Παρασκευή 6 Σεπτεμβρίου 2013

Another Point Of View


     Έχω την εντύπωση πως η πλειοψηφία των ανθρώπων όταν παίζουν το παιχνίδι "εάν ήσουν superhero, ποιο θα ήθελες να είναι το όπλο σου;'' διαλέγουν την ικανότητα να ελέγχουν τις σκέψεις των άλλων. Δεύτερο σε προτιμήσεις πρέπει να είναι το ability να είσαι αόρατος αλλά αυτό επειδή προέρχεται από διεστραμμένες και άρρωστες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή από την επιθυμία σου να ληστέψεις επιτέλους μια τράπεζα χωρίς να σε μυριστεί κανείς, δεν έχει χώρο εδώ. Ας μείνουμε στα δεδομένα. Η έμφυτη τάση να προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να ανακτήσουμε τον έλεγχο που δεν έχουμε σε διάφορες καταστάσεις μας δημιουργεί κύματα εγωισμού όταν επιτέλους τα καταφέρνουμε. Σίγουρα ο Μπάμπης και ο Βάγγος μπορεί μια μέρα να πάρουν προαγωγή και να καβαλήσουν το καλάμι νομίζοντας ότι βρίσκονται στο οβάλ γραφείο. Κάποιοι μπορεί να μεταφερθούν με την πάροδο του χρόνου από την σκηνή του συνοικιακού τους bar σε αρένες 20000 θέσεων. The bigger the power, the bigger the issues.
      Και κάπου εδώ ερχόμαστε όλοι εμείς. Οι προπονητές της κερκίδας. Μπορεί να μην έχουμε την ικανότητα να μαγνητίσουμε χιλιάδες όπου το κάνει ο Bruce με μια κίνηση του χεριού, αλλά θέλουμε η άποψη μας να μετράει. Να επηρεάσει τους τριγύρω (όσο πατάει η γάτα). Επειδή εμείς ΞΕΡΟΥΜΕ και οι άλλοι ΟΧΙ. Είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή γράφω το κείμενο που διαβάζετε  για να εξωτερικεύσω αυτά που σκέφτομαι (ενός είδους εκτόνωση είναι αυτό) αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η ελπίδα να συμφωνήσει κόσμος μαζί μου. Δεν πιστεύω ότι είναι κακό. Αρκεί να μην ξεφύγει και αναλάβει τα ηνία. Εκεί το έχασες το παιχνίδι.
     Συγκεκριμένα στον δικό μας τομέα υπάρχουν ρεσιτάλ της παραπάνω λογικής. Πρόκειται ξεκάθαρα για Μ.Π.Κ.Α. (ΜηχανέςΠαραγωγήςΚουραδοΑπόψεων).  Είναι ένα γενικότερο συστατικό της νεοελληνικής κοινωνίας, απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι διασκεδαστικό και σχετικά άκακο. Αν με ρωτήσουν να πω την άποψη μου για jazz π.χ. θα σου απαντήσω ότι δεν έχω ιδέα πέρα από 2-3 πασίγνωστα ονόματα. Εσύ όμως φωτεινέ παντογνώστη, γιατί να πεις ναι όταν ασχολείσαι μόνο με folk metal; Γιατί σε τρώει να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών; Ξέρω,θα θίξεις τον εγωισμό σου.
Έχω την εντύπωση πως πάνω κάτω αυτή ήταν η κατάσταση του γνωστού "μεταλλοπατέρα" πριν χρόνια (δεν έχει εξαλειφθεί και ούτε πρόκειται).
      Αυτή η ρημάδα εγωιστική ανάγκη να βάλουμε ταμπέλες πάνω από το κάθε τι, μόνο και μόνο για να ανήκει κάτι σε ένα στρατόπεδο, με κάνει κουρέλι (όχι το ριζότο δεν ανήκει ακριβώς στα όσπρια διότι υπάρχει μια ιδιαίτερη μίξη συστατικών...fuck you ρε. Εμένα μου αρέσει και αυτό μου αρκεί). Take a deep breath και χαλάρωσε. Μάθε να λες όχι που και που. Δεν κάνει κακό. Μπορεί να μην έχεις ακούσει το Painkiller. OK, so what; Θα έρθει κάποιος να σε κρεμάσει και να σε κάψει στην πυρά;  Δεν νομίζω. Τελικά το ότι όλοι έχουν μια άποψη ισχύει. Ναι είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Απλά μερικές κλάνουν ασταμάτητα.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου