Shining Culture

Έχω την εντύπωση ότι συμβαίνει σε κάθε παρέα. Το σκηνικό είναι συνήθως μια καφετέρια και η αφορμή είναι μια φράση κάποιου από τους παρευρισκόμενους σχετικά με μια εμπειρία (ή ενός θείου, ξαδέρφου, μπατζανάκη του) που είχε όταν βρίσκονταν στο εξωτερικό. ΠΡΟΣΟΧΗ! Σε αυτό το σημείο αγαπητέ αναγνώστη πρέπει να σε ενημερώσω ότι συνήθως με ποσοστό πάνω από 60%, η ιστορία που θα ακουστεί είναι ξεκάθαρα urban legend. Απλά η φυσική ροπή του Έλληνα στην μεγαλοποίηση και τη συνωμοσία, βαράει κόκκινο όταν κοινωνικοποιείται. "Στη Σουηδία υπάρχει επίδομα  2000 ευρώ που παρέχει το κράτος στους ψαράδες που πιάνουν πάνω από 20 κιλά ψάρια".  Το από πάνω τυχαίο παράδειγμα είναι ενδεικτικό της φουσκωμένης υπερβολής που πλανάται στην ατμόσφαιρα όταν γίνονται συγκρίσεις της ντόπιας οικονομικής κατάστασης με αυτή που επικρατεί σε ανεπτυγμένες χώρες. " Στην Ιαπωνία οι ιδιωτικές εταιρίες στο τέλος κάθε μήνα στέλνουν στους υπαλλήλους τους εντελώς δωρεάν, την ποσότητα χαρτιού υγείας που χρησιμοποιήθηκε στο γραφείο σε αυτές τις 30 μέρες". Στο άκουσμα των παραπάνω ιστοριών έχω προσποιηθεί ότι δεν ακούω, έχω κουνήσει το κεφάλι συγκαταβατικά αλλά πάντα νιώθω κάπως έτσι...

     Αυτός ο φαινομενικά άκυρος πρόλογος χρησιμεύει στο εξής: α) θεωρώ ότι κάθε σύγκριση της Ελλάδας με τις ανεπτυγμένες χώρες είναι από την αρχή άκυρη και άτοπη (υποκειμενικοί οι λόγοι) και β) το υπόλοιπο 40% που δεν είναι urban legend ισχύει και με το παραπάνω. Δηλαδή μιλώντας για καταστάσεις οι οποίες είναι μέρος μιας ρουτίνας σε κάποια άλλη χώρα (και βγάζει ένα γαμημένα απόλυτα λογικό νόημα), εδώ μας φαίνεται σαν κάποιου είδους crop circle σε ένα χωράφι του Κάνσας.
       Anyway, the facts are: στην Νορβηγία μια ομάδα καλλιτεχνών αντιδράει στο γκρέμισμα 50 διαφορετικών studios και rehearsal  rooms για να χτιστούν στην θέση τους διαμερίσματα. Έλα καμάρι μου, πες το. Πιες μια τζούρα από τη φραπεδιά σου, άναψε ένα ακόμα τσιγάρο και αναφώνησε γεμάτος βαρεμάρα: "χέστηκε η φοράδα στ' αλώνι". Προσπερνώντας την παραπάνω (αναμενόμενη αντίδραση) αυτή η ομάδα θεωρεί ότι ένας τρόπος για ευαισθητοποιήσει τον κόσμο ώστε να ασχοληθεί με το θέμα είναι το να κάνει live στα 50 αυτά σημεία. Με αυτό τον τρόπο θεωρούν ότι θα καταφέρουν να δημιουργήσουν μια αντίδραση απέναντι στη κυβέρνηση η οποία θεωρητικά με αυτή την κίνηση βάζει εμπόδιο στην ανάπτυξη της εγχώριας Τέχνης (όποια και αν είναι αυτή).
      Μπορεί να απεχθάνομαι τους ψευτοκουλτουριάρηδες αλλά σε αυτή τη περίπτωση δεν έχουμε κάτι τέτοιο. Οι "δικοί" μας Shining παίξανε το "I Won't Forget" single τους ζωντανά και το βιντεοσκόπησαν σε one take παρακαλώ. Μπορώ να πω ότι το One One One είναι ένας από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς (και σίγουρα το πιο easy listening album τους), ότι παντρεύουν το industrial με την jazz γεννώντας pure metal νοοτροπία και γενικότερα το ότι είναι ένα από τα πιο ελπιδοφόρα και ιδιαίτερα συγκροτήματα που υπάρχουν εκεί έξω. Το ζητούμενο δεν είναι αυτό όμως. Όσο στριφνή και αν είναι η μουσική τους, παίζει ρόλο η κίνηση τους. Έχω την εντύπωση ότι δεν είναι καθόλου ψώνια αλλά αντιθέτως μιλάμε για συνειδητοποιημένους καλλιτέχνες. Ναι καλλιτέχνες. Fake κουλτουροκαταστάσεις δεν θα βρεις εδώ μόνο και μόνο για εντυπωσιασμό. Οι τύποι τραγουδούν ότι δεν θα ξεχάσουν πάνω στα συντρίμμια του κτιρίου στο οποίο εμπνεύστηκαν και έγραψαν την μουσική τους. Τραγικό αλλά ηρωικό. Και παράδειγμα προς μίμηση για όλους.