Twisting Turning Through The Metal

        Σε τέτοιες περιπτώσεις έχω την εντύπωση ότι η ενόραση μου χτυπάει την πόρτα. Μπορώ να δω το μέλλον πεντακάθαρα. Συγκεκριμένα μπορώ να δω μέσα στην κρυστάλλινη σφαίρα το τι θα συμβεί την Παρασκευή που μας έρχεται. Κόσμος και κοσμάκης στις κινηματογραφικές αίθουσες θα χτυπάει ρυθμικά το πόδι στο (βελούδινο) πάτωμα, οι συγκρατημένοι θα σιγοτραγουδάνε γνώριμους στίχους και οι πιο "χουλιγκάνοι" θα ρίξουν γκαρίσματα αγνής μεταλλικής εκσπερμάτωσης μέσα στο σκοτάδι. Από την άλλη πλευρά κόσμος και κοσμάκης θα "γεμίσει" το Facebook με status τα οποία θα επικρίνουν την κίνηση των Metallica να δημιουργήσουν μια συναυλιακή ταινία (είναι ευδόκιμος ο όρος;) και να ξεπουληθούν για ακόμα μια φορά στον βωμό του χρήματος. Όταν κυκλοφορήσει σε torrent θα είναι ένα κλικ away και το BluRay 720p μοναδική επιλογή αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία.
      Προσπαθώ εδώ και αρκετή ώρα να κρίνω το θέμα από όλες τις σκοπιές. Ξεροκέφαλος- "Δεν πρόκειται να δώσω 10 ευρώ στον Δανό για να δω σε 3D την σκατόφατσα του όσο καλό και αν είναι". DieHardMetalliFan- "Ακόμα και αν έχει σκηνές με τον Trujillo να παίζει μπάσο την ώρα που κάνει σπαγγάτο στο μπάνιο, θα είναι αριστούργημα ρε". CynicalBastard- "Μάγκες χαλαρώστε, το βλέπουμε και σε DVD, δεν θα χάσουμε την θεραπεία για τον καρκίνο αν δεν το δούμε σινεμά". Στο τέλος δεν μπορώ να ταυτιστώ με καμία από τις παραπάνω απόψεις. Για τον απλούστατο λόγο ότι νιώθω λες και είμαι 15. Ξανά.
     Οι Metallica είναι η "πρεσβεία" μας στον έξω κόσμο. Με αυτούς ασχολείται ο Μήτσος ο Forbidden που τους άκουγε μέχρι το Master γιατί μετά γύρισαν clip και γίνανε mainstream, μέχρι την Λίτσα που ξημεροβραδιάζεται ακούγοντας Τέλη Μπέκο στο Μπουρνάζι αλλά το Nothing Else Matters το έχει ακούσει γιατί είναι "γνωστό". Ελπίζω συγκεκριμένα η ταινία των Metallica να χτυπήσει κατακούτελα 15χρονα αθώα μυαλουδάκια. Να τα παρασύρει στον σατανικό βούρκο της metal τραγουδοποιίας, να σοκαριστούν από τα πυροτεχνήματα και τα εφέ, να δουν το δεξί χέρι του James (μην κοιτάτε τον Lars παιδιά, δεν είναι το κατάλληλο πρότυπο εδώ-μπορεί και να καταλήξετε στο μέλλον corporate σκουπίδια) και να θελήσουν μάθημα κιθάρας ΕΔΩ ΚΑΙ ΤΩΡΑ. Το κυριότερο είναι να καταλάβουν πόσο γαμημένα cool φαίνεσαι όταν είσαι σε συγκρότημα (μπορεί να σε "κάνουν" και ταινία-ας έχεις ακμή). Ναι ρε διάολε, μπορεί να είναι αρκετά πιθανό να τσιμπούσαν εύκολα με τους Parkway Drive που είναι στα μέτρα τους αλλά οι 'Τallica ακόμα και στα 50 τους, έχουν αυτό το γαμημένο χάρισμα. Να προσελκύουν κόσμο σαν να πρόκειται για την πιο γαμάτη αίρεση ever.
     Με λίγα λόγια όλο αυτό το σκηνικό κάνει καλό στο metal. Τραβάει βλέμματα και είναι εντυπωσιακό. Πες το και χλιδάτο, υπερβολικό, grande βρε αδερφέ. Ναι είναι και προσωπικά είμαι περήφανος. Η υπερβολή είναι μέσα στο αίμα μας. Γιατί να μας παραξενέψει τώρα; Από την Παρασκευή και μετά μην το παίξεις ακαδημαικός. Μπορεί η πλοκή που εξελίσσεται παράλληλα με το live να είναι εντελώς σχηματική. Who cares; Δεν πηγαίνεις να δεις πειραματικό σλοβάκικο σινεμά του 70'. Θα δεις και άλλα αρρωστάκια εκεί που θα φωνάζουν "Master,Master". Αυτό είναι το μόνο που μετράει.

Shining Culture

Έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει σε κάθε παρέα. Το σκηνικό είναι συνήθως μια καφετέρια και η αφορμή είναι μια φράση κάποιου από τους παρευρισκόμενους σχετικά με μια εμπειρία (ή ενός θείου, ξαδέρφου, μπατζανάκη του) που είχε όταν βρίσκονταν στο εξωτερικό. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτό το σημείο αγαπητέ αναγνώστη πρέπει να σε ενημερώσω ότι συνήθως με ποσοστό πάνω από 60%, η ιστορία που θα ακουστεί είναι ξεκάθαρα urban legend. Απλά η φυσική ροπή του Έλληνα στην μεγαλοποίηση και τη συνωμοσία, βαράει κόκκινο όταν κοινωνικοποιείται. "Στη Σουηδία υπάρχει επίδομα  2000 ευρώ που παρέχει το κράτος στους ψαράδες που πιάνουν πάνω από 20 κιλά ψάρια".  Το από πάνω τυχαίο παράδειγμα είναι ενδεικτικό της φουσκωμένης υπερβολής που πλανάται στην ατμόσφαιρα όταν γίνονται συγκρίσεις της ντόπιας οικονομικής κατάστασης με αυτή που επικρατεί σε ανεπτυγμένες χώρες. " Στην Ιαπωνία οι ιδιωτικές εταιρίες στο τέλος κάθε μήνα στέλνουν στους υπαλλήλους τους εντελώς δωρεάν, την ποσότητα χαρτιού υγείας που χρησιμοποιήθηκε στο γραφείο σε αυτές τις 30 μέρες". Στο άκουσμα των παραπάνω ιστοριών έχω προσποιηθεί ότι δεν ακούω, έχω κουνήσει το κεφάλι συγκαταβατικά αλλά πάντα νιώθω κάπως έτσι...

     Αυτός ο φαινομενικά άκυρος πρόλογος χρησιμεύει στο εξής: α) θεωρώ ότι κάθε σύγκριση της Ελλάδας με τις ανεπτυγμένες χώρες είναι από την αρχή άκυρη και άτοπη (υποκειμενικοί οι λόγοι) και β) το υπόλοιπο 40% που δεν είναι urban legend ισχύει και με το παραπάνω. Δηλαδή μιλώντας για καταστάσεις οι οποίες είναι μέρος μιας ρουτίνας σε κάποια άλλη χώρα (και βγάζει ένα γαμημένα απόλυτα λογικό νόημα), εδώ μας φαίνεται σαν κάποιου είδους crop circle σε ένα χωράφι του Κάνσας.
       Anyway, the facts are: στην Νορβηγία μια ομάδα καλλιτεχνών αντιδράει στο γκρέμισμα 50 διαφορετικών studios και rehearsal  rooms για να χτιστούν στην θέση τους διαμερίσματα. Έλα καμάρι μου, πες το. Πιες μια τζούρα από τη φραπεδιά σου, άναψε ένα ακόμα τσιγάρο και αναφώνησε γεμάτος βαρεμάρα: "χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι". Προσπερνώντας την παραπάνω (αναμενόμενη αντίδραση) αυτή η ομάδα θεωρεί ότι ένας τρόπος για ευαισθητοποιήσει τον κόσμο ώστε να ασχοληθεί με το θέμα είναι το να κάνει live στα 50 αυτά σημεία. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μια αντίδραση απέναντι στη κυβέρνηση η οποία θεωρητικά με αυτή την κίνηση βάζει εμπόδιο στην ανάπτυξη της εγχώριας Τέχνης (όποια και αν είναι αυτή).
      Μπορεί να απεχθάνομαι τους ψευτοκουλτουριάρηδες αλλά σε αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Οι "δικοί" μας Shining παίξανε το "I Won't Forget" single τους ζωντανά και το βιντεοσκόπησαν σε one take παρακαλώ. Μπορώ να πω ότι το One One One είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (και σίγουρα το πιο easy listening album τους), ότι παντρεύουν το industrial με την jazz γεννώντας pure metal νοοτροπία και γενικότερα το ότι είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα και ιδιαίτερα συγκροτήματα που υπάρχουν εκεί έξω. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό όμως. Όσο στριφνή και αν είναι η μουσική τους, παίζει ρόλο η κίνηση τους. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι καθόλου ψώνια αλλά αντιθέτως μιλάμε για συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες. Ναι καλλιτέχνες. Fake κουλτουροκαταστάσεις δεν θα βρεις εδώ μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Οι τύποι τραγουδούν ότι δεν θα ξεχάσουν πάνω στα συντρίμμια του κτιρίου στο οποίο εμπνεύστηκαν και έγραψαν την μουσική τους. Τραγικό αλλά ηρωικό. Και παράδειγμα προς μίμηση για όλους.

Nine Inch Scorpion

   The Inch
        Δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να συγχωρείς. Ενώ ο φίλος μας ο Trent ανακοίνωνε πριν χρόνια ότι η μπάντα του θα έμπαινε στον πάγο (για πάντα), εμείς προσευχόμασταν για μια ακόμα περιοδεία, ένα ακόμα δίσκο. Dreams come true τελικά. Σαν κυνικά καθίκια βέβαια θα έπρεπε να τον περιμένουμε στη γωνία για να τον σταυρώσουμε. Όμως εδώ δεν μιλάμε για crucifixion και λοιπές καφρίλες, εδώ έχουμε one hell of a ressurection. Το Hesitation Marks αν το δεις με μετριοπάθεια θα πεις ότι γαμάει. Δεν έχω την εντύπωση ότι είναι μόνο από τους καλύτερους NIN δίσκους, είναι και από τα καλύτερα comeback albums που έχουμε δει ever. Δεν μιλάμε για ανακάλυψη του τροχού (αυτά τα περιμένουμε από άλλους), αλλά για έναν απολαυστικότατο ήχο. Τελικά το ότι πηγαίνεις στα Oscar και πειραματίζεσαι με διάφορα projects μόνο καλό μπορεί να είναι. Γυρνάς με λάφυρα και δημιουργείς πάλι τον trademark ήχο σου. Ο δίσκος είναι εθιστικός σαν τις TicTac και κυλάει νερό. Έχω την εντύπωση ότι έχει μια ωριμότητα η οποία ανά φάσεις εμφανίζει μια αισιοδοξία μέσα στα τραγούδια. Αυτό δεν πάει να πει ότι το γυρίσανε σε τραγουδοποιία τύπου Στρουμφάκια, αντιθέτως η μαυρίλα και αυτή η καταραμένη ατμόσφαιρα τύπου The Downward Spiral κάνει την εμφάνιση της, απλά πιο ώριμα. Ο κακεντρεχής βέβαια μπορεί να πει ότι θέλει περισσότερες κιθάρες, εγώ θα του πω να μουτζώσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Το Come Back Haunted και το All Time Low ξέρεις ότι θα βρουν τη θέση τους στα playlist των alternative bars, η ψηφιακές συσκευές θα το παίζουν στο repeat και το μόνο που θα μείνει είναι να μας ξανάρθουν για ένα ακόμα live εγγύηση. Well done Mr. Reznor.



   

     The Scorpion
      Βλέπω τις τελευταίες μέρες στο YouTube videos από τις live εμφανίσεις των Scorpion Child και έχω χεστεί από τη χαρά μου. Why? Δες τα μούτρα του Jonathan Black (με τέτοιο όνομα είσαι προορισμένος να γίνεις rockstar) όταν τραγουδάει και θα καταλάβεις. Βάζω στοίχημα ότι πριν ανέβει στη σκηνή έχει σνιφάρει 2-3 γραμμές κόκα, οι κιθαρίστες έχουν καπνίσει 2-3 δυνατά τσιγαριλίκια και ο drummer έχει κατεβάσει μια καλή ποσότητα από μανιτάρια. Θα μου πεις τώρα, δεν σου παρουσιάζω κάτι σωστό, μάλλον σου δείχνω μια παρέα η οποία είναι έτοιμη για επίσκεψη στο κοντινότερο rehab. Τα παραπάνω είναι το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί η τούρτα είναι ότι αυτή η μπάντα ΡΟΚΑΡΕΙ. Δεν ροκάρει με την φλώρικη έννοια αλλά με την αλήτικη ζόρικη. Έτσι όπως γίνονταν στα 70's. Φανερό αυτό και στις επιρροές τους. Και εδώ έρχεται η παγίδα την οποία οι Scorpion Child αποφεύγουν. Με όλο αυτό το retro hype του 70's και 80's ήχου θα μπορούσαν να μπουν στο τσουβάλι μαζί με τους άλλους 1000 νοματαίους οι οποίοι νομίζουν ότι επειδή άφησαν μουστάκι και φόρεσαν καμπάνες μεταμορφώθηκαν στα παιδιά των Sabbath. Κάτσε και άκου το ντεμπούτο τους και μέσα θα βρεις το σήμερα να πετάγεται ενδιάμεσα στα Zeppellin riffs και grooves. Στα πιο χαλαρά σημεία οι εμπορικοί-σοβαροί Aerosmith εμφανίζονται (τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα δείχνουν ότι έχουν τα φόντα για μεγαλύτερη απήχηση). Το κύριο ζητούμενο για μένα όμως είναι ότι η μπάντα τείνει προς το "επικίνδυνο" rock. Έχει τα τραγούδια να το υποστηρίξει. Εμείς εδώ θα είμαστε και ελπίζουμε να μην βγούμε λάθος. The best is yet to come.

Another Point Of View

     Έχω την εντύπωση πως η πλειοψηφία των ανθρώπων όταν παίζουν το παιχνίδι "εάν ήσουν superhero, ποιο θα ήθελες να είναι το όπλο σου;'' διαλέγουν την ικανότητα να ελέγχουν τις σκέψεις των άλλων. Δεύτερο σε προτιμήσεις πρέπει να είναι το ability να είσαι αόρατος αλλά αυτό επειδή προέρχεται από διεστραμμένες και άρρωστες σεξουαλικές φαντασιώσεις ή από την επιθυμία σου να ληστέψεις επιτέλους μια τράπεζα χωρίς να σε μυριστεί κανείς, δεν έχει χώρο εδώ. Ας μείνουμε στα δεδομένα. Η έμφυτη τάση να προσπαθούμε σε όλη μας τη ζωή να ανακτήσουμε τον έλεγχο που δεν έχουμε σε διάφορες καταστάσεις μας δημιουργεί κύματα εγωισμού όταν επιτέλους τα καταφέρνουμε. Σίγουρα ο Μπάμπης και ο Βάγγος μπορεί μια μέρα να πάρουν προαγωγή και να καβαλήσουν το καλάμι νομίζοντας ότι βρίσκονται στο οβάλ γραφείο. Κάποιοι μπορεί να μεταφερθούν με την πάροδο του χρόνου από την σκηνή του συνοικιακού τους bar σε αρένες 20000 θέσεων. The bigger the power, the bigger the issues.
      Και κάπου εδώ ερχόμαστε όλοι εμείς. Οι προπονητές της κερκίδας. Μπορεί να μην έχουμε την ικανότητα να μαγνητίσουμε χιλιάδες όπου το κάνει ο Bruce με μια κίνηση του χεριού, αλλά θέλουμε η άποψη μας να μετράει. Να επηρεάσει τους τριγύρω (όσο πατάει η γάτα). Επειδή εμείς ΞΕΡΟΥΜΕ και οι άλλοι ΟΧΙ. Είναι καθαρά θέμα ψυχολογίας. Για παράδειγμα αυτή τη στιγμή γράφω το κείμενο που διαβάζετε  για να εξωτερικεύσω αυτά που σκέφτομαι (ενός είδους εκτόνωση είναι αυτό) αλλά στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η ελπίδα να συμφωνήσει κόσμος μαζί μου. Δεν πιστεύω ότι είναι κακό. Αρκεί να μην ξεφύγει και αναλάβει τα ηνία. Εκεί το έχασες το παιχνίδι.
     Συγκεκριμένα στον δικό μας τομέα υπάρχουν ρεσιτάλ της παραπάνω λογικής. Πρόκειται ξεκάθαρα για Μ.Π.Κ.Α. (ΜηχανέςΠαραγωγήςΚουραδοΑπόψεων).  Είναι ένα γενικότερο συστατικό της νεοελληνικής κοινωνίας, απλά στην συγκεκριμένη περίπτωση είναι διασκεδαστικό και σχετικά άκακο. Αν με ρωτήσουν να πω την άποψη μου για jazz π.χ. θα σου απαντήσω ότι δεν έχω ιδέα πέρα από 2-3 πασίγνωστα ονόματα. Εσύ όμως φωτεινέ παντογνώστη, γιατί να πεις ναι όταν ασχολείσαι μόνο με folk metal; Γιατί σε τρώει να γίνεις ρεζίλι των σκυλιών; Ξέρω,θα θίξεις τον εγωισμό σου.
Έχω την εντύπωση πως πάνω κάτω αυτή ήταν η κατάσταση του γνωστού "μεταλλοπατέρα" πριν χρόνια (δεν έχει εξαλειφθεί και ούτε πρόκειται).
      Αυτή η ρημάδα εγωιστική ανάγκη να βάλουμε ταμπέλες πάνω από το κάθε τι, μόνο και μόνο για να ανήκει κάτι σε ένα στρατόπεδο, με κάνει κουρέλι (όχι το ριζότο δεν ανήκει ακριβώς στα όσπρια διότι υπάρχει μια ιδιαίτερη μίξη συστατικών...fuck you ρε. Εμένα μου αρέσει και αυτό μου αρκεί). Take a deep breath και χαλάρωσε. Μάθε να λες όχι που και που. Δεν κάνει κακό. Μπορεί να μην έχεις ακούσει το Painkiller. OK, so what; Θα έρθει κάποιος να σε κρεμάσει και να σε κάψει στην πυρά;  Δεν νομίζω. Τελικά το ότι όλοι έχουν μια άποψη ισχύει. Ναι είναι σαν τις κωλοτρυπίδες. Απλά μερικές κλάνουν ασταμάτητα.

The Justin Experience

    Να ακούσετε τον καινούργιο δίσκο του Justin Timberlake. Το εννοώ. Δεν τρολλάρω, μιλάω ειλικρινά. Είναι και γαμώ τους δίσκους, είναι "σοβαρή" pop μουσική, παίζει να σε κάνει να σηκωθείς και να ξεκινήσεις μαθήματα χορού. You never know.  Επιπλέον τον Justin τον "πάμε" με τα χίλια. Ξέρεις ανήκει σε αυτή την κατηγορία των outsiders (μουσικών outsiders), οι οποίοι παρότι δεν παίζουν την αγαπημένη μας μουσική, τους συμπαθούμε επειδή είναι απλά γαμάτοι τύποι. Ακομπλεξάριστοι, με τεράστιο εμπορικό εκτόπισμα αλλά όχι ψωνισμένοι εγωπαθείς. Με λίγα λόγια μιλάμε για καλά παιδιά.
     Ο εν λόγω κύριος έχει αποδείξει τα από πάνω αρκετές φορές. Και το ηθοποιηλίκι το έχει, και τα guest του στους Lonely Island είναι απολαυστικά, και τα σκετσάκια στα late night shows της αμερικάνικης TV είναι ωραία οπότε όλα καλά. Α ναι, ξέχασα το πιο σημαντικό που μας αφορά. Τον έχουν διασκευάσει οι Dillinger Escape Plan. Δικοί μας αυτοί, κάτι θα ξέρουν. Το πιο σημαντικό όμως είναι ότι στράφηκα στον Justin (και καλά έκανα) επειδή metal δεν έχω ιδιαίτερη όρεξη να ακούσω. Φέτος έχουν κυκλοφορήσει υπεραρκετοί καλοί δίσκοι, συμπαθητικοί δίσκοι, δίσκοι που θέτουν υποψηφιότητες για λίστες στο τέλος της χρονιάς, δίσκοι που βάζουν θεμέλια για κάτι καλύτερο στο μέλλον αλλά at the end of the day μένουμε στο "καλοί δίσκοι".
     Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορώ άλλα καλά άλμπουμ. Ας είναι μέτριοι, κακοί ή αριστουργήματα. Δεν μπορώ άλλο αυτό το "ναι ωραίο είναι, έχει καλή παραγωγή, ωραίο παίξιμο, όμορφες συνθέσεις" κτλ. Διάολε θέλω κάτι να με αρπάξει από τα μούτρα και να το ακούω στο repeat για 2 μήνες σερί. Όπως είχε γίνει με το Blackening, με το Crack The Skye και για να πάω και λίγο πιο πίσω με το Lateralus. To ξέρω ότι μπορεί να ακούγομαι σαν γκρινιάρης κωλόγερος αλλά μου λείπει αυτό που θα με κολλήσει στον τοίχο. Ειδικά φέτος που η προσωπική μου λίστα ήδη ξεχειλίζει (τον Δεκέμβριο ετοιμάζομαι για χαρακίρι) 2-3 δίσκους έχω ακούσει περισσότερο από τους άλλους. Από εκεί και πέρα έχω συμβιβαστεί με το ΟΚ, sounds good.
    Γι αυτό σου λέω να ακούσεις τον Justin. Όταν βρίσκεσαι σε κατάσταση μουσικής απαλεψιάς κοίτα τριγύρω και ψάξου. Ποτέ δεν ξέρεις τι θα βρεις και που θα καταλήξεις μαζί του. Σκέψου το και αλλιώς: επενδύεις σε κάτι που είναι έξω από τα νερά σου και στο τέλος καταλήγεις να ξανακυλήσεις στον metal βούρκο με περισσότερη όρεξη. Όπως και να έχει, άκου το Mirrors, take a break από τα ίδια και τα ίδια και βαφτίσου ανοιχτόμυαλος. Θα σου κάνει καλό.

                                  

The Women Factor

        Υποτίθεται ότι οι γυναίκες είναι άπιστες fans (έτσι τουλάχιστον έχει πει ο Gene Simmons). Όσο περνάνε τα χρόνια δεν έχω καταλήξει σε κάποιο safe συμπέρασμα. Απλά συνεχίζω να συμφωνώ και να διαφωνώ ταυτόχρονα. Θα μπορούσα να το υπερασπιστώ και να καταλήξω ένα ακόμα φαλλοκρατικό γουρούνι ή ακόμα καλύτερα να το παίξω διπλωμάτης για να μην ξενερώσω τις "φιλενάδες" μου. Ζόρικες και οι δυο περιπτώσεις.
        Αν είσαι συγκρότημα πρέπει να αποφασίσεις ποιος θέλεις να σε ακούσει. Ποιο είναι το fanbase σου βρε αδερφέ. Η λογική λέει ότι παίζοντας θρας (τυχαίο παράδειγμα) είσαι καταδικασμένος να κυλιέσαι στον βούρκο του ιδρώτα μαζί με άλλους τριχωτούς νοματαίους παίζοντας κλωτσοπατινάδα. κάθε βράδυ. Και θα είσαι χαρούμενος γι'αυτό. Ο προγκρεσιβάς (υπάρχει και ο progressivάς αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία) θα βλέπει από κάτω γουρλωμένα μάτια από μαθητές ωδείου ενώ αυτός θα βγάζει το μεροκάματο λιώνοντας στην κυριολεξία πάνω στο όργανο του μέσα σε 10λεπτες μουσικές οδύσσειες. Και θα είναι happy as fuck και αυτός. Εάν όμως θέλεις γκομενάκια από κάτω τα οποία θα σε κοιτάνε σαν ξελιγωμένες υπάρχουν κάποιοi κανόνες bro.
      Χρειάζεσαι τουλάχιστον ένα όμορφο μέλος. Κατά προτίμηση ο τραγουδιστής σου πρέπει να είναι μανάρι. Πρέπει να έχεις στυλάκι από το πως περπατάς στη σκηνή μέχρι το πως κουρδίζεις την κιθάρα σου. Όλα μετράνε. Τραγούδια. Ναι τα τραγούδια παίζουν και αυτά ρόλο, μην νομίζεις. Ένα ευχάριστο groove το χρειάζεσαι. Και at least μια μπαλάντα. Η κοπέλα από κάτω δεν θέλει να αφουγκραστεί τον πόνο σου πάνω στο φουτουριστικό concept που έχεις γράψει (δες Rush και το κοινό τους). Τέλος πρέπει να δημιουργήσεις με λίγη δόση τύχης μια περσόνα. Ένα μυθικό χαρακτήρα. Να λένε: "να ο Βρασίδας που παίζει στους τάδε, ναι αυτός που πίνει ένα μπουκάλι gin μόλις ξυπνήσει και κάνει μπάνιο με ανακόντα στην ρεματιά κοντά στο σπίτι του". Πάρε το Lemmy. Δεν τον λες όμορφο. Ούτε καν μέτριο. Ούτε καν άσχημο. Είναι κάτι χειρότερο από αυτό. Αλλά είναι ο LEMMY. Κατάλαβες; Βέβαια αν θες να κινηθείς σε ποιο ασφαλείς φόρμες τύπου Sakis Rouvas το μόνο που θα θες είναι ένας μανατζαρέος και άκρες και θα βρεις τον δρόμο σου. ΑΛΛΑ, όλα τα από πάνω δεν θα σου φέρουν το πολυπόθητο γυναικείο fanbase. Ίσως να κρατήσει για 4-5 χρονάκια αλλά πρέπει να διατηρήσεις το hype σου. Αλλιώς όλα τα κορίτσια θα ακολουθήσουν το επόμενο καυτό band που κατέφθασε πριν λίγο στην πόλη. Και εδώ έχει το δίκιο του ο κύριος Simmons.
        Τώρα θέλεις να ακούσεις την πικρή αλήθεια; Κάθεσαι; Είμαστε όλοι γυναίκες. Ναι και εγώ και εσύ και ο Μπάμπης ο Slayer. Ενδόμυχα κρύβουμε αυτό που ολοφάνερα δείχνει ο γυναικείος πληθυσμός. Θα σου φέρω ένα παράδειγμα.

            Η Agnete των Madder Mortem έχει φωνάρα. Για να το αμφισβητήσει κάποιος αυτό θα πρέπει να είναι μουσικά καθυστερημένος. Αλλά δεν έχει image. Επειδή έχει τα κιλάκια της έχει ξεμείνει με την ποιότητα στο χέρι. Φαντάσου τώρα να είχε το παρουσιαστικό της κυρίας από κάτω.

         Στα live δεν θα μαζεύαν 100 άτομα. Θα κάνανε sold out κάθε club που θα παίζανε. Στο υπογράφω. Και δεν σου λέω ότι δεν γουστάρεις Motorhead. Μαζί σου. Αλλά βαθιά μέσα σου δεν θα πήγαινες να δεις ένα μπάρμπα με ελιές στο πρόσωπο  αν δεν ήθελες να ζήσεις και εσύ την ζωή που έκανε. Δεν σου λέω ότι είναι ο μόνος λόγος που θα πας στο live τους. Αλλά θες και εσύ να είσαι ένας cool-uncool Neil Fallon και να προσκυνάνε όλοι τα μούσια σου. Αν το δεις στεγνά οι σκέψεις του άντρα κινούνται σε άλλο πρίσμα από αυτές της γυναίκας. Πιο ειδωλολατρικό. Αλλά δεν παύουν να κινούνται παράλληλα. Δεν σου βάζω μέσα κοριτσάκια που ουρλιάζουν και μόνο στο όνομα του Bieber αλλά πιστεύω το πιάνεις το point. Και με το χέρι στην καρδιά πες μου. Σε έναν τέλειο ουτοπικό κόσμο (ναι ακόμα και εκεί) οι Metallica θα είχαν το ίδιο status αν ήταν 4 παχύσαρκοι γλοιώδεις τύποι; Όχι πες μου. Picture sells and everyone is byuing.

The Lonely Island Records

   Ζόρικο όσο και η ανάβαση σε βουνό αλλά τελικά ψήθηκα. To ξεκίνησε ο TeenageMusicGeek, ακολούθησε και ο G.R.A.F.I.A.S., αναγκαστικά ήρθε και η σειρά μας. Το story φαντάζομαι είναι πάνω κάτω γνωστό. Καταλήγεις σε ένα έρημο νησί στην μέση του πουθενά σαν τον Τομ Χανκς από πάνω. Ποιους δίσκους θα ήθελες να είχες μαζί σου με την λογική ότι δεν πρόκειται να σε βρει κανείς ποτέ; Βάλε κάτω το κεφάλι σου και σκέψου. Όσο και αν τρελαίνομαι από ηδονή να βάζω τέτοια διλήμματα τύπου Top 5 ή Top 10 σε γνωστούς και αγνώστους, όταν έρχεται η σειρά μου νιώθω σαν να ετοιμάζομαι για εξέταση προστάτη. Το σκέφτηκα αρκετά και κατέληξα ότι δεν μπορείς να αραδιάσεις με χαρακτηριστική άνεση τους αγαπημένους σου δίσκους όλων των εποχών (άλλο παλούκι αυτό). Ναι μεν υπάρχει μια δόση από αυτούς μέσα στα albums για το ερημονήσι αλλά δεν είναι ακριβώς έτσι. Π.χ. δεν μπορώ να πω ότι θα πάρω μαζί μου τα 5 πρώτα Metallica. Από την άλλη πλευρά θεωρώ ότι σοφό να αποκλείσεις το ενδεχόμενο να ασχοληθείς αποκλειστικά με classics. Πρόκειται για εντελώς φασιστική σκέψη. Δηλαδή αν δεν βαριέσαι να ακούς ποτέ αυτόν τον δίσκο που έβγαλε η τάδε μπάντα που έχει 5 οπαδούς (μαζί με εσένα), είναι κακό; Προφανώς και όχι. Και θα σταθώ στην λέξη βαριέσαι. Πιστεύω ότι πρέπει να διαλέξεις αυτούς τους δίσκους που ενώ έχουν υποστεί άπειρα listenings από το στερεοφωνικό σου, δεν θα τους έχεις σιχαθεί σε 20 χρόνια από τώρα. Θα συνεχίσουν να σε ελκύουν και να αναζητάς την ακρόαση τους σαν σκληρό ναρκωτικό. Πάλεψα μέσα στο κεφάλι μου να βρω τους εθισμούς μου (και πέρα από τους γνωστούς όπως πόρνες, ναρκωτικά και αλκοόλ) και να τους στοιχειοθετήσω με την λογική των συναισθημάτων μου πάνω στο ρημάδι το νησί. Πάμε να δούμε...



Θυμός- Έχω ξεμείνει στη μέση του πουθενά οπότε λογικό είναι κάποιες στιγμές να με πιάνουν τα διαόλια μου και να αραδιάζω ότι μπινελίκι υπάρχει πρόχειρο για την ρημάδα την τύχη μου. Lamb Of God- Wrath. Το λέει και το όνομα, θυμάσαι και εκείνο το ΕΠΙΚΟ live στο Fuzz, ο καλύτερος δίσκος των αρνιών, κάθε φορά πορώνεσαι σαν τον τρελό, οπότε είμαστε κομπλέ.


Cocktail music- Εννοώ τι δίσκο θα ήθελες να ακούσεις που να περικλείει διαφορετικά υλικά τόσο πετυχημένα σαν ένα σωστό cocktail; Faith No More- King For A Day, Fool For A Lifetime. O Mike και η παρέα του αναλαμβάνουν να κάνουν τους bartenders και όλα τα έχεις έτοιμα στο πιάτο. Τρελή ποικιλία και μια αύρα ειρωνείας να αιωρείται σαν σύννεφο από πάνω σου. Μέχρι και τα ψάρια θα γουστάρουν.


Αχ αυτά τα νιάτα- Μιας και είναι δεδομένο ότι θα ζήσεις με τις αναμνήσεις σου, δεν θέλεις κάτι που να σου θυμίζει πως ήταν οι εποχές που οι πρώτες σου επαφές με κάτι "σκληρό" (όχι αυτό που φαντάζεσαι ανώμαλε) είχαν τρελό impact πάνω σου; Soundgarden- Badmotorfinger. Και μόνο το ότι θα κάνω air drumming για ακόμα μια φορά στο Jesus Christ Pose μου αρκεί. Στο μυαλό μου θα είμαι πάντα νέος.



Meditation- Ώρες ώρες προσπαθείς να ξεφύγεις από την πραγματική σου ζωή και να χαθείς μέσα στις νότες, εντελώς παραδομένος και χωρίς άγχος για τίποτα. Tool-Lateralus. Δεν θα το βαρεθείς ποτέ για τον απλούστατο λόγο ότι κάθε φορά που το ακούς ακόμα και σήμερα ανακαλύπτεις κάτι καινούργιο. Αυτός ο κώδικας δεν νομίζω ότι θα γίνει κατανοητός ποτέ. Άσε που στο Reflection θα νιώθεις κάθε φορά σαν Σαολίν που βρήκε το νόημα της ζωής.



Live- Έλα παραδέξου το. Ένα live album το χρειάζεσαι όσο και την φωτιά στην κατάσταση που είσαι. Κυρίως επειδή θα ακούς στο backround φωνές ανθρώπων και θα ξεπερνάς την μοναξιά σου. Queensryche- Operation Livecrime. Το έχω ακούσει άπειρες φορές, το έχω δει ακόμα περισσότερες, είναι το καλύτερο live album όλων των εποχών χωρίς ανταγωνισμό οπότε δεν με χαλάει καθόλου να το ξανακούω κάθε μέρα. Στεγνά στο repeat το τελείωμα του Eyes Of A Stranger και κάνω μπάνιο με τους καρχαριές να ούμε.



Concept- Και το conecptάκι σου το θέλεις. Επειδή είσαι σοφιστικέ τύπος και θέλεις να συλλογίζεσαι σαν Γάλλος ποιητής του 17ου αιώνα αγναντεύοντας τον ωκεανό, ένα story το χρειάζεσαι. Pain Of Salvation-Be. Αυτό το σκάλωμα δεν ξεχνιέται. Plus ότι κάθε φορά που το ακούς είναι σαν την πρώτη. 11/10 η μουσική του,12/10 οι στίχοι του. Ταυτόχρονα τα καταλαβαίνεις όλα και την άλλη στιγμή απολύτως τίποτα. Αυτός ο δίσκος μπορεί να δημιουργήσει αίρεση. Είμαι σίγουρος.



Ride On- Το νησάκι με την τιρκουάζ θάλασσα μικρή σχέση έχει με τον Νότο, το southern rock και την country αλλά στο μυαλό σου εσύ είσαι απλά σε μια παραλία της Louisiana. Lynyrd Skynyrd- Street Survivors. Μιας και είσαι και εσύ survivor (όχι το εμετικό reality), αφιέρωσε το στον εαυτό σου. Everyday music about everyday people. Στην καρδιά μου πάντα θα είναι ο καλύτερος τους δίσκος. Και ας μην έχει μέσα το Free Bird.



Good Old Tunes- Επειδή η μόνη συντροφιά που θα έχεις θα είναι η μουσική που θα βγαίνει από τα ηχεία ή τα ακουστικά σου (whatever), χρειάζεσαι κάτι σχετικά αντικειμενικά αποδεκτό. Κάτι το οποίο το έχει ακούσει πολύς κόσμος αλλά σου αρέσει και εσένα. The Eagles- Their Greatest Hits . Δεν κολλάμε στο ότι είναι μοσχοπουλημένο. Μέχρι και οι φοίνικες στην παραλία ξέρουν το Hotel California αλλά δεν είναι εκεί το ζητούμενο. Διάολε ο περισσότερος κόσμος έχει κάνει το λάθος να μην ακούσει τις υπόλοιπες τραγουδάρες των αετών. Μην κάνεις το ίδιο σφάλμα.



The New Kid In Town- Πάντα θα υπάρχει αυτός ο δίσκος που θα είναι πρόσφατος αλλά δεν ξέρεις αν πρέπει να μπει σε τέτοιες καταστάσεις μόνο και μόνο επειδή είναι φρέσκος. Audrey Horne- Audrey Horne. Δεν μας νοιάζει αν είναι ήδη κλασσικό, αν θα γίνει κ.ο.κ. Διαμάντι που αλλάζει ζωές και δεν θα βαρεθώ ποτέ να ακούω όσες παλίρροιες και αν περάσουν. Θα τραγουδάω τις ρεφρενάρες του και θα προτιμήσω την edition με την διασκευή σε Beyonce.




Having Fun- Χρειάζεται να γελάς που και που. Δεν γίνεται να σε παίρνει από κάτω συνέχεια. The Lonely Island- Turtleneck And Chain. Πρώτον: Πιο ταιριαστό όνομα με την κατάσταση που βρίσκεσαι δεν υπάρχει. Δεύτερον: Μπορεί να μην σε βρουν ποτέ και να καταλήξεις να μιλάς με τα κύματα αλλά μακάρι να υπήρχε μια κάμερα και να σε τράβαγε video κάθε φορά που θα ξεκαρδιζόσουν με το Mama και τα υπόλοιπα καλούδια. Guaranteed.



     Θα μπορούσα να συνεχίσω για πάντα παίρνοντας μαζί Metallica, Maiden, Priest και ότι άλλο υπερκλασσικό υπάρχει, σίγουρα κάτι ξεχνάω, αλλά με την πρώτη σκέψη αυτοί οι δίσκοι μου έρχονται στο μυαλό. Και για να είναι από τους πρώτους που χτυπάνε κάποια χορδή μέσα σου, πάει να πει ότι σε έχουν επηρεάσει απίστευτα. Είναι οι μουσικές με τις οποίες έζησες, και αποφασίζεις να ζήσεις για πάντα μαζί τους.

All Hope Is Not Gone

   
In May 2012, we moved into a commercial building in the industrial sector of Greenpoint, Brooklyn to write our second album, “In Human Form”. Living in our practice space, we sacrificed our creature comforts for creative freedom. With no residential neighbors to complain about the noise, we were able to play whenever inspiration struck. Unfortunately, all of our attempts to make the space livable failed. We built a makeshift shower using some plastic tubing and a microphone stand, though it had to be removed when it began leaking on the tenants below. We had to hide all traces of us living there incase an authority showed up. Beds were exchanged for couches. Our kitchen consisted of a microwave and hotplate, and we often skipped meals, saving money to fund the recording sessions we had booked for December. Determined to make the album a reality without outside support, we lived as cheap as humanly possible. At times the living situation drove us insane, though it forced us to escape into our music. Consumed by the writing process, every aspect our lives revolved around the band. There were weeks when we hardly left our space, and rarely saw our friends and family. While it was a struggle for us personally, this album couldn’t have been made any other way. We were recently kicked out of our building. As I write this, the four of us are scattered around the city, crashing couches and trying to figure out what’s next. It seems the only thing left to do is to release our music. “In Human Form” will be released on August 13, 2013. If the music resonates with you, please share it. We’re not asking for your sympathy or charity; just that you help spread the word if you dig it.

     Διαβάζοντας το παραπάνω κείμενο (αλλά κυρίως ακούγοντας την μουσική) των Grandfather, ένιωσα ένα μουσικό deja vu. Από αυτά τα οποία προσεύχεσαι καθημερινά να σου συμβούν. Ξέρεις για τι μιλάω. Όταν ανακαλύπτεις από το πουθενά ένα συγκρότημα και μέσα στο χρονικό διάστημα μιας ώρας έχεις γίνει fan. 

      Πραγματικά δεν θυμάμαι σε ποιο site πέτυχα τους Grandfather, απλά τους έριξα μια αυτιά μόνο και μόνο εξαιτίας της περιγραφής της μουσικής τους. Μετά είδα και τα ονόματα που είναι "μπλεγμένα" στη δημιουργία του καινούργιου τους δίσκου και αυτομάτως κατάλαβα. 90's freaks ενωθείτε. Το ντεμπούτο τους κυκλοφόρησε το 2010 με  τίτλο "Why I'd Try" και στην καρέκλα του παραγωγού κάθισε ο Steve Albini. Πρώτο πλιτς. Στο "In Human Form" που θα κυκλοφορήσει στις 13 Αυγούστου, την παραγωγή και την μίξη έχει αναλάβει ο Alex Newport (Mars Volta, Melvins) ενώ το mastering o Howie Weinberg (Nirvana, Soundgarden). Δεύτερο πλιτς. Βέβαια τα ονόματα δεν λένε απολύτως τίποτα από μόνα τους αν δεν υπάρχει το κατάλληλο υλικό. Και οι Grandfather το δίνουν και με το παραπάνω.

      Πάρε ένα υβρίδιο φωνητικών του Maynard, βάλε τα lead των early Pearl Jam και από πάνω πρόσθεσε μια τζούρα με post grunge σκοτεινή ατμόσφαιρα των 90's. Ξέχασα το βασικότερο. Χαρακτήρας. Μπες στο Grandfathermusic.com και άκου σε stream τραγούδια από τον καινούργιο τους δίσκο. Ψάξε σαν μηχανή αναζήτησης τον προηγούμενο. Δύσκολο search αλλά θα αποζημιωθείς. Κάτι μου λέει ότι μέχρι το τέλος της χρονιάς θα έχει πέσει πολύ συζήτηση για πάρτη τους. Κάτι μου λέει ότι οι Dead Sara δεν είναι μόνοι τους πλέον. Ήρθε η ώρα να βγάλω το καρώ πουκάμισο από τη ντουλάπα...

Dirty Fun Summer

     Είμαστε στη μέση του καλοκαιριού. Και αν εξαιρέσεις κάποιες μικρές ασήμαντες λεπτομέρειες (δεν έχουμε λεφτά, δεν υπάρχουν δουλειές, ο κόσμος τριγύρω σου είναι ηλίθιος και άλλα τέτοια αφελή γεγονότα), όλα μοιάζουν ειδυλλιακά. Βασικά πέρα από την ένδυση των γυναικών και την απόλαυση του μπάνιου, δεν βρίσκω κάτι άλλο αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας. Όλα τα θετικά αυτή την εποχή υποβαθμίζονται αυτομάτως χωρίς το κατάλληλο soundtrack. Θα μπορούσα εύκολα να σου αραδιάσω 20 ποζεροδίσκους από το 1983 έως το 1988 και το θέμα θα έληγε εκεί. Επειδή είμαστε όμως κουτοπόνηροι και δεν διαλέγουμε την εύκολη οδό, ας δούμε μερικές ταιριαστές επιλογές για τις καλοκαιρινές μέρες (κυρίως νύχτες).



The Night Flight Orchestra - Internal Affairs

 Είναι περσινό αλλά εμένα μου ακούγεται ήδη κλασσικό. Καταρχήν μας ήρθε από εκεί που δεν το περιμέναμε. Αντί για Καλιφορνέζους νοσταλγούς παλιών καλών εποχών, αντικρίσαμε τις φάτσες του τραγουδιστή των Soiwork και του μπασίστα των Arch Enemy. Ο Strid έχει φωνάρα για τέτοιο ύφος και η μουσική δεν ακούγεται σαν κακέκτυπο των (πολυαγαπημένων) 80's. Αντιθέτως, πρόκειται περί motivation album. Και εκεί είναι το σημαντικότερο. Με κάνει να ψάξω (ή και να μοντάρω μόνος μου) να βρω τα ρούχα που φορούσε ο Don Johnson στο Miami Vice, με μπλούζα Kansas ή Foreigner από μέσα και να αλωνίσω τους δρόμους μέσα στη καλοκαιρινή νύχτα. Ασχέτως αν θα συλλέξω ολόκληρη τη χλεύη όποιου τύχει να με δει.
Για κάτι τέτοια αξίζει να καταστρέψεις την υπόληψη σου.



Glenn Frey - The Best Of         

Μιας και μιλήσαμε για Miami Vice, τι πιο ιδανικό από τον άνθρωπο που συμμετείχε στο soundtrack του. Ο Glenn Frey αφού διαλύθηκαν οι Eagles δεν έκατσε με σταυρωμένα χέρια. Ότι έκανε βέβαια δεν συγκρίνεται με τις δουλειές του πρώην συγκροτήματος του (κυρίως επειδή κινήθηκε σε πιο γλυκανάλατα pop μονοπάτια) αλλά μόνο και μόνο επειδή μας έδωσε τραγούδια όπως το You Belong To The City, όλα συγχωρούνται. Απαραίτητη προυπόθεση για την ακρόαση αυτού του δίσκου: είσαι καψούρης/α με τον/την τύπο/τύπισσα που νομίζει ότι το ημερολόγιο αντί για 2013 γράφει 1983 και ψάχνεις τρόπο να τον/την ρίξεις. Just push play.




Daft Punk - Random Access Memories

 Με τούτο εδώ έχει γίνει και θα συνεχίσει να γίνεται μέχρι το τέλος της χρονιάς πολύ κουβέντα. Όσο κάφρος και να είσαι, όσο και αν δεν μπορείς να εγκαταλείψεις τα μεταλλικά ιδεώδη, οφείλεις να παραδεχθείς ότι εδώ έχουμε ΚΑΛΗ μουσική. Και καταβάθος θέλεις να χορέψεις. Ναι, το ξέρουμε. Μην κρύβεσαι. Όταν ακούς το Give Yourself To Dance θέλεις να κάνεις αυτό που λέει ο τίτλος. Όλοι το πάθαμε. Και μην σταθείς στο Get Lucky που είναι πιο πιασιάρικο και από τα γυαλιά ηλίου. Ακούγοντας τον δίσκo για κάποιο ασυνάρτητο λόγο μεταφέρομαι σε κάποιο bar δίπλα σε πισίνα πίνοντας cocktails. Και δεν με χαλάει καθόλου. Α, και το Instant Touch είναι το τραγούδι της χρονιάς. Για όσο διαρκεί τουλάχιστον.





Creedence Clearwater Revival - Greatest Hits

Φορτώνεις στο MP3 Player σου τα άπαντα από αυτή την μηχανή παραγωγής hits και από την παραλία της Λούτσας που λιάζεσαι, μεταφέρεσαι προς Λουιζιάνα μεριά (μιας και είναι της "φάσης" τελευταία). Μπορεί να υπήρξαν μόνο 4 χρόνια (!!!) αλλά παρέδωσαν 7 κλασσικούς δίσκους και άπειρα singles. Γενικά μιλάμε για τον ορισμό του classic rock, υποκειμενικά για ένα από τα πιο υποτιμημένα συγκροτήματα (μιλώντας πάντα για τα ελληνικά δεδομένα) το οποίο ίσως τύχαινε να ακούσεις από μια συλλογή τύπου Rock Ballads 28. Άψογο για την εποχή.





New Long Fest

Ξέρω τι σκέφτεσαι. Έχεις βαρεθεί να σε πρήζουν για αυτά τα Μουσικά Κύματα λες και πρόκειται για φεστιβάλ που γίνεται στο Donington και παίζουν οι Maiden. Να σου πω κάτι. Καλύτερα να μην έρθεις. Όταν εγώ θα λιώνω σε ένα metal 8ωρο (περίπου), θα τρώω το σουβλάκι μου με 1 ευρώ και πίνω την μπύρα μου με 2, θα στα ποστάρω επίτηδες στο facebook, έτσι για να ζηλέψεις. Α, και ίσως ρίξω και καμιά βουτιά στο ενδιάμεσο. Εσύ τρέχα να στριμωχθείς σε κάποιο in μαγαζάκι, στάζοντας ιδρώτα και πίνοντας μπουγαδόνερο. Πέρα από την πλάκα, ο όρος καλοκαιρινή metal εκδρομή ταιριάζει απόλυτα. Ρε, μήπως αυτό έπρεπε να λέγεται Heavy By The Sea?
                                        

Revenge Of The Live Face

      Ένα ακόμα καλοκαιρινό φεστιβάλ τελείωσε (Heavy By The Sea) και όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον Anselmo και τα καμώματα του. Όντως το σκηνικό ήταν διασκεδαστικό. Οι Kvelertak έχουν αποδείξει ότι είτε παίζουν μπροστά σε 10 άτομα (keep that in mind) είτε μπροστά σε 2000 περίεργους Έλληνες το έχουν, οι Napalm Death δεν έχουν χάσει γραμμάριο ακρότητας εδώ και δεκαετίες, Christ= ξεσηκώνω και κάνω το κοινό ότι θέλω= εγγύηση, οι Down είναι οι Down (τόσο απλό είναι) ενώ τους Slayer γενικά θα ήθελα να τους θυμάμαι με το original line up. Αρνητικό; Ο ήχος. Κυμαίνονταν από το "ε,κάτι ακούγεται" μέχρι το "πάω να αγοράσω προκαταβολικά ακουστικά βαρυκοίας γιατί μετά θα τα χρειαστώ".
       Ενώ λοιπόν όλα κύλησαν σε σχετικά normal και διασκεδαστικά safe ρυθμούς, καρφώθηκε στο μυαλό μου το εξής: ότι τελικά περνάω πολύ καλύτερα στις μικρότερες συναυλίες παρά στα φεστιβάλ. Τις γουστάρω περισσότερο. Σημείωση: Σε φεστιβάλ έχω ζήσει μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές. Και κάθε φορά το βλέπω σαν εκδρομή. Μπύρα-μπάντα-μπύρα-φέρε να τσιμπήσουμε κάτι-μπάντα και πάει λέγοντας. Και προφανώς δεν πρόκειται να σταματήσω να πηγαίνω σε τέτοιες διοργανώσεις. Plus ότι έχεις την ευκαιρία να δεις διαφορετικά συγκροτήματα οπότε παίζει καλή μεζεδοποικιλία. ΑΛΛΑ, υπάρχουν και κάποια όρια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια βρες μου κοινό σε festival που θα τα κάνει όλα ρημαδιό. Και αυτό μου έχει λείψει. Οι εποχές που το αθάνατο ελληνικό κοινό φημίζονταν για τα φωνητικά (και όχι μόνο) του τερτίπια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με εξαίρεση μπάντες τύπου Clutch. Και να μου το θυμηθείς ότι σε λίγες μέρες που θα παίξουν, θα δημιουργήσουν περισσότερο πανικό από το κοινό των φεστιβάλ των τελευταίων ετών.
     Στο club μαζί με άλλους 1000 φανατίλες θα το ζήσεις πιο καλά το live. Θα δεις την μπάντα από κοντά (βασικό), θα νιώσεις σαν να είσαι μέλος μιας ξεχωριστής σέκτας και είσαι από τους υπερτυχερούς που λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο. Είσαι σε μια κατάσταση "παίζουν αποκλειστικά για μένα". Παρατήρησε το και με τις αγαπημένες σου μπάντες. Εάν μου λέγανε αν θέλω να δω τους AC/DC στα Άγια Χώματα του Donington το 1991 ή σε κάποιο club το 1978, θα διάλεγα στεγνά το δεύτερο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άσε που υπάρχουν και περιπτώσεις όπου προλαβαίνεις να ζήσεις από κοντά "αποκαλύψεις". Βλέπεις στα 2 μέτρα μπάντες που σε λίγα χρόνια θα κάνουν το μπαμ και θα λες (εντελώς χιπστεράδικα) "τους είχα δει τότε στα ξεκινήματα τους, τους ξέρω".
     Ε λοιπόν μακάρι οι Revenge Of The Giant Face να ανήκουν σε λίγο καιρό σε αυτή την κατηγορία και ας γίνω χίπστερ ρόμπα διαλαλώντας ότι τους έβλεπα live εδώ και χρόνια. Τους έχω δει να παίζουν  ζωντανά 3 φορές. Η τελευταία ήταν πριν από μια εβδομάδα, σε υπαίθριο χώρο, μπροστά σε 15-20 άτομα. Χωρίς κανένα απολύτως ίχνος υπερβολής, είναι από τις καλύτερες live μπάντες που θα δεις εντός συνόρων. Συγκρινόμενοι με τους πάντες. Και το εννοώ. DEP meets Converge meets Kvelertak σε πακέτο απόλυτης διαρροής τεστοστερόνης=ROTGF. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις για live τους μην χάσεις την ευκαιρία. Θα είναι ένα ακόμα βήμα προς το να αγαπήσουμε περισσότερο αυτά τα μικρά gigs γιατί εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Ο ιδρώτας του τραγουδιστή που εκτοξεύεται πάνω σου και σε κάνει μούσκεμα είναι μια αξία ανεκτίμητη.

They Call Me The Working Man

         Rockwave 2007: To It's A Long Way To The Top των AC/DC τελειώνει και η γνώριμη μελωδία του Ecstasy Of Gold ξεχύνεται από τα ηχεία. Τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή, όλες οι τρίχες σηκωμένες σαν κεραίες και η αναμονή για αυτό που λέγεται Metallica Live  φτάνει σιγά σιγά στο τέλος. Λίγο πριν τελειώσει το intro και απελευθερωθεί σαν θηρίο το Creeping Death ακούω από πίσω μου μια φωνή να λέει: "Κοίτα εδώ ρε φίλε. Από 18χρονα τσογλανάκια ξεκίνησαν και έχουν καταλήξει χεσμένοι μέσα στο χρήμα". Η χροιά της φωνής μαρτυρούσε ειρωνεία οπότε το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να γυρίσω και να τον ρωτήσω τι δουλειά έχει στη συναυλία τους. Τελικά σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν απορροφήσει αυτά που συνέβαιναν μπροστά μου αλλά τα λόγια του ανώνυμου τύπου, καρφώθηκαν στο μυαλό μου.
         Αξίζουν οι Metallica (και οι κάθε Metallica) την επιτυχία που απολαμβάνουν σήμερα; Για μένα ναι. Μπορείς να βρεις άπειρους παράγοντες για να το υποστηρίξεις (και για να το καταρρίψεις) αλλά αυτό που μετράει στο τέλος είναι τα καλά τραγούδια και η σκληρή δουλειά. Δεν διαφωνώ ότι χρειάζεται μια χημική ένωση πολλών και διαφόρων συναρτήσεων. Απλά αυτά είναι τα βασικά εργαλεία. Είτε κατάγεσαι από το Bronx και κάνεις freestyle είτε από ένα χωριό της Νορβηγίας και ζεις για το black metal. Αυτή η σχετικά απλή άποψη μου, έχει μετουσιωθεί μέσα από αρκετές ταινίες και ιστορίες που θα ακούσεις. Βλέποντας την πορεία ενός συγκροτήματος από την απόλυτη αφάνεια (χτυπώντας τα όργανα τους με εφηβικό ενθουσιασμό σε ένα γκαράζ) μέχρι την απόλυτη αποθέωση (headliner μπροστά σε 100.000 κόσμο), μπαίνεις αυτόματα σε ένα ρομαντικό mode.
        Οι τάδε λιώσανε στις πρόβες, τα χέρια τους μάτωσαν από την υπερβολική εξάσκηση, εξουθενωτική αφοσίωση πάνω στον στόχο και η επιτυχία έρχεται με ρυθμούς χελώνας αλλά στο τέλος σε ανταμείβει. Τα παραπάνω βέβαια φέρνουν το εξής δίλημμα: δουλειά ή δουλειά; Τα παρατάω όλα και προσφέρω το κάθε κύτταρο του οργανισμού μου για να πετύχω ή βρίσκω μια 9 to 5 απασχόληση και το παλεύω όποτε έχω ελεύθερο χρόνο; Εάν κοιτάξεις αυτό το θέμα στην σημερινή εποχή, η πρώτη εκδοχή φαντάζει ουτοπική. Η δεύτερη λίγο πιο λογική. Το πεδίο είναι γκρι. Υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία ενώ τα μέλη τους είχαν τις κανονικές τους δουλειές,φτάσανε σε ένα σημείο οπού τις παράτησαν επειδή μπορούσαν να ζήσουν από την μουσική. Υπάρχουν και άλλα περιστατικά όπου ο μουσικός πίστεψε πραγματικά σε αυτό που ήθελε να καταφέρει και όσο απίθανο και να φάνταζε το σενάριο,τα κατάφερε. Θεμιτές σίγουρα και οι δυο.
       Αλλά ρε γαμώτο (και εδώ είναι που γίνομαι γκρινιάρης), το να κυνηγήσεις κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο, ολοένα και στερεύει στις μέρες μας. Πλέον ο τύπος που περνάει καλά παίζοντας μουσική και θέλοντας να πετύχει σε αυτό τον τομέα,θα φοβηθεί να πάρει το γαμημένο ρίσκο. Έχουμε γίνει ψυχρές ορθολογιστικές μηχανές και έχουμε πετάξει το ρομαντισμό στον υπόνομο. Έχουμε μεγαλώσει έτσι. Είδαμε στην πορεία ότι το "μπορείς να γίνεις ότι θέλεις όταν μεγαλώσεις" δεν ισχύει. Και μόλις αποδεχτήκαμε την ήττα μας (όχι όλοι, η πλειοψηφία), τα βρήκαμε και γίναμε κολλητοί με τον εν μέρει κυνισμό.
       Κάπου εδώ γίνεται ο κύκλος και επιστρέφουμε στους Metallica (και στους κάθε Metallica). Εάν μου προτείνεις να φτιάξω ένα top-5 με τα επιτεύγματα τους, σίγουρα θα βάλω μέσα το ότι έχουν γίνει η προσωποποίηση του φάρου. Ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Η ελπίδα του "αφού τα καταφέραμε εμείς οι 18χρονοι σπυριάρηδες 30 χρόνια πριν, γιατί να μην μπορείς και εσύ;". Οι ευκολίες είναι περισσότερες. Το ίδιο και οι δυσκολίες όμως. So what? Βγες στο δρόμο, παίξε τη μουσική σου, κυνήγησε το σαν το οξυγόνο. Πάρε εκδίκηση και για εμάς τους υπόλοιπους που δεν τα καταφέραμε. Εσύ τουλάχιστον θα έχεις παλέψει πριν πέσεις κάτω.
         Στην ένταξη των Tallica στο Rock And Roll Hall Of Fame, ο James Hetfield αφιέρωσε εκείνη τη στιγμή στους νέους μουσικούς αλλά και σε αυτούς που είναι "κολλημένοι" λέγοντας "Dream big and fail. I dare you to do that. Cause this is living proof that it is possible to make a dream come true". Μιλάει εκ του ασφαλούς; Μακάρι να είχαμε ένα time machine και να μιλάγαμε στον νεαρότερο εαυτό του. Πιστεύω ότι θα μας έλεγε ακριβώς τα ίδια.

The (In)Visible Guests

 

        Η λογική των guest εμφανίσεων (συνήθως σε δίσκους) έχει τις ρίζες της σε δυο παράγοντες. Ο ένας είναι αυτός ο οποίος εμφανίζεται κυρίως στα μυαλουδάκια των εταιρικών λαγωνικών. Κάλεσε να παίξουν, να τραγουδήσουν ή ακόμα και να ηχογραφήσουμε τα ροχαλητά και τις πορδές γνωστών ονομάτων και ο καταναλωτής θα ψηθεί να αγοράσει. Η λογική του "ρε συ για να τραγουδάει εδώ δυο στίχους ο Ozzy κάτι λέει. Θα τους γουστάρει, οπότε καλοί θα είναι", δουλεύει σαν ωρολογιακή βόμβα  στο κεφάλι του οπαδού. Σε αυτές τις περιπτώσεις η συνταγή συνήθως θα ναυαγήσει εξαιτίας της ξεκάθαρα εμπορικής φύσης της (δες το Witchkrieg των Witchery).  Ο δεύτερος παράγοντας είναι αυτός που θα δημιουργήσει τραγούδια που θα τα θυμάσαι για πάντα. Η μπάντα όταν γράφει την τάδε σύνθεση λέει μεταξύ της κάτι του τύπου "ρε μάγκες, εδώ το σημείο θυμίζει Sabbath. Δεν θα μέτραγε να το τραγουδήσει ο Ozzy;". Η εταιρεία μπορεί να τον "κλείσει" και στο τέλος το αποτέλεσμα είναι πιο μαγικό και από μερέντα απλωμένη σε κρουασάν βουτύρου. Με λίγα λόγια υπάρχει χημεία.

     Στην δεύτερη περίπτωση υπάρχει μια υποκατηγορία. Αυτή στην οποία τα πάντα δουλεύουν ρολόι και η παρουσία του guest μας, αποθανατίζεται τόσο άψογα έτσι ώστε να μην καταλάβεις καν ότι υπάρχει κάποιος άλλος μέσα στο τραγούδι. Θα το καταλάβεις μόνο όταν το δεις την είδηση τυπωμένη  ή θα διαβάσεις τα infos του δίσκου. Το έχω πάθει αρκετές φορές με αποτέλεσμα να παίξω στο repeat  συγκεκριμένα σημεία ώστε να το καταλάβω. Και όταν βρεθείς με τους φίλους σου θα πεις γεμάτος έκπληξη "το ήξερες ότι στο ρεφρέν π.χ. παίζει-τραγουδάει ο τάδε;" Ας δούμε μερικές τέτοιες περιπτώσεις (και όχι μόνο) που αξίζουν να αναφερθούν.

1. Steel Panther- Death To All But Metal (Corey Taylor)

    Ακούγοντας τον ύμνο των Πάνθηρων, το νου σου δεν πηγαίνει καν στο ότι τραγουδάει κάποιος άλλος. Ίσως είσαι τόσο απορροφημένος στους σοβαρούς του στίχους, είτε επειδή χαζεύεις την καθηγήτρια του videoclip, είτε απλά κάνεις ανελέητο headbanging και πιστεύεις ότι ζεις επιτέλους στο 1986. Όταν το έμαθα και το παρατήρησα είπα από μέσα μου "ωχ αυτός είναι". Μπράβο Corey, μπορεί να έχεις και μέλλον σαν frontman hair metal μπάντας. Ποτέ δεν είναι αργά για ακόμα ένα project.

Where: 0:49

                       

2. Mastodon- Blood And Thunder (Neil Fallon)

    Στο Remission οι 4 τύποι από την Atlanta μας πέταξαν στη μάπα έναν εξαιρετικό δίσκο. Στο Leviathan μας πέταξαν στην μάπα  ολόκληρη την φάλαινα του artwork και εμείς γίναμε κιμάς. Ήρθαν για μείνουν, riffαρες, τραγουδάρες, γυρισματάρες στα τύμπανα και ότι άλλο τραβάει η ψυχή σου. Πολύ απλά στο εναρκτήριο Blood And Thunder δεν υπάρχει η παραμικρή υποψία Clutch. Εδώ ακούς μόνο βρυχηθμούς και φωνές να φτύνονται με όλη τη δύναμη από τα πνευμόνια. Ο Neil Fallon ακούγεται πιο απειλητικός και από μαφιόζο που σου κάνει πρόταση που δεν μπορείς να αρνηθείς. Γίνεται ένα με το τραγούδι, ένα με την μπάντα, ένα με το κλίμα του δίσκου. 

Where: 2:14

3. Danzig- Possession (James Hetfield)

    Το 1988 ο κοντός από το New Jersey κυκλοφορούσε το ντεμπούτο του με τον Rick Rubin στην καρέκλα του παραγωγού. Και μόνο αυτό ήταν αρκετό για να πετύχει. Το Mother θα γίνονταν επιτυχία 5 χρόνια αργότερα, οι blues heavy rock τραγουδάρες όμως ήταν εκεί. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάστηκε και πολύ προσπάθεια όταν έγινε πρόταση στον James να ακουστεί σε δίσκο του πρώην frontman των Misfits. Είναι σαν να είσαι ο μεγαλύτερος nerd σχετικά με το Game Of Thrones και ο George R.R. Martin θέλει την βοήθεια σου για το καινούργιο του βιβλίο. Λες ΝΑΙ από τα αποδυτήρια.

Where: Σε όλα τα ρεφρέν

4. Alice In Chains- Black Gives Way To Blue (Elton John)

    Αφού ακούς έναν από τους καλύτερους comeback δίσκους στην ιστορία της μουσικής, έρχεται το τελευταίο τραγούδι για να κλείσει την αυλαία με μια μελαγχολική τραγουδάρα (σαν κερασάκι σε τούρτα). Στο σημείο όπου ακούγεται το πιάνο εξυμνείς από μέσα σου τον Cantrell για τις συνθετικές του ικανότητες, για το πόσο ωραίο ταιριάζει το συγκεκριμένο μουσικό όργανο σε αυτό το σημείο και μπλα μπλα μπλα. Όταν ανοίξεις το booklet και δεις γραμμένο το όνομα του (Sir για να είμαστε και ευγενείς) Elton John σαν guest στο συγκεκριμένο τραγούδι μένεις με την εξής απορία: πως κλείσανε τόσο μεγάλο όνομα οι κερατάδες; 

Where: Όπου ακούσεις πιάνο

5. Rage Against The Machine- Know Your Enemy (Maynard James Keenan)

    Σε ένα από τα πιο εκρηκτικά (και από molotov) debut albums ever, δεν περιμένεις να ακούσεις ιδιαίτερους πειραματισμούς παρά μόνο αγνή ανόθευτη επιθετικότητα και groove. Κι όμως εδώ όταν ο ρυθμός γίνεται υπνωτιστικός, ο frontman των Tool ταιριάζει γάντι μέχρι να απογειωθεί και πάλι το τραγούδι. Αυτό δείχνει απουσία φόβου από την μεριά των Rage και όλα αυτά σε μια εποχή όπου το όνομα Tool δεν έχει την βαρύτητα που έχει σήμερα.

Where: 2:39

6. Queensryche-The Chase (Dio)

    Η ιστορία έδειξε τελικά ότι το sequel του Operation: Mindcrime δεν μπόρεσε να κοιτάξει στα μάτια το πρώτο μέρος. Αυτό βασικά το ξέραμε από την μέρα που κυκλοφόρησε απλά με τις μεγάλες αγάπες θέλεις να είσαι ελαστικός. Αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι μέσα δεν υπήρχαν μαγικές στιγμές. Καταρχάς ήταν ότι πιο heavy είχαν κάνει οι Ryche (μέχρι σήμερα) και δεύτερον είναι απόδειξη ενός σπάνιου ντοκουμέντου. Δυο από τις μεγαλύτερες φωνές που εμφανίστηκαν στη Γη, σηκώνουν την τρίχα κάγκελο σε ένα αξεπέραστο ντουέτο. Τα σέβη μας κύριοι.

Where: Σε όλο το τραγούδι

Iced Clutch

    Αυτό το κείμενο είναι αφιερωμένο αποκλειστικά σε εσένα Έλληνα λάτρη του σκληρού ήχου. Και οφείλω να το παραδεχτώ ότι έχεις κάνει πρόοδο. Ναι, τα βήματα εξέλιξης είναι πραγματικά αξιοθαύμαστα. Ευτυχώς δεν έχεις μείνει στάσιμος και έχεις καταλάβει ότι ο ομφαλός των (μουσικών) εξελίξεων δεν είναι τα ηχεία σου. Άγιο πράγμα αυτό το Ίντερνετ. Ανοίγει βουλωμένα αυτιά και σκουριασμένα μυαλά.
     Πρόσφατα "έπεσα" πάνω σε ξεχασμένες φωτογραφίες εποχής 1999. Ξαφνικά πέρασαν όλα μπροστά από τα μάτια μου (κάτι σαν near death experience). Εάν παίζαμε το παιχνίδι βρες τις διαφορές σε σχέση με το σήμερα, κέρδιζες από τα αποδυτήρια. Ατελείωτες βόλτες στα δισκάδικα, οι Nirvana επίσημη θρησκεία μου, ο μουστακαλής υπάλληλος δισκοπωλείου για τον οποίο στοιχημάτιζες την ζωή σου ότι ξημεροβραδιάζεται στα μπουζούκια αλλά κάθε φορά σου πέταγε πληροφορίες για τον βίο των Manowar, το power metal εκλεγμένος βασιλιάς με πλειοψηφία δικτατορικού καθεστώτος, ατάκες τύπου "ρε εγώ τους Pantera τους είχα για rap-punk, καλοί είναι", ξινίλα όταν το MTV έπαιζε Limp Bizkit αλλά πάνω απ'όλα αυτό που ξεχώριζε ήταν το Αις Ντερθ.
     Είμαι σίγουρος, τα θυμάσαι. Ποιοι Metallica, ποιοι Maiden; Μόνο Earth. Αυτοκράτορες. Παροξυσμός. Το Alive In Athens έκλεινε σπίτια, πουλούσε τα κέρατα του και την live εκδοχή του The Hunter την τραγουδούσαν και τα πιτσιρίκια στα νηπιαγωγεία. Βlue jean τόσο στενό ώστε να συμπιέζει τα γεννητικά όργανα σε βαθμό ασφυξίας, jean μπουφάν ξεθωριασμένο, η απαραίτητη Earth μπλούζα από μέσα και μπουκλέ μακρύ μαλλί. Αυτή ήταν η αρχετυπική εικόνα του μεταλλά. Ξεχώριζε σαν τον Τσακ Νόρις μέσα σε gay bar.
      Τότε τα μυαλά ήταν όντως κολλημένα. Οποιοδήποτε λοξό κοίταγμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση (ακόμα και μέσα στα metal πλαίσια) ήταν προδοσία. Και στην τελική οι Ντερθ ήταν τόσο δημοφιλείς για κάποιο δικαιολογημένο λόγο. Τα μεγαθήρια ήταν σε χειμερία νάρκη. Το (διψασμένο για ατόφιο heavy metal) ελληνικό κοινό βρήκε σε αυτούς, αυτό που έψαχνε χρόνια. Γούσταραν και τα πιτσιρίκια που είχαν μεγαλώσει με Maiden δίσκους από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να μπουν τα 10's και να αλλάξουν οι καταστάσεις. Σιγά σιγά απενοχοποιήθηκαν μουσικές και ήχοι, ο σκληρός ήχος κοίταξε και προς άλλες κατευθύνσεις και επέστρεψε φέρνοντας αέρα ανανέωσης. Το nu metal ήταν ένας εφιάλτης, το κοινό απομακρύνονταν από την true ταμπέλα (δεν το λέω με κακή έννοια) και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, οι ορίζοντες είναι αρκετά πιο ανοιχτοί.
     Και κάπου εδώ έρχονται οι Clutch. Δηλαδή οι Iced Earth του σήμερα. Μιλώντας πάντα για τα ελληνικά δεδομένα. Σε λίγες μέρες θα παίξουν live μπροστά σε αρκετό κόσμο. Παθιασμένο κόσμο. Που διψάει για κλατς. Αυτόν τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στα μαγαζιά που ο DJ πρέπει να παίξει 2-3 τραγούδια των μουσάτων για την "φάση". Και κάπου εδώ μου χτυπάει το deja vu. Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν; Κάπως έτσι. Είναι απλά θέμα timing να βρει το ελληνικό κοινό το συγκρότημα που του ταιριάζει. Τότε με τα τζιν και την αλογοουρά μέχρι τη μέση, σήμερα με τα tattoo και τα μούσια. Εάν φέρεις τον πρώτο τύπο στο σήμερα και του δείξεις τον κύριο No2 λέγοντας του ότι είστε βασικά ίδιοι, θα σε ξυλοφορτώσει. Το ίδιο ισχύει και στην αντίθετη περίπτωση.
      Που καταλήγουμε; Γαμώ και οι 2 μπάντες. Για διαφορετικούς λόγους. Απλά παρατηρώντας την κατάσταση, σου φαίνεται ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο παίζεις στο ίδιο έργο απλά έχουν αλλάξει τα σκηνικά και οι κομπάρσοι. Όσο και να κοιτάμε μπροστά διαλαλώντας ότι είμαστε πιο open minded από "εκείνους" πριν από 15 χρόνια (το οποίο ισχύει), βαθιά μέσα σου θα ξέρεις ότι η μπαντάρα σου (όπως λέμε ομαδάρα) είναι η καλύτερη σήμερα και παίζεις ξύλο γι αυτό. Ακριβώς όπως θα έκανε το alter ego σου στο παρελθόν.

The Ocean Swallows Dagoba

       Lazing On A Sunday Afternoon λέει το τραγούδι των Queen. Έτσι και εγώ μετά το καθιερωμένο μεσημεριανό καφεδάκι ήρθε η ώρα να χαζέψω (κλασσικά) στο Facebook. Πάνω σε μια ακόμα συζήτηση με τον G.R.A.F.I.A.S. η κουβέντα πήγε (από μόνη της;) στις φετινές κυκλοφορίες. Του είπα ότι άκουσα το καινούργιο δίσκο των Dagoba και τον βρήκα cute. Αμέσως με ρωτάει τι εννοώ με τον όρο cute και ποιος δίσκος είναι καλύτερος από τον φετινό των Γάλλων. Μπορούσα να τον φανταστώ να κοκκινίζει και να βγαίνουν καπνοί από τα αυτιά του σαν εκείνη τη παλιά διαφήμιση. Του λέω ότι το  Pelagial των The Ocean είναι γίγαντας μπροστά στο Post Mortem Nihil Est. Δεν χρειάστηκε κάτι παραπάνω για να ανάψει το φυτίλι της διαμάχης. Μου απάντησε με ένα μεγαλοπρεπές ΔΙΑΦΩΝΩ και εγώ διατυμπάνισα το ότι είμαι έτοιμος να υπερασπιστώ τους Γερμανούς μέχρι τέλους. Το ραντεβού για να λυθούν οι διαφορές δόθηκε αλά Wild West . Τα επιχειρήματα βγαίνουν σαν τα μαχαίρια και οι αναγνώστες κρατάνε την ανάσα τους από την αγωνία. Here we go...
     

      Ανέκαθεν είχα μια (πες την παιδική) θεωρία σχετικά με κάποια τραγούδια των Metallica. Για παράδειγμα στο Ride The Lightning ακριβώς στο σημείο που "σκάνε" οι κεραυνοί από πίσω σαν εφέ, τα drums με την κιθάρα προσπαθούν να δημιουργήσουν τον ανάλογο ήχο. Στο One υπάρχει το κλασσικό σημείο στην μέση του τραγουδιού. Το κοφτό riff με το γύρισμα στο ταμπούρο προσπαθεί να αναπαράγει ήχο αυτόματου όπλου (κάτι το οποίο ταιριάζει με την πολεμική θεματολογία των στίχων). Οι "Tallica αλλά και άλλα συγκροτήματα ανέκαθεν προσπαθούσαν να δημιουργήσουν ατμόσφαιρα η οποία εξυπηρετεί στο να βάλει τον ακροατή "μέσα" στη σύνθεση. Και θα συνεχίσουν να το κάνουν για πάντα. Άλλοι πετυχημένα και άλλοι εντελώς αποτυχημένα. Είτε πρόκειται για κάποιο κοινωνικοπολιτικό concepr είτε πρόκειται για μια ιστορία που λαμβάνει χώρα σε ένα σκοτεινό δρομάκι ανάμεσα σε 2 συμμορίες.
      Οι The Ocean φέτος καταφέρνουν να πραγματοποιήσουν αυτό τον άθλο (διότι περί άθλου πρόκειται) και να πάνε και ένα βήμα παραπάνω. Έχω την εντύπωση ότι το Pelagial ίσως είναι ο καλύτερος δίσκος της καριέρας τους. Για διαφορετικούς λόγους. 1) Άψογο το αλληγορικό τους concept. Ξεκίνημα από τον αφρό της θάλασσας με ήρεμες μελωδίες. Όσο περισσότερο βυθιζόμαστε προς την άβυσσο, τόσο πιο βαρύ γίνεται το soundtrack. Όπως ακριβώς συμβαίνει και με την πίεση του νερού. Έτσι κι αλλιώς το άγνωστο προς το οποίο κατευθυνόμαστε, οφείλει να έχει μια άγρια και ταυτόχρονα τρομακτική ομορφιά. 2) Από άποψη songwriting οι Γερμανοί έχουν ανέβει κατακόρυφα επίπεδο. Μετά την σχετικά χλιαρή δυάδα των Heliocentric/Anthropocentric, o Robin Staps συνειδητοποίησε ποιος είναι ο πραγματικός του στόχος. Το να κρατήσει τον χαρακτήρα των The Ocean αλλά ταυτόχρονα να ηχεί πιο ώριμος. Χρησιμοποιώντας την ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΗ φωνή του Loic Rossetti (εδικά στα "καθαρά" φωνητικά), και μπλέκοντας με πανέξυπνο τρόπο την μελωδία με την τραχύτητα, αφήνει τη μουσική να ρέει σαν το νερό. Κάποιες φορές τρέχοντας πιο γρήγορα, άλλες χαιδεύοντας τα αυτιά και άλλοτε σαν πραγματική πλημμύρα. Το ζητούμενο είναι ότι στο τέλος το ύδωρ θα βρει την θέση του στα πνευμόνια σου έτσι όπως και η μουσική θα εγκατασταθεί στο μυαλό σου. 3) Η μπάντα καταρρίπτει ταμπέλες διαλέγοντας τον πιο "ανοιχτό" όρο του progressive. Δεν παίζει την ίδια μουσική που είχε επιλέξει και είχε γίνει γνωστή εξαιτίας της στο παρελθόν. Αυτό άλλωστε είναι και το ζητούμενο από μια καλλιτεχνική οντότητα. Η εξέλιξη και ο δρόμος προς τα μπροστά.
       Αν είσαι fan του προοδευτικού ήχου, φέτος έχεις βρει τον δίσκο σου. Τραγούδια που θα τα θυμάσαι και θα τα σιγοτραγουδάς, σημεία που το κεφάλι σου θα ξεβιδωθεί από το headbanging και η δίψα να ακούσει αυτό το υλικό live. Κυρίως όμως το Pelagial μπορείς να το ακούσεις παντού. Στο αμάξι ενώ οδηγάς, στο σπίτι με τα ακουστικά με κλειστά τα μάτια ή αν ψάχνεις κάτι πιο ταιριαστό, στην παραλία.Βάλε την instrumental έκδοση του δίσκου (ω ναι λειτουργεί και έτσι) και άσε το κύμα να σκάει στα πόδια σου. Έτσι κι αλλιώς το καλοκαίρι έχει έρθει. Τι πιο ταιριαστό; Ίσως το επόμενο πείραμα να είναι η ακρόαση του Blood Mountain ενώ θα κάνεις ορειβασία κ.ο.κ. Τώρα αν θέλετε να δείτε την άλλη πλευρά του νομίσματος για τους κουλτουριάρηδες Γάλλους,ορίστε: http://jonkaps.blogspot.gr/2013/06/dagoba-rules-oceans.html
   
   

The Lost Art Of Keeping A Chorus

    Ένα τραγούδι είναι ακριβώς σαν ένα γεύμα. Ας πούμε ότι έχουμε μπροστά μας μια ωραιότατη ζουμερή μπριζόλα (καλοψημένη), πατάτες τηγανητές (η ζωή δεν θα είχε νόημα χωρίς αυτές) και μια ωραιότατη μπύρα (σε παγωμένο ποτήρι). Εάν θεωρήσουμε ότι όλα πάνω στο τραπέζι είναι νοστιμότατα, στο τέλος τι θα σου μείνει καρφωμένο στο μυαλό; Οι πατάτες είναι εξαιρετικές για προτηγανισμένες (δηλαδή ένα όμορφο riff που δεν είναι πρωτότυπο αλλά κάνει τη δουλειά του), η μπύρα είναι η μάρκα που γουστάρεις και κατεβαίνει σαν νερό (ωραίο το solo) αλλά στο τέλος το κρέας είναι αυτό που θα κάνει τη διαφορά (ρεφρέν-chorus-πες το όπως θέλεις). Το θέμα είναι ότι το παραπάνω παράδειγμα ταιριάζει σε τραγούδια με σχετικά συμβατική δομή. Δεν μιλάω για sludge/post/black 15 έπη και ότι άλλο συνεπάγεται με αυτή την περιγραφή. Ας πούμε δηλαδή ότι μιλάμε ξεκάθαρα για rock τραγουδοποιία.
    Λοιπόν φέτος πιστεύω ότι είναι η χρονιά της μπριζόλας. Τα γαμάτα ρεφρέν πάνε κι έρχονται. Audrey Horne: Εθιστική σταβλίσια , Enforcer: Ξεροψημένη true χοιρινή, Soilwork: Το καλύτερο κοντοσούβλι της πιάτσας, Clutch: το πιο νόστιμο βρώμικο. Αυτά είναι μερικά από τα παραδείγματα που έχουμε μέχρι τώρα. Μέχρι και οι The Ocean μας χαρίζουν απλόχερα εξαιρετικά γερμανικά λουκάνικα όπου πρέπει (πόσο πρόστυχο μπορεί να ακούγεται αυτό;). Το ζητούμενο είναι ότι λίγο πριν το καλοκαίρι εμφανίζεται στην ψησταριά/εστιατόριο/σουβλατζίδικο ο καλύτερος ψήστης. Με το καλύτερο κρέας. Εμπειρία πολλών ετών και πάνω απ'όλα μεράκι. Αυτομάτως όλοι οι υπόλοιποι πάνε στο ταμείο ανεργίας.
   Ok, ακούγεται πολύ απαξιωτικό έτσι όπως το έθεσα αλλά έχει μια δόση αλήθειας. Οι Alice λοιπόν ξεχωρίζουν κυρίως για τα διπλά φωνητικά. Και για τα riff του Cantrell αλλά αυτές οι double μελωδικές επιθέσεις στην ψυχή σου, είναι epic win. Oi οποίες είναι δίκοπο μαχαίρι. Διότι δημιούργησαν σχολή και κάλλιστα μπορούν να βρεθούν παγιδευμένοι. Πριν λίγα χρόνια έφτιαξαν τον πιο ολοκληρωμένο δίσκο τους (δέχομαι και επιστολές θανάτου)  και φέτος επιστρέφουν με την ίδια φόρμουλα άκρως επιτυχημένα. Η μεγάλη μαγκιά είναι το πόσο στρατηγικά χτίζουν αυτό που λέμε ρεφρέν. Ενώ στην αρχή σου πετάνε (σαν κόκκαλο σε σκύλο) ένα ακαταμάχητο chorus για να τραγουδάς, εσύ περιμένεις να το ξανακούσεις μετά από λίγο, και αυτοί το εξελίσσουν μεγαλώνοντας το την δεύτερη φορά με επιπρόσθετη γαμάτη μελωδία. Τυπικό παράδειγμα το Hollow.
   Γενικά η χρονιά από άποψη ρεφρέν και τραγουδιών κυλάει άψογα. Και επειδή μας μένουν ακόμα 7 μήνες, ας κρατήσουμε μια πισινή για το τι μπορεί να εμφανιστεί από το πουθενά. Μήπως ήρθε η ώρα να πάρουμε εκδίκηση από εκείνους τους τύπους που συνεχίζουν να λένε κλισέ ατάκες όπως: "τέτοια τραγούδια δεν γράφονται πια"; Ναι, είναι η στιγμή να τους τρίψουμε τις φετινά κρέατα στη μούρη. Άνοιξε και η ρημάδα η όρεξη βραδιάτικα...
    

Above Us The Rockwaves

  Το καλοκαίρι έρχεται και φέρνει μαζί του μπύρες, ήλιο, θάλασσα, κοντά σορτσάκια και συναυλίες. Όλα τα παραπάνω είναι καλοδεχούμενα. Συγκεκριμένα για εμάς τους βλαμμένους μουσικόφιλους,το τελευταίο αποτελεί το κερασάκι στη τούρτα. Όπως και να το κάνεις, όταν το αυτάκι σου ακούει για καλοκαιρινά live, το πρώτο που θα σου έρθει στο μυαλό (μιλώντας πάντα για εγχώριες διοργανώσεις) είναι το χωράφι της Μαλακάσας. Κάποιες χρονιές όλα πηγαίνουν ρολόι, ακριβώς όπως τα έχεις ονειρευτεί (βαρβάτο headlining όνομα και από κάτω τα σωστά ονόματα της next metal generation), και άλλες φορές ο καλοκαιρινός Άγιος Βασίλης αποδεικνύεται Σκρουτζ ΜακΝτακ ( συγκροτήματα που έχουν χτίσει τα σπίτια τους από τις συναυλίες που δίνουν στην Ελλάδα μόνο και φαντάσματα του παρελθόντος που στέκονται με το ζόρι όρθια). Με το θέμα του εισιτηρίου δεν ασχολούμαι καν, γιατί κάθε χρονιά με αυτά που σκάμε θα μπορούσαμε να πίνουμε τα κοκτέιλ μας σε πισίνα ξενοδοχείου στο Dubai σαν μεγιστάνες. Με λίγα λόγια όσο μεγαλώνω τόσο πεθαίνει ο 15χρονος μέσα μου και βλέπω την κατάσταση πιο κυνικά.
    Πλέον είμαι περισσότερο ανυπόμονος για τα Μουσικά Κύματα π.χ., όχι τόσο εξαιτίας του οικονομικού θέματος, όσο του ποιοτικού. Θα δεις εγχώριες μπάντες, άλλες θα σου αρέσουν, άλλες όχι, αλλά στην τελική είναι σαν να ξαναζείς τα νιάτα σου. Απλά αντί για το ψάξιμο στο δισκάδικο για τον γαμάτο δίσκο, κάνεις κάτι παρόμοιο σε ένα live στη Νέα Μάκρη. Το παραπάνω σκεπτικό το ενθάρρυνε η χθεσινή προβολή του καινούργιου videoclip των Above Us The Waves. Τα παλικάρια είναι λουκούμι για εμάς που γουστάρουμε σουηδικό το metal μας και 2 φορές που τους έχω δει live με έχουν βγάλει ασπροπρόσωπο. Καθώς λοιπόν έβλεπα το clip για το This I Ever Get, μετά το πρώτο λεπτό μου ήρθαν κλισέ-να ευλογήσουμε τα γένια μας-σκέψεις. "Δεν έχουν τίποτα να ζηλέψουν από συγκροτήματα εξωτερικού" και άλλα τέτοια χαριτωμένα. Τα οποία τα έχουμε πει και θα τα ξαναλέμε έχοντας καταντήσει γραφικοί. Κι όμως έχουν μέσα τους μια τεράστια δόση αλήθειας. Οι Waves είναι μέρος μιας σκηνής η οποία ειδικά τα τελευταία χρόνια βράζει. Το μεγάλο "μπαμ" δεν θα γίνει. Συμβαίνει ήδη. Και έχει το δικό του κοινό (το οποίο σταθερά έχει ανοδική πορεία), την δικιά του μερακλίδικη νοοτροπία (γιατί όταν έχεις στάξει ιδρώτα και φράγκα που δεν σου περισσεύουν για να φτιάξεις υπέροχη μουσική, θα με κάνεις να καμαρώνω) και δεν χρειάζεται εξωτερικές βοήθειες από mainstream media (μουχαχα) και κρατικούς φορείς (μεγαλύτερο μουχαχα). Αυτά δεν θα συμβούν ποτέ και αν κάτσεις να το σκεφτείς, είναι καλύτερα έτσι. Τουλάχιστον δεν θα συνεχιστεί σε αυτό τον τομέα άλλο ένα καρκίνωμα της νεοελληνικής νοοτροπίας.
    Το "πανέξυπνο" οικονομικό/promotional trick του να βάλω μια metal σκηνή την ίδια μέρα με κάτι πιο alternative-mainstream-πιάνω και λίγο τους hipster που πρόκειται να συμβεί στο φετινό Rockwave, είναι μαθηματικά καταδικασμένο ότι θα αποτύχει. Όσο χαμηλά και να βάλεις την τιμή του εισιτηρίου. Γιατί ξέρεις ότι ανέκαθεν κάθε χρόνο ο περισσότερος κόσμος εμφανίζεται όταν έχεις δυνατά ονόματα στις metal μέρες. Συν το ότι συμπυκνώνεις ελληνικά συγκροτήματα μόνα τους σε μια μέρα δεν σημαίνει ότι στηρίζεις και εσύ την ελληνική σκηνή. Απλά δεν θέλεις να ξοδευτείς και στερείς και από τους μουσικούς την ευκαιρία να παίξουν μπροστά σε περισσότερο κόσμο (εάν τους είχες μαζί με ξένες μπάντες).
    Επειδή  μπορώ να συνεχίζω να γράφω για πάντα και το νόημα θα χαθεί αργά η γρήγορα ξέρω ότι
όσο οι ντόπιοι διοργανωτές συνεχίζουν να έχουν την (αυτοκτονική για αυτούς κυρίως) νοοτροπία που θυμίζει ιδιοκτήτη δισκογραφικού κολοσσού, εμείς έχουμε αποφασίσει ήδη τι αξίζει να στηρίζουμε. Δυνατός ανταγωνισμός υπάρχει φέτος (Heavy By The Sea), live από ελληνικές μπάντες λαμβάνουν χώρα συνεχώς και Γη θα συνεχίζει να γυρίζει. Είναι όπως με τον freddo των 5 ευρώ. Αν σταματήσουν όλοι να τον πίνουν για μια εβδομάδα, ο ιδιοκτήτης της καφετέριας κάποια στιγμή θα βάλει μυαλό.
                                              http://www.youtube.com/watch?v=IDG5xePWB5I

One Of Us Is The (Bloody) Killer

    Οι Dillinger Escape Plan πέρα από master chefs του ακραίου ήχου, αποδεικνύουν ότι είναι και προφήτες. Ο τίτλος του καινούργιου τους δίσκου περιγράφει άψογα την φετινή χρονιά. Από τα τσέχικα δικαστήρια  που είχε να αντιμετωπίσει ο Randy Blythe, μέχρι το κελί 33 που περιμένει τον Tim Lambesis για την ( βγαλμένη από ταινία του Tarantinο) δολοπλοκία που κατηγορείται, τα πράγματα φαίνεται ότι έχουν αγριέψει τελευταία. Βάλε μέσα και τους ανεκδιήγητους παράφρονες που θεωρούν ότι ο Jeff Hanneman πέθανε έπειτα από θεική παρέμβαση και το πακέτο έχει κλείσει. Είναι γνωστό ότι τελευταία μας είχε λείψει αυτή η επικινδυνότητα που χαρακτήριζε κάποτε το rock n roll (αν και η παραπάνω φωτογραφία μας αποστομώνει εύκολα), αλλά εδώ το σκηνικό μυρίζει σαπουνόπερα δικαστικού δράματος. Η χρονιά δεν έχει φτάσει ακόμα στα μισά οπότε ας είμαστε προετοιμασμένοι για τα πάντα. Ακολουθούν πιθανές ειδήσεις οι οποίες μπορεί να μας απασχολήσουν στο προσεχές μέλλον. Εάν επιβεβαιωθούν μην εκπλαγείτε. Το διαβάσατε πρώτοι εδώ.


 O Dave Mustaine κινεί τα νήματα πίσω από τους Ghost και επιτέλους δηλώνει ότι είναι undercover Satan worshiper.  Αποτέλεσμα: Η φούσκα του horror shock ξεφουσκώνει και ο Mustaine οδηγείται στο κρατητήριο για κακοποίηση ζώων επειδή θυσίασε αμέτρητους κόκορες στα σατανιστικά του meetings.


Οι Nickelback πραγματοποιούν απόπειρα δολοφονίας εναντίον των Audrey Horne καθώς θεωρούν ότι το ρεφρέν του Redemption Blues είναι κλεμμένο από ένα παλιό τους demo.
Αποτέλεσμα: Οι ορδές των Audrey fans ενωνόμαστε και επικαλούμαστε τον άρχοντα του Σκότους ώστε να πάρει τους (συμπαθέστατους κατά τ' άλλα) Καναδούς μαζί του.


Ο Lars Ulrich κατηγορείται ότι δολοφόνησε τον (αγνοούμενο) προσωπικό βοηθό του επειδή στον χυμό από βατόμουρο που του έφτιαξε, ξέχασε να βάλει μέσα έναν ιδιαίτερο σπόρο που φυτρώνει στη Μαδαγασκάρη 5 φορές τον χρόνο. Αποτέλεσμα: Τίποτα απολύτως. Ο κοντός λαδώνει τους δικαστές και την σκαπουλάρει ενώ αυτοί που έχουν φυλακισθεί εξαιτίας παράνομου downloading περιμένουν να κριθεί ένοχος ώστε να τα πουν από κοντά (και αγαπημένα).



Συμμορία traditional-occult χεβιμεταλάδων με ονομασία Defenders Of The Faith μπλέκουν σε καβγά επικών διαστάσεων με συμμορία modern metallers με την ονομασία The League Of Djentlemen. Αποτέλεσμα: Αφού καταστράφηκαν ολοσχερώς 3 bars και 2 δισκάδικα, οι thrashers δημιουργούν δικιά τους συμμορία και η ένταση στην περιοχή κλιμακώνεται αλά Gangs Of New York.




To Rockwave Festival για το 2013 αποφασίζει να αλλάξει την τακτική του. Οι κενές θέσεις στο billing γεμίζουν με σύγχρονα ονόματα της ηλεκτρονικής και house μουσικής. Με λίγα λόγια ενώ παίζουν οι At The Gates στην απέναντι σκηνή εμφανίζεται γνωστός DJ και το Terra Vibe γίνεται κάτι σαν παραλιακή με τραπέζια και μπουκάλια των 100 ευρώ. Επίσης για όσους ξενερώνουν που δεν κατάφεραν να έρθουν οι Iron Maiden φέτος, κλείνουν σε μια ειδικά διαμορφωμένη μικρή σκηνή μια σχολική μπάντα 16χρονων οι οποίοι τιμούν τους Βρετανούς με διασκευές. Αποτέλεσμα: Υπομονή 2 μήνες και θα δείτε.

Promotional Gaze

   Χθες το βράδυ είδα μια από τις πιο απαράδεκτες, αδύναμες, αδιάφορες ταινίες ever. Και φαντάσου ότι μπορώ να βρω τουλάχιστον άλλα δέκα επίθετα που ξεκινάνε με Α για να την περιγράψω. Μιλάω για το The Host. Το teaser της ταινίας είναι λίγο ψαρωτικό. Μέσα σε ένα λεπτό έχει κινήσει την περιέργεια σου και το έχεις αυτόματα κατατάξει στις got to see ταινίες της χρονιάς. Τουλάχιστον έτσι την πάτησα εγώ. Διότι μου διέφυγε ένα βασικό στοιχείο. Το ότι προέρχεται από την συγγραφέα του (μέχρι και οι βρικόλακες  κάνουν χαρακίρι όταν δουν πως τους κατάντησαν)Twilight. Η Γη είναι στα καλύτερα της: δεν υπάρχει πείνα, πόλεμος, ασθένειες, όλοι είναι ευγενικοί μεταξύ τους και η βία έχει εξαλειφθεί πλήρως. Γαμώ δεν ακούγεται; Και όλα αυτά χάρη σε μια εξωγήινη φυλή που έχει μπει μέσα στα σώματα των ανθρώπων και οι (φλώροι) άτιμοι τα έχουν βάλει όλα σε μια τάξη. Ντροπή τους. Λίγοι άνθρωποι έχουν ξεφύγει και κάνουν αντάρτικο στους κακούς ειρηνικούς aliens (?!?!?!?!?).
Μέσα σε 2 ώρες θα δεις ρομάντζα και χτυποκάρδια στο Alien Hills, άτομα να αυτοκτονούν για να μην τους συλλάβουν οι επισκέπτες του διαστήματος (οι οποίοι όχι να τους χτυπήσουν δεν μπορούν, σε κάποιο σημείο τους έχουν περικυκλώσει και φωνάζουν ευγενικότατα: "Σας παρακαλούμε παραδωθείτε. Δεν θέλουμε να πάθετε κακό".) και άλλα τέτοια όμορφα σκηνικά. Με λίγα λόγια Twilight χωρίς βαμπίρ. Περιμένω το επόμενο έργο της κυρίας Stephenie Meyer όπου μάλλον θα αντικρίσουμε τον Φρανκενστάιν να βλέπει το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης αγκαλιά με τον Κθούλου.
     Anyway, το ζητούμενο είναι ότι έπεσα θύμα του promotion (και τους το αναγνωρίζω αυτό). Με πιάσανε στα πράσα. Και κάπως έτσι πάμε στα "δικά μας". Είμαστε μέσα σε μια οργασμικά μουσική άνοιξη. Πολυαναμενόμενοι δίσκοι κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, εκπλήξεις από άγνωστα συγκροτήματα εμφανίζονται συχνά πυκνά και ακόμα είμαστε στη μέση της διαδρομής. Εδώ φαίνεται ο καλός ο καπετάνιος. Στην φουρτούνα της υπερπροσφοράς. Πως θα με κάνεις να ασχοληθώ με την μουσική σου όταν περιμένω να ακούσω άλλες 20 κυκλοφορίες; Την απάντηση για το καλό,το μερακλίδικο promotion, αυτό που θα σε κάνει να περάσεις καλά για 5-10 λεπτά και θα σου φυτέψει στο πίσω μέρος του μυαλού σου την ανάγκη να ακούσεις ΑΥΤΟ το δίσκο όταν κυκλοφορήσει, μας την δίνουν 2 "μεγάλοι".
   Alice In Chains. Ουσιαστικά θα μπορούσαν να μην αυτοδιαφημιστούν καθόλου, να ανακοινώσουν μια ημερομηνία κυκλοφορίας και όλα θα κυλήσουν όπως πρέπει. Για καλή μας τύχη αποφάσισαν να φτιάξουν ένα mockumantery, να αυτοσαρκαστούν και εμείς να τρώμε τα νύχια μας σαν ηλιόσπορους.

                         
    Προς Cleveland μεριά, έχουμε το πολυαναμενόμενο άλμπουμ (πως θα ακούγονται τώρα που φύγανε σχεδόν όλοι) Chimaira. Στο τέλος του βίντεο έχουμε ταυτιστεί με τον βασανιστή και θέλουμε να ακούσουμε τον δίσκο χθες. Θα σε βασανίσουμε κι άλλο Mark Hunter. Ξέρασε τα όλα.

       Αυτά τα δυο παραδείγματα είναι λουκούμια. Όχι μόνο επειδή είναι άκρως διασκεδαστικά (Oscar στον country redneck Cantrell τώρα!) αλλά κυρίως επειδή δείχνουν τον δρόμο σε νεότερες και πιο μικρές μπάντες. Λεφτά πολλά για να το γυρίσεις δεν θα χρειαστείς. Το κάνεις και στο υπόγειο του σπιτιού σου. Μια καλή ιδέα και αρκετό μεράκι αρκεί. Στην συνέχεια θα έχεις την προσοχή μου και αν είναι καλή η μουσική σου θα ορκιστώ fan.                                      

Rule Under Sales Hand

Ένας από τους (πολλούς) λόγους που συμπαθούμε τον Dave Grohl είναι επειδή μας μοιάζει. Πέρα από το ότι είναι rockstar και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί έχουν άπειρα μηδενικά διαφορά, είναι ένας fanboy σαν κι εμάς. Μπορείς να δεις το βλέμμα του όταν τζαμάρει με τον Paul McCartney στο Sound City. Δεν το πιστεύει ότι ζει αυτή τη φαντασίωση. Το ίδιο ακριβώς παθιασμένο βλέμμα είχε και το βράδυ της 18ης Απριλίου όταν έβγαζε λόγο λίγο πριν ενταχθούν οι Rush στο Rock And Roll Hall Of Fame. Μιλούσε για τα είδωλα του τα οποία κάθονταν 10 μέτρα μπροστά του, σαν ένας πανευτυχής 15χρονος. Και προφανώς τόνισε το ότι ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καιρός να ενταχθούν οι Καναδοί σε αυτόν τον "μουσικό φορέα". Το ίδιο συνέβη πέρυσι με τους Guns N Roses, πρόπερσι με τον Alice Cooper και πάει λέγοντας. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το τι ακριβώς σημαίνει για εμάς;
     O Eddie Trunk (γνωστός rock και metal ραδιοφωνικός παραγωγός και τηλεοπτικός οικοδεσπότης του That Metal Show) συχνά πυκνά αναφέρεται στο Rock And Roll Hall Of Shame. Πάνω κάτω δεν έχει άδικο. Και οι πέτρες ξέρουν ότι πρόκειται για κάτι το οποίο δεν βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια. Προφανώς και δεν θα δούμε ποτέ τους Kyuss π.χ. να βραβεύονται για την προσφορά και την επίδραση που είχαν στον κόσμο της μουσικής. Πιο πιθανό είναι να τους προσκαλούσε κάποιο καρτέλ σε κάποια καλλιέργεια μαριχουάνας στο Μεξικό. Οπότε πρώτος και ξεκάθαρος κανόνας: Για να γίνεις inducted (που λένε και στο χωριό μου) πρέπει να έχεις κάποιο εμπορικό εκτόπισμα και status. Για ποια  κριτήρια μιλάμε τότε;
     Επίσης σημαντικό, όσο "true" και αν ακουστώ, μου φαίνεται ότι έχουμε μπασταρδέψει λίγο τις έννοιες. Ok, πες να ρίξουμε τις ταμπέλες που έχουν καταντήσει εντελώς παραπλανητικές. Αλλά ρε μάγκες, όταν γίνεται αιμομιξία σε βασικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιο μας όπως Rock, τότε δεν αρμενίζουμε στραβά. Ποια η σχέση αυτής της λέξης με την Madonna και τους Talking Heads; Με αυτή τη λογική θα δούμε σύντομα και την Δέσποινα Βανδή σε καλοκαιρινό metal festival επειδή κράτησε σε ένα clip της κιθάρα και δηλώνει ότι στη σκηνή είναι wild. Με λίγα λόγια μπλέξαμε τα μπούτια μας. Κάλλιστα θα μπορούσαν οι διοργανωτές να το είχαν ονομάσει Music Hall Of Fame. Απλά και όμορφα.
    Τώρα θα μου πεις ότι δεν λέω κάτι καινούργιο και δεν έχεις άδικο. Εν κατακλείδι, όπως δεν δίνουν οι Public Enemy δεκάρα τσακιστή για ένα Grammy (αυτή η μετάφραση που μόλις έκανα μου θύμισε μετάφραση ξένης ταινίας στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση), έτσι κι εγώ δεν τρελαίνομαι καθόλου για τα παραπάνω. Χαριτωμένο είναι, μαζεύονται όλοι οι γνωστοί και λένε κοπλιμέντα ο ένας για τον άλλο αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε. Δεν χρειάζονται οι Rush π.χ. κόκκινα χαλιά και χλίδες. Μας αρκεί που είναι μέσα στο Hall Of Fame του μυαλού μας από τότε που ακούσαμε την πρώτη νότα τους.