Horne's Up!

Κάθομαι σαν κοράκι που ψάχνει τη λεία του  πάνω από το πληκτρολόγιο εδώ και ώρα, για να αρχίσω αυτό το κείμενο με όσο το δυνατόν λιγότερα κλισέ. Και μα τον Βούδα, είναι πολύ δύσκολο. Το να αποθεώσεις ένα συγκρότημα ή ένα δίσκο είναι πανεύκολο. Το να το/τους θάψεις επίσης είναι piece of cake. Αυτό που αισθάνεσαι όμως ακούγοντας το/τους δεν γίνεται να αποτυπωθεί με επιτυχία σε λέξεις. Προφανώς μέχρι να τελειώσει το 2013 θα ακούμε παρέα άπειρα σχόλια για το Youngblood, τον καινούργιο δίσκο των Audrey Horne. Δεν χρειάζεται ένας ακόμα φαφλατάς σαν κι εμένα να πείσει τον κόσμο ότι πρόκειται για δισκάρα από εδώ μέχρι τη Νορβηγία. Όλος αυτός ο ντόρος είναι απολύτως αναμενόμενος και προβλεπόμενος. Γιατί;
1) Οι τύποι γενικά το "έχουν". Ξέρουν να γράφουν πραγματικά ΚΑΛΗ μουσική. So simple.
2) Έχουν ένα πραγματικά εξαιρετικό τραγουδιστή ο οποίος με την ιδιαίτερη φωνή του (και τα tattoos του), ξέρει τόσο σοφά να τοποθετεί τις μελωδίες των φωνητικών του χορδών άψογα πάνω στα τραγούδια, έτσι ώστε να αποτυπωθούν αμέσως στο μυαλό και κυρίως στην καρδιά του ακροατή.
3) Αυτό που παίζουν πατάει με το ένα πόδι στο παρελθόν και με το άλλο στο παρόν. Στο Youngblood συγκεκριμένα χρησιμοποιούν υλικά του τότε και αυτά ακούγονται τόσο σημερινά σαν να ανοίγεις το ραδιόφωνο σου τώρα.
4) Παρέδωσαν στην ανθρωπότητα ένα αριστούργημα το 2010. Τον ομώνυμο δίσκο τους.
       Και εδώ είναι το σημείο που θέλω να μείνω. Δεν πρέπει να είμαστε πάρα πολλοί αυτοί που έχουν αποκτήσει μια σχέση λατρείας με αυτό το δημιούργημα. Εδώ και 2 χρόνια, βάζω το χέρι μου στη φωτιά πως δεν έχω ακούσει κάτι άλλο περισσότερες φορές. Αυτό το ρημάδι ακουμπάει ένα σημείο καμπής πάνω στην μουσική σου πορεία σαν ακροατής. Από την στιγμή που το άγγιγμα του σε κάνει να ανατριχιάσεις, δεν θα ξεκολλήσεις. Είναι τόσο συναισθηματικό που περικλείει απίστευτη ενέργεια μέσα του. Συνθέσεις, τραγούδια από αυτά που θα σε συντροφεύουν για μια ζωή. Αν νομίζεις ότι τα παραλέω και έχεις ακούσει τον δίσκο, μην ανησυχείς. Απλά δεν το ένιωσες. Δεν είναι κακό. Εξάλλου ποιος είπε ότι είναι υποχρεωτικό να μας αρέσει κάτι που γουστάρει ο άλλος. Αλλά διάολε δεν ξέρω πως τα καταφέρνουν, ακούγοντας ΑΥΤΟ το δίσκο, δεν γίνεται να μείνεις ασυγκίνητος.
      Όσο μελό και να ακούγομαι, δεν διαβάζετε κάποιο βιβλίο του στυλ "Η Δύναμη Είναι Μέσα Σου".
Θυμάμαι την πρώτη φορά που το άκουσα και ήθελα αμέσως να βγω στο δρόμο και να ουρλιάζω το ρεφρέν του Charon με ασύρματα ηχεία κολλημένα πάνω μου για να ακούσουν όλοι πόσο ΤΕΛΕΙΟ είναι. Το Down Like Suicide να με στοιχειώνει όταν είχα τις μαύρες μου (και στις άσπρες) μουρμουρίζοντας τις στιχάρες του. Το Sail Away να είναι ο ορισμός της σοβαρής μπαλάντας με ουσία, ενώ το Bridges And Anchors να είναι ένα από τα καλύτερα ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ όλων των εποχών. Ω ναι, δεν κάνω πλάκα. Στο 3:30 που μπαίνει το solo, επικοινωνείς με τον Θεό. Και αν συνεχίσω δεν θα τελειώσω ποτέ. μιας και όλες οι συνθέσεις είναι διαμάντια.
      Κάποιοι θα καταλάβουν το παραλήρημα μου, κάποιοι όχι. Απλά πριν παρασυρθείς από τον (δικαιολογημένο) χαμό που γίνεται και θα συνεχίσει να γίνεται με το Youngblood, κάνε μια χάρη στον εαυτό σου και άκου τούτο εδώ. Μετά εδώ θα είμαστε να παραμιλάμε παρέα.