Πρόσφατα "έπεσα" πάνω σε ξεχασμένες φωτογραφίες εποχής 1999. Ξαφνικά πέρασαν όλα μπροστά από τα μάτια μου (κάτι σαν near death experience). Εάν παίζαμε το παιχνίδι βρες τις διαφορές σε σχέση με το σήμερα, κέρδιζες από τα αποδυτήρια. Ατελείωτες βόλτες στα δισκάδικα, οι Nirvana επίσημη θρησκεία μου, ο μουστακαλής υπάλληλος δισκοπωλείου για τον οποίο στοιχημάτιζες την ζωή σου ότι ξημεροβραδιάζεται στα μπουζούκια αλλά κάθε φορά σου πέταγε πληροφορίες για τον βίο των Manowar, το power metal εκλεγμένος βασιλιάς με πλειοψηφία δικτατορικού καθεστώτος, ατάκες τύπου "ρε εγώ τους Pantera τους είχα για rap-punk, καλοί είναι", ξινίλα όταν το MTV έπαιζε Limp Bizkit αλλά πάνω απ'όλα αυτό που ξεχώριζε ήταν το Αις Ντερθ.
Είμαι σίγουρος, τα θυμάσαι. Ποιοι Metallica, ποιοι Maiden; Μόνο Earth. Αυτοκράτορες. Παροξυσμός. Το Alive In Athens έκλεινε σπίτια, πουλούσε τα κέρατα του και την live εκδοχή του The Hunter την τραγουδούσαν και τα πιτσιρίκια στα νηπιαγωγεία. Βlue jean τόσο στενό ώστε να συμπιέζει τα γεννητικά όργανα σε βαθμό ασφυξίας, jean μπουφάν ξεθωριασμένο, η απαραίτητη Earth μπλούζα από μέσα και μπουκλέ μακρύ μαλλί. Αυτή ήταν η αρχετυπική εικόνα του μεταλλά. Ξεχώριζε σαν τον Τσακ Νόρις μέσα σε gay bar.
Τότε τα μυαλά ήταν όντως κολλημένα. Οποιοδήποτε λοξό κοίταγμα προς μια διαφορετική κατεύθυνση (ακόμα και μέσα στα metal πλαίσια) ήταν προδοσία. Και στην τελική οι Ντερθ ήταν τόσο δημοφιλείς για κάποιο δικαιολογημένο λόγο. Τα μεγαθήρια ήταν σε χειμερία νάρκη. Το (διψασμένο για ατόφιο heavy metal) ελληνικό κοινό βρήκε σε αυτούς, αυτό που έψαχνε χρόνια. Γούσταραν και τα πιτσιρίκια που είχαν μεγαλώσει με Maiden δίσκους από τα μεγαλύτερα αδέρφια τους και όλοι ήταν ευτυχισμένοι. Χρειάστηκαν λίγα χρόνια για να μπουν τα 10's και να αλλάξουν οι καταστάσεις. Σιγά σιγά απενοχοποιήθηκαν μουσικές και ήχοι, ο σκληρός ήχος κοίταξε και προς άλλες κατευθύνσεις και επέστρεψε φέρνοντας αέρα ανανέωσης. Το nu metal ήταν ένας εφιάλτης, το κοινό απομακρύνονταν από την true ταμπέλα (δεν το λέω με κακή έννοια) και φτάνοντας μέχρι το σήμερα, οι ορίζοντες είναι αρκετά πιο ανοιχτοί.
Και κάπου εδώ έρχονται οι Clutch. Δηλαδή οι Iced Earth του σήμερα. Μιλώντας πάντα για τα ελληνικά δεδομένα. Σε λίγες μέρες θα παίξουν live μπροστά σε αρκετό κόσμο. Παθιασμένο κόσμο. Που διψάει για κλατς. Αυτόν τον κόσμο που ξημεροβραδιάζεται στα μαγαζιά που ο DJ πρέπει να παίξει 2-3 τραγούδια των μουσάτων για την "φάση". Και κάπου εδώ μου χτυπάει το deja vu. Όλα αλλάζουν και όλα τα ίδια μένουν; Κάπως έτσι. Είναι απλά θέμα timing να βρει το ελληνικό κοινό το συγκρότημα που του ταιριάζει. Τότε με τα τζιν και την αλογοουρά μέχρι τη μέση, σήμερα με τα tattoo και τα μούσια. Εάν φέρεις τον πρώτο τύπο στο σήμερα και του δείξεις τον κύριο No2 λέγοντας του ότι είστε βασικά ίδιοι, θα σε ξυλοφορτώσει. Το ίδιο ισχύει και στην αντίθετη περίπτωση.
Που καταλήγουμε; Γαμώ και οι 2 μπάντες. Για διαφορετικούς λόγους. Απλά παρατηρώντας την κατάσταση, σου φαίνεται ότι για κάποιο ανεξήγητο λόγο παίζεις στο ίδιο έργο απλά έχουν αλλάξει τα σκηνικά και οι κομπάρσοι. Όσο και να κοιτάμε μπροστά διαλαλώντας ότι είμαστε πιο open minded από "εκείνους" πριν από 15 χρόνια (το οποίο ισχύει), βαθιά μέσα σου θα ξέρεις ότι η μπαντάρα σου (όπως λέμε ομαδάρα) είναι η καλύτερη σήμερα και παίζεις ξύλο γι αυτό. Ακριβώς όπως θα έκανε το alter ego σου στο παρελθόν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου