Ο κυριότερος λόγος που ξενέρωσα με την συγκεκριμένη κατάσταση είναι κυρίως ότι έφυγε ένα από τα βασικά συστατικά των The Haunted. Θα μου πεις είχε ξαναφύγει στο παρελθόν και δεν γκρεμίστηκε ο κόσμος. Ναι ok, ισχύει, αλλά τελικά ποιοι δίσκοι μας αρέσουν περισσότερο; Αυτοί με τον Marco Aro ή οι υπόλοιποι; Do the math... Και γιατί θα τους θυμόμαστε: Επειδή είχαν δυο αδέρφια τα οποία είναι υπεύθυνα για την δημιουργία μιας ολόκληρης σκηνής και ενός συγκεκριμένου ήχου ο οποίος έχει πατενταριστεί και από την άλλη εξαιτίας ενός frontman ο οποίος εξωτερικεύει με την ίδια ευκολία την οργή του και την διεστραμμένη μελαγχολία του. Οπότε...το 50% έφυγε.
Οι διαβασμένοι είχαν δει τα πρώτα ψήγματα της εξέλιξης των Haunted στο Revolver. Ο Peter είχε επιστρέψει και δεν είχε ορέξεις να μείνει στα ίδια και τα ίδια. Από εκείνο το σημείο και μετά πιστεύω υπήρχε μια συνεχόμενη διαμάχη μέσα στην μπάντα για το ποιος θα περάσει τις δικές του μουσικές ανησυχίες. Οι Bjorler που θέλανε κάτι πιο παραδοσιακό ή ο κύριος που είχε όρεξη για πειραματισμούς. Η χρυσή τομή πιστεύω βρέθηκε στο The Dead Eye. Πέρα από τα αστεία ότι οι στοιχειωμένοι μαλάκωσαν τον ήχο τους, μιλάμε για τεράστια δισκάρα. Σφύζει από συναίσθημα, ενέργεια και κυρίως έχει ατμόσφαιρα. Το 11 όμως με το Unseen έγινε η μεγάλη στροφή. Την οποία γουστάρω απίστευτα. Τους ταιριάζει και σε εμάς μας τρώει η περιέργεια να δούμε που θα το πάνε. Τον συγκεκριμένο δίσκο τον λάτρεψα. Μπορεί να ήθελε περισσότερη δουλειά στην δομή αλλά είχε τραγουδάρες. Και εκεί είναι το κομβικό σημείο. Εάν τα βρίσκανε στα μουσικά θεμάτα τους, κόβω το χέρι μου ότι ο επόμενος τους δίσκος θα ήταν αριστούργημα. Αλλά κόπηκε ο ομφάλιος λώρος. Δυστυχώς. Και για αυτούς αλλά κυρίως για εμάς (ναι το βλέπω εγωιστικά αλλά μου βγαίνει αυθόρμητα αυτό το "γιατί ρε γαμώτο;;;").
Και καταλήγουμε στους At the Gates. Πως; Σύμφωνα με τον Peter (ναι είμαστε κολλητοί), τα αδέρφια θέλουν να εξαργυρώσουν ότι μπορούν με την προηγούμενη μπάντα τους. Με λίγα λόγια ξέρουν ότι το όνομα των At the Gates έχει αποκτήσει ένα σεβαστό status, μεγαλύτερο από τα 90'ς. Τα κύρια έσοδα για μια μπάντα πλέον είναι το tour και το merch. Money is the word. Δεν χρειάστηκε να τους κατηγορήσει κανείς για να φανεί ο λόγος ενός ακόμα reunion. Είχαν πει μόνοι τους: "ναι θα παίξουμε κάποια live μετρημένα αλλά μέχρι εκεί. Μην περιμένετε κάτι άλλο". Αν θυμάμαι καλά το υποτιθέμενο τελευταίο live ever των Gates θα ήταν αυτό στην Αθήνα. Ακόμα περιοδεύουν. Οι πράξεις μιλάνε από μόνες τους. Στην τελική ποιος είμαι εγώ να τους κατηγορήσω. Καλά κάνουν. Θέλουν να βγάλουν λεφτά με την σέσουλα; Ας το κάνουν. Αλλά υπάρχει μια λεπτή γραμμή. Δεν μπορείς να βλέπεις ότι η μια σου αγελάδα παράγει περισσότερο γάλα από την άλλη και να την αρμέγεις συνέχεια. Το εάν θα δούμε στο μέλλον και καινούργιο δίσκο από τους Gates δε θα μου προξενήσει καμία έκπληξη πάντως. Τον οποίο εννοείται ότι θα περιμένω σαν τρελός αλλά θα με ξενερώνει ότι θα είναι μόνο και μόνο ο λόγος για να βγούνε ένα ακόμα tour και να έχουν και καινούργια τραγούδια στο setlist.
Από την άλλη πλευρά με τρώει η περιέργεια να δω τι θα είναι οι The house of Dolving που φτιάχνει τώρα ο μουσάτος. Αλλά κυρίως θα με πιάνει νοσταλγία κάθε φορά που θα ακούω το Unseen γιατί θα ξέρω ότι δεν θα ακούσω ποτέ το αριστούργημα που θα έρχονταν αλλά χάθηκε στον δρόμο με τις λίρες...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου