Ένα τραγούδι είναι ακριβώς σαν ένα γεύμα. Ας πούμε ότι έχουμε μπροστά μας μια ωραιότατη ζουμερή μπριζόλα (καλοψημένη), πατάτες τηγανητές (η ζωή δεν θα είχε νόημα χωρίς αυτές) και μια ωραιότατη μπύρα (σε παγωμένο ποτήρι). Εάν θεωρήσουμε ότι όλα πάνω στο τραπέζι είναι νοστιμότατα, στο τέλος τι θα σου μείνει καρφωμένο στο μυαλό; Οι πατάτες είναι εξαιρετικές για προτηγανισμένες (δηλαδή ένα όμορφο riff που δεν είναι πρωτότυπο αλλά κάνει τη δουλειά του), η μπύρα είναι η μάρκα που γουστάρεις και κατεβαίνει σαν νερό (ωραίο το solo) αλλά στο τέλος το κρέας είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά (ρεφρέν-chorus-πες το όπως θέλεις). Το θέμα είναι ότι το παραπάνω παράδειγμα ταιριάζει σε τραγούδια με σχετικά συμβατική δομή. Δεν μιλάω για sludge/post/black 15 έπη και ότι άλλο συνεπάγεται με αυτή την περιγραφή. Ας πούμε δηλαδή ότι μιλάμε ξεκάθαρα για rock τραγουδοποιία.
Λοιπόν φέτος πιστεύω ότι είναι η χρονιά της μπριζόλας. Τα γαμάτα ρεφρέν πάνε κι έρχονται. Audrey Horne: Εθιστική σταβλίσια , Enforcer: Ξεροψημένη true χοιρινή, Soilwork: Το καλύτερο κοντοσούβλι της πιάτσας, Clutch: το πιο νόστιμο βρώμικο. Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που έχουμε μέχρι τώρα. Μέχρι και οι The Ocean μας χαρίζουν απλόχερα εξαιρετικά γερμανικά λουκάνικα όπου πρέπει (πόσο πρόστυχο μπορεί να ακούγεται αυτό;). Το ζητούμενο είναι ότι λίγο πριν το καλοκαίρι εμφανίζεται στην ψησταριά/εστιατόριο/σουβλατζίδικο ο καλύτερος ψήστης. Με το καλύτερο κρέας. Εμπειρία πολλών ετών και πάνω απ'όλα μεράκι. Αυτομάτως όλοι οι υπόλοιποι πάνε στο ταμείο ανεργίας.
Ok, ακούγεται πολύ απαξιωτικό έτσι όπως το έθεσα αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Οι Alice λοιπόν ξεχωρίζουν κυρίως για τα διπλά φωνητικά. Και για τα riff του Cantrell αλλά αυτές οι double μελωδικές επιθέσεις στην ψυχή σου, είναι epic win. Oi οποίες είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι δημιούργησαν σχολή και κάλλιστα μπορούν να βρεθούν παγιδευμένοι. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους (δέχομαι και επιστολές θανάτου) και φέτος επιστρέφουν με την ίδια φόρμουλα άκρως επιτυχημένα. Η μεγάλη μαγκιά είναι το πόσο στρατηγικά χτίζουν αυτό που λέμε ρεφρέν. Ενώ στην αρχή σου πετάνε (σαν κόκκαλο σε σκύλο) ένα ακαταμάχητο chorus για να τραγουδάς, εσύ περιμένεις να το ξανακούσεις μετά από λίγο, και αυτοί το εξελίσσουν μεγαλώνοντας το την δεύτερη φορά με επιπρόσθετη γαμάτη μελωδία. Τυπικό παράδειγμα το Hollow.
Γενικά η χρονιά από άποψη ρεφρέν και τραγουδιών κυλάει άψογα. Και επειδή μας μένουν ακόμα 7 μήνες, ας κρατήσουμε μια πισινή για το τι μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε εκδίκηση από εκείνους τους τύπους που συνεχίζουν να λένε κλισέ ατάκες όπως: "τέτοια τραγούδια δεν γράφονται πια"; Ναι, είναι η στιγμή να τους τρίψουμε τις φετινά κρέατα στη μούρη. Άνοιξε και η ρημάδα η όρεξη βραδιάτικα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου