Smells like 90's American spirit...

Είμαι παιδί των 90's. Αυτή τη δεκαετία που μεγάλωσα και σχετικά με το αντικείμενο μας αυτά ήταν τα χρόνια που φυτεύτηκε ο ήχος της "σκληρής" μουσικής μέσα μου. Όλες οι πρώτες αγάπες προέρχονταν από τη άλλη πλευρά του Ατλαντικού και καθημερινό λεξικό που χρησιμοποιούσα ήταν το εξής: Nirvana, Pearl Jam, Soundgarden, Mudhoney, Screaming Trees, Alice In Chains και πάει λέγοντας. Όλα αυτά τα ακούσματα τυπώθηκαν στο DNA μου για τα καλά και πλέον στην σημερινή εποχή, όταν ακούω κάτι το οποίο με ταξιδέυει πίσω σε εκείνα τα χρόνια, το εκτιμώ ιδιαιτέρως. Κλασσική περίπτωση νοσταλγίας θα μου πείτε. Δεν είναι ότι σήμερα δεν κυκλοφορούν σπουδαίες μουσικές, απλώς εκείνη η εποχή για μένα κουβαλάει εκείνη την πολύτιμη αθωότητα που έχεις όταν ανακαλύπτεις αυτό με το οποίοι ταιριάζεις και ταυτίζεσαι. Συγκεκριμένα τον τελευταίο μήνα, εντελώς τυχαία έχω μπει σε ένα back to the 90's mood. Όχι επειδή ξεσκόνισα την δισκοθήκη μου και ξαναέβαλα να παίξει κάτι από την εποχή του grunge αλλά εξαιτίας μια διαβολικής σύμπτωσης. Στις περισσότερες μέρες του Μαίου και μέχρι σήμερα 3 δίσκοι έχουν αποκτήσει βασική θέση στο καθημερινό μου playlist. Ενώνοντας τις τελείες διαπίστωσα και τον λόγο που συμβαίνει αυτό. Στοιχεία μέσα τους με ταξιδεύουν πίσω στο χρόνο. Δεν είναι δίσκοι κλώνοι με εκείνους που βγαίνανε τότε αλλά ρε διάολε, κάποιο μαγικό συστατικό μέσα τους με στέλνει εκεί πίσω.




DEAD SARA-DEAD SARA

Ας είναι καλά ο Grafias που μας τους έμαθε. Με το που άκουσα το Weatherman και βλέπω το clip στο You Tube είπα ότι είναι κάποιο χαμένο βίντεο από το 1995. Μετά από λίγο κατάλαβα τι μου θυμίζαν. Warrior Soul στα καλύτερα τους αλλά δεν αντιγράφουν για κανένα λόγο. Ο ομώνυμος δίσκος τους σφύζει από την άτιμη ζωντάνια που μας έχει λέιψει. Νιώθεις ότι αυτό που κάνουν το νιώθουν και καταθέτουν την ψυχή τους τόσο απλά. Χωρίς φανφάρες και γιρλάντες αυτό είναι το rock που αγαπήσαμε και αγαπάμε. Ιδανικός δίσκος για αργά το απόγευμα τώρα που καλοκαιριάζει αλλά υποθέτω ότι και μέσα στο φθινόπωρο θα έχει ευεργετικές . Και τέλος η φωνή της Emily Armstrong για κάποιο διεστραμμένο λόγο μου θυμίζει Alanis Morissette.

                                                 

THRICE-BEGGARS

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ειδική περίπτωση. Ο συγκεκριμένος δίσκος είχε κυκλοφορήσει το 2009 και τότε απλά είχα ακούσει 2-3 τραγούδια χωρίς να δώσω ιδιαίτερη σημασία. Πριν λίγους μήνες διαπίστωσα ότι ακόμα δεν του είχα δώσει καθόλου προσοχή και αποφάσισα να τον ακούσω. Σοκ. Οι Thrice ξεχειλίζουν από ποιότητα. Το μεγαλύτερο ατού τους είναι ότι παρότι θυμίζουν 90's έχουν έναν δικό τους ξεχωριστό ήχο, μια ιδιαίτερη ζεστή παραγωγή και μια φωνή η οποία ανα διαστήματα σε κάνει να ανατριχιάζεις. Παρότι έχουν κυκλοφορήσει και δίσκο το 2011 εγώ δηλώνω fan του Beggars και είναι σίγουρο ότι θα τον ακούω για ανά διαστήματα για πάντα. Ρίξτε μια ακρόαση. Δεν θα σας απογοητέυσει. Εγγυημένα. 

                                             

HALESTORM-THE STRANGE CASE OF...

Πιθανότατα να τους έχετε ακούσει. Πιθανότατα να τους έχετε κράξει. Πείτε ότι θέλετε, εγώ έχω πάθει την πλάκα μου και δεν θα αλλάξω άποψη. Εμπορικό όσο δεν παίρνει, ρεφρέν που σου κολλάνε περισσότερο από σιρόπι, μια τύπισσα η οποία δεν είναι χαρακτηριστική περίπτωση ομορφιάς και μπορεί να rockάρει. Με λίγα λόγια μπορώ και ακούω όλο το δίσκο κάθε μέρα. Παρότι όλα τα τραγούδια είναι στρατηγικά πλασμένα ώστε να γίνουν hits και οι στίχοι είναι του στυλ "μπορώ να σε δαγκώσω και να σε κλέψω από την γκόμενα σου αλλά αν δεν μου κάτσεις fuck off", δεν τους θεωρώ για κανένα λόγο κάτι σαν guilty pleasure. Ναι, που και που χρειαζόμαστε και τέτοια στην καθημερινότητα μας. Όσο ηλίθιο και αν φαίνεται ένας μαντράχαλος να τραγουδάει αυτούς τους στίχους, σε ανανεώνει. Τουλάχιστον αυτό συνέβη σε μένα.