Ηδονιζόμαστε και πονάμε ταυτόχρονα σαν διεστραμμένοι μουσικολάγνοι. Γι αυτό και άλλωστε μας άγγιξε το High Fidelity. Κατά βάθος θέλουμε να γίνουμε Cusack. Για να έχουμε στο τσεπάκι μας τα Top 5 και να μην ζοριζόμαστε καθόλου. Ωραία θα ήταν.
Τα μεγαλύτερα τα τρώμε όταν πρόκειται να βγάλουμε για παράδειγμα το Τop 10 των αγαπημένων μας δίσκων ever. Μιλάμε για ζόρια δυσκοιλιότητας.
Και εκεί ακριβώς θέλω να καταλήξω. Γιατί βάζουμε μέσα το τάδε και στις καθυστερήσεις αφήνουμε το άλλο έξω. Γιατί ενώ το ένα δεν θεωρείται κλασσικό το συμπεριλαμβάνουμε, ενώ το άλλο που είναι κάτι σαν το Ιερό Δισκοπότηρο στον Ιντιάνα Τζόουνς το παρατάμε. Εύκολη η απάντηση. Γιατί συναισθηματικά προφανώς είμαστε δεμένοι με το πρώτο (ίσως επειδή το αγοράσαμε στα 15 και το ακούγαμε 30 φορές την ημέρα), ενώ το δεύτερο όχι και τόσο (το ανακαλύψαμε πιο μετά, είπαμε ok-respect αλλά μέχρι εκεί). Στην τελική τι μετράει; Ο δίσκος που θα θεωρήσεις αριστούργημα, που θα πάρει στα 10 τον βαθμό του 11, να έχει μέσα τραγουδάρες. Εάν για παράδειγμα έχει μέσα 10 τραγούδια, θα πρέπει και τα 10 να είναι ύμνοι. Εάν τα 7 από τα 10 είναι θεικά αλλά τα άλλα 3 κινούνται στην μετριότητα, τότε δεν του αρμόζει ένας βαθμός τύπου 7 με 8; Με εντελώς μπακαλίστικη φιλοσοφία το από πάνω σαν σκέψη μπορούμε να πούμε ότι στέκει.
Κάπου εδώ παίρνω για παράδειγμα το Number of the beast. Δεν θα μπω καν στον κόπο να ξαναπώ τα κλισέ που του αρμόζουν. Ξέρουμε όλοι πάνω κάτω για άλμπουμ μιλάμε. Χρησιμοποιώντας την από πάνω νοοτροπία, καταλήγω στο ότι εδώ για παράδειγμα το Invaders και το Gangland υστερούν σε σχέση με τα άλλα. Λογικά αν ρωτήσεις 10 άτομα τα 8 θα συμφωνήσουν. Τα άλλα 2 θα είναι ο φίλος μου ο Μανώλης και κάποιος κολλημένος Maidenάς φίλος του. Ωραία, οπότε θα καταλήξουμε στο συμπέρασμα ότι το Beast δεν είναι masterpiece; Δεν παίρνει 10; Όχι βέβαια. Για κανένα λόγο. Οπότε τι γίνεται; Εάν ακυρώσουμε τον συγκεκριμένο τρόπο σκέψης, πως μπορούμε να πούμε ότι το τάδε είναι αριστούργημα κλασσικό; Eάν δηλαδή ο εν λόγω δίσκος είχε μέσα το Hallowed, το ομώνυμο και το Run to the hills με τα 5 υπόλοιπα να είναι μέτρια, θα ήταν κλασσικός δίσκος ή όχι; Και για να καταστρέψουμε εντελώς τον εγκέφαλο μας πάιρνουμε την λογική του Back in Black. Και τα 10 τραγουδάρες από εδώ μέχρι την Αυστραλία. Δεν νομίζω να διαφωνούμε. Ok. Εδώ όμως εάν ρωτήσεις 100 άτομα πιο τραγούδι προτιμούν να ακούσουν για νιοστή φορά, το πιο πιθανό είναι να μοιραστεί η πλειοψηφία στα Hells Bells,Back in Black και το Shake a Leg να πάρει 4-5 ψήφους. Εδώ όμως μπάινει το θέμα ότι δεν υστερούν σε σχέση με τα άλλα, απλά το θέμα είναι το πιο είναι προσωπικά το πιο αγαπημένο. Και καλώς ή κακώς μεγαλύτερη πέραση έχουν τα singles.
Όποτε πως θεωρούμε τον τάδε δίσκο αριστούργημα; Με ποια κριτήρια; Προσωπικά το βλέπω καθαρά συναισθηματικά και αγαπησιάρικα. Για παράδειγμα: Πιο αγαπημένος δίσκος είναι το Youngblood από το In Rock. Πολύ απλά γιατί ο 20χρονος σήμερα να έχει δεθεί και να του λένε πιο πολλά οι Audrey Horne από τους Purple. Δεν είναι κακό. Με τον καιρό θα μάθει όταν πάει πιο πίσω στον χρόνο θα δει από που πήρανε τις επιρροές τους οι ήρωες του. Δεν μου αρέσουν οι Slayer, προτιμώ Machine Head. Ok, κανένα πρόβλημα. Όσο και να φαίνονται κάπως οι δηλώσεις οι οποίες αφορίζουν ένα ιερό τέρας, είναι καιρός να τις συνηθίσουμε. Και στην τελική προτιμώ το Powerslave από το Beast. Και το Rime of the Ancient Mariner να είχε μέσα μόνο, πάλι αυτό θα διάλεγα. Τι να κάνουμε, άνθρωποι είμαστε και αγαπάμε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου