(Re)Learning to listen

       Ακούγοντας το καινούργιο album των Gojira για πρώτη φορά και συνειδητοποιώντας ότι πρόκειται για δίσκο ο οποίος έχει αρκετό βάθος και συνεπώς χρειάζεται πολλές ακροάσεις, αποφάσισα ότι δεν θα βιαστώ. Και τότε θυμήθηκα. Πως ακούγαμε τότε και πως ακούμε τώρα. Κυρίως αυτό που με ενδιαφέρει όμως είναι το τώρα. Τότε μια χαρά λιώναμε δίσκους με την γνωστή διαδικασία (βόλτα στο δισκάδικο με τις ώρες-αγορά δίσκου-ακρόαση διαβάζοντας booklet και απομνημόνευση κάθε γραφιστικής και μουσικής λεπτομέρειας) αλλά το θέμα είναι τι γίνεται σήμερα.

          Κάθομαι και σκέφτομαι πόσα (αξιόλογα) albums παίζει να έχω αφήσει να περάσουν στην δίνη του χρόνου, μόνο και μόνο επειδή δεν τους έδωσα τη σημασία που χρειάζονταν. Υπάρχουν συγκεκριμένα εποχές όπου δεν παλεύονται μουσικά. Ξαφνικά κυκλοφορούν στο ίντερνετ περίπου 5 καινούργιες κυκλοφορίες και επειδή ΠΡΕΠΕΙ να τις ακούσω όλες γιατί ΠΡΕΠΕΙ να διαμορφώσω άποψη, χάνεται η μπάλα. Ακροάσεις στα πεταχτά, ενασχόληση με κάτι άλλο ταυτόχρονα, βιασύνη για να ακούσουμε λίγο απ'όλα και πάει λέγοντας. 

          Έτσι κι αλλιώς καταλήγω στο ότι η σχέση του σημερινού ανθρώπου με την μουσική δεν είναι η ίδια με το παρελθόν. Modern life is eating you alive που λέει και ο θείος Dave. Ενώ μιλάμε για ένα από τα κατεξοχήν καταφύγια από οτιδήποτε αρνητικό συμβαίνει στη ζωή σου (ναι, για την μουσική μιλάω) ,βλέπω ότι δεν υπάρχει δυνατή σχέση με τον ακροατή σήμερα. Η κλασσική δικαιολογία είναι ότι με όλα αυτά που συμβαίνουν, που να βρω χρόνο να κάτσω κάτω, να βάλω έναν δίσκο και να τον ακούσω από την αρχή μέχρι το τέλος; Εν μέρει αυτή η άποψη κουβαλάει ένα δίκιο πάνω της αλλά από την άλλη μεριά είναι και ο λόγος που έχουμε γίνει ακροατές fast food. 

         Την στιγμή που γράφω αυτό το κείμενο έχω στα ακουστικά το The Black Chord των Astra. Φετινό δημιούργημα με τραγούδια διάρκειας μεγαλύτερης των 6 λεπτών κατά μέσω όρο με progressive rock διαστάσεις. Καθώς το ακούω ξέρω πολύ καλά ότι θα χρειαστεί να το ξανακούσω και να το ξανακούσω γιατί μυρίζομαι ότι υπάρχει πολύ ζουμί εδώ μέσα. Όπως θα κάνω και με το Gojira. Και με οποιοδήποτε άλλο δημιούργημα μου κάνει "κλικ" ώστε να με ψήσει να το λιώσω. Καλύτερα λίγα και καλά παρά σαβούρα με το κιλό. Αυτή την υπόσχεση την δίνω στον εαυτό μου εδώ και πολύ καιρό και προσπαθώ με τα χίλια ζόρια να την κρατήσω...