Live Apathy In Fast Forward

Μην πάρετε τον τίτλο του κειμένου στραβά. Απλά ταίριαζε σαν λογοπαίγνιο και το πέταξα φαρδιά πλατιά. Το μόνο που δεν ζήσαμε χθες το βράδυ ήταν απάθεια αλλά θα φτάσουμε και σε αυτό στη συνέχεια. Το να γράφω live reviews δεν είναι και το καλύτερο μου, άσε που πιστεύω ότι το να κάθεσαι και να αριθμείς σαν το ληξιαρχείο ότι οι τάδε παίξανε 35,6 λεπτά και στο 4,5 κάνανε ένα τρομερό λάθος στο break είναι πιο βαρετό και από το να βλέπεις την Βέφα να δίνει συνταγές για κουλουράκια στη TV. Απλά η χθεσινή περίπτωση είναι λίγο ξεχωριστή. Αλλά όπως είπα και πιο πριν, θα φτάσουμε και σε αυτό.
      Αρκετές φορές παραδέχομαι ότι πέφτω στην παγίδα να ασχοληθώ με το μεγαλύτερο ελληνικό σπορ. Ότι πίσω από τα πάντα κρύβεται μια συνωμοσία. Κάλλιστα θα μπορούσε οποιοσδήποτε να φτιάξει ένα σενάριο σχετικά με την φασαρία που γίνεται γύρω από το όνομα των Tardive τελευταία. Σημείωση: οποιοσδήποτε δεν έχει ανοιχτά τα αυτιά του και δεν μπορεί να ξεχωρίσει κάτι πραγματικά προσεγμένο, έστω και αν δεν είναι του γούστου του. Όσοι λοιπόν είναι champions στο συγκεκριμένο άθλημα ας συνεχίσουν. Μας δίνουν τουλάχιστον τροφή για χαβαλετζίδικη κουβέντα.
     Πάμε τώρα στα σημαντικά. Το An θα είχε κόσμο. Αυτό δεν χρειάζονταν πρόβλεψη. Και όταν ξεκίνησε το party με τους All Vows Collapse και την μασκότ-κάνω και stage diving- καμηλοπάρδαλη, τους έβλεπες όλους χαμογελαστούς. Hardcore, beatdowns, breakdowns και πάμε. Εγγυημένα ένα διασκεδαστικό μισάωρο. Όπως μου είπε και ένας φίλος -"φαίνεται ότι γουστάρουν και είναι όλοι τους happy". Οι Vows είναι από αυτές τις μπάντες που στη συγκεκριμένη περίπτωση λειτουργούν σαν όμορφο ορεκτικό για να πάρεις την μπύρα σου και να απολαύσεις ή άμα γουστάρεις να κοπανηθείς στο pit. Αυτά για τους πιο νέους βέβαια, όχι εμάς τους μπαρμπάδες των 26. Τους Still Falling που βγήκαν στη συνέχεια τους ξέρω προσωπικά (περιμένω το λάδωμα μου στο γνωστό μέρος) και ήξερα ότι ανυπομονούσαν για αυτό το live. Γαμημένη τεχνολογία μας τα χάλασες. Ενώ εκτελεστικά έχουν δέσει και κοπανάνε αλύπητα, τα κενά ανάμεσα στα τραγούδια και οι λεγόμενες τεχνικές γκαντεμιές στέρησαν λίγο από την πόρωση. Δεν πειράζει, αφού παίζουν το Art Of Dying και τα δικά τους τραγούδια σφιχτά σαν την οικονομική πολιτική  της Ελλάδας, δεν μασάμε. Τους Yellow Devil Sauce τους γουστάρω αλλά δεν τους είχα δει ποτέ live. Από το πρώτο λεπτό με κερδίσανε χαλαρά γιατί έχουν αυτή τη μαγκιά του καλού songwriting που μπορούν και περνάνε στο κοινό. Ιδιαίτερη μνεία  πρέπει να γίνει στον- οι ZZTop των 00's μπήκαν στο σώμα του Chris Novoselic- μπασίστα τους.
       Για τους Tardive δεν θέλω να ξαναλέω τα ίδια και τα ίδια. Θα μπορούσα να πω ωμά ότι τα σπάσανε, γαμήσανε και άλλα τέτοια χαριτωμένα και να τελειώνουμε εδώ. Αλλά θέλω να σταθώ αλλού. Γιατί έχω την εντύπωση ότι βλέπουμε πρώτη φορά από ελληνική μπάντα την παρουσίαση ενός ολοκληρωμένου οπτικοακουστικού concept; Εγώ πάντως έτσι το βλέπω. Με το που ξεκίνησε να παίζει το intro για παράδειγμα, εγώ ένιωσα την ατμόσφαιρα να στάζει από το ταβάνι. Εκτελεστικά όταν τους ακούς live, σε κάνουν να αισθάνεσαι γατάκι (copyright Dr.). Και έτσι είναι. Δεν είναι μόνο το ότι ακούσαμε καινούργια και παλιά τραγούδια λες και είχαμε βάλει το CD στο σαλόνι μας. Είναι αυτή η διαολεμένη μαγκιά που έχουν στο να σε κάνουν να πορώνεσαι και να "μπαίνεις" μέσα στα τραγούδια τους παρότι αυτά απαιτούν πολλά από τον ακροατή. Είναι μάλλον αυτή η ατμόσφαιρα που είπα πιο πάνω. Όπως και να χει μας κάνουν και καμαρώνουμε. Αν μπήκε έτσι καλά το 13, θα μας φύγει ο κυνισμός που έχουμε. Κάτι μου λέει ότι όλα θα πάνε καλά...