Food for thought ο τίτλος του 4ου άλμπουμ των Fireball Ministry. Όταν είχα πρωτοακούσει τον δίσκο (πέρα από το ότι μουσικά ήταν πολύ καλός) ο τίτλος του μου είχε καρφωθεί στο μυαλό. Και αφού το σκέφτηκα αρκετά (περίπου 5 δεύτερα) συνειδητοποίησα ότι συμφωνώ μαζί τους. Όχι απλά είχα την ίδια άποψη αλλά ήμουν διατεθειμένος να την υποστηρίξω till the end.
Καταρχάς δεν μπορώ να κατηγορήσω τα mainstream media για αυτό που πλασάρουν στο ευρύ κοινό. Την δουλειά τους κάνουν, στοχεύουν σε ένα συγκεκριμένο κοινό και απ' ότι φαίνεται τα καταφέρνουν μια χαρά. Αλλά σίγουρα τα μισώ. Οι λόγοι; Δυστυχώς αρκετοί...
Έχω βαρεθεί να ακούω για το πόσο "rock" είναι ο τάδε καλλιτέχνης και για το πόσο "rock" είναι το τάδε συγκρότημα. Ιδιαίτερα όταν ακούω την λέξη rock με χαζοχαρούμενη προφορά (μασάω τσίχλα, είμαι χαζογκόμενα και παίζω με τα κοτσιδάκια μου) ξέρω ότι με περιμένει κάτι τέτοιο:
Guaran-fuckin-teed! Είμαι σίγουρος ότι αυτό που θα ακούσω είναι κάτι κλινικά νεκρό,χωρίς ψυχή, προκατασκευασμένο από κάποιον manager πολυεθνικής ώστε να πουλήσει σαν φρέσκο κουλούρι και να σκαρφαλώσει στην κορυφή όλων των billboard. Δεν έχω κανένα πρόβλημα με αυτό που παρουσιάζουν μπάντες αυτού του είδους(και για να είμαστε ειλικρινείς, πολλές φορές είναι εύκολο να κολλήσεις με ένα τέτοιο ζαχαρωτό ρεφρέν), αλλά αυτό για μένα τουλάχιστον δεν είναι rock.
Από την άλλη πλευρά έχουμε πολλούς "δικούς" μας να διατυμπανίζουν το πόσο true είναι και το πόσο δυνατά rockάρουν. Το πως συμπεριφέρονται και το πως αντιμετωπίζουν αυτό που κάνουν φανερώνει την αλήθεια για το ποιες είναι οι πραγματικές τους προθέσεις. Για παράδειγμα στα δικά μου αυτιά και μάτια η Lady Gaga( καθόλου τυχαίο παράδειγμα) είναι 100 φορές πιο ειλικρινής από αυτούς. Άσε που άμα αφήσω την φαντασία μου ελεύθερη μπορώ να την φανταστώ να γίνεται ο κινητήριος μοχλός του NWOGR (New Wave Of Glam Rock) και να κάνει παγκόσμιες περιοδείες με support act τον Φλωρινιώτη.
Δεν μπορώ να αντέξω άλλο ευνουχισμένες κιθάρες, φωνές χιλιοεπεξεργασμένες στο studio και την ικανότητα να μην μπορείς να κοιτάξεις καν τον κόσμο που έχει έρθει στο live σου μόνο και μόνο επειδή δεν νιώθεις "άνετα" στην σκηνή. Το μυστικό είναι ένα: play from your fucking heart!
Θέλω οι μπάντες που ακούω και βλέπω live να παίζουν σαν να είναι η τελευταία τους συναυλία επειδή σε μια ώρα ένας κομήτης θα πέσει στη γη και θα την καταστρέψει. Θέλω οι ενισχυτές τους καπνίζουν και αν γίνεται να παίρνουν φωτιά (και κυριολεκτικά και μεταφορικά). Θέλω όταν θα παίζεται το τραγούδι τους στο ραδιόφωνο, οι κιθάρες και το rhythm section να μπουκάρουν από τα ηχεία μου τόσο δυνατά ώστε να μου πέσει το ποτήρι που κρατάω ή να φτάσω κοντά στο να τρακάρω όταν οδηγώ. Αλλά προφανώς όλα αυτά ακούγονται γραφικά, ρομαντικά και αφελή, τουλάχιστον ας βρεθεί κάποιος στην TV ή στο ράδιο να βροντοφωνάξει RRRRRRRROCK με βαριά αμερικάνικη προφορά ωστέ να ξέρω τι πρόκειται να ακούσω την επόμενη φορά.
δώσε πόνο Steve
ΑπάντησηΔιαγραφή