Εάν το δούμε ψύχραιμα το θέμα, το πρώτο που σκάει στο μυαλό μας είναι το ρεφρέν. Για να το πούμε πιο σωστά το chorus. Εάν κάνεις μια γρήγορη αναδρομή στα αγαπημένα σου τραγούδια ever, στοιχηματίζω ότι το συγκεκριμένο σημείο είναι αυτό που τα κάνει τα περισσότερα να ξεχωρίζουν.
Ας μιλήσουμε λίγο γενικά. Στην pop και γενικότερα mainstream μουσική, αυτό που επικρατεί κατά κράτος είναι το προαναφερθέν σημείο. Η σύνθεση είναι έτσι δημιουργημένη ώστε να περιμένεις πως και πως για την φωνητική μελωδία που θα απογειώσει τον τραγουδιστή/ρια στην κορυφή του Billboard. Στο επίσης chart favorite hip hop και r'n'b τα πράγματα λειτουργούν σχεδόν το ίδιο. Αυτό που κάνει την διαφορά είναι ότι ΠΡΕΠΕΙ να υπάρχει κάποιος πίσω από το μικρόφωνο ο οποίος θα προφέρει τις λέξεις όσο πιο λειψές γίνεται. Γιατί να μπεις στον κόπο να πεις whore όταν μπορείς να πεις hο; Σημείωση: για το chorus χρησιμοποιούμε γυναικεία φωνητικά τα οποία μας κάνουν να αναρωτιόμαστε πόσο γκομενάρα είναι αυτή που τραγουδάει. Και αν πιάσουμε και την σύγχρονη ελληνική μουσική για παράδειγμα, η συνταγή είναι σχετικά απλή. Αυτό που θα σου κάνει κλικ είναι και πάλι το ρεφρέν όπου χρειάζεται τους κατάλληλους στίχους για να μπει το κερασάκι στην τούρτα. Προφανώς και αυτός που διασκεδάζει στα μπουζούκια θα ουρλιάξει την ώρα που ο καλλιτέχνης μιλάει για γυναίκες που δεν αξίζουν, για γυναίκες που αξίζουν και πάνω κάτω, δεξιά αριστερά γύρω από συγκεκριμένο θέμα. Εκεί είναι το σημείο μηδέν όπου γεννιέται μια επιτυχία. Είναι η στιγμή που καρφώνεται στο μυαλό ένας ψυχολογικός εθισμός και η ανάγκη να ξανακούσεις το τραγούδι ξανά και ξανά και ξανά....
Και μετά απ όλα αυτά καταλήγω στα δικά μας χωράφια.Κοιτάζω τις παραπάνω τυχαίες μουσικές κατηγορίες και ώρες ώρες αναρωτιέμαι γιατί να μην είμαι ένας από αυτούς. Ήξερα τι θα περιμένω και θα ανταμειβόμουν γενναιόδωρα. Ενώ τώρα που βρίσκομαι; Μπλεγμένος μέσα σε riff, solos, beatdowns, breaks, ακουστικές κιθάρες, δισολίες, τσιριχτά ρεφρέν, brutal φωνητικά, γυναικεία οπερετικά φωνητικά, δίκασες και ότι άλλο μπορείς να φανταστείς. Σαφώς και έχουμε πιο δύσκολο έργο. Για παράδειγμα στο Ironman (τι πάει να πει ποιών;;;) το αγαπημένο μου σημείο είναι το heavy όσο και η βαρύτητα της γης riff του Ιοmmi. Το προτιμώ από το "nobody wants him" part. Κακά τα ψέμματα στην πλειοψηφία των τραγουδιών του σκληρού ήχου πάλι το ρεφρέν επικρατεί. Η μήπως όχι; Υπάρχει μπάντες που κάθε δευτερόλεπτο της μουσικής τους είναι το ίδιο απολαυστικές (SOAD).
Σε άλλες σε ελκύουν απόκοσμες και αντιεμπορικές μελωδιές και περίεργες συχνότητες φωνητικών(Tool). Γιατί κολλάμε και μετά από αρκετές ακροάσεις μπορούμε να τραγουδήσουμε 10λεπτες οδύσσειες(Opeth); Έχει τύχει να μην μου αρέσει καθόλου συγκεκριμένο τραγούδι αλλά να λατρεύω το solo του. Ας το παραδεχτούμε όλοι: πιο αναγνωρίσιμη είναι η αρχικό lead του Sweet child o' mine παρά τα σημεία που τραγουδάει ο Axl.
Μέσα στο μυαλό μου επικρατεί ένας πανικός όταν τα σκέφτομαι αυτά. Σε αυτό που καταλήγω είναι ότι στην αγαπημένη μας μουσική έχουμε πολλά hooks που μπορούμε να πιαστούμε. Μπορεί να κολλήσουμε με το ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ. Από την περίεργη προφορά του τραγουδιστή μέχρι εκείνο το γύρισμα στα drums (τι παίζει πάλι ο άνθρωπος;) στο 5:27. Προσωπικά νιώθω τυχερός. Έχεις ποικιλία και διαλέγεις ότι σου αρέσει. Δημιουργικοί φραγμοί συνήθως δεν υπάρχουν, οπότε όλο και κάτι συναρπαστικό θα μπορούμε να ακούμε. Την επόμενη φορά που θα ακούσετε ένα τραγούδι (πιθανότατα ακούτε κάποιο αυτή τη στιγμή που διαβάζετε αυτό το κατεβατό) σαν mindgame σκεφτείτε τι σας αρέσει περισσότερο.Ή λιγότερο. Και μετά πείτε μου και μένα για να ξέρω.
Υ.Γ.: Oscar σίγουρα παίρνει η διοργάνωση και η πραγματοποίηση των Μουσικών Κυμάτων 2012. Πόσο τέλειο θα ήταν να είχαμε κάθε σ/κ για όλο το καλοκαίρι τέτοια δρώμενα; Ουτοπικό αλλά μου αρέσει να ονειρεύομαι ξύπνιος. Όλες οι μπάντες παίξανε με την ψυχή τους αλλά η εμφάνιση των Tardive Dyskinesia ήταν βασιλική. Μεγάλη μπάντα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου