Stone Deaf Heaven

   

  Θυμάστε την σκηνή από την ταινία "Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου" όπου οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να χαστουκίσουν τους επιβάτες ενός τρένου που αναχωρεί, ενώ αυτοί αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα; Έτσι ακριβώς αισθάνθηκαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης 28 Μαίου στο Gagarin για να παρακολουθήσουν την συναυλία των Deafheaven. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το μεγάλο αντίο ειπώθηκε στον συμβατικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται οι rock/metal συναυλίες μέχρι τώρα. Και από την άλλη πλευρά, τα χαστούκια ενός ηχητικού και οπτικού θεάματος που παρά τις ιδιαιτερότητες του, οδήγησε σε συνολική αφύπνιση αισθήσεων και συνειδήσεων.

     Θα πω μεγάλη κουβέντα αλλά αναλαμβάνω κάθε ευθύνη: οι Allochiria αυτή τη στιγμή κοντράρουν στα ίσα κάθε "μεγάλη" ελληνική μπάντα. Με ένα rythm section δεμένο και στερεό σαν τα θεμέλια ουρανοξύστη, με κιθάρες οι οποίες χτίζουν υποχθόνιες μελωδίες και αμέσως μετά ανυψώνονται σαν γερανοί πάνω από τα κεφάλια μας, μας έριξαν στο καναβάτσο. Τα φωνητικά της Ειρήνης δένουν τέλεια με τις (εξαιρετικά ενορχηστρωμένες) συνθέσεις του (επίσης εξαιρετικού) Omonoia, οδηγώντας μας ουσιαστικά στην εξάρτηση. Συγκρότημα για να το απολαύσεις στο σανίδι, να σε καθηλώσει, να σε ταξιδεύσει και να σε ποδοπατήσει σαν βροντόσαυρος. Αν νομίζετε ότι τα παραλέω, μιλήστε με κάποιον που ήταν παρών σε αυτό το live. Θα σας διαψεύσει κατηγορηματικά.

    Λένε ότι το άγνωστο είναι πάντα τρομακτικό. Οι θεωρίες για τους Deafheaven λίγο πριν πατήσουν το πόδι τους στην σκηνή έδιναν και έπαιρναν. Στην ουσία δεν ξέρεις τι να περιμένεις από ένα συγκρότημα το οποίο έρχεται στην χώρα σου ξεκάθαρα εξαιτίας του hype που απέκτησε πέρσι ο τελευταίος δίσκος τους. Ρουφιάνοι όπως τα live videos στο YouTube δεν είναι ασφαλής επιλογή για να βγάλεις συμπεράσματα, οπότε αυτό έκανε την αγωνία ακόμα μεγαλύτερη. Στα πρώτα 5 λεπτά του πρώτου τραγουδιού ξέραμε. Αυτό που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια μας, είναι ότι πιο ΠΑΡΑΞΕΝΟ έχουμε δει ποτέ. Μια φωνή φώναξε στο αυτί μου: " that's some scary shit". Δεν τρόμαζες μόνο με την οπτική του συγκροτήματος. Δεν είναι ο "μαέστρος" frontman ο οποίος θυμίζει τον πρωταγωνιστή από το Funny Games του Haneke. Ούτε η επιβλητικά μαστουρωμένη μπάντα σε συνδυασμό με τα φώτα. Είναι η απόλυτα αδιαπραγμάτευτη κατάρρευση όλων των κλισέ συναυλιών που έχεις παρακολουθήσει. Το (ζόρικο για το αυτί-εθιστικό σαν την πρέζα) post blackmetal (εγώ θα το λέω πάντα χαρούμενο) των Deafheaven δεν απαιτεί την προσοχή σου. Μέσα στις 10λεπτες προσπάθειες για τον δρόμο προς την απόλυτη λύτρωση, οι 5 τύποι από το San Fransisco σε ρουφάνε μέσα στην δίνη του ήχου τους. Χωρίς μανιέρες και καρικατούρες να υφίστανται, όλα ήταν απόκοσμα αλλά ταυτόχρονα ζεστά και φιλόξενα. Δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο. Δεν έχω ιδέα αν θα ξαναδούμε. Αν το ταξίδι της ψυχής από το σώμα προς το άσπρο φως είχε soundtrack, θα ήταν αυτό. Τουλάχιστον θα νιώθουμε τυχεροί σαν μέλη αίρεσης η οποία έζησε την απόλυτη νιρβάνα. Είμαστε κωλόφαρδοι.

                                              

Twisting Turning Through The Metal

        Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω την εντύπωση ότι η ενόραση μου χτυπάει την πόρτα. Μπορώ να δω το μέλλον πεντακάθαρα. Συγκεκριμένα μπορώ να δω μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα το τι θα συμβεί την Παρασκευή που μας έρχεται. Κόσμος και κοσμάκης στις κινηματογραφικές αίθουσες θα χτυπάει ρυθμικά το πόδι στο (βελούδινο) πάτωμα, οι συγκρατημένοι θα σιγοτραγουδάνε γνώριμους στίχους και οι πιο "χουλιγκάνοι" θα ρίξουν γκαρίσματα αγνής μεταλλικής εκσπερμάτωσης μέσα στο σκοτάδι. Από την άλλη πλευρά κόσμος και κοσμάκης θα "γεμίσει" το Facebook με status τα οποία θα επικρίνουν την κίνηση των Metallica να δημιουργήσουν μια συναυλιακή ταινία (είναι ευδόκιμος ο όρος;) και να ξεπουληθούν για ακόμα μια φορά στον βωμό του χρήματος. Όταν κυκλοφορήσει σε torrent θα είναι ένα κλικ away και το BluRay 720p μοναδική επιλογή αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
      Προσπαθώ εδώ και αρκετή ώρα να κρίνω το θέμα από όλες τις σκοπιές. Ξεροκέφαλος- "Δεν πρόκειται να δώσω 10 ευρώ στον Δανό για να δω σε 3D την σκατόφατσα του όσο καλό και αν είναι". DieHardMetalliFan- "Ακόμα και αν έχει σκηνές με τον Trujillo να παίζει μπάσο την ώρα που κάνει σπαγγάτο στο μπάνιο, θα είναι αριστούργημα ρε". CynicalBastard- "Μάγκες χαλαρώστε, το βλέπουμε και σε DVD, δεν θα χάσουμε την θεραπεία για τον καρκίνο αν δεν το δούμε σινεμά". Στο τέλος δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία από τις παραπάνω απόψεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι νιώθω λες και είμαι 15. Ξανά.
     Οι Metallica είναι η "πρεσβεία" μας στον έξω κόσμο. Με αυτούς ασχολείται ο Μήτσος ο Forbidden που τους άκουγε μέχρι το Master γιατί μετά γύρισαν clip και γίνανε mainstream, μέχρι την Λίτσα που ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας Τέλη Μπέκο στο Μπουρνάζι αλλά το Nothing Else Matters το έχει ακούσει γιατί είναι "γνωστό". Ελπίζω συγκεκριμένα η ταινία των Metallica να χτυπήσει κατακούτελα 15χρονα αθώα μυαλουδάκια. Να τα παρασύρει στον σατανικό βούρκο της metal τραγουδοποιίας, να σοκαριστούν από τα πυροτεχνήματα και τα εφέ, να δουν το δεξί χέρι του James (μην κοιτάτε τον Lars παιδιά, δεν είναι το κατάλληλο πρότυπο εδώ-μπορεί και να καταλήξετε στο μέλλον corporate σκουπίδια) και να θελήσουν μάθημα κιθάρας ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Το κυριότερο είναι να καταλάβουν πόσο γαμημένα cool φαίνεσαι όταν είσαι σε συγκρότημα (μπορεί να σε "κάνουν" και ταινία-ας έχεις ακμή). Ναι ρε διάολε, μπορεί να είναι αρκετά πιθανό να τσιμπούσαν εύκολα με τους Parkway Drive που είναι στα μέτρα τους αλλά οι 'Τallica ακόμα και στα 50 τους, έχουν αυτό το γαμημένο χάρισμα. Να προσελκύουν κόσμο σαν να πρόκειται για την πιο γαμάτη αίρεση ever.
     Με λίγα λόγια όλο αυτό το σκηνικό κάνει καλό στο metal. Τραβάει βλέμματα και είναι εντυπωσιακό. Πες το και χλιδάτο, υπερβολικό, grande βρε αδερφέ. Ναι είναι και προσωπικά είμαι περήφανος. Η υπερβολή είναι μέσα στο αίμα μας. Γιατί να μας παραξενέψει τώρα; Από την Παρασκευή και μετά μην το παίξεις ακαδημαικός. Μπορεί η πλοκή που εξελίσσεται παράλληλα με το live να είναι εντελώς σχηματική. Who cares; Δεν πηγαίνεις να δεις πειραματικό σλοβάκικο σινεμά του 70'. Θα δεις και άλλα αρρωστάκια εκεί που θα φωνάζουν "Master,Master". Αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Shining Culture

Έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει σε κάθε παρέα. Το σκηνικό είναι συνήθως μια καφετέρια και η αφορμή είναι μια φράση κάποιου από τους παρευρισκόμενους σχετικά με μια εμπειρία (ή ενός θείου, ξαδέρφου, μπατζανάκη του) που είχε όταν βρίσκονταν στο εξωτερικό. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτό το σημείο αγαπητέ αναγνώστη πρέπει να σε ενημερώσω ότι συνήθως με ποσοστό πάνω από 60%, η ιστορία που θα ακουστεί είναι ξεκάθαρα urban legend. Απλά η φυσική ροπή του Έλληνα στην μεγαλοποίηση και τη συνωμοσία, βαράει κόκκινο όταν κοινωνικοποιείται. "Στη Σουηδία υπάρχει επίδομα  2000 ευρώ που παρέχει το κράτος στους ψαράδες που πιάνουν πάνω από 20 κιλά ψάρια".  Το από πάνω τυχαίο παράδειγμα είναι ενδεικτικό της φουσκωμένης υπερβολής που πλανάται στην ατμόσφαιρα όταν γίνονται συγκρίσεις της ντόπιας οικονομικής κατάστασης με αυτή που επικρατεί σε ανεπτυγμένες χώρες. " Στην Ιαπωνία οι ιδιωτικές εταιρίες στο τέλος κάθε μήνα στέλνουν στους υπαλλήλους τους εντελώς δωρεάν, την ποσότητα χαρτιού υγείας που χρησιμοποιήθηκε στο γραφείο σε αυτές τις 30 μέρες". Στο άκουσμα των παραπάνω ιστοριών έχω προσποιηθεί ότι δεν ακούω, έχω κουνήσει το κεφάλι συγκαταβατικά αλλά πάντα νιώθω κάπως έτσι...

     Αυτός ο φαινομενικά άκυρος πρόλογος χρησιμεύει στο εξής: α) θεωρώ ότι κάθε σύγκριση της Ελλάδας με τις ανεπτυγμένες χώρες είναι από την αρχή άκυρη και άτοπη (υποκειμενικοί οι λόγοι) και β) το υπόλοιπο 40% που δεν είναι urban legend ισχύει και με το παραπάνω. Δηλαδή μιλώντας για καταστάσεις οι οποίες είναι μέρος μιας ρουτίνας σε κάποια άλλη χώρα (και βγάζει ένα γαμημένα απόλυτα λογικό νόημα), εδώ μας φαίνεται σαν κάποιου είδους crop circle σε ένα χωράφι του Κάνσας.
       Anyway, the facts are: στην Νορβηγία μια ομάδα καλλιτεχνών αντιδράει στο γκρέμισμα 50 διαφορετικών studios και rehearsal  rooms για να χτιστούν στην θέση τους διαμερίσματα. Έλα καμάρι μου, πες το. Πιες μια τζούρα από τη φραπεδιά σου, άναψε ένα ακόμα τσιγάρο και αναφώνησε γεμάτος βαρεμάρα: "χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι". Προσπερνώντας την παραπάνω (αναμενόμενη αντίδραση) αυτή η ομάδα θεωρεί ότι ένας τρόπος για ευαισθητοποιήσει τον κόσμο ώστε να ασχοληθεί με το θέμα είναι το να κάνει live στα 50 αυτά σημεία. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μια αντίδραση απέναντι στη κυβέρνηση η οποία θεωρητικά με αυτή την κίνηση βάζει εμπόδιο στην ανάπτυξη της εγχώριας Τέχνης (όποια και αν είναι αυτή).
      Μπορεί να απεχθάνομαι τους ψευτοκουλτουριάρηδες αλλά σε αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Οι "δικοί" μας Shining παίξανε το "I Won't Forget" single τους ζωντανά και το βιντεοσκόπησαν σε one take παρακαλώ. Μπορώ να πω ότι το One One One είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (και σίγουρα το πιο easy listening album τους), ότι παντρεύουν το industrial με την jazz γεννώντας pure metal νοοτροπία και γενικότερα το ότι είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα και ιδιαίτερα συγκροτήματα που υπάρχουν εκεί έξω. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό όμως. Όσο στριφνή και αν είναι η μουσική τους, παίζει ρόλο η κίνηση τους. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι καθόλου ψώνια αλλά αντιθέτως μιλάμε για συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες. Ναι καλλιτέχνες. Fake κουλτουροκαταστάσεις δεν θα βρεις εδώ μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Οι τύποι τραγουδούν ότι δεν θα ξεχάσουν πάνω στα συντρίμμια του κτιρίου στο οποίο εμπνεύστηκαν και έγραψαν την μουσική τους. Τραγικό αλλά ηρωικό. Και παράδειγμα προς μίμηση για όλους.

Nine Inch Scorpion

   The Inch
        Δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να συγχωρείς. Ενώ ο φίλος μας ο Trent ανακοίνωνε πριν χρόνια ότι η μπάντα του θα έμπαινε στον πάγο (για πάντα), εμείς προσευχόμασταν για μια ακόμα περιοδεία, ένα ακόμα δίσκο. Dreams come true τελικά. Σαν κυνικά καθίκια βέβαια θα έπρεπε να τον περιμένουμε στη γωνία για να τον σταυρώσουμε. Όμως εδώ δεν μιλάμε για crucifixion και λοιπές καφρίλες, εδώ έχουμε one hell of a ressurection. Το Hesitation Marks αν το δεις με μετριοπάθεια θα πεις ότι γαμάει. Δεν έχω την εντύπωση ότι είναι μόνο από τους καλύτερους NIN δίσκους, είναι και από τα καλύτερα comeback albums που έχουμε δει ever. Δεν μιλάμε για ανακάλυψη του τροχού (αυτά τα περιμένουμε από άλλους), αλλά για έναν απολαυστικότατο ήχο. Τελικά το ότι πηγαίνεις στα Oscar και πειραματίζεσαι με διάφορα projects μόνο καλό μπορεί να είναι. Γυρνάς με λάφυρα και δημιουργείς πάλι τον trademark ήχο σου. Ο δίσκος είναι εθιστικός σαν τις TicTac και κυλάει νερό. Έχω την εντύπωση ότι έχει μια ωριμότητα η οποία ανά φάσεις εμφανίζει μια αισιοδοξία μέσα στα τραγούδια. Αυτό δεν πάει να πει ότι το γυρίσανε σε τραγουδοποιία τύπου Στρουμφάκια, αντιθέτως η μαυρίλα και αυτή η καταραμένη ατμόσφαιρα τύπου The Downward Spiral κάνει την εμφάνιση της, απλά πιο ώριμα. Ο κακεντρεχής βέβαια μπορεί να πει ότι θέλει περισσότερες κιθάρες, εγώ θα του πω να μουτζώσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Το Come Back Haunted και το All Time Low ξέρεις ότι θα βρουν τη θέση τους στα playlist των alternative bars, η ψηφιακές συσκευές θα το παίζουν στο repeat και το μόνο που θα μείνει είναι να μας ξανάρθουν για ένα ακόμα live εγγύηση. Well done Mr. Reznor.



   

     The Scorpion
      Βλέπω τις τελευταίες μέρες στο YouTube videos από τις live εμφανίσεις των Scorpion Child και έχω χεστεί από τη χαρά μου. Why? Δες τα μούτρα του Jonathan Black (με τέτοιο όνομα είσαι προορισμένος να γίνεις rockstar) όταν τραγουδάει και θα καταλάβεις. Βάζω στοίχημα ότι πριν ανέβει στη σκηνή έχει σνιφάρει 2-3 γραμμές κόκα, οι κιθαρίστες έχουν καπνίσει 2-3 δυνατά τσιγαριλίκια και ο drummer έχει κατεβάσει μια καλή ποσότητα από μανιτάρια. Θα μου πεις τώρα, δεν σου παρουσιάζω κάτι σωστό, μάλλον σου δείχνω μια παρέα η οποία είναι έτοιμη για επίσκεψη στο κοντινότερο rehab. Τα παραπάνω είναι το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί η τούρτα είναι ότι αυτή η μπάντα ΡΟΚΑΡΕΙ. Δεν ροκάρει με την φλώρικη έννοια αλλά με την αλήτικη ζόρικη. Έτσι όπως γίνονταν στα 70's. Φανερό αυτό και στις επιρροές τους. Και εδώ έρχεται η παγίδα την οποία οι Scorpion Child αποφεύγουν. Με όλο αυτό το retro hype του 70's και 80's ήχου θα μπορούσαν να μπουν στο τσουβάλι μαζί με τους άλλους 1000 νοματαίους οι οποίοι νομίζουν ότι επειδή άφησαν μουστάκι και φόρεσαν καμπάνες μεταμορφώθηκαν στα παιδιά των Sabbath. Κάτσε και άκου το ντεμπούτο τους και μέσα θα βρεις το σήμερα να πετάγεται ενδιάμεσα στα Zeppellin riffs και grooves. Στα πιο χαλαρά σημεία οι εμπορικοί-σοβαροί Aerosmith εμφανίζονται (τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα δείχνουν ότι έχουν τα φόντα για μεγαλύτερη απήχηση). Το κύριο ζητούμενο για μένα όμως είναι ότι η μπάντα τείνει προς το "επικίνδυνο" rock. Έχει τα τραγούδια να το υποστηρίξει. Εμείς εδώ θα είμαστε και ελπίζουμε να μην βγούμε λάθος. The best is yet to come.

Another Point Of View

     Έχω την εντύπωση πως η πλειοψηφία των ανθρώπων όταν παίζουν το παιχνίδι "εάν ήσουν superhero, ποιο θα ήθελες να είναι το όπλο σου;'' διαλέγουν την ικανότητα να ελέγχουν τις σκέψεις των άλλων. Δεύτερο σε προτιμήσεις πρέπει να είναι το ability να είσαι αόρατος αλλά αυτό επειδή προέρχεται από διεστραμμένες και άρρωστες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή από την επιθυμία σου να ληστέψεις επιτέλους μια τράπεζα χωρίς να σε μυριστεί κανείς, δεν έχει χώρο εδώ. Ας μείνουμε στα δεδομένα. Η έμφυτη τάση να προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να ανακτήσουμε τον έλεγχο που δεν έχουμε σε διάφορες καταστάσεις μας δημιουργεί κύματα εγωισμού όταν επιτέλους τα καταφέρνουμε. Σίγουρα ο Μπάμπης και ο Βάγγος μπορεί μια μέρα να πάρουν προαγωγή και να καβαλήσουν το καλάμι νομίζοντας ότι βρίσκονται στο οβάλ γραφείο. Κάποιοι μπορεί να μεταφερθούν με την πάροδο του χρόνου από την σκηνή του συνοικιακού τους bar σε αρένες 20000 θέσεων. The bigger the power, the bigger the issues.
      Και κάπου εδώ ερχόμαστε όλοι εμείς. Οι προπονητές της κερκίδας. Μπορεί να μην έχουμε την ικανότητα να μαγνητίσουμε χιλιάδες όπου το κάνει ο Bruce με μια κίνηση του χεριού, αλλά θέλουμε η άποψη μας να μετράει. Να επηρεάσει τους τριγύρω (όσο πατάει η γάτα). Επειδή εμείς ΞΕΡΟΥΜΕ και οι άλλοι ΟΧΙ. Είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή γράφω το κείμενο που διαβάζετε  για να εξωτερικεύσω αυτά που σκέφτομαι (ενός είδους εκτόνωση είναι αυτό) αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η ελπίδα να συμφωνήσει κόσμος μαζί μου. Δεν πιστεύω ότι είναι κακό. Αρκεί να μην ξεφύγει και αναλάβει τα ηνία. Εκεί το έχασες το παιχνίδι.
     Συγκεκριμένα στον δικό μας τομέα υπάρχουν ρεσιτάλ της παραπάνω λογικής. Πρόκειται ξεκάθαρα για Μ.Π.Κ.Α. (ΜηχανέςΠαραγωγήςΚουραδοΑπόψεων).  Είναι ένα γενικότερο συστατικό της νεοελληνικής κοινωνίας, απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι διασκεδαστικό και σχετικά άκακο. Αν με ρωτήσουν να πω την άποψη μου για jazz π.χ. θα σου απαντήσω ότι δεν έχω ιδέα πέρα από 2-3 πασίγνωστα ονόματα. Εσύ όμως φωτεινέ παντογνώστη, γιατί να πεις ναι όταν ασχολείσαι μόνο με folk metal; Γιατί σε τρώει να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών; Ξέρω,θα θίξεις τον εγωισμό σου.
Έχω την εντύπωση πως πάνω κάτω αυτή ήταν η κατάσταση του γνωστού "μεταλλοπατέρα" πριν χρόνια (δεν έχει εξαλειφθεί και ούτε πρόκειται).
      Αυτή η ρημάδα εγωιστική ανάγκη να βάλουμε ταμπέλες πάνω από το κάθε τι, μόνο και μόνο για να ανήκει κάτι σε ένα στρατόπεδο, με κάνει κουρέλι (όχι το ριζότο δεν ανήκει ακριβώς στα όσπρια διότι υπάρχει μια ιδιαίτερη μίξη συστατικών...fuck you ρε. Εμένα μου αρέσει και αυτό μου αρκεί). Take a deep breath και χαλάρωσε. Μάθε να λες όχι που και που. Δεν κάνει κακό. Μπορεί να μην έχεις ακούσει το Painkiller. OK, so what; Θα έρθει κάποιος να σε κρεμάσει και να σε κάψει στην πυρά;  Δεν νομίζω. Τελικά το ότι όλοι έχουν μια άποψη ισχύει. Ναι είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Απλά μερικές κλάνουν ασταμάτητα.

The Justin Experience

    Να ακούσετε τον καινούργιο δίσκο του Justin Timberlake. Το εννοώ. Δεν τρολλάρω, μιλάω ειλικρινά. Είναι και γαμώ τους δίσκους, είναι "σοβαρή" pop μουσική, παίζει να σε κάνει να σηκωθείς και να ξεκινήσεις μαθήματα χορού. You never know.  Επιπλέον τον Justin τον "πάμε" με τα χίλια. Ξέρεις ανήκει σε αυτή την κατηγορία των outsiders (μουσικών outsiders), οι οποίοι παρότι δεν παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, τους συμπαθούμε επειδή είναι απλά γαμάτοι τύποι. Ακομπλεξάριστοι, με τεράστιο εμπορικό εκτόπισμα αλλά όχι ψωνισμένοι εγωπαθείς. Με λίγα λόγια μιλάμε για καλά παιδιά.
     Ο εν λόγω κύριος έχει αποδείξει τα από πάνω αρκετές φορές. Και το ηθοποιηλίκι το έχει, και τα guest του στους Lonely Island είναι απολαυστικά, και τα σκετσάκια στα late night shows της αμερικάνικης TV είναι ωραία οπότε όλα καλά. Α ναι, ξέχασα το πιο σημαντικό που μας αφορά. Τον έχουν διασκευάσει οι Dillinger Escape Plan. Δικοί μας αυτοί, κάτι θα ξέρουν. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στράφηκα στον Justin (και καλά έκανα) επειδή metal δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να ακούσω. Φέτος έχουν κυκλοφορήσει υπεραρκετοί καλοί δίσκοι, συμπαθητικοί δίσκοι, δίσκοι που θέτουν υποψηφιότητες για λίστες στο τέλος της χρονιάς, δίσκοι που βάζουν θεμέλια για κάτι καλύτερο στο μέλλον αλλά at the end of the day μένουμε στο "καλοί δίσκοι".
     Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ άλλα καλά άλμπουμ. Ας είναι μέτριοι, κακοί ή αριστουργήματα. Δεν μπορώ άλλο αυτό το "ναι ωραίο είναι, έχει καλή παραγωγή, ωραίο παίξιμο, όμορφες συνθέσεις" κτλ. Διάολε θέλω κάτι να με αρπάξει από τα μούτρα και να το ακούω στο repeat για 2 μήνες σερί. Όπως είχε γίνει με το Blackening, με το Crack The Skye και για να πάω και λίγο πιο πίσω με το Lateralus. To ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι σαν γκρινιάρης κωλόγερος αλλά μου λείπει αυτό που θα με κολλήσει στον τοίχο. Ειδικά φέτος που η προσωπική μου λίστα ήδη ξεχειλίζει (τον Δεκέμβριο ετοιμάζομαι για χαρακίρι) 2-3 δίσκους έχω ακούσει περισσότερο από τους άλλους. Από εκεί και πέρα έχω συμβιβαστεί με το ΟΚ, sounds good.
    Γι αυτό σου λέω να ακούσεις τον Justin. Όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση μουσικής απαλεψιάς κοίτα τριγύρω και ψάξου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις και που θα καταλήξεις μαζί του. Σκέψου το και αλλιώς: επενδύεις σε κάτι που είναι έξω από τα νερά σου και στο τέλος καταλήγεις να ξανακυλήσεις στον metal βούρκο με περισσότερη όρεξη. Όπως και να έχει, άκου το Mirrors, take a break από τα ίδια και τα ίδια και βαφτίσου ανοιχτόμυαλος. Θα σου κάνει καλό.

                                  

The Women Factor

        Υποτίθεται ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans (έτσι τουλάχιστον έχει πει ο Gene Simmons). Όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχω καταλήξει σε κάποιο safe συμπέρασμα. Απλά συνεχίζω να συμφωνώ και να διαφωνώ ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να το υπερασπιστώ και να καταλήξω ένα ακόμα φαλλοκρατικό γουρούνι ή ακόμα καλύτερα να το παίξω διπλωμάτης για να μην ξενερώσω τις "φιλενάδες" μου. Ζόρικες και οι δυο περιπτώσεις.
        Αν είσαι συγκρότημα πρέπει να αποφασίσεις ποιος θέλεις να σε ακούσει. Ποιο είναι το fanbase σου βρε αδερφέ. Η λογική λέει ότι παίζοντας θρας (τυχαίο παράδειγμα) είσαι καταδικασμένος να κυλιέσαι στον βούρκο του ιδρώτα μαζί με άλλους τριχωτούς νοματαίους παίζοντας κλωτσοπατινάδα. κάθε βράδυ. Και θα είσαι χαρούμενος γι'αυτό. Ο προγκρεσιβάς (υπάρχει και ο progressivάς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) θα βλέπει από κάτω γουρλωμένα μάτια από μαθητές ωδείου ενώ αυτός θα βγάζει το μεροκάματο λιώνοντας στην κυριολεξία πάνω στο όργανο του μέσα σε 10λεπτες μουσικές οδύσσειες. Και θα είναι happy as fuck και αυτός. Εάν όμως θέλεις γκομενάκια από κάτω τα οποία θα σε κοιτάνε σαν ξελιγωμένες υπάρχουν κάποιοi κανόνες bro.
      Χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα όμορφο μέλος. Κατά προτίμηση ο τραγουδιστής σου πρέπει να είναι μανάρι. Πρέπει να έχεις στυλάκι από το πως περπατάς στη σκηνή μέχρι το πως κουρδίζεις την κιθάρα σου. Όλα μετράνε. Τραγούδια. Ναι τα τραγούδια παίζουν και αυτά ρόλο, μην νομίζεις. Ένα ευχάριστο groove το χρειάζεσαι. Και at least μια μπαλάντα. Η κοπέλα από κάτω δεν θέλει να αφουγκραστεί τον πόνο σου πάνω στο φουτουριστικό concept που έχεις γράψει (δες Rush και το κοινό τους). Τέλος πρέπει να δημιουργήσεις με λίγη δόση τύχης μια περσόνα. Ένα μυθικό χαρακτήρα. Να λένε: "να ο Βρασίδας που παίζει στους τάδε, ναι αυτός που πίνει ένα μπουκάλι gin μόλις ξυπνήσει και κάνει μπάνιο με ανακόντα στην ρεματιά κοντά στο σπίτι του". Πάρε το Lemmy. Δεν τον λες όμορφο. Ούτε καν μέτριο. Ούτε καν άσχημο. Είναι κάτι χειρότερο από αυτό. Αλλά είναι ο LEMMY. Κατάλαβες; Βέβαια αν θες να κινηθείς σε ποιο ασφαλείς φόρμες τύπου Sakis Rouvas το μόνο που θα θες είναι ένας μανατζαρέος και άκρες και θα βρεις τον δρόμο σου. ΑΛΛΑ, όλα τα από πάνω δεν θα σου φέρουν το πολυπόθητο γυναικείο fanbase. Ίσως να κρατήσει για 4-5 χρονάκια αλλά πρέπει να διατηρήσεις το hype σου. Αλλιώς όλα τα κορίτσια θα ακολουθήσουν το επόμενο καυτό band που κατέφθασε πριν λίγο στην πόλη. Και εδώ έχει το δίκιο του ο κύριος Simmons.
        Τώρα θέλεις να ακούσεις την πικρή αλήθεια; Κάθεσαι; Είμαστε όλοι γυναίκες. Ναι και εγώ και εσύ και ο Μπάμπης ο Slayer. Ενδόμυχα κρύβουμε αυτό που ολοφάνερα δείχνει ο γυναικείος πληθυσμός. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα.

            Η Agnete των Madder Mortem έχει φωνάρα. Για να το αμφισβητήσει κάποιος αυτό θα πρέπει να είναι μουσικά καθυστερημένος. Αλλά δεν έχει image. Επειδή έχει τα κιλάκια της έχει ξεμείνει με την ποιότητα στο χέρι. Φαντάσου τώρα να είχε το παρουσιαστικό της κυρίας από κάτω.

         Στα live δεν θα μαζεύαν 100 άτομα. Θα κάνανε sold out κάθε club που θα παίζανε. Στο υπογράφω. Και δεν σου λέω ότι δεν γουστάρεις Motorhead. Μαζί σου. Αλλά βαθιά μέσα σου δεν θα πήγαινες να δεις ένα μπάρμπα με ελιές στο πρόσωπο  αν δεν ήθελες να ζήσεις και εσύ την ζωή που έκανε. Δεν σου λέω ότι είναι ο μόνος λόγος που θα πας στο live τους. Αλλά θες και εσύ να είσαι ένας cool-uncool Neil Fallon και να προσκυνάνε όλοι τα μούσια σου. Αν το δεις στεγνά οι σκέψεις του άντρα κινούνται σε άλλο πρίσμα από αυτές της γυναίκας. Πιο ειδωλολατρικό. Αλλά δεν παύουν να κινούνται παράλληλα. Δεν σου βάζω μέσα κοριτσάκια που ουρλιάζουν και μόνο στο όνομα του Bieber αλλά πιστεύω το πιάνεις το point. Και με το χέρι στην καρδιά πες μου. Σε έναν τέλειο ουτοπικό κόσμο (ναι ακόμα και εκεί) οι Metallica θα είχαν το ίδιο status αν ήταν 4 παχύσαρκοι γλοιώδεις τύποι; Όχι πες μου. Picture sells and everyone is byuing.