Υπάρχουν δυο ειδών μπάντες που γουστάρω. Αυτές οι οποίες δημιουργούν γαμώ τις μουσικές, περνάω άψογα ακούγοντας τους δίσκους τους, πάω με όρεξη στις συναυλίες τους αλλά μέχρι εκεί. Δεν υπάρχει κάτι άλλο που να με συνδέει μαζί τους. Είναι μια επιδερμική let's have fun σχέση. Και από την άλλη μεριά υπάρχουν οι μπάντες οι οποίες πληρούν τα παραπάνω κριτήρια αλλά υπάρχει και "κάτι" παραπάνω. Υπάρχει μια σύνδεση μεταξύ μας. Είτε εξαιτίας της συμπάθειας μου προς τα μέλη της μπάντας, είτε επειδή αποπνέουν ένα vibe που με αγγίζει, είτε ίσως είναι απλά ειλικρινείς απέναντι μου, σε αυτούς που ακούν την μουσική τους και κυρίως απέναντι στους εαυτούς τους.
Σε αυτή την τελευταία υποκατηγορία ανήκουν οι Gojira. Οι τύποι είναι αυτό που λέμε καλά παιδιά. Κυριολεκτικά καλά παιδιά. Μπορείς να κοροιδέψεις όσο θες την σχέση τους με την οικολογία (ναι, μας το παίζουν οικολόγοι μπας και πουλήσουν. Tώρα τους πιστέψαμε!), η να γελάσεις απλά με το γεγονός ότι είναι Γάλλοι (έλα μωρέ, πότε έβγαλε η Γαλλία κάτι σοβαρό στο metal;). Βάζω στοίχημα ότι αυτές και άλλες χειρότερες απόψεις τις έχουν φάει στη μάπα εδώ και πολλά χρόνια. Και πάλι καλά δεν το έχουν βάλει κάτω.
Δεν περίμενα έτσι κι αλλιώς να σταματήσουν την προσπάθεια τους. Όταν είσαι μια από τις πλέον ανερχόμενες μπάντες, έχεις κάνει περιοδεία με Metallica, ο επόμενος δίσκος σου κυκλοφορεί σε λίγους μήνες από την Roadrunner και εσύ δηλώνεις στις συνεντεύξεις σου χωρίς κανένα κόμπλεξ ότι αυτή τη στιγμή δεν έχεις καθόλου λεφτά και προσπαθείς να ολοκληρώσεις τον δίσκο σου με όποια δύναμη σου έχει απομείνει, τότε δεν σταματάς πουθενά. Δεν μπορεί να σε γονατίσει κάτι διότι πολύ απλά έχεις αποφασιστικότητα.
Προσωπικά τους θεωρώ σαν μια ολοκληρωμένη καλλιτεχνική άποψη. Πέρα από metal στερεότυπα και μουσικά σύνορα οι Gojira είναι καλλιτέχνες. Τροφή για το αυτί και το μυαλό προσφέρουν και όποιος έχει ανοιχτές τις κεραίες του ανταμείβεται. Προφανώς και δεν θέλω να δημιουργήσω την αγιογραφία τους (στο ξεκίνημα τους δεν ήταν κάτι τρομερό. Απλά μια ακόμα μπάντα που έπαιζε καλά. Μέχρι εκεί. Τίποτα παραπάνω.) απλώς είναι μια περίπτωση όπου τα πιστεύω τους και το πείσμα τους τους πηγαίνουν μόνο μπροστά. Εάν με το From Mars To Sirius κάνανε το ξεπέταγμα σε όλο τον πλανήτη, με το Τhe Way Of All Flesh μας πήραν τα κεφάλια με άνεση, πολύ απλά στις 26 Ιουνίου με το L' Enfant Sauvage περιμένω να μας αποτελειώσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου