Το λέω συχνά ότι η μουσική, μας ταξιδεύει και μας κάνει να ξεχνιόμαστε. Αυτή τη στιγμή θα το πάω ανάποδα. Τον τελευταίο καιρό δεν θέλω να πετάξω σε άλλους πλανήτες, ούτε να καταντήσω λωτοφάγος. Χρειάζομαι φωνές. Φωνές που θα με κρατήσουν εδώ, στο σήμερα, και θα με κάνουν να σκεφτώ με τα λεγόμενα τους. Και όταν λέω φωνές, δεν θέλω κουλτουριάρικους ψιθύρους που χαιδεύουν τα αυτάκια. Έχουμε μπουχτίσει από αυτούς. Θέλω ακονισμένα μυαλά που θα αποτυπώνουν τις κριτικές σκέψεις τους σε νότες και σε στίχους. Και θα με ρωτήσει κάποιος, γιατί το θέλεις αυτό σήμερα συγκεκριμένα;
Ok, ρίξε μια ματιά τριγύρω σου και πες μου τι βλέπεις. Δεν εννοώ στην Ελλάδα. Κοίτα πέρα από το δικό σου δέντρο και δες το δάσος. Πάρε όλα τα μειονεκτήματα που μαστίζουν το ανθρώπινο είδος από το ξεκίνημα του και πολλαπλασίασε τα. Γενικά η κατάσταση έχει φτάσει στο απροχώρητο. Αλλά αυτός δεν είναι ο κυριότερος λόγος. Το πιο σημαντικό είναι ότι στο παρελθόν δεν υπήρχε αυτή η απάθεια. Τι εννοώ; Πάρε για παράδειγμα τον πόλεμο του Βιετνάμ. Η καλλιτεχνική κοινότητα είχε ξεσηκωθεί. Αντιδρούσε με τον τρόπο της. Και δεν μιλάω μόνο για την μουσική. Από όλους τους χώρους υπήρχε ένας γενικότερος ξεσηκωμός. Σήμερα που ο 3ος παγκόσμιος λαμβάνει χώρα με χαρτονομίσματα και πιστώσεις αντί για βόμβες, βυθιζόμαστε στον λήθαργο.
Αυτή τη στιγμή είναι που χρειαζόμαστε μπάντες όπως οι SOAD. Ας έχει ο καθένας τους την βίλα του στο Μαλιμπού και ας σνιφάρει 20 γραμμάρια κοκαίνη την ημέρα. Δεν με νοιάζει. Αυτό που με καίει είναι η μουσική τους γλώσσα. Η οποία όπως μας έχει φανερωθεί στο παρελθόν, τσακίζει κόκκαλα. Βασικά συνδυάζει τα πάντα. Διασκέδαση, πρωτοπορία, τροφή για το μυαλό. Βέβαια δεν μένω μόνο σε αυτούς. Υπάρχουν και άλλες μπάντες οι οποίες τελευταία μου φαίνεται ότι έχουν σωπάσει. Για χίλιους δυο λόγους. Απλά στο μυαλό μου πετάγονται πρώτοι οι System για τον απλούστατο λόγο ότι διαθέτουν ένα πολύ δυνατό όπλο. Mainstream λέγεται αυτό. Είναι γνωστό ότι εάν αξιωθούν να βγάλουν καινούργιο δίσκο, θα χτυπήσει κορυφές σε Billboard και όλα τα γνωστά charts. Όταν βγάζει δίσκο μόνος του ο Tankian, δεν μπορεί να καταφέρει κάτι τέτοιο. Περισσότερες πωλήσεις, περισσότερη αναγνώριση, περισσότερα μυαλά που μπορείς να επηρεάσεις θετικά.
Δεν με χαλάει ο Springsteen. Μια χαρά δίσκους βγάζει, απήχηση έχει και περνάει και το μήνυμα με 3ωρες συναυλίες. Απλά αν είναι να κάνεις κάτι, κάνε το δυνατά. Και σαν κλασσικός γκρινιάρης κάθομαι και αναρωτιέμαι: που είναι το Mindcrime του σήμερα; Μπορούμε να αρκεστούμε στο ότι το τάδε είναι διαχρονικό και άλλες χίλιες δυο δικαιολογίες; Από τις μικρότερες μπάντες δεν έχω κανένα παράπονο. Κάνουν αυτό που πρέπει με λύσσα και πάθος. Οι "μεγάλοι" με απογοητεύουν. Διότι ενώ τους έχει ανοίξει την πόρτα ο ίδιος ο εχθρός, τους έχει δώσει το βήμα να μιλήσουν, αυτοί κάνουν σαν να μην τρέχει τίποτα και εξετάζουν τις καλλιτεχνικές τους ανησυχίες. Και σιγά σιγά σε κάνουν να αναρωτιέσαι. Μήπως δεν εννοούσαν αυτά που λέγανε τότε; Μήπως όλο αυτό ένα ακόμα γρανάζι
για μια "αφύπνιση" που θα πουλήσει παραπάνω; Μήπως στο τέλος της ημέρας όλα είναι νουμέρα που ανεβοκατεβαίνουν σε μια οθόνη; Time will tell....Απλά μακάρι να έχουμε επιβιώσει μέχρι τότε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου