When a blind fan lies...

       Ας αποδεχτούμε κάτι πολύ απλό: είμαστε όλοι φανατικοί. Όσο και αν το παίζουμε ψύχραιμοι και αντικειμενικοί δείχνοντας μια ευγενή φύση, βαθιά μέσα μας κοχλάζει ο χούλιγκαν που διψάει να βγει στην επιφάνεια σαν το ζόμπι από τον τάφο. Υπάρχουν ορισμένα θέματα τα οποία μας "ανάβουν" και είμαστε έτοιμοι να υπερασπιστούμε την θέση μας until the end. Για παράδειγμα ένας φίλος (you know who you are) δεν δέχεται κουβέντα για τους Maiden. Εάν ποτέ οι Lamb Of God βγάλουν δίσκο ο οποίος είναι διασκευές πάνω avant garde jazz αυτοσχεδιασμούς, εγώ θα βροντοφωνάζω ότι μου αρέσει καθώς τα γιαούρτια θα πέφτουν βροχή.
        Δεν είναι καθόλου κακό να νιώθουμε δεμένοι με μια μπάντα. Αντιθέτως έχουμε κάτι με το οποίο ταυτιζόμαστε και στην τελική εάν το δούμε απλά, προσκυνάμε τους τύπους που έχουν γράψει τα αγαπημένα μας τραγούδια. Εδώ υπάρχει όμως η λεγόμενη thin line. Η συγκεκριμένη συζήτηση έχει γίνει άπειρες φορές αλλά είναι πάντοτε επίκαιρη. Έχουμε την ανάγκη να κάνουμε την αγαπημένη μας μπάντα our little bitch. Σαν να είμαστε νταβατζήδες και μας ανήκει. Σαν να πρέπει να καρπωνόμαστε μόνο εμείς αυτό που κάνει και το σημαντικότερο: εάν δεν ακολουθήσει τις διαταγές μας είτε κάνουμε τα στραβά μάτια (πιο στραβά δεν γίνονται), είτε την εξοστρακίζουμε.
         Εντελώς τυχαία, γράφοντας την από πάνω πρόταση μου ήρθε ένας στίχος των Metallica: "I drink from the cup of denial, I'm judging the world from my throne". Και εντελώς τυχαία ο στίχος είναι από το Dirty Window από το much loved St. Anger. Το οποίο όταν είχε κυκλοφορήσει, πάλευα με την εσωτερική μου φωνή σαν καλός Metalliκολλημένος να αποδείξω στον εαυτό μου και στους τριγύρω ότι αν εξαιρέσεις την παραγωγή, έχει κάποια τρομερά τραγούδια. Το ήξερα μέσα μου ότι αυτό που άξιζε ήταν κάποιες καλές ιδέες σε διάσπαρτα τραγούδια και αυτό ήταν όλο (μεταξύ μας τώρα, μια χαρά ακούγεται μωρέ, δεν είναι και Lulu!). Αυτό ήταν ένα παράδειγμα (από τα αρκετά) για το πως η τυφλή αγάπη για κάποιον καλλιτέχνη σε κάνει να τα βλέπεις όλα μονόχρωμα. Και προφανώς δεν ισχύει μόνο στην μουσική. Αν το δούμε πιο σφαιρικά το θέμα είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας και των προβλημάτων που έχει προκαλέσει αυτή η αντίληψη. Η λεγόμενος άγραφος κανόνας του choose sides or die. Έτσι λειτουργούμε. Έχουμε γίνει όλοι (άλλοι σε μικρότερο, άλλοι σε μεγαλύτερο βαθμό) λόρδοι και η γνώμη μας μετράει πάνω απ' όλα εμείς την αγαπάμε και την πονάμε την μπάντα.
         Αυτό που πρέπει να διδαχθούμε από αυτή μας την συμπεριφορά (αν και δεν βλέπω να αλλάζει κάτι) είναι το ότι στο μουσικό μέρος πρέπει να είμαστε πιο αυστηροί με τους "έρωτες" μας. Με το που σκάει μύτη το καινούργιο τους album, κλείνουμε την πόρτα με το παρελθόν και ξεκινάμε την ακρόαση κενοί (ακατόρθωτο, αλλά αξίζει την προσπάθεια). Λειτουργώντας μέσα από αυτό το  σκεπτικό πιστεύω θα έχουμε την πιο καθαρή και υγιή άποψη για αυτό που αγαπάμε, αναγνωρίζοντας και τα μεγαλεία τους και τα σφάλματα τους. Μιας και το έφερε και η κουβέντα πάω να βάλω LOG, αφού είναι χαλαρά η καλύτερη μπάντα στο metal σήμερα...