Sons Of Anarchy
Escape: Σχετικά με τους fans, μπορώ να φανταστώ τη φάτσα σας τη στιγμή που βλέπετε αυτή τη φωτό από πάνω. Ξέρω τι σκέφτεστε. Οι μη fans ας μην περιμένουν ακαδημαική αντιμετώπιση και ενημέρωση για το τι πραγματεύεται η παραπάνω σειρά. Μπείτε στο imdb και δείτε, από μένα καλύτερα θα σας φωτίσει. Σας μιλάει ένας βαμμένος οπότε δεν μπορώ να είμαι ψύχραιμος. Απλά και όμορφα το Sons τα σπάει και σε επηρεάζει ψυχολογικά. Αλήθεια. Δένεσαι με τους χαρακτήρες και παρότι η θεματολογία θα μπορούσε να καταντάει κουραστική ήδη από τη δεύτερη season, έχουμε προχωρήσει ακάθεκτοι στην πέμπτη , όποτε βγαίνει επεισόδιο μας τρέχουν τα σάλια σαν σκύλος που μύρισε μπριζόλα. Ο κύριος Sutter μας περνάει από την κόλαση στον παράδεισο και το αντίστροφο, εδώ και 5 χρόνια. Πέρα από το σενάριο, η όλη ατμόσφαιρα της σειράς είναι ρεαλιστική. Μηχανόβιοι αληταράδες (τους οποίους καραγουστάρουμε), φασαρίες με συμμορίες, γκόμενες που μοιάζει να βγήκαν από σχολή για groupies και άλλα πολλά καλούδια γεμίζουν την οθόνη μας μια φορά την εβδομάδα. Τι άλλο να ζητήσει κανείς.
Soundtrack: Μετά την παραπάνω περιγραφή τι μουσική θα περίμενες να ακούσεις; ΑΒΒΑ; Δεν νομίζω. Ζόρικη και αντρίκια μουσική is the answer. Με το southern meets biker κλίμα σε όλα τα τραγούδια, το OST του Sons κάνει μια χαρά τι δουλειά του. Και μπορεί πολύ άνετα να είναι το δικό σου soundtrack της βραδιάς με ξύδια που έρχετε. Τραγουδάρες σαν το opening theme This Life και το John The Revelator σου κολλάνε με την πρώτη στο μυαλό. Προσωπικό favorite η διασκευή του House Of The Risng Sun. By the way υπάρχει κάπου στο διαδίκτυο και μια δεύτερη version του Ost η οποία περιέχει περίπου 30 τραγούδια (μέχρι και Clutch). Πάλι καλά που το θυμήθηκα γιατί κάπου την έχω αποθηκευμένη και πρέπει να την εντοπίσω...
Escape: Λοιπόν, έχουμε και λέμε: το The Devil's Rejects είναι το sequel του The House of 1000 Corpses. Σκηνοθετεί ο (δικός μας) Rob Zombie. Αυτές είναι οι πληροφορίες που χρειάζεται να ξέρετε. Γιατί αν προσπαθήσω να αναλύσω το τι συμβαίνει μέσα στην εν λόγω ταινία, θα φωνάξετε ταξί να με πάει απευθείας στο Δαφνί. Εάν η πρώτη ταινία είχε μια πλοκή (παρέα η οποία ταξιδεύει στην αμερικάνική επαρχία με το αμάξι, πέφτει θύμα σαλεμένης hillbilly οικογένειας που γουστάρει να μακελεύει ότι βρει, ενώ κάπου στην πορεία υπάρχει και το στοιχείου του μεταφυσικού σε ultra καμμένη version), η δεύτερη είναι ο ορισμός της αναρχίκης, σαδομαζοχιστικής και διαστροφικής σκηνοθετικής άποψης του κύριου Zombie. Του οποίου κακά τα ψέμματα, οι ταινίες του δεν μας λένε και πολλά. Απλά κάθε φορά που βγάζει και μια την βλέπουμε επειδή τον συμπαθούμε σαν τύπο.
Soundtrack: Επειδή απ ότι φαίνεται σε θέμα της ελληνικής μουσικής σκηνής, η Ελλάδα wannabe η νέα Λουιζιάνα, αυτό το soundtrack είναι χρυσωρυχείο για τους απανταχού μουσικόφιλους αυτού του ήχου. Προσοχή όμως. Εδώ δεν θα ακούσετε ούτε stoner, ούτε sludgιες ούτε γενικότερα πολύ σκληρές κιθάρες. Εδώ υπάρχουν οι ρίζες της όλων αυτών που αγαπάμε. Ξεκάθαρα με 70'ς προσανατολισμούς, οι τραγουδάρες διαδέχονται η μια την άλλη με αποκορύφωμα φυσικά το τέλος με το Free Bird των you know who. Από κει και πέρα εάν κάποιος αρέσκεται στο να ακούει μέχρι cult country ύμνους, εδώ είναι αυτό που ψάχνει. Και επειδή μπορεί με την πρώτη το Satan's Got To Get Along Without Me να ακούγεται γραφικό, "αμερικανιά" όσο δεν πάει και γενικότερα γελοίο για κάποιον mucho heavy τύπο, είναι μεγάλη ΤΡΑΓΟΥΔΑΡΑ (απλά φανταστείτε το και σαν διασκευή από γνωστή μπάντα).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου