Έχεις στο νου σου αυτούς τους τύπους που τα καλοκαίρια μαζεύονται σε όποια παραλία βρουν, ανάβουν μια φωτιά να σιγοκαίει και τραγουδάνε με συνοδεία ακουστικής κιθάρας, ντόπια "ροκ" και "έντεχνα" άσματα; Ναι, ξέρεις πολύ καλά για ποιους λέω. Ελεύθεροι είναι να κάνουν ότι θέλουν οι άνθρωποι. Και να διασκεδάσουν και να ερωτευτούν και να πουν για τον πόνο τους πάνω σε στίχους που φωνάζουν ότι η μοίρα με έχει φτύσει στα μούτρα και ότι άλλο γουστάρουν. Αλλά εμένα μου σπάνε τα νεύρα. Έτσι απλά και δημοκρατικά. Σημείωση: δεν έχω πρόβλημα με τα άτομα, αλλά με τα τραγούδια που ακούν τα κακόμοιρα τα αυτιά μου. Εντελώς υποκειμενικά λοιπόν δηλώνω ότι την ελληνική γλώσσα σε "ροκ" τραγούδια δεν την παλεύω ιδιαίτερα. Ένα 2, άντε 3 τοις εκατό με συγκινεί και όντως έχει βρει την σωστή συνταγή, αλλά όλα τα υπόλοιπα με αφήνουν παγερά αδιάφορο.
Και σκέφτομαι: γιατί δεν την "παλεύω" την ελληνική και μπορώ να ακούω με τις ώρες τραγούδια στην αγγλική; Μου φαίνεται πιο εξωτική; Με αυτή τη λογική θα έπρεπε να ακούω grunge από την Σιγκαπούρη και να χοροπηδάω από τη χαρά μου. Σίγουρα δεν είναι αυτό. Το θέμα είναι ότι δεν είμαι και ο μόνος. Δηλαδή είναι παγκοσμίως αποδεκτό πως όλοι μπορούν να ακούσουν πιο εύκολα κάτι στα αγγλικά παρά στα γερμανικά π.χ. Κάθομαι και σκέφτομαι επίσης (ναι πάντα καθιστός είμαι όταν στροφάρω) ότι όπως σνομπάρω εγώ την μητρική μου γλώσσα, έτσι θα σνομπάρει και κάποιος Σουηδός την δικιά του. Όλα καλά τότε. Δεν είμαι προβληματικός. Παίζει παντού αυτό το θέμα. Θέλω αγγλικά, δεν θέλω ελληνικά. Cool? Cool λέω εγώ.
Όταν ήμουν 15-16 θυμάμαι ότι είχα αγοράσει από το περίπτερο ένα metal περιοδικό αγνώστου προελέυσεως και είχε μέσα δώρο 5-6 CD. Μιλάμε για τον απόλυτο εφηβικό παράδεισο. Σκέφτεσαι ότι κάπου μέσα σε αυτά τα άγνωστα ονόματα θα πετύχεις τρελές μπαντάρες και θα ακούσεις γαμώ τους δίσκους. Μπα. Μάλλον το αντίθετο. Ιδιαίτερη εντύπωση μου είχε κάνει ένα γαλλικό συγκρότημα το οποίο δεν θυμάμαι πως λέγεται, οι οποίοι πέρα από το ότι παίζανε απαράδεκτα, τραγουδούσαν και στην μητρική τους γλώσσα. Κύλησε ο τέντζερης και βρήκε το καπάκι. Metal στα γαλλικά; Με δουλεύετε ρε;
Ε τότε γιατί όταν έσκασε μύτη αυτό το '10, μαζεύαμε τα μυαλά μας από τον τοίχο και τα περιττώματα μας από το χαλί;
Διάολε, αν μου έλεγες το 2009 ότι την επόμενη χρονιά θα είχα κολλήσει με ένα συγκρότημα που παίζει σαν blackmetal Motorhead (αποτυχία περιγραφή αλλά άμα είσαι μάγκας βρες εσύ μια σωστή), αρχές του 13 να περιμένω σαν τρελός τον καινούργιο δίσκο τους και σαν κερασάκι στην τούρτα το γεγονός ότι τραγουδάνε στα νορβηγικά, θα είχα κλειστεί στο Δαφνί μόνος μου. Από εκείνη τη ρημάδα μέρα ότι σιγοτραγουδάω Kvelertak επειδή προφανώς δεν ξέρω νορβηγικά, φτιάχνω τα δικά μου ρεφρέν τύπου: Ουλι βερ σακε ντε μοσε ντε σνακε εεεεεεεεεε. Κάπως έτσι. Και αφού καταφέρνω να γουστάρω αυτή την γλώσσα και συνεχίζω να μην παλεύω ελληνικά έρχεται και αυτό και με αποτελειώνει:
Τι έγινε ρε μάγκες; Πως γίνεται ξαφνικά να το ευχαριστιέμαι αυτό όσο ευχαριστιέμαι τους Kvelertak; Τι άλλαξε ξαφνικά; Ακόμα δεν έχω καταλήξει κάπου. Ίσως στο ότι δεν έχει νόημα το σε τι γλώσσα τραγουδάς όσο το πως την χρησιμοποιείς και πως λειτουργεί σαν ερέθισμα στον εγκέφαλο σου. Μάλλον εκεί είναι η διαχωριστική γραμμή. Και μετά αποφασίζεις εάν θεωρείς τον Δημήτρη Κατή και τους Εξόριστους γραφικούς ή cult.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου