Nine Inch Scorpion

   The Inch
        Δεν χρειάζεται να είσαι χριστιανός για να συγχωρείς. Ενώ ο φίλος μας ο Trent ανακοίνωνε πριν χρόνια ότι η μπάντα του θα έμπαινε στον πάγο (για πάντα), εμείς προσευχόμασταν για μια ακόμα περιοδεία, ένα ακόμα δίσκο. Dreams come true τελικά. Σαν κυνικά καθίκια βέβαια θα έπρεπε να τον περιμένουμε στη γωνία για να τον σταυρώσουμε. Όμως εδώ δεν μιλάμε για crucifixion και λοιπές καφρίλες, εδώ έχουμε one hell of a ressurection. Το Hesitation Marks αν το δεις με μετριοπάθεια θα πεις ότι γαμάει. Δεν έχω την εντύπωση ότι είναι μόνο από τους καλύτερους NIN δίσκους, είναι και από τα καλύτερα comeback albums που έχουμε δει ever. Δεν μιλάμε για ανακάλυψη του τροχού (αυτά τα περιμένουμε από άλλους), αλλά για έναν απολαυστικότατο ήχο. Τελικά το ότι πηγαίνεις στα Oscar και πειραματίζεσαι με διάφορα projects μόνο καλό μπορεί να είναι. Γυρνάς με λάφυρα και δημιουργείς πάλι τον trademark ήχο σου. Ο δίσκος είναι εθιστικός σαν τις TicTac και κυλάει νερό. Έχω την εντύπωση ότι έχει μια ωριμότητα η οποία ανά φάσεις εμφανίζει μια αισιοδοξία μέσα στα τραγούδια. Αυτό δεν πάει να πει ότι το γυρίσανε σε τραγουδοποιία τύπου Στρουμφάκια, αντιθέτως η μαυρίλα και αυτή η καταραμένη ατμόσφαιρα τύπου The Downward Spiral κάνει την εμφάνιση της, απλά πιο ώριμα. Ο κακεντρεχής βέβαια μπορεί να πει ότι θέλει περισσότερες κιθάρες, εγώ θα του πω να μουτζώσει τον εαυτό του στον καθρέφτη. Το Come Back Haunted και το All Time Low ξέρεις ότι θα βρουν τη θέση τους στα playlist των alternative bars, η ψηφιακές συσκευές θα το παίζουν στο repeat και το μόνο που θα μείνει είναι να μας ξανάρθουν για ένα ακόμα live εγγύηση. Well done Mr. Reznor.



   

     The Scorpion
      Βλέπω τις τελευταίες μέρες στο YouTube videos από τις live εμφανίσεις των Scorpion Child και έχω χεστεί από τη χαρά μου. Why? Δες τα μούτρα του Jonathan Black (με τέτοιο όνομα είσαι προορισμένος να γίνεις rockstar) όταν τραγουδάει και θα καταλάβεις. Βάζω στοίχημα ότι πριν ανέβει στη σκηνή έχει σνιφάρει 2-3 γραμμές κόκα, οι κιθαρίστες έχουν καπνίσει 2-3 δυνατά τσιγαριλίκια και ο drummer έχει κατεβάσει μια καλή ποσότητα από μανιτάρια. Θα μου πεις τώρα, δεν σου παρουσιάζω κάτι σωστό, μάλλον σου δείχνω μια παρέα η οποία είναι έτοιμη για επίσκεψη στο κοντινότερο rehab. Τα παραπάνω είναι το κερασάκι στην τούρτα. Γιατί η τούρτα είναι ότι αυτή η μπάντα ΡΟΚΑΡΕΙ. Δεν ροκάρει με την φλώρικη έννοια αλλά με την αλήτικη ζόρικη. Έτσι όπως γίνονταν στα 70's. Φανερό αυτό και στις επιρροές τους. Και εδώ έρχεται η παγίδα την οποία οι Scorpion Child αποφεύγουν. Με όλο αυτό το retro hype του 70's και 80's ήχου θα μπορούσαν να μπουν στο τσουβάλι μαζί με τους άλλους 1000 νοματαίους οι οποίοι νομίζουν ότι επειδή άφησαν μουστάκι και φόρεσαν καμπάνες μεταμορφώθηκαν στα παιδιά των Sabbath. Κάτσε και άκου το ντεμπούτο τους και μέσα θα βρεις το σήμερα να πετάγεται ενδιάμεσα στα Zeppellin riffs και grooves. Στα πιο χαλαρά σημεία οι εμπορικοί-σοβαροί Aerosmith εμφανίζονται (τουλάχιστον σε αυτόν τον τομέα δείχνουν ότι έχουν τα φόντα για μεγαλύτερη απήχηση). Το κύριο ζητούμενο για μένα όμως είναι ότι η μπάντα τείνει προς το "επικίνδυνο" rock. Έχει τα τραγούδια να το υποστηρίξει. Εμείς εδώ θα είμαστε και ελπίζουμε να μην βγούμε λάθος. The best is yet to come.