Rockwave 2007: To It's A Long Way To The Top των AC/DC τελειώνει και η γνώριμη μελωδία του Ecstasy Of Gold ξεχύνεται από τα ηχεία. Τα μάτια καρφωμένα στη σκηνή, όλες οι τρίχες σηκωμένες σαν κεραίες και η αναμονή για αυτό που λέγεται Metallica Live φτάνει σιγά σιγά στο τέλος. Λίγο πριν τελειώσει το intro και απελευθερωθεί σαν θηρίο το Creeping Death ακούω από πίσω μου μια φωνή να λέει: "Κοίτα εδώ ρε φίλε. Από 18χρονα τσογλανάκια ξεκίνησαν και έχουν καταλήξει χεσμένοι μέσα στο χρήμα". Η χροιά της φωνής μαρτυρούσε ειρωνεία οπότε το πρώτο που σκέφτηκα ήταν να γυρίσω και να τον ρωτήσω τι δουλειά έχει στη συναυλία τους. Τελικά σε λίγα δευτερόλεπτα με είχαν απορροφήσει αυτά που συνέβαιναν μπροστά μου αλλά τα λόγια του ανώνυμου τύπου, καρφώθηκαν στο μυαλό μου.
Αξίζουν οι Metallica (και οι κάθε Metallica) την επιτυχία που απολαμβάνουν σήμερα; Για μένα ναι. Μπορείς να βρεις άπειρους παράγοντες για να το υποστηρίξεις (και για να το καταρρίψεις) αλλά αυτό που μετράει στο τέλος είναι τα καλά τραγούδια και η σκληρή δουλειά. Δεν διαφωνώ ότι χρειάζεται μια χημική ένωση πολλών και διαφόρων συναρτήσεων. Απλά αυτά είναι τα βασικά εργαλεία. Είτε κατάγεσαι από το Bronx και κάνεις freestyle είτε από ένα χωριό της Νορβηγίας και ζεις για το black metal. Αυτή η σχετικά απλή άποψη μου, έχει μετουσιωθεί μέσα από αρκετές ταινίες και ιστορίες που θα ακούσεις. Βλέποντας την πορεία ενός συγκροτήματος από την απόλυτη αφάνεια (χτυπώντας τα όργανα τους με εφηβικό ενθουσιασμό σε ένα γκαράζ) μέχρι την απόλυτη αποθέωση (headliner μπροστά σε 100.000 κόσμο), μπαίνεις αυτόματα σε ένα ρομαντικό mode.
Οι τάδε λιώσανε στις πρόβες, τα χέρια τους μάτωσαν από την υπερβολική εξάσκηση, εξουθενωτική αφοσίωση πάνω στον στόχο και η επιτυχία έρχεται με ρυθμούς χελώνας αλλά στο τέλος σε ανταμείβει. Τα παραπάνω βέβαια φέρνουν το εξής δίλημμα: δουλειά ή δουλειά; Τα παρατάω όλα και προσφέρω το κάθε κύτταρο του οργανισμού μου για να πετύχω ή βρίσκω μια 9 to 5 απασχόληση και το παλεύω όποτε έχω ελεύθερο χρόνο; Εάν κοιτάξεις αυτό το θέμα στην σημερινή εποχή, η πρώτη εκδοχή φαντάζει ουτοπική. Η δεύτερη λίγο πιο λογική. Το πεδίο είναι γκρι. Υπάρχουν περιπτώσεις συγκροτημάτων τα οποία ενώ τα μέλη τους είχαν τις κανονικές τους δουλειές,φτάσανε σε ένα σημείο οπού τις παράτησαν επειδή μπορούσαν να ζήσουν από την μουσική. Υπάρχουν και άλλα περιστατικά όπου ο μουσικός πίστεψε πραγματικά σε αυτό που ήθελε να καταφέρει και όσο απίθανο και να φάνταζε το σενάριο,τα κατάφερε. Θεμιτές σίγουρα και οι δυο.
Αλλά ρε γαμώτο (και εδώ είναι που γίνομαι γκρινιάρης), το να κυνηγήσεις κάτι που μοιάζει ακατόρθωτο, ολοένα και στερεύει στις μέρες μας. Πλέον ο τύπος που περνάει καλά παίζοντας μουσική και θέλοντας να πετύχει σε αυτό τον τομέα,θα φοβηθεί να πάρει το γαμημένο ρίσκο. Έχουμε γίνει ψυχρές ορθολογιστικές μηχανές και έχουμε πετάξει το ρομαντισμό στον υπόνομο. Έχουμε μεγαλώσει έτσι. Είδαμε στην πορεία ότι το "μπορείς να γίνεις ότι θέλεις όταν μεγαλώσεις" δεν ισχύει. Και μόλις αποδεχτήκαμε την ήττα μας (όχι όλοι, η πλειοψηφία), τα βρήκαμε και γίναμε κολλητοί με τον εν μέρει κυνισμό.
Κάπου εδώ γίνεται ο κύκλος και επιστρέφουμε στους Metallica (και στους κάθε Metallica). Εάν μου προτείνεις να φτιάξω ένα top-5 με τα επιτεύγματα τους, σίγουρα θα βάλω μέσα το ότι έχουν γίνει η προσωποποίηση του φάρου. Ότι υπάρχει φως στο τούνελ. Η ελπίδα του "αφού τα καταφέραμε εμείς οι 18χρονοι σπυριάρηδες 30 χρόνια πριν, γιατί να μην μπορείς και εσύ;". Οι ευκολίες είναι περισσότερες. Το ίδιο και οι δυσκολίες όμως. So what? Βγες στο δρόμο, παίξε τη μουσική σου, κυνήγησε το σαν το οξυγόνο. Πάρε εκδίκηση και για εμάς τους υπόλοιπους που δεν τα καταφέραμε. Εσύ τουλάχιστον θα έχεις παλέψει πριν πέσεις κάτω.
Στην ένταξη των Tallica στο Rock And Roll Hall Of Fame, ο James Hetfield αφιέρωσε εκείνη τη στιγμή στους νέους μουσικούς αλλά και σε αυτούς που είναι "κολλημένοι" λέγοντας "Dream big and fail. I dare you to do that. Cause this is living proof that it is possible to make a dream come true". Μιλάει εκ του ασφαλούς; Μακάρι να είχαμε ένα time machine και να μιλάγαμε στον νεαρότερο εαυτό του. Πιστεύω ότι θα μας έλεγε ακριβώς τα ίδια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου