Πίσω στις δοξασμένες εποχές των 90's, τότε που το metal περνούσε την δικιά του κρίση ταυτότητας (δεν είσαι η μόνη Ελλάδα), ήρθε το κακό grunge να σκοτώσει την heavy μουσική. Και όπως λέει και το υπέρanthem των Tenacious D The Metal: Grunge then tried to dethrone the metal, but metal was in the way. Εγώ έτσι όπως το βλέπω θα έλεγα ότι grunge refreshed metal.
Flash forward στα 00's. Ακούω συνεχώς καινούργιες κυκλοφορίες και διαπιστώνω πολλές επιρροές από Alice In Chains. Ανεξάρτητα από το είδος μουσικής που παίζει ο καθένας (βέβαια όλα αυτά φάνηκαν κυρίως σε stoner/alternative δίσκους). Και σκέφτομαι: τι γίνεται ρε παιδιά; Πως γίνεται μια μπάντα που άνηκε σε αυτό το εχθρικό είδος να έχει επηρεάσει τόσους δικούς μας;
Πολύ απλά οι κύριοι Cantrell & ΣΙΑ ανέκαθεν ήταν η heavy/hard rock σημαία του Seattle και όλοι κάνανε τα στραβά μάτια. Το καταλαβαίνεις από τα riffs τους. Από τις συνθέσεις τους. Και σε όλα αυτά βάλε σαν κερασάκι στην τούρτα τον λόγο που ξεχώρισαν ή αν θες το trademark τους: τις διπλές φωνητικές γραμμές οι οποίες κολυμπάνε σε αυτή την διαστροφική μελαγχολία. Μόλις ακούσεις κάποιον να ακουμπάει ίχνος από αυτές τις ιδιότροπες νότες, καταλαβαίνεις αυτόματα από ποιον είναι επηρεασμένοι.
Η άποψη μας για αυτούς ίσως να έχει ξεκαθαρίσει τα τελευταία χρόνια μιας και φαίνεται όλο και περισσότερο η στάμπα που έχουν αφήσει μέσα στο χρόνο. Αν και για μερικούς είμαι σίγουρος ότι παραμένουν ταμπού. Αν για παράδειγμα έρθουν για live εδώ, δεν θα έχουν προφανώς την αναγνώριση της classic rock band που έχουν οι Pearl Jam. Βέβαια είναι άλλα τα μεγέθη αλλά you got the point. Δεν είναι ποτέ αργά να τους αποδεχτούμε σαν αυτό που πραγματικά είναι.
Τα συγκροτήματα παγκοσμίως το έχουν κάνει ήδη. Μπορώ να φανταστώ τον James (τι πάει να πει ποιον James) να μετανιώνει για το κράξιμο που έριχνε στην περιοδεία του Black Album προς τον Stanley. Και αφού κατάλαβε το λάθος του χρόνια μετά και συνειδητοποίησε ότι γουστάρει,φυσικό επακόλουθο είναι τέτοιες κινήσεις.
Τις προάλλες άκουγα το The Age Of Hell των Chimaira. Δίσκος που κατά τι γνώμη μου πέρασε στα ψιλά γράμματα ενώ είναι δισκάρα αλλά τέλος πάντων. Το εν λόγω album ειδικά στις φωνητικές μελωδίες είναι τίγκα AIC. Το διαπιστώνω όλο και περισσότερο κάθε φορά που το ακούω. Ακραίο metal και έχει αυτούς για επιρροή; Κι όμως. Και είναι τόσο άψογα προσαρμοσμένα που το ύφος των Chimaira δεν διαβρώνεται καθόλου.
Πέρα από την γνώμη των άλλων για αυτούς (η οποία από τι βλέπω σαν να αλλάζει και εδώ και λίγο καιρό εντός συνόρων και χαίρομαι γι αυτό- σύντομα θα δείτε ή βλέπετε ήδη πολλές ελληνικές μπάντες να έχουν επιρροές από δαύτους), οι ίδιοι μας προσέφεραν απλόχερα το 2009 ένα ακόμα αριστούργημα το οποίο αναστενάζουμε κάθε φορά που το ακούμε σαν μικρά κοριτσάκια. Οπότε αν γουστάρετε αφήστε στη άκρη τα trueλίκια και απολαύστε heavy rock ελεύθερα. Οι εποχές των ένοχων απολαύσεων έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Y.Γ.: Οι Opeth κεντούν κανονικότατα πάνω στο Would?
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου