Revenge Of The Live Face

      Ένα ακόμα καλοκαιρινό φεστιβάλ τελείωσε (Heavy By The Sea) και όλοι μίλησαν με τα καλύτερα λόγια για τον Anselmo και τα καμώματα του. Όντως το σκηνικό ήταν διασκεδαστικό. Οι Kvelertak έχουν αποδείξει ότι είτε παίζουν μπροστά σε 10 άτομα (keep that in mind) είτε μπροστά σε 2000 περίεργους Έλληνες το έχουν, οι Napalm Death δεν έχουν χάσει γραμμάριο ακρότητας εδώ και δεκαετίες, Christ= ξεσηκώνω και κάνω το κοινό ότι θέλω= εγγύηση, οι Down είναι οι Down (τόσο απλό είναι) ενώ τους Slayer γενικά θα ήθελα να τους θυμάμαι με το original line up. Αρνητικό; Ο ήχος. Κυμαίνονταν από το "ε,κάτι ακούγεται" μέχρι το "πάω να αγοράσω προκαταβολικά ακουστικά βαρυκοίας γιατί μετά θα τα χρειαστώ".
       Ενώ λοιπόν όλα κύλησαν σε σχετικά normal και διασκεδαστικά safe ρυθμούς, καρφώθηκε στο μυαλό μου το εξής: ότι τελικά περνάω πολύ καλύτερα στις μικρότερες συναυλίες παρά στα φεστιβάλ. Τις γουστάρω περισσότερο. Σημείωση: Σε φεστιβάλ έχω ζήσει μερικές από τις καλύτερες μουσικές στιγμές. Και κάθε φορά το βλέπω σαν εκδρομή. Μπύρα-μπάντα-μπύρα-φέρε να τσιμπήσουμε κάτι-μπάντα και πάει λέγοντας. Και προφανώς δεν πρόκειται να σταματήσω να πηγαίνω σε τέτοιες διοργανώσεις. Plus ότι έχεις την ευκαιρία να δεις διαφορετικά συγκροτήματα οπότε παίζει καλή μεζεδοποικιλία. ΑΛΛΑ, υπάρχουν και κάποια όρια. Ειδικά τα τελευταία χρόνια βρες μου κοινό σε festival που θα τα κάνει όλα ρημαδιό. Και αυτό μου έχει λείψει. Οι εποχές που το αθάνατο ελληνικό κοινό φημίζονταν για τα φωνητικά (και όχι μόνο) του τερτίπια έχουν περάσει ανεπιστρεπτί. Με εξαίρεση μπάντες τύπου Clutch. Και να μου το θυμηθείς ότι σε λίγες μέρες που θα παίξουν, θα δημιουργήσουν περισσότερο πανικό από το κοινό των φεστιβάλ των τελευταίων ετών.
     Στο club μαζί με άλλους 1000 φανατίλες θα το ζήσεις πιο καλά το live. Θα δεις την μπάντα από κοντά (βασικό), θα νιώσεις σαν να είσαι μέλος μιας ξεχωριστής σέκτας και είσαι από τους υπερτυχερούς που λαμβάνουν μέρος στο μυστήριο. Είσαι σε μια κατάσταση "παίζουν αποκλειστικά για μένα". Παρατήρησε το και με τις αγαπημένες σου μπάντες. Εάν μου λέγανε αν θέλω να δω τους AC/DC στα Άγια Χώματα του Donington το 1991 ή σε κάποιο club το 1978, θα διάλεγα στεγνά το δεύτερο. Χωρίς δεύτερη κουβέντα. Άσε που υπάρχουν και περιπτώσεις όπου προλαβαίνεις να ζήσεις από κοντά "αποκαλύψεις". Βλέπεις στα 2 μέτρα μπάντες που σε λίγα χρόνια θα κάνουν το μπαμ και θα λες (εντελώς χιπστεράδικα) "τους είχα δει τότε στα ξεκινήματα τους, τους ξέρω".
     Ε λοιπόν μακάρι οι Revenge Of The Giant Face να ανήκουν σε λίγο καιρό σε αυτή την κατηγορία και ας γίνω χίπστερ ρόμπα διαλαλώντας ότι τους έβλεπα live εδώ και χρόνια. Τους έχω δει να παίζουν  ζωντανά 3 φορές. Η τελευταία ήταν πριν από μια εβδομάδα, σε υπαίθριο χώρο, μπροστά σε 15-20 άτομα. Χωρίς κανένα απολύτως ίχνος υπερβολής, είναι από τις καλύτερες live μπάντες που θα δεις εντός συνόρων. Συγκρινόμενοι με τους πάντες. Και το εννοώ. DEP meets Converge meets Kvelertak σε πακέτο απόλυτης διαρροής τεστοστερόνης=ROTGF. Την επόμενη φορά που θα ακούσεις για live τους μην χάσεις την ευκαιρία. Θα είναι ένα ακόμα βήμα προς το να αγαπήσουμε περισσότερο αυτά τα μικρά gigs γιατί εκεί κρύβεται όλη η μαγεία. Ο ιδρώτας του τραγουδιστή που εκτοξεύεται πάνω σου και σε κάνει μούσκεμα είναι μια αξία ανεκτίμητη.