Θυμάστε την σκηνή από την ταινία "Οι Εντιμότατοι Φίλοι Μου" όπου οι πρωταγωνιστές αποφασίζουν να χαστουκίσουν τους επιβάτες ενός τρένου που αναχωρεί, ενώ αυτοί αποχαιρετούν τα αγαπημένα τους πρόσωπα; Έτσι ακριβώς αισθάνθηκαν όσοι βρέθηκαν το βράδυ της Τετάρτης 28 Μαίου στο Gagarin για να παρακολουθήσουν την συναυλία των Deafheaven. Στην συγκεκριμένη περίπτωση το μεγάλο αντίο ειπώθηκε στον συμβατικό τρόπο με τον οποίο πραγματοποιούνται οι rock/metal συναυλίες μέχρι τώρα. Και από την άλλη πλευρά, τα χαστούκια ενός ηχητικού και οπτικού θεάματος που παρά τις ιδιαιτερότητες του, οδήγησε σε συνολική αφύπνιση αισθήσεων και συνειδήσεων.
Θα πω μεγάλη κουβέντα αλλά αναλαμβάνω κάθε ευθύνη: οι Allochiria αυτή τη στιγμή κοντράρουν στα ίσα κάθε "μεγάλη" ελληνική μπάντα. Με ένα rythm section δεμένο και στερεό σαν τα θεμέλια ουρανοξύστη, με κιθάρες οι οποίες χτίζουν υποχθόνιες μελωδίες και αμέσως μετά ανυψώνονται σαν γερανοί πάνω από τα κεφάλια μας, μας έριξαν στο καναβάτσο. Τα φωνητικά της Ειρήνης δένουν τέλεια με τις (εξαιρετικά ενορχηστρωμένες) συνθέσεις του (επίσης εξαιρετικού) Omonoia, οδηγώντας μας ουσιαστικά στην εξάρτηση. Συγκρότημα για να το απολαύσεις στο σανίδι, να σε καθηλώσει, να σε ταξιδεύσει και να σε ποδοπατήσει σαν βροντόσαυρος. Αν νομίζετε ότι τα παραλέω, μιλήστε με κάποιον που ήταν παρών σε αυτό το live. Θα σας διαψεύσει κατηγορηματικά.
Λένε ότι το άγνωστο είναι πάντα τρομακτικό. Οι θεωρίες για τους Deafheaven λίγο πριν πατήσουν το πόδι τους στην σκηνή έδιναν και έπαιρναν. Στην ουσία δεν ξέρεις τι να περιμένεις από ένα συγκρότημα το οποίο έρχεται στην χώρα σου ξεκάθαρα εξαιτίας του hype που απέκτησε πέρσι ο τελευταίος δίσκος τους. Ρουφιάνοι όπως τα live videos στο YouTube δεν είναι ασφαλής επιλογή για να βγάλεις συμπεράσματα, οπότε αυτό έκανε την αγωνία ακόμα μεγαλύτερη. Στα πρώτα 5 λεπτά του πρώτου τραγουδιού ξέραμε. Αυτό που διαδραματίζονταν μπροστά στα μάτια μας, είναι ότι πιο ΠΑΡΑΞΕΝΟ έχουμε δει ποτέ. Μια φωνή φώναξε στο αυτί μου: " that's some scary shit". Δεν τρόμαζες μόνο με την οπτική του συγκροτήματος. Δεν είναι ο "μαέστρος" frontman ο οποίος θυμίζει τον πρωταγωνιστή από το Funny Games του Haneke. Ούτε η επιβλητικά μαστουρωμένη μπάντα σε συνδυασμό με τα φώτα. Είναι η απόλυτα αδιαπραγμάτευτη κατάρρευση όλων των κλισέ συναυλιών που έχεις παρακολουθήσει. Το (ζόρικο για το αυτί-εθιστικό σαν την πρέζα) post blackmetal (εγώ θα το λέω πάντα χαρούμενο) των Deafheaven δεν απαιτεί την προσοχή σου. Μέσα στις 10λεπτες προσπάθειες για τον δρόμο προς την απόλυτη λύτρωση, οι 5 τύποι από το San Fransisco σε ρουφάνε μέσα στην δίνη του ήχου τους. Χωρίς μανιέρες και καρικατούρες να υφίστανται, όλα ήταν απόκοσμα αλλά ταυτόχρονα ζεστά και φιλόξενα. Δεν έχουμε δει κάτι τέτοιο. Δεν έχω ιδέα αν θα ξαναδούμε. Αν το ταξίδι της ψυχής από το σώμα προς το άσπρο φως είχε soundtrack, θα ήταν αυτό. Τουλάχιστον θα νιώθουμε τυχεροί σαν μέλη αίρεσης η οποία έζησε την απόλυτη νιρβάνα. Είμαστε κωλόφαρδοι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου