This is spinal laugh

       Ώρες ώρες τσαντίζομαι με τον εαυτό μου. Σε εξωφρενικό βαθμό. Ζούμε σε ένα κόσμο όπου τα πάντα τρέχουν. Όλο και πιο γρήγορα. Από τα αυτοκίνητα μέχρι τις πληροφορίες. Ψυχαναγκαστικά έχουμε καταλήξει στην υπερανάλυση των πάντων. Στη μουσική ειδικά γίνεται το έλα να δεις. Το riff διαρκεί 5,5 δευτερόλεπτα, τραβάνε το solo πολύ, το break στη μέση τα σπάει και άλλα πολλά μαργαριτάρια ξεφεύγουν από το στόμα μας καθημερινά. Πότε γίναμε αναλυτές στη μουσική NASA και δεν το κατάλαβα; Μερικές φορές ακούω μια δεύτερη φωνή στο μυαλό μου (am i going insane;) να μου φωνάζει: "απόλαυσε το και βγάλε το σκασμό".
       Κάθομαι και αναπολώ τις μέρες (σαν κλασσικός γεροπαράξενος) που άκουγα για πρώτη φορά κάτι που με ενθουσίαζε. Στην τελική τι είναι αυτό που μετράει; Το να περνάς καλά. Τελεία. Το να διασκεδάζεις και να νιώθεις όμορφα. Have fun! Βέβαια τώρα μην με ρωτήσετε πως γίνεται κάτι τέτοιο εάν ακούς Carpathian Forest, αυτή είναι άλλη συζήτηση. Και τι ποιο ωραίο από το να ακούς κάτι το οποίο θα σε κάνει να χαμογελάσεις ή να πέσεις στα πατώματα από τα γέλια. Τρανό παράδειγμα οι Spinal Tap.
       Κάθε σωστή δόση χιούμορ θα πρέπει να ξεκινάει από τον αυτοσαρκασμό. Έχουμε τα χίλια δύο ελαττώματα και θα τα γελοιοποιήσουμε. Είμαστε υπερβολικοί; Θα κάνουμε χαβαλέ και θα γελάσουμε. Αλλά ταυτόχρονα θα παραμείνουμε γαμάτοι.  Οι Tap εκείνη την εποχή δεν νομίζω να το ήξεραν αλλά ουσιαστικά δημιούργησαν το σατυρικό metal. Καυτηριάζοντας τα κακώς κείμενα της heavy σκηνής με περιστατικά και τραγούδια για πραγματικά γεγονότα αλλά και για άλλα που θα επαληθεύονταν στο μέλλον (πόσο προφήτες ήταν;).
      Για αυτό το λόγο ακριβώς χαίρομαι που σήμερα υπάρχουν συγκροτήματα όπως οι Tenacious D και οι Steel Panther. "Δικοί μας" οι οποίοι στηλιτεύουν όλα τα κλισέ που κατά τους καιρούς έχουν δημιουργηθεί αλλά και περήφανοι για αυτό που είναι. Πολύ απλά επειδή το αγαπάνε. Μαζί τους και εμείς. Γιατί μου δημιουργούν παρόμοια συναισθήματα με αυτά που έχω όταν ακούω AC/DC. Με λίγα λόγια: who gives a fuck, περνάμε καλά και δεν μας νοιάζει τίποτα άλλο. Δεν με νοιάζει που τραγουδάω το ρεφρέν του Asian Hooker μέσα στο αμάξι και οι τριγύρω κοιτάνε απορημένοι. Είναι αυτή η παιδική "ασθένεια" που γουστάρουμε και πρέπει να βγάζουμε προς τα έξω πιο συχνά. Από την στιγμή που ακούμε Panther μέχρι και την στιγμή που θα ακούσουμε κάτι πιο "σοβαρό". Ίσως σιγά σιγά μας βοηθήσει να το αντιμετωπίσουμε διαφορετικά. Με λίγα λόγια ας δούμε τα πράγματα πιο απλά. Είτε πρόκειται για concept σχετικά με την σχιζοφρενική προσωπικότητα είτε για κάτι ατμοσφαιρικό είτε για κάτι που είναι τεχνικά δύσκολο, αν διασκεδάζεις ακούγοντας το πάει να πει ότι σου αρέσει. Αλλιώς, πολύ απλά προσποιούμαστε....