Rule Under Sales Hand

Ένας από τους (πολλούς) λόγους που συμπαθούμε τον Dave Grohl είναι επειδή μας μοιάζει. Πέρα από το ότι είναι rockstar και οι τραπεζικοί μας λογαριασμοί έχουν άπειρα μηδενικά διαφορά, είναι ένας fanboy σαν κι εμάς. Μπορείς να δεις το βλέμμα του όταν τζαμάρει με τον Paul McCartney στο Sound City. Δεν το πιστεύει ότι ζει αυτή τη φαντασίωση. Το ίδιο ακριβώς παθιασμένο βλέμμα είχε και το βράδυ της 18ης Απριλίου όταν έβγαζε λόγο λίγο πριν ενταχθούν οι Rush στο Rock And Roll Hall Of Fame. Μιλούσε για τα είδωλα του τα οποία κάθονταν 10 μέτρα μπροστά του, σαν ένας πανευτυχής 15χρονος. Και προφανώς τόνισε το ότι ήταν ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ καιρός να ενταχθούν οι Καναδοί σε αυτόν τον "μουσικό φορέα". Το ίδιο συνέβη πέρυσι με τους Guns N Roses, πρόπερσι με τον Alice Cooper και πάει λέγοντας. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το τι ακριβώς σημαίνει για εμάς;
     O Eddie Trunk (γνωστός rock και metal ραδιοφωνικός παραγωγός και τηλεοπτικός οικοδεσπότης του That Metal Show) συχνά πυκνά αναφέρεται στο Rock And Roll Hall Of Shame. Πάνω κάτω δεν έχει άδικο. Και οι πέτρες ξέρουν ότι πρόκειται για κάτι το οποίο δεν βασίζεται σε αντικειμενικά κριτήρια. Προφανώς και δεν θα δούμε ποτέ τους Kyuss π.χ. να βραβεύονται για την προσφορά και την επίδραση που είχαν στον κόσμο της μουσικής. Πιο πιθανό είναι να τους προσκαλούσε κάποιο καρτέλ σε κάποια καλλιέργεια μαριχουάνας στο Μεξικό. Οπότε πρώτος και ξεκάθαρος κανόνας: Για να γίνεις inducted (που λένε και στο χωριό μου) πρέπει να έχεις κάποιο εμπορικό εκτόπισμα και status. Για ποια  κριτήρια μιλάμε τότε;
     Επίσης σημαντικό, όσο "true" και αν ακουστώ, μου φαίνεται ότι έχουμε μπασταρδέψει λίγο τις έννοιες. Ok, πες να ρίξουμε τις ταμπέλες που έχουν καταντήσει εντελώς παραπλανητικές. Αλλά ρε μάγκες, όταν γίνεται αιμομιξία σε βασικές λέξεις που χρησιμοποιούμε στο λεξιλόγιο μας όπως Rock, τότε δεν αρμενίζουμε στραβά. Ποια η σχέση αυτής της λέξης με την Madonna και τους Talking Heads; Με αυτή τη λογική θα δούμε σύντομα και την Δέσποινα Βανδή σε καλοκαιρινό metal festival επειδή κράτησε σε ένα clip της κιθάρα και δηλώνει ότι στη σκηνή είναι wild. Με λίγα λόγια μπλέξαμε τα μπούτια μας. Κάλλιστα θα μπορούσαν οι διοργανωτές να το είχαν ονομάσει Music Hall Of Fame. Απλά και όμορφα.
    Τώρα θα μου πεις ότι δεν λέω κάτι καινούργιο και δεν έχεις άδικο. Εν κατακλείδι, όπως δεν δίνουν οι Public Enemy δεκάρα τσακιστή για ένα Grammy (αυτή η μετάφραση που μόλις έκανα μου θύμισε μετάφραση ξένης ταινίας στην ελληνική ιδιωτική τηλεόραση), έτσι κι εγώ δεν τρελαίνομαι καθόλου για τα παραπάνω. Χαριτωμένο είναι, μαζεύονται όλοι οι γνωστοί και λένε κοπλιμέντα ο ένας για τον άλλο αλλά βαθιά μέσα μας ξέρουμε. Δεν χρειάζονται οι Rush π.χ. κόκκινα χαλιά και χλίδες. Μας αρκεί που είναι μέσα στο Hall Of Fame του μυαλού μας από τότε που ακούσαμε την πρώτη νότα τους.