Η συζήτηση περί διασκευών δεν τελειώνει ποτέ συν το ότι μερικές φορές γίνεται αρκετά κουραστική. Από το "πως τόλμησαν να αγγίξουν αυτό τον ύμνο" μέχρι το "καλά,έτσι όπως το παίζουν είναι εκατό φορές καλύτερο από το αυθεντικό" η απόσταση δεν είναι καθόλου μακρινή. Όπως και εδώ, ο φανατισμός κρύβει από κάτω του πάντα μια αμφιβολία. Προσωπικά θα έλεγα ότι τα covers που μου κάνουν μεγαλύτερη εντύπωση είναι αυτά στα οποία το τάδε συγκρότημα "μεταμορφώνει" με τρόπο που ταιριάζει το ήδη υπάρχον τραγούδι,είτε προσθέτει κάτι extra στην ήδη υπάρχουσα ατμόσφαιρα που κουβαλάει το αυθεντικό (Type O Negative-Black Sabbath). Επίσης όταν το αυθεντικό τραγούδι δεν αλλάζει ριζικά αλλά το ύφος του ταιριάζει άψογα με το στυλ της μπάντας που το διασκευάζει, συχνά αυτή η χημεία γεννάει υψηλά standards (Metallica- Am I Evil?).
Σε αυτό που θέλω να επικεντρωθώ όμως είναι οι διασκευές που θα ήθελα να ακούσω. Αυτό που λένε στο χωριό μου dream coming true. Είμαι σίγουρος ότι τα αποτελέσματα θα είχαν πραγματικό ενδιαφέρον (έτσι συμβαίνει τουλάχιστον στο κεφάλι μου) και ψωμί για συζήτηση εάν αφήναμε στην άκρη τις ταμπέλες, τα genres και όλα αυτά που χωρίζουν σε στρατόπεδα την μουσική.
1. Lamb of god-Painkiller
Σε κάποιο Metal Hammer ο Λεωνίδας είχε πει ότι οι ψυχωτικές κραυγές του Randy Blythe (τον οποίο θα στηρίξουμε για πρόεδρο εμπράκτως τον Νοέμβριο) θα ταίριαζαν τέλεια στον classic heavy metal ύμνο των Priest. Συμφωνώ 101%. Μπορώ να τον φανταστώ να φτύνει με αλά Black Label ουρλιαχτά στίχους όπως "Planets devastated, mankind's on its knees, a saviour comes from out the skies, in answer to their pleas" και από πίσω η καλύτερη δολοφονική μουσική μηχανή σήμερα, να ξεσαλώνει...
2. Rob Zombie-Twist Of Cain
Στον Rob θα ταίριαζε γάντι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Danzig. Ο ρυθμός υπάρχει (απλά θα τον έκανε λίγο πιο "χοροπηδηχτό" ), τα φωνητικά δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά γιατί σε συγκεκριμένα σημεία (και ιδιαίτερα στο ρεφρέν) ο Glenn ακούγεται σαν μακρινός ξάδερφος των White Zombie και εμείς πολύ απλά θα απολαμβάναμε ίσως ένα καινούριο Dragula.
3. Stone Sour-Black
Πάνω που ήμουν έτοιμος να πω πως φαντάζομαι την συγκεκριμένη διασκευή, ένα video στο You Tube ήρθε να μου λύσει τα χέρια. Πέρα από το ότι είναι ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου, ήμουν σίγουρος ότι ο Corey- αφού ανακάλυψα την ευαίσθητη πλευρά μου, είμαι μηχανή παραγωγής μπαλαντών που αγγίζουν και mainstream ψυχές-Taylor θα το είχε αγγίξει το συγκεκριμένο τραγούδι μιας και το όλο ακουστικό ύφος της grunge εποχής ταιριάζει πάνω του. Απλά επειδή είμαστε γκρινιάρηδες, το θέλω ηχογραφημένο κανονικά σαν bonus track στον επόμενο δίσκο. Not bad.
4. Alice In Chains- Audrey Horne (και το αντίστροφο)
Αυτές οι δυο μπάντες με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο επικοινωνούν. Δεν ξέρω πως στο διάολο το καταφέρνουν αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση. Τώρα εάν επιχειρούσε ο ένας να διασκευάσει τον άλλον, κυρίες και κύριοι θα είχαμε λαβράκι. Ήδη υπέροχες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ τις οποίες θέλεις να ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ θα είχανε μια extra πινελιά τελειότητας, οπότε θα τρίβαμε τα χέρια μας από χαρά. Εδώ οι Audrey Horne μας κάνανε να γουστάρουμε Beyonce, στα αδελφάκια τους θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα;
5. Kvelertak- The Devil Went Down To Georgia (or Oslo)
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Southern του κερατά να γουστάρουμε, λογοδιάρροια ασταμάτητη, coyntry music με βιολία σηκώνει αντικατάσταση από black n roll ρυθμούς, ο ιδρώτας στάζει από παντού και δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα μου χαλάσει η φαντασίωση από την υπερβολική ανάλυση. Εξάλλου η Georgia δεν είναι καθόλου μακριά από το Oslo. Καθόλου όμως.
Σε αυτό που θέλω να επικεντρωθώ όμως είναι οι διασκευές που θα ήθελα να ακούσω. Αυτό που λένε στο χωριό μου dream coming true. Είμαι σίγουρος ότι τα αποτελέσματα θα είχαν πραγματικό ενδιαφέρον (έτσι συμβαίνει τουλάχιστον στο κεφάλι μου) και ψωμί για συζήτηση εάν αφήναμε στην άκρη τις ταμπέλες, τα genres και όλα αυτά που χωρίζουν σε στρατόπεδα την μουσική.
1. Lamb of god-Painkiller
Σε κάποιο Metal Hammer ο Λεωνίδας είχε πει ότι οι ψυχωτικές κραυγές του Randy Blythe (τον οποίο θα στηρίξουμε για πρόεδρο εμπράκτως τον Νοέμβριο) θα ταίριαζαν τέλεια στον classic heavy metal ύμνο των Priest. Συμφωνώ 101%. Μπορώ να τον φανταστώ να φτύνει με αλά Black Label ουρλιαχτά στίχους όπως "Planets devastated, mankind's on its knees, a saviour comes from out the skies, in answer to their pleas" και από πίσω η καλύτερη δολοφονική μουσική μηχανή σήμερα, να ξεσαλώνει...
Στον Rob θα ταίριαζε γάντι ένα από τα καλύτερα τραγούδια του Danzig. Ο ρυθμός υπάρχει (απλά θα τον έκανε λίγο πιο "χοροπηδηχτό" ), τα φωνητικά δεν έχουν και τόσο μεγάλη διαφορά γιατί σε συγκεκριμένα σημεία (και ιδιαίτερα στο ρεφρέν) ο Glenn ακούγεται σαν μακρινός ξάδερφος των White Zombie και εμείς πολύ απλά θα απολαμβάναμε ίσως ένα καινούριο Dragula.
Πάνω που ήμουν έτοιμος να πω πως φαντάζομαι την συγκεκριμένη διασκευή, ένα video στο You Tube ήρθε να μου λύσει τα χέρια. Πέρα από το ότι είναι ακριβώς όπως το είχα στο μυαλό μου, ήμουν σίγουρος ότι ο Corey- αφού ανακάλυψα την ευαίσθητη πλευρά μου, είμαι μηχανή παραγωγής μπαλαντών που αγγίζουν και mainstream ψυχές-Taylor θα το είχε αγγίξει το συγκεκριμένο τραγούδι μιας και το όλο ακουστικό ύφος της grunge εποχής ταιριάζει πάνω του. Απλά επειδή είμαστε γκρινιάρηδες, το θέλω ηχογραφημένο κανονικά σαν bonus track στον επόμενο δίσκο. Not bad.
Αυτές οι δυο μπάντες με κάποιο τηλεπαθητικό τρόπο επικοινωνούν. Δεν ξέρω πως στο διάολο το καταφέρνουν αλλά υπάρχει μια ιδιαίτερη σχέση. Τώρα εάν επιχειρούσε ο ένας να διασκευάσει τον άλλον, κυρίες και κύριοι θα είχαμε λαβράκι. Ήδη υπέροχες ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΕΣ τις οποίες θέλεις να ΤΡΑΓΟΥΔΑΣ θα είχανε μια extra πινελιά τελειότητας, οπότε θα τρίβαμε τα χέρια μας από χαρά. Εδώ οι Audrey Horne μας κάνανε να γουστάρουμε Beyonce, στα αδελφάκια τους θα αντιμετώπιζαν πρόβλημα;
5. Kvelertak- The Devil Went Down To Georgia (or Oslo)
Το καλύτερο το άφησα για το τέλος. Southern του κερατά να γουστάρουμε, λογοδιάρροια ασταμάτητη, coyntry music με βιολία σηκώνει αντικατάσταση από black n roll ρυθμούς, ο ιδρώτας στάζει από παντού και δεν συνεχίζω άλλο γιατί θα μου χαλάσει η φαντασίωση από την υπερβολική ανάλυση. Εξάλλου η Georgia δεν είναι καθόλου μακριά από το Oslo. Καθόλου όμως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου