Βάζω και βλέπω για άλλη μια φορά το Revelations του Bill Hicks. Για μια ώρα περίπου καταφέρνω και ξεχνιέμαι. Παρότι το έχω παρακολουθήσει άπειρες φορές και ενώ ξέρω απ έξω σχεδόν όλα τα punchlines, με διασκεδάζει αφάνταστα. Περνάω καλά ενώ γελάω με αστεία τα οποία αφορούν πολύ σοβαρά θέματα. Ειρωνικό δεν είναι; Το θέμα είναι ότι μέσα από τη σάτιρα και τον σουρεαλιστικό μονόλογο του Bill, παρουσιάζονται τόσο απλά και τόσο αβίαστα όλα αυτά που σκεφτόμαστε και δεν τολμάμε να πούμε. Δεν τα εκφράζουμε για χίλιους δυο λόγους. Και αυτά συνήθως είναι οι λύσεις στα προβλήματα μας. Απλά για κάποιο λόγο δεν τολμάμε. Γι αυτό το λόγο βλέπω το συγκεκριμένο video για νιοστή φορά. Μου θυμίζει αυτά που σιγά σιγά ξεχνάμε. Είναι ένα σταθερό σημείο μέσα στον τυφώνα του σήμερα και δεν θέλω να το χάσω για κανένα λόγο. Και αφού τελειώνει και μου θυμίζει ότι δεν θα μάθουμε ποτέ από τα λάθη μας, όσες φορές και αν διδαχθούμε, κοιτάω τον υπολογιστή και βλέπω και το μάτι μου χάνεται σε θάλασσα πληροφοριών. Προσγειώνομαι απότομα και σκέφτομαι...
Οι Rival Sons ροκάρουν. Βγάλε από το το rock το heavy και το hard και άστο να βρει τις ρίζες του. Μέσα στα blues, στις ψυχωμένες ερμηνείες και στον ήχο της κιθάρας. Οι πιο κυνικοί θα τους δουν μέσα από το πρίσμα του γενικότερου vintage νοσταλγικού revival. Εγώ γιατί δεν τους βλέπω έτσι; Ξεκάθαρη απάντηση δεν μπορώ να δώσω. Πάει να πει ότι χτυπάνε κάποια ευαίσθητη χορδή μέσα μου και το μόνο που καταφέρνω να δώσω σαν απάντηση στο γιατί μου αρέσουν είναι ένα. Οι Rival Sons ροκάρουν. Ακούστε όλο το Head Down τώρα.
Facebook, Twitter, μέχρι και η λαική αγορά μιλάει για τον Justin Bieber. Και για τους fans. Και για τους haters. Οι οποίοι gonna hate. Και για το εάν είναι gay. Και για το εάν δεν είναι. Και...i don't give a shit! Ας λέει ο καθένας το μακρύ και το κοντό του. Και εγώ λέω την άποψη μου. Η οποία είναι ότι δεν με νοιάζει τίποτα απολύτως σχετικά με αυτό το θέμα. Εδώ επιβεβαιώνεται το ρητό: No comment, is a comment. Αυτό που με προβληματίζει όμως είναι το γεγονός ότι κάτι τόσο ανούσιο (τουλάχιστον στα δικά μου μάτια έτσι φαίνεται) λαμβάνει τεράστιες διαστάσεις μέσα από το ίντερνετ σε ελάχιστο χρόνο. Φαντάσου να γίνονταν έτσι και για σοβαρά θέματα τα οποία αφορούν την καθημερινότητα μας. Με αποτέλεσμα έναν ουσιαστικό διάλογο. Ναι ρε φλώρε, πολύ intellectuel δεν την έχεις δει, θα σκεφτεί κάποιος τώρα. Ok, απλά λέω: Got a weapon? Use it wise.
Όλοι φέτος θυμήθηκαν να βγάλουν δισκάρες; Κάθομαι και σκέφτομαι ποιος μου αρέσει περισσότερο και όλο εμφανίζονται ισοπαλίες. Δεν τερματίζει κανείς πρώτος. Αλλά το αποφάσισα. Δεν θα κάτσω να σκάσω. Θα το ξανασκεφτώ τον Δεκέμβριο που θα τελειώνει η χρονιά και νικητής θα είναι ο δίσκος που άκουσα τις περισσότερες φορές το 12. Έτσι θα έχω και την συνείδηση μου καθαρή.
Τη στιγμή που γράφω αυτές τις γραμμές, πραγματοποιείται στο ΟΑΚΑ γιορτή-συναυλία για τα 20 χρόνια ενός μεγάλου συνθέτη της Ελλάδας. Δεν το λέω ειρωνικά, έτσι φαίνεται στα μάτια των θαυμαστών του. Ούτε θα ξεκινήσω να εκφράζω κλισαρισμένες εκφράσεις του τύπου: μόνο το metal αξίζει ρε και τίποτα άλλο. Άντε με όλα τα σκουπίδια που έχουμε μπλέξει. Πριν χρόνια παίζει να έλεγα τέτοια και χειρότερα. Σήμερα το βλέπω πιο ψύχραιμα. Όταν ένας άνθρωπος- χώρα βρίσκεται σε κώμα, μην περιμένεις πνευματική διαύγεια. Είναι επιστημονικά αδύνατο.
Το ότι η ελευθερία του λόγου έχει χαθεί εδώ και καιρό είναι πασίγνωστο. Λογικό είναι να χαθεί και κάθε μορφή σάτιρας. Nothing's shocking anymore όπως είπε ο Alice Cooper. ; Όταν θίγεις θέματα όπως η θρησκεία είναι απόλυτα αναμενόμενο το που θα βρεθείς. Στην πυρά με τις μάγισσες του Σάλεμ (Rob Zombie, βγάλτο επιτέλους). Μου φαίνεται ο George Carlin θα πούλαγε την ψυχή του για να επιστρέψει στη ζωή και να γίνει Έλληνας ΑΥΤΗ τη στιγμή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου