Ok, το ξέρουμε όλοι πολύ καλά ότι οι ημέρες που το παίζω live στην pub της γειτονιάς-με τσεκάρει σκάουτερ με βλέμμα αρπακτικού από μεγάλη εταιρία- μου προτείνουν συμβόλαιο εκατομμυρίων για να φτιάχνω δίσκους και να περιοδεύω ολάκερο τον πλανήτη από τη Γη του Πυρός μέχρι τη Μογγολία, δεν υφίστανται. Πιο πιθανό είναι να εμφανιστούν εξωγήινοι τύπου Mars Attacks και να προτείνουν στο συγκρότημα σου ένα διαγαλαξιακό tour με άλλες ανερχόμενες μπάντες του σύμπαντος, παρά να συμβούν τα από πάνω. Και αν υπάρχουν εξαιρέσεις (δηλαδή 1 στα 1000), πάει να πει ότι τα λαγωνικά των major corporations μυρίστηκαν λαβράκι και θα πέσουν σαν κοράκια πάνω του για να το ξεζουμίσουν. Οπότε ρε μεγάλε τι να κάνουμε; Να τα παρατήσω και να αφοσιωθώ στην day job μου; Πάνε όλα τα όνειρα που είχα να γίνω έστω και για 1 ημέρα ένας σύγχρονος Vince Neil;
Πρώτα απ'όλα never say never. Βέβαια αν θέλουμε να είμαστε κυνικοί μέχρι το κόκκαλο, μπορώ να σου πω ότι κατά πάσα πιθανότητα οι ευχές σου δεν θα πραγματοποιηθούν. Αλλά είπαμε. Don't stop believing. Πολύ εύκολα μια μπάντα μπορεί να γίνει επιτυχημένη σήμερα. Ταλέντο,τύχη και δουλειά. Αυτά χρειάζονται. Α ναι,ξέχασα. Και καλά τραγούδια. Το κυριότερο. Οπότε ποιο θέμα; Αναπροσαρμογή. Οι όροι και οι κανόνες έχουν αλλάξει εδώ και καιρό. Πως κρίνουμε σήμερα ένα band σαν πετυχημένο; Σκηνικά χλίδας και παρακμής τύπου Guns και Motley ξέχνα τα. Ποιο είναι το ρημάδι το ταβάνι;
Μου σκάνε στο μυαλό αμέσως οι Slipknot. Αυτούς θα έβαζα σαν ταβάνι για το που μπορεί να φτάσει μια metal μπάντα σήμερα. Επειδή αργά η γρήγορα θα σταματήσουμε (βασικά το έχουμε κάνει ήδη) να διαλαλούμε σαν πλανόδιοι με λουκουμάδες ότι οι τάδε είναι οι νέοι Metallica και Μaiden , καιρός είναι να δούμε τα νέα δεδομένα. Δες του μασκοφόρους: Μια χαρά ανοδική πορεία δίσκο με δίσκο, ξεχωρίζουν από το χιλιόμετρο, οι ύπουλες-ευαίσθητες-μιλάνε στην καρδιά του κάθε teenager -μελωδίες, shock sells και ξαφνικά μετά από δέκα χρόνια είσαι στο club με τα big boys. Δεν είσαι σαν κι αυτούς αλλά είναι σαν σου λένε: ok, τώρα μπορείς να μπεις στην prive αίθουσα με τα πούρα και το brandy. Τα από πάνω βέβαια είναι μέσα στο γενικότερο πλαίσιο του πόσο δημοφιλής και εμπορική είναι κάποιος. Με το που χτύπησε το All Hope Is Gone κορυφή στο Billboard, πέσανε βροχή και οι headliner εμφανίσεις στα Άγια Χώματα του Donington και σε άλλα "αρχηγικά" φεστιβάλ. Tour σε αρένες πλέον και πάει λέγοντας.
Ωραία όλα αυτά αλλά για παράδειγμα εγώ θεωρώ και τους Tardive Dyskinesia μεγάλη μπάντα. Δεν με νοιάζει το ότι δεν παίζουν μπροστά σε 10000 κόσμο. Δεν είναι τα νούμερα το μόνο στοιχείο που χαρακτηρίζει κάποιον. Fuck that. Μέσα στην τρύπα μπορεί να δεις το πιο μαγικό live που έχεις πετύχει από 5 ιδρωμένους τύπους που τα δίνουν όλα λες και αύριο θα πέσει κομήτης και θα αφανιστούμε. Simple as that. Μπορεί να υπάρχουν στατιστικά ταβάνια αλλά όριο στην έμπνευση και στην κάυλα που βγάζει ένας καλλιτέχνης δεν υπάρχει. Όλα είναι υποκειμενικά.
Οπότε ας κλείσω σαν ένας ακόμα αποψιάτορας με τα εξής: Μην προσπαθείτε να θέσετε σαν στόχο να γίνετε Gene Simmons. Είναι δύσκολο να χτίσεις τέτοιο brand και να βρεις τέτοια γλώσσα. Αν συμβεί ποτέ, μια χαρά. Θα είσαι από τους τυχερούς που θα ζήσει το "όνειρο" . Όμως καλύτερα κοίτα τα 5-10 πρόσωπα που σε κοιτάνε στα μάτια όταν παίζεις στην υπόγα και τραγουδάνε με πάθος τους στίχους σου. Εκεί θα βρεις την δικιά σου κορυφή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου