Δεν λέω, η χρονιά μέχρι στιγμής μας έχει συμπεριφερθεί άψογα. Συγκλονιστικοί οι Gojira, δυναμίτης ο Slash, τρελό κόλλημα το Baroness, δισκάρα και το Resolution (FREE RANDY!!!) και πάει λέγοντας...
Κάπου εκεί μπαίνει στο παιχνίδι η κυρία της φωτογραφίας με την μπάντα της. Τι, metal; Ούτε καν. Pure 70's rock,soul, blues με σύγχρονο ήχο. H Grace Potter στα δικά μου μάτια, μοιάζει να πετάχτηκε μέσα από το τσούρμο των groupies που πολιορκούσαν ένα ακόμα ξενοδοχείο των Led Zeppelin κάπου στην California στα μέσα των 70's. Και για κάποιο λόγο οι κινήσεις της μου φέρνουν στο νου το Almost Famous του Crowe. Το ίδιο ισχύει και για την μπάντα της. Απλά όλα τα βλέμματα τα τραβάει η ξανθιά (αλλά έξυπνοτατη) Grace. H οποία είναι αυτή τη στιγμή η ποιοτικότερη rock chick αν μπορούμε να χρησιμοποιήσουμε τον όρο. Και σίγουρα η πιο sexy. Και ακόμα πιο σίγουρα με την πιο καταπληκτική φωνή και συνθετική ικανότητα να γράφει τραγουδάρες.
Τους Grace Potter & the Nocturnals τους έμαθα πριν 2 χρόνια όταν κυκλοφόρησαν τον ομώνυμο δίσκο τους (το οποίο σημειωτέον ήταν και το breakthrough τους). Με hitakia τύπου Paris και Medicine δεν ήταν δύσκολο να κολλήσω με τον δίσκο. Και να τον λιώσω στις ακροάσεις. Άπειρες ακροάσεις.
Και πολλή καψούρα. Για την Grace φυσικά. Στην πορεία εντρύφησα στις παλιότερες δουλειές τους με τις οποίες ομολογώ ότι δεν ξετρελάθηκα. Και πριν από περίπου ένα μήνα σκάει μύτη ο καινούργιος δίσκος της μπάντας "The Lion, the Beast, the Beat". Πριν την πρώτη ακρόαση, το άγχος μου χτύπησε την πόρτα. "Λες να είναι πατάτα και τόσο καιρό να την πάτησα με one hit wonders; 5 λεπτά αργότερα όταν και τελείωσε το πρώτο τραγούδι του δίσκου, ήξερα.
Εάν ο προηγούμενος δίσκος τους ήταν πιο αυθόρμητος, αυτός είναι πιο ώριμος. Σε μια κριτική διάβασα ότι είναι ολική αντιγραφή των Ηeart. Καταρχάς η Grace πέρα από το ότι παίζει συχνά live covers του Crazy on You και συν το ότι έχει εμφανιστεί live με τις Nancy και Ann Wilson , ποτέ δεν έκρυψε την αγάπη της για αυτή την μπάντα. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν την αντιγράφει. Παίρνει τις απαραίτητες επιρροές και τις αφομοιώνει μέσα στο προσωπικό ήχο της μπάντας της. Και σαν κερασάκι στην τούρτα δεν σταματάει να πειραματίζεται.
Το ομώνυμο τραγούδι είναι μεγαλειώδες arena rock anthem. Με την καθαρά 70's lead μελωδία σε ωθεί να σιγοτραγουδάς ώρες μετά το ρεφρέν. Το Never Go Back είναι το πρώτο single του δίσκου και αν στη αρχή ακούγεται κάπως περίεργο, μετά από λίγο κολλάς. Από κει πέρα έχει μέσα τραγουδάρες όπως το Stars (ο ορισμός της σωστής μπαλάντας), Turntable (υπάρχει πιο sexy τραγούδι; Hell no. ), Keepsake (απόλυτα ταιριαστό για το καλοκαίρι hit), The Divide (αργό και σκοτεινό) και Roulette (ΑΥΤΑ τα τραγούδια πρέπει να παίζουν οι "rock" ραδιοφωνικοί σταθμοί). Θα ανέφερα και τα υπόλοιπα αλλά το κείμενο δεν θα τελείωνε ποτέ και ο επόμενος Grace δίσκος θα είχε βγει. Προς το παρόν πάω να λιώσω πάλι τον δίσκο, να δω κάνα live video και να ονειρευτώ την ξανθιά από το Vermont...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου