Promotional Gaze

   Χθες το βράδυ είδα μια από τις πιο απαράδεκτες, αδύναμες, αδιάφορες ταινίες ever. Και φαντάσου ότι μπορώ να βρω τουλάχιστον άλλα δέκα επίθετα που ξεκινάνε με Α για να την περιγράψω. Μιλάω για το The Host. Το teaser της ταινίας είναι λίγο ψαρωτικό. Μέσα σε ένα λεπτό έχει κινήσει την περιέργεια σου και το έχεις αυτόματα κατατάξει στις got to see ταινίες της χρονιάς. Τουλάχιστον έτσι την πάτησα εγώ. Διότι μου διέφυγε ένα βασικό στοιχείο. Το ότι προέρχεται από την συγγραφέα του (μέχρι και οι βρικόλακες  κάνουν χαρακίρι όταν δουν πως τους κατάντησαν)Twilight. Η Γη είναι στα καλύτερα της: δεν υπάρχει πείνα, πόλεμος, ασθένειες, όλοι είναι ευγενικοί μεταξύ τους και η βία έχει εξαλειφθεί πλήρως. Γαμώ δεν ακούγεται; Και όλα αυτά χάρη σε μια εξωγήινη φυλή που έχει μπει μέσα στα σώματα των ανθρώπων και οι (φλώροι) άτιμοι τα έχουν βάλει όλα σε μια τάξη. Ντροπή τους. Λίγοι άνθρωποι έχουν ξεφύγει και κάνουν αντάρτικο στους κακούς ειρηνικούς aliens (?!?!?!?!?).
Μέσα σε 2 ώρες θα δεις ρομάντζα και χτυποκάρδια στο Alien Hills, άτομα να αυτοκτονούν για να μην τους συλλάβουν οι επισκέπτες του διαστήματος (οι οποίοι όχι να τους χτυπήσουν δεν μπορούν, σε κάποιο σημείο τους έχουν περικυκλώσει και φωνάζουν ευγενικότατα: "Σας παρακαλούμε παραδωθείτε. Δεν θέλουμε να πάθετε κακό".) και άλλα τέτοια όμορφα σκηνικά. Με λίγα λόγια Twilight χωρίς βαμπίρ. Περιμένω το επόμενο έργο της κυρίας Stephenie Meyer όπου μάλλον θα αντικρίσουμε τον Φρανκενστάιν να βλέπει το ηλιοβασίλεμα της Σαντορίνης αγκαλιά με τον Κθούλου.
     Anyway, το ζητούμενο είναι ότι έπεσα θύμα του promotion (και τους το αναγνωρίζω αυτό). Με πιάσανε στα πράσα. Και κάπως έτσι πάμε στα "δικά μας". Είμαστε μέσα σε μια οργασμικά μουσική άνοιξη. Πολυαναμενόμενοι δίσκοι κυκλοφορούν κάθε εβδομάδα, εκπλήξεις από άγνωστα συγκροτήματα εμφανίζονται συχνά πυκνά και ακόμα είμαστε στη μέση της διαδρομής. Εδώ φαίνεται ο καλός ο καπετάνιος. Στην φουρτούνα της υπερπροσφοράς. Πως θα με κάνεις να ασχοληθώ με την μουσική σου όταν περιμένω να ακούσω άλλες 20 κυκλοφορίες; Την απάντηση για το καλό,το μερακλίδικο promotion, αυτό που θα σε κάνει να περάσεις καλά για 5-10 λεπτά και θα σου φυτέψει στο πίσω μέρος του μυαλού σου την ανάγκη να ακούσεις ΑΥΤΟ το δίσκο όταν κυκλοφορήσει, μας την δίνουν 2 "μεγάλοι".
   Alice In Chains. Ουσιαστικά θα μπορούσαν να μην αυτοδιαφημιστούν καθόλου, να ανακοινώσουν μια ημερομηνία κυκλοφορίας και όλα θα κυλήσουν όπως πρέπει. Για καλή μας τύχη αποφάσισαν να φτιάξουν ένα mockumantery, να αυτοσαρκαστούν και εμείς να τρώμε τα νύχια μας σαν ηλιόσπορους.

                         
    Προς Cleveland μεριά, έχουμε το πολυαναμενόμενο άλμπουμ (πως θα ακούγονται τώρα που φύγανε σχεδόν όλοι) Chimaira. Στο τέλος του βίντεο έχουμε ταυτιστεί με τον βασανιστή και θέλουμε να ακούσουμε τον δίσκο χθες. Θα σε βασανίσουμε κι άλλο Mark Hunter. Ξέρασε τα όλα.

       Αυτά τα δυο παραδείγματα είναι λουκούμια. Όχι μόνο επειδή είναι άκρως διασκεδαστικά (Oscar στον country redneck Cantrell τώρα!) αλλά κυρίως επειδή δείχνουν τον δρόμο σε νεότερες και πιο μικρές μπάντες. Λεφτά πολλά για να το γυρίσεις δεν θα χρειαστείς. Το κάνεις και στο υπόγειο του σπιτιού σου. Μια καλή ιδέα και αρκετό μεράκι αρκεί. Στην συνέχεια θα έχεις την προσοχή μου και αν είναι καλή η μουσική σου θα ορκιστώ fan.