάρχουν κάποια ψιλοαδιάφορα σημεία αλλά ευτυχώς είναι ελάχιστα. Επίσης δεν προσφέρεται για headbanging και λοιπές ασχολίες.Με λίγα λόγια μιλάμε για κάτι πιασάρικο, ευκολοάκουστο( σχετικό είναι αυτό βέβαια), το οποίο προέρχεται από αγαπημένο καλλιτέχνη. Και όσο και αν κέρδισε χρόνο από αρκετή γκρίνια μέχρι το καινούργιο Tool, όταν φτιάχνει τέτοιο κρασί και τέτοια videoclips σαν το ομώνυμο του δίσκου, τότε συγχωρούνται όλα  .http://www.youtube.com/watch?v=7E-_J5WWkoc